WTC De Snelvoeters

Door Erik Seghers

Afgelopen week werden we bestookt met wel 3000 berichtjes, foto’ s en ja zelfs filmpjes. Ze werden verstuurd via een IP-adres in Calpé. De thuisblijvers moesten ondergaan. We voelden ons zelfs op momenten de mannelijke slachtoffers van Bart de Pauw. Maar de man met grijze baard en pintje in de hand “Oordegem” al zeggen: ‘ Ik weet van niks’. Dat geloof ik wel, maar al die anderen aan dat zwembad waren wel op hun smartphone bezig.

Misschien komen ze wel tot schuldbesef, ooit? Een halfuurtje voor onze zondagsrit, weer van hetzelfde. Het regende weer berichtjes op onze Whatsapp groep. Het waren gelukkig geen grensoverschrijdende deze keer. Maar velen onder ons voelden nattigheid, hadden ze bang om de confrontatie aan te gaan met die van Calpé? Toen ik aankwam in de regen op de parking te Kalfort zag ik daar dezelfde man met baard staan. Hij was holder de bolder met zijn grijze camionette uit Spanje gevlucht. Hij wilde afstand nemen van al die berichtjes. Wat later kwamen er nog twee thuisblijvers aanstormen.

We vertrokken maar snel vooraleer het droog werd. Want zeg nu zelf, wat voelt er nu beter aan dan een kletsnatte broek? In Oppuurs wilden we Erwin nog even enkele schunnige opmerkingen toeroepen, nog te …in zijn bed.
Den Heyvaert was thuis nog even een body aan het bewonderen van …. zijn fiets, en kwam daardoor te laat aan start. Je zou denken dan moet hij maar langs de gevangenis passeren, maar nee we kwamen hem tegen in Wieze, in zijn gevangenispak. Dan maar met 5 verder, daar gaat mijn eenzame nummer 1 plaats in het klassement. We probeerden het veilig te houden onderweg, dus werd er veel op fietspaden gereden. Maar hoe onveilig kan het eigenlijk zijn , op die fietspaden? Geef mij maar de straat. Daar had Bart beter ook zijn slag gehaald.
In Zonnegem was ondertussen de zon weer in haar schulp gekropen. In Erpe bereidde we onze tussenstop voor. Voor we binnen gingen in het café, werd er nog aan elkaar gefriemeld om al dat vuil eraf te krijgen. En dan rap naar binnen, niet bij haar, maar dicht tegen dat afzuigapparatuur. Naast de intellectuele gesprekken was er ook plaats voor platte kleedkamer humor van mannen. We kregen de streken al over van onze Spaanse vrienden en Bart.

We reden verder richting Olst. De portemonnee van de Willy had hij laten liggen in het café, bewust? Zaten daar de bezwarende bewijzen in? Op de terugweg was er nog een krachtige Noorderwind die ons bijna omver blies. Het kopwerk van Patrick, Jelle en de Willy hielpen nu de iets minderen onder ons: Erikken de Vikings. Het was koud, het was vies en het was nat! Maar we waren close, maar niet te close zoals aan die voordeur bij Liesa Naert. Zijn we allemaal niet te streng voor elkaar?
Me Too!

Door Eddy Daems

Op deze eerder kille maar droge aprilzondag waren de klimgeiten (lees: de mannen die verlof konden krijgen of op pensioen zijn) onder de Snelvoeters afgereisd naar het zonnige Spanje voor een rittenkoers in de buurt van het bij wielertoeristen steeds populairder wordende Calpe. De thuisblijvers – met 24 vandaag (en da’s toch veel!) – kregen een typische Vlaamse klimkoers (685 hoogtemeters) voor de wielen, waarvoor het parcours vlekkeloos uitgewerkt door werd door Erik H.

Met de Vrijthout, de Koereit, de Molenberg, de Mottenberg, de Geynsberg en de Draaiberg stond aardig wat klimwerk op het menu, door de enen bejubeld, door anderen verafschuwd.

Maar dat waren nog lang niet de enige hindernissen die vandaag moesten overwonnen worden. Want het was alsof alle nog resterende Vlaamse boeren hadden afgesproken om vandaag massaal onze richting uit te rijden met alles wat ze in hun stallen nog staan hadden: pikdorsers, maaidorsers en meststrooiers. Hun enthousiasme werd collega-verslaggever Erik S bijna fataal, hij werd ternauwernood bijna gespiest op één hunner voertuigen. Het deerde Marc V niet, want om nog langer te kunnen genieten van al die vers geploegde akkers reed hij met opzet in een nagel, waardoor de groep een eerste maal werd opgehouden. Hans VH was weerom mekanieker van dienst. Terwijl Hans zich uit de naad werkte, merkte Marc V plots droogweg in de verte op: ‘Kijk mannekes, Limousin-koeien, schoon hé!’

Waar kan ik zo’n plakkerkes kopen, Guy M?

De vaakst gehoorde aanwijzingen in ons fietsgroepje vandaag waren ‘aansluiten’ (de groep lag na de menige klimmetjes vaak uit elkaar) en ‘rustig’ (het tempo van deze rit was best wel pittig). Maar niet iedereen was helemaal mee met dit aloude rennersjargon. Daarom even deze korte uitleg, zodat daar in de toekomst rekening mee kan worden gehouden: Aansluiten = de afstand verminderen/ Rustig = niet in beweging, vrij van drukte, stil.

In stopplaats ‘het Dravershof’ – volgens Wikipedia de beste Orval-schenker van de wereld – bleef onze drankpauze helaas beperkt tot cola en koffie. (Dave M en Dieter D keken schuimbekkend naar al dat alcoholisch lekkers.) Dave was vandaag trouwens de enige in korte broek en korte mouwen… Een rit als deze is voor deze jongen kinderspel als je weet wat die vorige maand moest doorstaan: https://www.sportevents.eu/grand-raid/  

Onderweg in het idyllische Pajottenland passeerden we nog een peloton van oldtimers, maar hun tempo was – in tegenstelling tot de onze – beter aangepast aan de leeftijd van hun bestuurders. Mededaders van het hoge tempo waren nieuwbakken kopman Joren B (die het kopmanschap van papa Marc stilaan overneemt) en Frank VdV die vandaag duidelijk zijn tweede (of is het al derde) jeugd terugvond. Als Stijn VH zich er binnenkort ook nog vooraan weet tussen te wringen, hebben we genoeg kopmannen om menige profploeg jaloers te maken.

Op de Kesterheide passeerden we ook dit jaar de vier witte bollen, de superantennes van het nieuwe communicatiecentrum van de NAVO. Of zij iets van de tactische geheimen van de Snelvoeters hebben kunnen achterhalen, lijkt me weinig waarschijnlijk. Michèle R, die zich niet zo lekker voelde, besloot op eigen tempo de rit af te werken.

Aan het einde van de rit plaatsen enkele onverlaten nog een versnelling richting lokaal, wellicht om de felbegeerde plaatsjes op het terras voor hun collega’s vrij te houden. Tevergeefs, de mannen van Willaert-Van Boom hielden hun stoeltjes klemvast, zodat we in verspreide slagorde onze dorst dienden te lessen.

Alvast veel leesplezier met het langverwachte verslag vanuit het zonnige Calpe! Een fotootje zullen we er zelf als aperitiefje al bijplaatsen…

door Erik Seghers

Wordt het een vlucht vooruit, of eentje met chicanes? Daar vallen wij echt niet voor! Dan liever ribbetjes op de BBQ. De vraag van vandaag is, waar gaat het sleutel (been) moment liggen? Alle toppers (ont)breken, dus het zal van de Snelvoeters moeten komen. Het is niet de waaiertocht, maar het zal wel ene worden met deze Zuidwester wind.
Hulst, here we come.
Onze vaste pionnen Jelle en De Scheers zijn terug van de party. De zekerheid van een sterke start is een feit. Geschoren of ongeschoren benen kunnen vandaag het verschil maken. Sommige steken ze nog weg onder de lange broek, maar we zien ook de eerste blote benen verschijnen. 24 in totaal, dus 12 dapperen. Eentje kwam precies rechtstreeks uit de slaapkamer met zijn rode panty’ s aan, maar nee die konden ons niet bekoren.
In Bornem kwamen we dan ook nog een deserteur tegen met zijn nieuwe blauwe clubje.
Escapes from school, dat verslag zal helemaal anders klinken vandaag.
Ergens in Vrasene ontstond er wat verwarring met de Garmins, de helft reed rechtdoor, en de anderen waren links verdwenen met de Zuiderwind. We waren in de achtervolging geslagen. Alle hens werden aan dek gehesen. Zalig die snelheid, het gewriemel, de zenuwachtigheid. Op het moment dat we terug gingen aansluiten, gingen de vluchters in de remmen. Veel te laat! Nu doorgaan, Godverdomme. Go Go Go!
Niet veel later kwamen we in de Nederlands polders. Eerst nog even een ketting eraf smijten en dan gaan. Ondertussen was den Heyvaert al zijn huishoudlijstje aan het afwerken thuis. Je moet het maar kunnen verkopen, die verdiend een derde van zijn punten vandaag.
En daar waren ze, de eerste echte waaiers. De eerste breukjes ontstonden. In Hulst hielden we even een stop op een plaatselijk terras. Bediend worden door een met een volwaardig balkon geschapen dame, niet slecht zou je denken. Maar er waren er die liever op het recht tegenover gelegen terras wilden zitten. Daar hadden ze een deerne gespot. Mannen, het blijven nu eenmaal jagers.

Na de zonnige break, trokken we met onze paardenkracht onze carbonnen rossen terug op gang. Dezelfde zijwind als daarstraks, maar anders. Je moest de goede kant kiezen, maar soms leek het wel of de wind kwam van alle kanten, behalve van de goede kant. De slijtage deed zijn intreden onder de ego’s . En regelmatig kwamen ze ook de Amazones tot bedaren brengen, iedereen moest mee. De eerste zonnestralen deden enorm deugd, en ik wilde dan wel is even een frisse neus halen. En waar kan je dat het beste doen? Jawel, vooraan, helemaal vooraan. En wat een eer, plots kwam in naast de zijde van Shnelle Jelle. Van Elversele naar Temse brug. Daar merkten we het gemis op van Leon. Was hij dan echt op dat terras blijven hangen met zijn Fanta en zijn roze tinder date? Rond de middag arriveerden we dan aan ons clublokaal. De beste plaatsen op het terras waren reeds ingenomen door het blauwe leger. Dus maar snel naar binnen dan. De chocomelkjes werden massaal aangebracht, zaten er dan toch zoveel piepedood vandaag?
Met aan de muur het nieuwe grote TV-scherm, konden we Parijs-Roubaix volgen. Om dan plots onverwachts, een ingezoomde blote piet, boven het hoofd van Michèle te zien hangen. Dat wordt terugspoelen straks voor haar, als Erik zijn dutje aan het doen is. Ja mannen, de pinten sluiten een mooi, maar toch heftige rit af.

door Eddy Daems

Op Pasen vieren we de dag dat Jezus vroeg is opgestaan (uit de dood). Op diezelfde feestdag waren 29 Snelvoeters ook een uurtje vroeger dan normaal opgestaan (zomeruur) voor de rit naar Schoonaarde, een dorpje aan de Schelde in de Denderstreek.
De enige die vergeten was zijn klok te verzetten was onze clubkampioen van vorig jaar, Marc V. Hij reed ons tegemoet ter hoogte van Wieze, zijn punten in het klassement veiligstellend.

Jos, Jelle V en Dieter D namen het leeuwendeel van het kopwerk van het eerste deel van deze rit voor hun rekening. Na de pauze namen Yvan P en Bjorn M de rol van hen over. Met deze laatste beschikken de Snelvoeters nu over een flink aantal ijzersterke kopmannen, die menig wielertoeristenclubje ons benijdt. Frank VdV had het als boegbeeld van onze club net iets te druk met het oprakelen van oude wielerverhalen uit 1985 (bronzen medaille tijdens het WK voor amateurs), waardoor hij het kopwerk aan zich voorbij moest laten gaan.

Na 45 km volgde de eerste stop van het seizoen. In ‘Onder den Toren’ in Oudegem bestelde Frank VdV stante pede 10 koffies, zodat we in een mum van tijd voorzien werden van de nodige opwekkende dranken. De plaatselijke stamgasten moesten lijdzaam toekijken hoe hun plaatsen werden ingenomen door een peloton met modder besmeurde en bananenschillen achterlatende amateur-coureurs.

Niet lang na de stop verzekerde verslaggever Erik S zich van een plaatsje in het verslag van de dag door vrij opzichtig ‘plat’ te vallen. De gelegenheid voor Andy R om het record pechverhelping van Hans VH te breken. Tevergeefs!
Ondertussen waren wij op het parcours van de Ronde terechtgekomen, wat te merken was aan het publiek dat zich steeds meer verzamelde aan de kant van de weg.

Tussendoor maakten filmmakers Chris V en Erwin DC nog de nodige beelden voor de op stapel staande documentaire met unieke beelden van onze Snelvoeters-ritten. Alle grote wielerteams doen dat tegenwoordig!

Na een ultieme – volgens sommigen te gevaarlijke – versnelling toen we Kalfort binnenreden, hadden Cindy en Jurgen in café Coolhem reeds de nodige (paas)eitjes gebroken om ons te voorzien van smakelijke bokes met gebakken ‘eikes’. Daarbovenop schonk Jurgen ons nog een chocoladen paashaas. Fijn te zien dat hij zo bekommerd is om onze gezondheid en recuperatie, want studies genoeg die beweren dat pure chocolade goed is voor duursporters.

En alsof dat nog niet genoeg was, had Jurgen zich ‘in de rapte’ nog een reuzengroot scherm aangekocht, zodat wij de Ronde vanop de eerste rij konden volgen, althans voor diegenen die nog een derde helft aan ons rit wilden toevoegen en diegenen die nog geïnteresseerd waren na het afhaken van onze Wout. De andere helft van de Snelvoeters hadden zich al een tijdje uit de voeten gemaakt voor het vervullen van hun paasplichten. Als dat de enige toegeving is die zij moeten doen om de rest van het seizoen in alle vrijheid te mogen blijven fietsen, is dat met plezier gedaan.

door Erik Seghers

Ik zou er 30 pagina’s over kunnen schrijven, dat is meer dan één uur leesplezier! Maar dat ga ik niet doen. Toch ga ik ze een vermelding geven. Het eerste volle uur, reden ze daar op kop: Patrick en Marc B. Het ging wel aan een gemoedelijker tempo als anders, maar toch berenwerk onder deze omstandigheden. Rond de 32 bleef het schommelen op onze Garmins. En safety First speelde ook mee vandaag, het was namelijk nat en winderig onderweg. Langs de Côte de La Piscine reden we richting Vrijthout. De banen leken hier en daar zelfs meer op een zwembad. Maar nog iets te koud om daar echt met volle moed in te duiken. Downhill ging ik daar de troepen eens inspecteren, 14 in totaal heb ik er moeten voorbij vlammen, om dan als eerste beneden aan te komen. Daar werden we even opgehouden door een dikke Mercedes. Zonder pinken reed hij dan nog naar rechts, wij naar links. Om daar de brug van de Assestraat op te knallen.
Met de bollen van Brussel in het vizier moest Lange Marc eerst zijn band vervangen. Heeft hij door dat kopwerk op zijn adem getrapt en dat putje in de weg niet opgemerkt?

Vandaag voelde de verplichte stop niet zo koud aan als vorige week. Het zonnetje dat geregeld kwam piepen door de wolken gaf ons dat beetje extra warmte vandaag. Zouden we met volgwagen, sneller beholpen geweest zijn vandaag of vorige week met deze pech? Ik denk het niet, want zoveel verschillende wielen en remsystemen maakt het er niet gemakkelijker op. En wie heeft er nu in de volgwagen een steen liggen? Dus bestuur, we zijn blij dat jullie in de week samen komen om zo een goede beslissingen te nemen, schol!
Nadien werden de troepen verder aangestuurd door berenwerk van Ivan en Frank. Vorig jaar reed onze piloot van dienst Willy nog met drie man rond hier, nu mocht hij dat aantal al maal vijf doen. Prachtig heuvelachtige parcours, deed ons zelfs soms denken aan de Ardennen. Mooie smalle wegen kregen we voorgeschoteld, met modder en water overgoten. Sint-Anna-Pede, Itterbeek en Groot-Bijgaarden werden aangedaan. Ineens ook de naam van deze rit. Na de kassei in Kobbegem kwam dan het klimmetje van het Ganzenbos. Daarvoor was ons natuurtalent met zijn MTB al serieus wat kopwerk aan het verrichten. Dat zijn we niet echt gewoon van hem, maar op die klim moest ik hem voor blijven. Het ego is nu soms eenmaal sterker dan mezelf. Maar die beer is niet tegen te houden. Ook de man met de natste naam van ons clubje liet het niet gebeuren. Dan nog maar een paar klimmetjes mee pikken tussen Mollem en Brussegem. Om dan veelal bergaf naar onze nest terug te keren. Wel met die verdomde wind op kop of sterke zijwind. Het gemiddelde lag vandaag niet zo hoog, maar het voelde wel zo aan door deze stormwind en pittige hellingen onderweg.
Daarna alleen naar huis, want de anderen wilden eerst nog langs het Coolhem passeren voor die overheerlijke cola’s en 1 pint, of was het andersom?

Door Erik Seghers

Op de Velofollies app waren er maar 19 ingeschreven deze ochtend. Klaar voor de rit naar Wetteren. Maar dankzij de buienradar die wel wat regen voorspelde, vertrokken we met 29. Geen tijd om te gaan kiezen vandaag, maar die Rus wint toch sowieso. Dan liever het risico nemen om wat nat te worden op de fiets. En in Dendermonde was het al van dat, de eerste druppels vielen neer op onze Calpé shirts. Her en der werd er al wat over en weer geroepen: Regenvestjesaan-stopdefiets-moment. En niet veel verder, ergens in de veldstraat, werden de remmen dichtgeknepen. Een pitstop werd ingelast om de regenvestjes aan te doen. Eén derde van ons peloton had zich voorzien van een regenjacket, Fluo geel, Zwart of gewoon een Chineeske werden aangetrokken. Hans VH had het niet goed begrepen, en hij verving prompt zijn achterband. Eén snelvoeter zag haar kans om het werelduurrecord , zoveel mogelijk vestje aan en uit doen op een uur, te verbeteren. Maar zoveel tijd gaven we haar niet. Ze zag ons vertrekken, en ze gooide uit angst haar fiets op de grond en trok snel weer haar jasje aan. Het duurde lang voor we op de terugweg waren. Regen, koude en wind, het Calpé gevoel was ver weg vandaag. Zeven dwergen kozen dan ook het hazenpad onderweg. Chicken tonight, angsthazen. We bleven uiteindelijk met 22 dapperen over. Ondanks de hoge snelheid vandaag, bibberden de jacket lozen hard op de fiets. Hadden we onder deze weersomstandigheden op de Cipressa gereden tegen 40 gemiddeld hadden we het misschien niet zo koud gehad? Maar we zaten hier en niet daar. We hadden beter richting Diest of Brussel gereden hoorde ik enkelen zeggen. Dan hadden we het misschien droog en warm gehouden. Maar het enige warmtestraaltje vandaag, stond op onze rug, CyclingCalpe, maar oh zo ver weg. In Lebbeke bleven we rondjes draaien, tot het droog was. Als je maar lang genoeg blijft draaien, komt alles goed. Het was niet de aangenaamste rit, maar we vinken ze toch weer mooi af.

Door Eddy Daems

Schots en scheef, maar we staan er gelukkig allemaal op

De tweede, maar ook meteen de laatste rit dat we ons nog even konden draaien in bed, want vanaf volgende zondag loopt onze wekker een halfuurtje vroeger af.

Kort opzoekwerk leert ons dat ‘Waas’ komt van het Germaanse ‘wasu’, dat ‘drassige grond’ of ‘slijk’ betekent. Daar hadden we de voorbije maanden genoeg van. Gelukkig beleefden we vandaag zowaar een compleet droge voormiddag.

En het was alsof niemand wou ontbreken op deze Land van Waasroute van de Marc B en terecht, want de route was pico bello in orde: mooie wegen, weinig verkeer… Op die ene wegpiraat na die ons op de Hingenesteenweg met zijn Mini van de baan wou rijden. (Of hoe zelfs na het dodelijk ongeval met wielertoeristen in Antwerpen sommige hardleerse automobilisten zich toch onaantastbaar blijven wanen!) Toegegeven, misschien gingen we net iets te vlot door de dorpskernen, zoals Erik C opmerkte.

Als zelfs Tom V speciaal van Calpe afkomt naar het nederige Kalfort om deze rit met ons te rijden. Tenslotte verschillen CAL-pe en KAL-fort maar enkele letters (en enkele graden!).

Willy M had zijn neef Senne speciaal meegebracht om even als fotograaf te fungeren, want zo vaak zullen we dit seizoen niet met meer zijn dan 35, dus het ideale moment voor een groepsfoto (inderdaad, Chris, die foto op de website mag eens vervangen worden!).

Van onze voorzitter kregen we tijdens de rit de geruststellende woorden dat alles weer OK was met zijn hartslag. Voor de zekerheid plant hij wel een bezoek aan de cardioloog en rondvraag in ons peloton leert ons dat hij niet alleen is. Helaas, we worden er inderdaad allemaal niet jonger op! Dat maakte gelegenheidsfotograaf Senne nog maar eens pijnlijk duidelijk, want hij volgde ons probleemloos, met nauwelijks enkele kilometers in de benen.

Halfweg hield het peloton plots halt. Achteraan dacht men aan een plas- en eetpauze, maar het was Patje D met ne platten tuub. Hans VH wou nog even een poging doen zijn record ‘binnenband vervangen’ te verbeteren. Tevergeefs, want de herstelling bleef maar duren. De commentaar van Patje was: ‘Mijnen as zat vast in mijne kader! Te weinig vet volgens de specialisten!’ En dat terwijl een deel Snelvoeters uit hun vel bibberden. En heus niet alleen de Philip DK, want die was de voorbije winter zowaar drie kilogram aangekomen. Het was vooral Tom V die die koude Belgische temperaturen maar niks vond.

In Branst aan de kerk vond Erwin DC het nog eens nodig ons zijn indrukwekkend atletisch vermogen te tonen: hoe hij een job als reporter probleemloos combineert met zijn ritjes op de mountainbike… Er zijn er weinigen die het hem nadoen!

Het nodige beeldmateriaal dat vandaag geschoten werd, zal onze sponsor Erik VB verblijden. Hopelijk zien we hem één van deze weken ook eens in ons pelotonnetje rondrijden.

Na afloop was er weer die moeilijke keuze: bij den Benny blijven plakken of het vrouwtje gelukkig maken en Remco ritwinst zien pakken in Parijs-Nice.

Samengevat: een plezant ritteke (90 km op 2.50 uur aan een gemiddeld vermogen van 180W) om te onthouden en nog es over te doen!

Door Eric Seghers

Er zat een heel peloton met hun verzorgsters, daar in het Vrededael te Kalfort.
17 November 2023 was het, het was een mooi gezelschap bij elkaar. De sfeer zat goed en dan nog met lekker eten en drank erbij, de avond kon niet meer stuk.
Gedurende de avond werden er nog tal van Snelvoeters in de bloemetjes gezet. Ze hadden misschien beter de wederhelften allemaal in de bloemetjes gezet? Voor de momenten dat we niet op hun zaten, maar weeral op die verdomde fiets. Dat is misschien de reden dat er koppelvorming is in onze club?
Na die avond werd het alleen maar natter, buiten. Slecht voor de wintertraining. In de maanden November en December waren de banen overgoten met water, man wat een slecht weer was het.
Na Nieuwjaar werd het toch al wat beter, alhoewel de nattigheid niet echt verdween. Maar toch, zonder namen te noemen werden er de eerste 2 maanden van het jaar al wat kilometers afgemaald.
De twee koppels in onze club spanden de kroon met respectievelijk 4220 en 4560 Km. En ik ga hier geen namen bekend maken. Anders zou er misschien wel is een vuurtje geblust moeten worden in Calpé.
En of de tijd vliegt, zoals vele onder ons op de fiets. Daar stonden we al terug te wachten, op de parking te Kalfort. Met 33 man, te blinken in onze nieuwe outfit. Het bestuur had deze week nog een spoedvergadering bijeen gelegd. Thema: een aangepaste snelheid voor de eerste 30 minuten: Max 32. En weg waren we, een deja-vu. Want het waren dezelfde koptrekkers van weleer, 2023. En nee, ik weiger om hun naam te noemen deze keer. We moeten ook anderen eens de kans gunnen om het verslag te halen. Sorry, Jos en Jelle!!
Niet veel later aan het rond punt te Liezele, zag ik er enkele plaatselijke rondjes maken rond die rotonde. Volgens mij is onze voorzitter daar nu nog aan het rondbollen. Aan het eerste vals plat in Wolvertem wilden we toch onze nieuwe pakjes tonen aan de wereld en aan die grote andere groep die we voorbij reden. Blinken zenne, met die strepen, De Chille werd klaarblijkelijk niet gespot, raar?

Daarna was het de klim richting Meise. Maar voor de klim smeet ons nieuw of hernieuwd lid Bart zijn drinkbus weg, wat was zijn plan? Voorbij het voormalige atelier van Mercxk begon het echte werk dan. Maar waar was onze Merckx trouwens vandaag? Met het derde jaargang van de WAR Ukraine-Russia, is hun buskruit bijna op, maar hier zit er bij sommige nog veel kruit in hun kuiten. Daar ging een select groepje, de vaart vooruit! Nadien, tijdens de afzink naast de A12, kwam datzelfde gevoel weer naar boven. Ik reed precies heel de tijd in het verkeerde clubje. Maar niets was minder waar, het was onze nieuwe outfit dat me in verwarring bracht. Ik moest de nieuwe kledij nog gewoon worden. En ja, er zijn nog lelijkere pakjes in omloop, zie maar naar die van Trek-Lidl.
Dit jaar moeten we ons geen zorgen meer maken als we onderweg elektronische pech hebben, want ons nieuw lid, Geert Muyshondt lost dat dan wel op. De rest van het traject werd er iets sneller gereden, waardoor we ons gemiddelde toch nog konden opkrikken naar 31. Ik moet bekennen, ik zat goed vandaag. Of was het gewoon omdat de eerste rit nog aan een rustig tempo afgehandeld werd?
Nog 69 ritten te gaan, tot einde seizoen 2025. En dat hopelijk met onze nieuwe sponsor ‘Cyclingcalpe.eu’. En daar kan wel is de titel in verscholen zitten van mijn aankomende boek. Met dit reclamespotje trekken ze richting Coolhem café? Schol en tot volgende week.

Weldra beginnen we aan een nieuw seizoen 2024, met nieuwe sponsor Cycling Calpe en nieuwe, aangepaste kledij. Het vertrek is op 3 maart 2024 om 09.00 op de parking Coolhem. Als bestuur hopen we op een talrijke opkomst en natuurlijk ook op goed en vooral droog weer.

Door Erik Seghers

Volgens de laatste nieuwsberichten ging het afgelopen zondagen snel in de club, dit kan echter niet bevestigd worden door onafhankelijke bronnen.
Is het misschien daarom dat ze verwarring wilden scheppen met het vertrekuur, om de snelle mannen dan zo thuis te laten ? Was het nu 8h30 of toch 9h00, en was het dan al met het winteruur?
Maar met een twintigtal renners aan de start voor ons laatste grondoffensief dit jaar, kan het niet mis gaan. Mij hebben ze in ieder geval uit verre oorden terug geroepen om deel te nemen aan deze actie. Ik neem met veel plezier mijn plaats in voor deze laatste kans van het jaar. We verlaten de parking, al zal dat een hele poos in beslag nemen, vooraleer we eindelijk het stad bereiken, de Wever is gewaarschuwd. We trekken richting Boom voor onze eerste en laatste molshoop van de dag, de Bosstraat. Het gaat eerst aan een gemoedelijk tempo tot er enkele enkelingen de snelheid opdrijven. Sommigen zullen al sterren zien, maar we zijn belange nog niet in de diamantbuurt.
In Gaza vragen ze de mensen om naar het Zuiden te trekken, maar wij weten beter, wij troepen naar het Noorden. Wij laten ons niet kisten, wij zetten door!
In het stad aangekomen merken de allerten onder ons enkele schoonheden op aan de waterkant, maar nee, wij laten ons zeker niet verleiden door al dat lekkers. Wij blijven geconcentreerd op ons doel af gaan.
We duiken even 90 jaar terug de tijd in, tussen de 2 Wereldoorlogen in, de roltrappen op van de voetgangerstunnel.

We zijn misschien wat onbezonnen maar helemaal niet gek, als we uit de tunnel uitkomen aan de Linkeroever, beseffen we het.
We gaan doen wat de Gazanen worden opgedragen, wij keren ons kar en rijden toch naar het verre Zuiden, waar we vandaan kwamen.
Safety First, we vlammen richting Burcht, met een sterke wind op kop.
Nu is het alle Hens aan dek, mannen, nee Hens is geen lid van de Snelvoeters, namen blijven hier geheim.
Langs mooie smalle wegen proberen we zo snel mogelijk van het Oost-Vlaamse gedeelte weg te geraken, richting Temse.
Enkele Quads willen nog roet in het eten te gooien, maar dan kennen ze ons nog niet. Aan de brug moesten we dan de trappen op wegens zogezegde werken aan de brug, maar niet veel later zitten we terug op Antweirpse grond.
De laatste poging van onze tegenstrijders komen van enkele motards, deze willen ons nog van de weg duwen. Maar we geraken allen heelhuids in ons stamcafé.
Daar zijn we getuige van Gazaanse toestanden, sommige strijders vliegen op de stukken stoofvlees , de rest zal moeten desterren in de saus, niet zo Koosjer als je het mij moest vragen, maar die vraag komt niet.
Ons offensief was succesvol, er vielen geen gewonden en iedereen had er een goed gevoel bij, vooral na de nodige pinten.
Volgend jaar zijn we terug paraat, en dan hopen we met z’n allen op een vredevolle WERELD !