Maand: oktober 2025

De laatste… of was het de eerste?

Door Erik Seghers

Nog vóór de start van onze laatste rit werden Chris en ik bijna omver gereden door een verstrooide professor in zijn wagen. Of was het Frank Van de Vijver achter het stuur? Onze voorzitter en Frank stonden klaar voor hun eerste club rit van het jaar, terwijl het voor ons alweer de laatste was. Hun aanwezigheid verraste ons aangenaam — een teken dat ze aan de beterhand zijn. Maar is dat voldoende om opnieuw mee te draaien in het peloton?

Velen hadden graag zoals gewoonlijk naar de grote koekenstad gereden. De mannen met autisme waren duidelijk van slag door deze wijziging. De route ging richting Baasrode. Ook Els was van de partij — dat leek een eeuwigheid geleden. Zoals steeds was de start bliksemsnel, maar Chris liet zich niet van de wijs brengen. Het peloton werd snel herenigd en vanaf dan schakelden we over op een gezapiger tempo. Chris had het leiderschap nog steeds in zich. Of zijn de Snelvoeters gewoon zo meelevend?

Dat speelde zeker een rol. Frank leek geen last meer te hebben van zijn long covid — zijn babbel stond geen minuut stil. Intussen waren we al goed opgeschoten. In Dendermonde voegde Jan Sys zich bij ons. Had hij net enkele patiënten bezocht in zijn wielrennerstenue?

In de hellingzone — vandaag vrij kort — moesten we het tempo wat laten zakken, zodat iedereen samen boven kwam. Brandweerman Erik hoefde geen brandjes te blussen, het was tenslotte zijn vrije dag. Al deed hij uitzonderlijk veel kopwerk.

Het tempo bleef de hele rit gezapig: rustig, traag en ontspannen. De ‘Chille’ had erbij moeten zijn. Ook de mannen met de dikke banden — de gravelaars — vonden dat helemaal niet erg.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de roltrappen en de grote stad gemist heb vandaag. Tradities zijn belangrijk. Maar het gezelschap en de wind maakten veel goed. Met Chris en Frank erbij leek het alsof we weer voltallig waren, al ontbrak Guy nog.

Na de rit was er spaghetti bolognaise voorzien in het clublokaal — voor de leden zonder andere agendapunten. Onze voorzitter trakteerde de aanwezigen op een pint, omdat ze zich zo voorbeeldig gedragen hadden: trager tempo, maar toch nog 31 gemiddeld. Of was het zijn verjaardag?

De tweede traktatie kwam van de nieuwe clubkampioen: den Hans VH. De beker blijft dus in handen van een Hans, al zal hij in een ander huis staan. De rest van de drank was op kosten van CFO Guy. Gelukkig kwamen de drankjes van Leslie en mij in de namiddag ook uit traktaties. Dat verzachtte de pijn van mijn afwezigheid een beetje.

Bij leve en welzijn — tot volgend seizoen!

door Erik Seghers

Vallende bladeren, geritsel op de parking… jawel, daar stonden ze weer. In vol ornaat, de meesten gehuld in herfstkledij, al waren er ook enkele heethoofden die koppig vasthielden aan hun zomertenue. We vertrokken langs hetzelfde pad als vorige week — zelfs de Jos reed deze keer meteen de juiste richting uit.

Helemaal tot aan het doodlopende spoor, zo het wegske in. Met een rotvaart waren ze weg, het leek wel alsof we op een TGV zaten. Het ging langs smalle wegen richting Eikevliet en Hingene. En ja hoor, we kwamen onderweg heel wat eikels tegen. Vandaar ook de naam: de Herfstrit.

De piloot van dienst was Nico, een echte fan van dit seizoen — hoe natter, hoe liever. Maar vandaag kregen we een droog en mooi parcours voorgeschoteld. Helemaal tot in het toeristische gebied van Brussel: Trademart, Cirque du Soleil en natuurlijk de bollen. We namen het allemaal in ons op, samen met de vele toeristen. Sommigen van het vrouwelijk schoon keken hun ogen uit. Een verdwaalde loopster wilde ons zelfs voor eeuwig vastleggen.

Ons nummer gaven we niet.

We lieten het Atomium links liggen. Voor mij was het al veertig jaar geleden dat ik daar bovenaan stond, in de hoogste bol. De jonge garde van de Meersmannen was toen nog niet eens geboren — en dat lieten ze ons vandaag voelen. Na hun conclaaf aan zee hadden ze blijkbaar een plan gesmeed: “We gaan ze pijn doen.” En lange Marc? Die kreeg vandaag geen meter aan kop gegund. En zo geschiedde.

Na het verlaten van de toeristische zone klommen we omhoog, de snelweg naast ons. 650 meter klimmen met percentages tot 8%. Daar lagen ze te blinken: de kastanjes van weleer. We besloten ze zorgvuldig weg te plassen, de kant in. Daarna terug de bike op, om met meewind en veel bergaf richting ons beginpunt te rijden. Maar eerst nog wat mooie heuvelstraatjes tot in Vilvoorde.

Met een gemiddelde van meer dan 32 km/u werd dit een prachtige, bijna laatste seizoensrit. Herfst op z’n best — met vriendschap, zweet, en een vleugje nostalgie.

door Erik Heyvaert

Normaal gezien stond er vandaag Peulis op het programma. Maar aangezien de piloot in de lappenmand ligt met als gevolg dat de rit niet verkend werd, besloot het bestuur om de toertocht van de WIK te rijden. Onze sponsor, Cycling Calpe, zou deel uitmaken van de organisatie dus moesten wij daar aanwezig zijn. 

Regen, regen en nog eens regen. Gegarandeerd weinig opkomst. De koerspaarden bleven op stal en de boerenpaarden rijden door weer en wind. Met zes waren we. De gebroeders Daems, Jos S, Willy M, Marc VH en mezelf. Onderweg werd zelfs al eens gepolst door de koploper in het klassement hoeveel deelnemers er aanwezig waren. 

Van de parking in Kalfort richting start in Liezele. Met zes dus. Eens ingeschreven nam Eddy samen met Jos de leiding. Eddy was vandaag de beste van ons peloton. Steeds op kop het tempo bepalend. Opvallend voor een toertocht reden we steeds alleen. Denk dat de WIK rit vooral gravel en MTB rijders aantrekt. Over MTB en gravelers gesproken, naast de zes clubrit rijders hebben er nog enkele snelvoeters deelgenomen aan deze activiteit. Frank VDV heeft de MTB rit gereden. Björn M heeft met zijn zonen de 30km gravel gereden en Hans M, Erik S, en Michele R hebben met Exterminator Erwin D en zijn OAB bende de 100km gravel gereden. Even was er discussie of deze dissidenten ook recht hadden op punten. Gravel, MTB of familierit stond niet op het programma, laten we de deelname aan clubritten als standaard houden. 

De rit zelf. In Kobbegem, na de eerste bevoorrading, en waar de Willy zijn zakken vol met koeken gestopt had, kreeg de Willy ook nog eens af te rekenen met mechanische pech. Zijn kopserie was weeral eens losgekomen en hij besloot rustig huiswaarts te keren. Willy was verdwenen en Patje besloot om eventjes het tempo omhoog te zwieren. Marc en mezelf hingen direct aan de rekker. Bij de volgende bevoorrading besloot Marc om door te rijden. “Ze halen me toch wel in”. We hebben Marc niet meer ingehaald want in Baardegem sloeg het noodlot weer toe. Omwille van opgestuikt asfalt, juist voor een vluchtheuvel, verloor Eddy D de controle over zijn fiets met een onvermijdelijke val tot gevolg. Even twijfelden we over Eddy zijn toestand. Hevig kermend lag hij daar op het asfalt. Bellen we de 112 of niet? Eddy gaf aan in orde te zijn maar zijn clubkledij is dat in elk geval niet. Even op zijn effen komen en overwegen om een hulplijn in te roepen om hem te komen depanneren. Eddy besloot om rustig terug naar huis te rijden, maar wij wilden hem niet alleen laten rijden, dus besloten we allemaal op een rustig tempo via de kortste weg terug te keren. Lag het aan de adrenaline, maar ineens begon den Eddy nog kop te trekken. Wat adrenaline met een mens kan doen. Waar koop je die flesjes? 

Eigen stoef is van geen waarde, daarom had ik graag dat Eddy het verslag geschreven had. Maar dat ik als een speer naar boven schoot, en het peloton achter mij liet in Meuzegem, gaf me een goed gevoel vandaag. Yes I Can.

Den apero bij de Wik. Hans bestelde ne Vicaris Nano. Bleek deze 0,0 te zijn en niet te zuipen. Snel overgeschakeld naar Duvel. Het bier der bieren. Waarom piswater bestellen indien er engelenvocht beschikbaar is?