Categorie: Uncategorized

De rit naar Alsemberg is een klassieker en wordt met zijn 1000 hm als 1 van de zwaarste ritten beschouwd. De weersvoorspelling had het over dreigende regen en misschien daarom waren “slechts” 22 deelnemers op het appel voor deze 128 km lange rit.

Met wat er ons allemaal in deze rit te wachten stond werd een rustige aanloop genomen onder piloteerschap van de Gie.

De Jelle blinkt al enkele ritten uit in kop doen en rekenschap houden met de hele groep. We weten dat hij als jonge gast en ex-coureur veel harder kan, maar hij slaagt er vrij goed in de gemoederen vooraan in bedwang te houden. Zo ook in de aanloop naar Asse. Dikke merci, Jelle! Een voorbeeld voor de anderen.

Via Bodegem, Schepdaal, St.Pieters Leeuw rustig op en af tot we aan de echte kuitenbijters kwamen. De eerste ligt iets voorbij Lot: de Beerselberg met zijn venijnig knikje op het einde. Op de top ligt het centrum op een plateau met ook het café waar we zouden pauzeren weliswaar na het afleggen van een lokale ronde met flink wat hoogtemeters.

De eerste is de Alsemberg. Voor de mannen op kop moet het al lang geleden zijn dat ze hier nog passeerden want ze reden het straatje naar de kerk en de klim rats voorbij. In Dworp was de bruine put opgebroken. Gelukkig kende Eric H. hier zijn weg en met een klein ommetje kwamen we toch aan de voet. De steile kant is toch niet te onderschatten en met zijn max van 13% weegt het laatste stukje toch altijd door.

Hans M. was al een tijdje op de sukkel met zijn versnellingsapparaat tot Erwin hem erover ontfermde tijdens de stop in Beersel. Bleek het euvel niet elektronisch maar een iets omlaag geschoven voorderailleur wat met zoveel aanwezige, mechanische kennis snel verholpen was.

Na de pauze werd de rit heraangevat met de afdaling van de Beerselberg, een kolfje naar de hand van voorzitter Chris. Een vlotte terugrit langs ongeveer dezelfde grote wegen bracht ons via Asse, Impde en Londerzeel terug thuis. Zo ongeveer net op tijd want op de buienradar zaten de rode regengebieden bijna boven ons hoofd. En inderdaad, iets later viel de regen er met bakken uit. De enen droog thuis, de anderen droog in ’t cafe, en de pechvogels kletsnat ergens tussen beiden.

Verslag door Erik Seghers:

Gisteren zijn ze er aan begonnen, de Ronde van Frankrijk 2021 is gestart.
Ons peloton trekt zich op gang voor een heuvelachtige rit naar Beauvechain.
Reeds halfweg ons seizoen, rit 17 en 127 km voor de boeg !
26 moedige strijders flaneren eerst door de straten van Kalfort om hun talrijk opgekomen fans te begroeten ( toch zeker 1 iemand gezien 😉 ). Daarna trekken Merckx en Scheers de troepen op gang, om daarna afgelost te worden door onze voorzitter en Tierens.
Na een 10-tal km was er wel een diskwalificatie wegens mechanische doping. Zonder namen te noemen, Daems zat met een platte batterij en nee het was niet de Patrick!
Juist voor halfweg kwam dan ons nieuw jong lid aan kop, beter gekend als Tashi, iemand om in het oog te houden voor in de toekomst! Hij sleurde het peloton mee naar het begin van de heuvelzone.
Voor de Pellenberg was er wat zenuwachtigheid om zich goed te positioneren, doch op de klim mocht het niet baten, want ene met gele kousen blokkeerde elke kant van de straat. Zonder namen te noemen, het was Daems, maar niet den Eddy.

Na de tussenstop in Bevekom voor een borrel en een hapje ging de tocht verder.
Het verdere glooiend parcours richting Nederokkerzeel gebeurde op een gezapig tempo.
Na een goede kopbeurt van Sys en lange Marc, volgde er een sissende klapband, op de Aland richting Tisselt, net weggedraaid van het spoor. Over en uit voor Sys. 😒
Richting Kalfort werd het tempo hoog gehouden om geen aanvallen meer te krijgen.
Een dappere krijger probeerde nog een aanval te plaatsen maar ze troepten allemaal samen.
En de winnaar ? Waren ze toch de witte streep vergeten te trekken zeker. 😊
Als aandenken kreeg dan toch iedereen nog een broek cadeau.

Door Patje Daems:

Met 28 clubleden en 2 gastrijders werd de “Bogaert-classic” in gang getrokken met in ons zog de Patte in zijn volgwagen. 

Wegens kermisweekend in Bornem moest het centrum vermeden worden. Geen probleem, Chris had de route verkend en de GPX aangepast.

Eens de Temsebrug over kwamen we op de mooie Wase polderwegen en werd het het tempo stevig opgetrokken. Deze prachtige wegen en het perfecte fietsweer maakte er weer een prachtige rit van.

Op de smalle polderwegen is het wel oppassen. Kopmannen in goede vorm trokken het tempo op tot bij de 40 km/uur met als gevolg dat iedereen nog dichter in het wiel van zijn voorganger kroop. Misschien ok voor kleine groepen van 5 of 10 man, maar met een grote groep van 30 is dit onverantwoord en komen er vroeg of laat ongevallen van. En bijna was het zover: de groep moest uitwijken voor een aanstormende camionette uit tegengestelde richting. Als gevolg kwam Erwin tijdens het uitwijken in de grasberm terecht. Gelukkig zonder val dankzij zijn stuurvaardigheid en MTB . Dit kon zo niet verder en de kopmannen werden tot de orde geroepen. Ook de nieuwe scheidsrechterfluitjes, die werden aangekocht om mogelijke gevaren en pech vlotter te signaleren, waren nog niet ingeburgerd en hadden weinig effect (misschien goed voor voetballers, vreemd voor fietsers? nvdr). 

Tijdens onze stop in café “Breydel” in Sint-Gillis-Waas werd hier nog verder over gebabbeld. Maar de oproep had zijn effect niet gemist: na de stop werd er voorzichtiger gereden en het tempo aangepast, met dank aan lange Marc hier voorbeeldig kopmanschap liet zien.

Bij aankomst in ons clublokaal werden we ontvangen door kleinen Eric die vandaag zijn fiets aan de kant had laten staan en voor ons lekkere haring in ajuinsaus had bereid. Die werd weliswaar doorgespoeld met het nodige gerstenat. Zalige manier om zo deze mooie rit af te sluiten, bedankt Eric!

Weer een 30tal deelnemers voor de rit naar Waterloo. De weersvoorspellingen waren zeer gunstig en inderdaad onder ideale omstandigheden vertrok de groep met de Patte in de volgwagen richting Londerzeel en Brussegem. Dit gebeurde onder leiding van Marc Brys die de groep op een aangenaam tempo op sleeptouw nam. Dit werd zeer geapprecieerd en kan als voorbeeld dienen als aanzet voor elke rit.

In Kobbegem ging het parcours via het industriepark van Zellik. Dit had een dubbele reden: een nieuwe tractorsluis op de Lierput (zelfs voorzien van diep uitgegraven greppels in de bermen) en een over een lange afstand opgebroken Brusselsesteenweg met als gevolg geen doorkomen aan voor een volgwagen.

Voorbij Lot komen we in de heuvelzone met een lange klim richting Beersel en Alsemberg. Voor Kurt, die lange tijd inactief was wegens herstel na een operatie, werd dit zijn Waterloo. Bergop ging het absoluut niet en was instappen in de volgwagen de beste beslissing. Langs de lange Chaussee d’ Alsemberg en Eigenbrakel kwamen we bij het doel van de rit: de leeuw van Waterloo.

Tijd dus voor de klassieke groepsfoto met de leeuw op de achtergrond. Altijd de moeite op deze legendarische en historisch belangrijke locatie.

Wegens het warme weer zaten er toch een aantal door hun drank en werd geopteerd om niet hier te eten maar ergens verder onderweg. De volgwagen kon niet tot aan het monument verder rijden dus moesten we even terug. Natuurlijk zijn er altijd die toch doorrijden en zelfs volhouden ondanks dat Patje Daems hen teruggeroepen had. En als je dan moet afspreken via de telefoon aan een rond punt terwijl de omgeving vergeven ligt met ronde punten, loopt dat al eens fout. Zo ook nu. Na enkele keren bellen en op de stappen terug keren vonden de verloren zonen toch de groep terug. Gelukkig maar, want we waren nog niet eens halfweg.

In Terhulpen vonden we een café met ruim terras waar men blijkbaar de dag ervoor nog de Rode Duivels had aangemoedigd naar hun 3-0 overwinning tegen de Russen in het EK. De ober bleek nog niet helemaal bekomen want het duurde wel een eeuwigheid voor hij alle tafeltjes 1 voor 1 bediend had.

En na de stop herrees Kurt als een Fenix en stapte terug op de fiets. De bergzone lag min of meer achter de rug en de weg naar huis lag hem blijkbaar beter.

De jongste van de groep Stijn wou er nog even een doorgedreven training van maken voor hij de week erop zou deelnemen aan een liefhebberskoers in Wetteren. Bijna heel de terugweg op kop aan een strak tempo en dan nog eens volle bak mee spurtend als Bart voor de zoveelste keer zijn benen uitslaat op een viaduct.

Na een 130 km en iets later dan gepland zijn we toegekomen in Kalfort waar het blonde gerstenat als naar gewoonte op ons wachtte en vlotjes naar binnen stroomde. De nieuwe uitbaatster had deze keer ook verse watermeloenen voorzien als toemaatje. Een extra dorstlesser.

Het beloofde een mooie zondag dag te worden met ideale fietstemperaturen, en dat werd het ook. In plaats van de verplaatsingsrit in Sint-Pieters-Leeuw was er gekozen voor de polderrit naar Terneuzen. Reden was onder andere afwisseling van parcours omdat we vorige week naar de muur van Geraardsbergen dezelfde streek hadden bezocht. Vertrek om 07.30 voor deze 140 km lange rit met een 29 fietsers weer een mooie groep. Jos S. opende traditioneel de debatten.

Langs Temse, Velle, Beveren en Verrebroek bereikten we de Zeeuwse polders. En vanaf daar was het zalig fietsen: lange rechte stukken, weinig verkeer en prachtige uitgestrekte landschappen. In het peloton was het genieten, net een familieuitstap. Ook niet te veel wind alhoewel de koptrekkers daar misschien anders over denken. Daaronder vanzelfsprekend lange Marc op zijn favoriete parcours. Ook anderen zoals Hans T. en Stijn die dit ook wel kunnen smaken en onvermoeibaar aan de kop bleven sleuren.

Ook Sven Gevers uit Ronse was net als vorige week weer van de partij. Nog voor dageraad met licht op vertrokken richting Kalfort, dan met ons naar Terneuzen en terug en daarna nog huiswaarts. Goed voor meer dan 270 km, een klassieker waardig. Chapeau, kerel!

In Terneuzen scheiden fiets- en autopaden en leidde piloot Gie de Patte in de volgwagen naar de grote markt. Niet altijd simpel in Nederland. De fietsers konden op de dijk genieten van het weidse zicht op de Westerschelde met her en der een machtig zeeschip dat metershoog boven het water uittorent.

Wegens corona had men op de markt de al ruime terrassen nog eens extra vergroot tot zelfs over het midden van het marktplein. We lieten het ons niet aan ons hart komen en genoten van een welverdiende pauze in het “café du commerce”.

Ook kleinen Eric was er voor de eerste keer dit jaar bij. En dat hebben we onderweg gehoord. Te pas en te onpas gaf hij zijn commando’s. Terecht als het om veiligheid of het juiste parcours ging. De andere keren zwegen de snelvoeters wijselijk. We kennen hem ondertussen allemaal zo’n beetje, hé.

Volgende week rit naar Waterloo wat zeker gepast is nu we dit jaar Napoleon Bonaparte herdenken die net 200 jaar geleden gestorven is. Niet alleen een groots veldheer maar ook een politicus waarvan de invloed op onze beschaving niet te onderschatten is. Maar of hij ook fietste? Daarover heb ik nog niets gelezen of gehoord. Sportief was hij wel want hij zat wel dikwijls op zijn paard, letterlijk en figuurlijk.

Vandaag 127 km en een 870 hm waaronder de muur van Geraardsbergen en de Bosberg, 2 mythische klimmen uit de Ronde van Vlaanderen. De aanloop verliep atypisch meer zuidwaarts dan gewoonlijk via Asse, Gooik en Galmaarden over rustige landwegen. Rustig is wel relatief want er waren ontzettend veel andere fietsgroepen op pad. En zo gebeurt het dat men een groep kruist en dat er van die tegenovergestelde groep een fietser om de een of andere reden valt net voor de wielen van een snelvoeter die dat niet meer kan ontwijken. Dat moest weer de Willy M. overkomen, al zo vaak pechvogel en betrokken bij valpartijen waar hij absoluut niets kon aan doen. De schade was voornamelijk materiaal: rechtse “manette” verbogen en schakelen was niet meer mogelijk. Ook pijn aan een vinger. Willy besloot dan maar om de terugweg solo af te leggen.

In Galmaarden draaide een kolonne tractoren net voor ons een straat in. Tractoren die voor onze normen traag reden, wat ons deed beslissen om de pauze hier – toch ongeveer halverwege – te nemen.

We merkten op dat diegenen die de voorbije weken nog wat moeite hadden met het tempo het week na week stukken beter doen, nietwaar Mark V. en Willy VD. Zo zie je maar dat training veel goed maakt. Doch vandaag kreeg Dirk DB het hier en daar lastig, maar hij benutte de afdalingen goed om terug bij te benen. De laatste 20 km waren er wel teveel aan en stapte hij wijselijk bij de Patte in de volgwagen.

Sven Gevers was er ook bij: helemaal van Ronse gekomen vanmorgen en via het Leirekespad teruggereden. Zijn teller stond bij thuiskomst boven de 200. Chapeau!

Voor de eerste keer echt terrasjesweer na de rit waar de Willy al op ons zat te wachten. En van dat zalige zonnetje en gerstenat hebben we zeker en verdiend genoten.

Een 25 tal vertrekkers voor een 100 km en 631 hm. Vlotte rit waarin de gevestigde kopdoeners hun werk zoals gewoonlijk goed vervulden. Onderweg 2 pechvogels met lekke band en dan nog gastrijders met name Kristof en Andy.

Wat we wel merken is dat het kopmanschap dankzij de route op GPX toch een pak vlotter gaat en dat het werk van de piloot makkelijk wordt overgenomen door diegenen die vooraan zitten. Maar toch loopt het toch nog wel eens verkeerd, ook omdat die toestellen individueel soms anders reageren. Zo ook vandaag even de verkeerde richting op de terugweg in Sint-Martens-Bodegem in de Heygemstraat, die dan nog was opgebroken ook.

Achteraf werd naar goede gewoonte de dorst gelest in café Coolhem en door de vroege aankomst was er voldoende plaats op het terras aan ’t straat.

16 mei 2021. Twintig moedigen die er ondanks de weersvoorspelling van bakken regen toch op uit trokken.

Stipt om 08:00 werd de alternatieve rit richting Wechelderzande op gang getrokken. Dit ter vervanging van Velle-Terneuzen waar een heel deel van de rit over zwaarder door corona en maatregelen getroffen Nederlands grondgebied verloopt.

Het eerste deel van de rit was voor rekening van Frank Van De Vijver en onze voorzitter Chris Verheyden die er direct een stevig tempo in brachten. Het was voor deze 2 een uitdaging om het tempo hoog te houden want er zaten nog enkele klasbakken vlak achter hen ongeduldig hun kopbeurt af te wachten. Hans Tierens en Hans Moons om er enkele te noemen. Maar de meester van het kopwerk was zonder twijfel opnieuw René Goossens. Wat hij de laatste weken uit zijn fietsschoenen tovert is gewoon fenomenaal. En dit allemaal met het grootste gemak en die zalige smile op zijn gezicht.

Waarschijnlijk wou hij weer snel aan zijne 33er beginnen op een terras in Heindonk samen met zijne “partner in crime” Mario.

Anderen, minder getraind, verteerden de rit slechter en werd het toch wat afzien en bekkentrekken, nietwaar Marc Verheyen? 😉 Volgende keer zeker beter.

Wat lekke banden betreft verliep de rit gunstiger dan vorige week. Slechts één keer hebben we moeten halt houden en dit om de lekke band van Chris te herstellen. Een parkerschroef van 2,5 cm had zich los door de achterband geboord.

Met af en toe toch stevige tegenwind werd de rit mooi afgewerkt zodat we voor de eerste keer na de 2de coronagolf konden halt houden in ons clublokaal “Café Coolhem” en kennismaken met de nieuwe uitbaters.

Met een gemiddelde van 33,5 km/u was iedereen wel voldaan. Het voelde zwaarder aan dan de rit van vorige week die toch heel wat meer hoogtemeters telde. En dit allemaal zonder een druppel regen!

Eindelijk, de covid-maatregelen maakten het mogelijk om op 9 mei terug met 25 personen buiten te sporten. En of de snelvoeters dit hadden begrepen: vele enthousiastelingen om terug de eerste keer in groep te rijden.

Normaal stond de Axel-classic op de planning, maar omdat deze rit voor een stuk door Nederland loopt en men daar met maximaal 2 mag fietsen, werd er als optie gekozen voor de mooie, 125 km lange ‘Kester-rit’ van Erik Heyvaert.

Door voor deze prachtige maar zware rit te kiezen, 830 hm, wisten we dat sommigen het lastig zouden krijgen. Grootste slachtoffer was Willy Van Dijck die echt zijn dag niet had. Alles deed pijn en op de koop toe reed hij nog tweemaal plat. De ironie wil dat Willy zelf in betere tijden meermaals collega’s heeft pijn gedaan. Als gevolg was er nu toch wel enig leedvermaak te bespeuren. Maar Willy werd goed geholpen, door meerderen zelfs, en dat heeft hij geweldig geapprecieerd en verwoord in een dankmail.

De eerste keer terug samen in groep was toch weer even wennen waardoor er redelijk nerveus gereden werd. Zelfs schakelen waren er enkelen al verleerd, nietwaar Thierry ;-)?

Ook pech door vele lekke banden bleef ons niet gespaard. Buiten Willy was ook Frank hier pechvogel. En door de staat van Frank’s materiaal kan het herstellen wel effe duren :).

Op uitnodiging van Bennie konden we na de rit in corona-veilige toestand onze dorst lessen in de pas gerenoveerde kantine van Sparta Bornem.

Piloot Willy Meersmans had zijn best gedaan om er een aantrekkelijke rit van te maken. Richting St-Anna-Pede, Dilbeek, Groot-Bijgaarden de heuveltjes in met toch enkele kuitenbijters, goed voor een 95 km en meer dan 600 hoogtemeters. Met 23 waren we aan de start en dat betekende 3 groepen wegens coronamaatregelen (max 10): een eerste groep van 10 voor een rustig tempo en 2 groepen van 6 en 7 voor een vlotter tempo. Af en toe haasje over onderweg als er verkeerd gereden werd, een plaspauze nodig was, moest gegeten worden of gewoon omdat de ene groep sneller was dan de andere.

In ieder geval bleef de nattigheid uit en was er vooral de koude noorderwind die ons teisterde tijdens de terugrit. Bijna thuis in Londerzeel had pechvogel Willy dan nog een klapband.

Hopelijk kunnen we volgende zondag ook onze rit afwerken maar met de opduikende derde golf en mogelijk strengere maatregelen is dit nog absoluut niet zeker.