WTC De Snelvoeters

Met 27 deelnemers hadden we een ruime groep voor deze rit. De meesten waren present in Kalfort, anderen sloten aan aan de inschrijving in de abdij in Bornem. Het parcours vanuit Bornem was een goeie 90 km.

Na de lange ritten van de laatste weken konden we dit een makkie noemen dat voorbij vloog. Enkele snelvoeters hadden de dag ervoor ook de mooie Avalon (Buggenhout) gereden en dat zat bij sommigen toch nog wel wat in de benen. Ook bij Erik H. die zich in de Avalon niet gespaard had met heel wat kopwerk. Wanneer hij Jos S. hierover interpelleerde, repliceerde de Jos dat hij hier absoluut niets meer van voelde. Of had je verwacht. En de Jos zette gelijk de daad bij het woord en nam traditioneel de eerste 20 km voor zijn rekening.

Daarna haalden we enkele bevriende ploegen in (voor sommigen ex-ploegen). En dan moeten de snelvoeters toch laten zien dat ze met een fiets kunnen rijden. Dat dit niet altijd zo vlot verloopt bleek in Schepdaal waar na de inhaalbeurt een verkeerde afslag werd genomen. Geen probleem, zo konden we die inhaal beurt nog eens over doen. Het deed mij denken aan Rik Coppens die bij gelegenheden dezelfde tegenstrever een paar keer dribbelde, gewoon voor de lol.

Met de volgwagen erbij was het parcours op enkele plaatsen niet te volgen. Maar er is voldoende terreinkennis in huis om dit vlot via een alternatieve route op te lossen. Zo kwamen we ook langs een alternatieve weg via de Langestraat bij de stop in Kobbegem. De Merckx boys van de bevoorrading keken verrast op: “Waar komen jullie vandaan?”.

Na de rit werd er onder een najaarszonnetje nog rustig nagekaart onder de bomen in de schaduw van de abdij.

De MS-Tocht is een gebaseerd op een vroeger georganiseerde tocht vanuit Kapelle o/d Bos ten voordele van multiple-sclerose patiënten en die traditioneel voor elke deelnemer een hele zak snoep opleverde.

Die zak is er niet meer bij maar het parcours op alternatieve wegen was mooi genoeg om ze als rit te blijven waarderen.

Wegens herrijzenis van Kalfort kermis uit het corona tijdperk was er gekozen om deze rit zoals vroeger op zaterdag te rijden. 18 deelnemers voor op de kop 100 km.

Typisch voor deze rit is de bosrijke passage in Asse langs de Terlindevijverstraat en de alternatieve klim van de Vrijthout langs de Hoogpoort.

Wegenwerken in Sint-Martens-Bodegem in de Bodegemstraat noopten ons tot terugkeren en kiezen voor een alternatief richting Zierbeek en de klim naar de Ninoofsesteenweg. Via de Brabantse heuveltjes van Lennik, Gaasbeek en St-Pieters-Leeuw arriveerden we op het terras van café Het Vagevuur. Een populaire stopplaats die dat vooral te danken heeft aan zijn ligging halverwege enkele van onze ritten.

Voorbij Vlezenbeek ging de route alternatief richting Groot-Bijgaarden, Bekkerzeel en langs de Kruipin naar Kobbegem.

Vanaf Kobbegem ging het over klassieke routes en in gestrekte draf naar huis. Ook het weer zat prima mee. En voldaan volgde het nodige gerstenat.

De rit die Sas-van-Gent noemt en die daar niet zou passeren. Reden: veel wegwerkzaamheden en omleidingen waardoor de rit aanzienlijk langer werd en waar piloot Chris gekozen had om de kilometers beperkt te houden tot 120.

Verrassing aan de start was het weerzien met de Werner. We konden ons niet meer herinneren wanneer die laatst had meegereden. Doch niets abnormaals aan de hand, gewoon veel aan zee vertoefd in ’t weekend. En zijn vlot meedraaien verraadde dat hij de fiets toch niet helemaal links had laten liggen.

In Oostakker was de veerdienst over het kanaal Gent-Terneuzen nog altijd onbereikbaar voor wagens. Daardoor konden we het parcours verleggen van de provinciale banen ten zuiden van de Schelde naar meer rustieke wegen langs Overmere en van daaruit noordwaarts.

Dat Rene G op kop kan rijden wisten we al allemaal maar wat hij vandaag uit de benen schudde met een zware Chouffe in de benen van de dag ervoor, was echt indrukwekkend. Zeker drie vierden van het parcours nam hij voor zijn rekening.

Het centrum van Wachtebeke lag ook helemaal open. Op de weg ernaartoe draaiden we net voorbij het provinciaal domein Puyenbroeck naar links en daar ontdekten we richting Mendonk en er voorbij een verrassend mooi stukje Oost-Vlaanderen.

De stop was zoals vorig jaar in Overslag bij de schoonzus van Willy M. in cafe ’t Hoekske net aan de grens met Nederland. Onze top-MTBer Erwin D. nam plaats op een stoel die een mooi plaatje opleverde dat we niet konden missen.

De terugweg verliep langs het klassieke parcours met lange stukken waar flink tempo kon gehaald worden. En gelukkig bleef ondanks de weersvoorspellingen de regen uit. Die manifesteerde zich pas in de namiddag vanaf 14.00. Iets wat de mannen met de (te) grote dorst nog aan de lijve ondervonden hebben.

Met een mooi gemiddelde van 33,5 en een volledig droge rit konden we best tevreden zijn.

Het Hageland is traditioneel een lange maar mooie rit van 150 km en met 25 vertrekkers waren we met een mooie groep.

Maar hoe langer de rit en hoe groter de groep, hoe groter de kans dat er onderweg wat gebeurt. Zo bleek ook deze rit die ondanks perfect fietsweer werd geteisterd door kleine oponthouden.

Het begon al na 10 km in Tisselt: net voor onze neus werd de brug opgehaald. We konden er eveneens onze neus voor ophalen maar wachten was de boodschap.

Andere oponthouden waren verkeerslichten. Grote groep en dan gebeurt het dat die er niet in 1 keer doorkomt of dat net de volgwagen rood krijgt. Doorrijden is te riskant en kan wel een fikse boete opleveren. Het zou niet de eerste keer zijn.

En een grote groep betekent ook meer kans op mechanische pech. Deze keer zat het Willy M. niet mee, ketting die er te pas en te onpas afliep. Dan nog proberen al rijdend dit euvel te verhelpen maar meestal noopt het tot stilstand en is er gelukkig nog onze MTBer Erwin die met een vlugge interventie de ketting er terug opgelegd krijgt. De oorzaak bleek een kapot veertje in de cassette achteraan waardoor er even werd doorgetrapt en de ketting er door de inertie vooraan afvloog.

Deze rit heeft “vals plat” ook een nieuwe betekenis gekregen. Weerom Willy M die meende dat hij achteraan plat reed. Even checken en bleek dat er niets aan de hand was: “Vals plat” dus.

Buiten de oponthouden werd er dus ook gereden. Marc B. zoals voor een groot deel op kop met een prima tempo: niet te snel om het veilig te houden, maar ook niet te traag zodat we ons zouden vervelen of in slaap vallen.

De stop was naar gewoonte in café De Zwaan in Lubbeek. Blijkbaar ver van huis want enkele Snelvoeters wisten absoluut niet in welke parochie ze hier waren aanbeland. En dat in de schaduw van de Sint-Martinuskerk.

Patje Daems werkt niet alleen in de haven en kan een aardig stuk met de fiets rijden, maar heeft blijkbaar ook aspiraties als cameraman. Als ze bij de VRT nog iemand zoeken…

Iets voor schiplaken stuurde de Garmin ons de bossen in. Een bewijs dat menselijke interpretatie van machinerie steeds noodzakelijk is. Gelukkig kennen we onze weg van daar tot café Coolhem als onze handpalm en ging het verder in gestrekte draf en zelfs wars van enig oponthoud.

De Dodentocht fietstocht is normaal een georganiseerde tocht vertrekkende vanuit het Breeven in Bornem. Maar zoals met veel evenementen was die wegens corona ook dit jaar afgelast. Het is een mooie tocht met een zekere zwaartegraad en daarom rijden we die graag op eigen initiatief.

De dodentocht is ook één van die ritten waar traditioneel iets meer gas gegeven wordt. En dat was deze keer niet anders. Vooral koptrekkers Marc B. en Frank VDV hadden er blijkbaar zin in.

Dankzij een omleiding wegens wegenwerken in OLV Lombeek leerden we ook de Hunselberg kennen, vanwaar we in volle heuvelzone terecht kwamen.

In Asse ligt de Brusselsesteenweg al jaren open. Daarbij komt nog dat men richting Kobbegem een dijk van een tractorsluis heeft gebouwd en in het industriepark krioelt het van de éénrichtingstraten. Allemaal goede voornemens waarschijnlijk om sluipverkeer tegen te gaan, maar voor wielertoeristen wordt het elk jaar moeilijker. Gelukkig was er voor verkenner Chris de Langestraat als enige doorweg naar Kobbegem.

Onze coureur Stijn zat al lang te popelen voor een aanval en in de Lippeloseweg achtte hij zijn moment gekomen, achterna gezeten door papa Hans en springveer Erik S. Op het kruispunt met Nijven sloeg Erik gevolgd door Hans plots linksaf, weg van het Garmin parcours, en zat hun mooie aanval erop. Hoe snel een aanval kan uitdraaien in een achtervolging. Gevraagd naar de reden was dat het parcours van de georganiseerde dodentocht ook die richting uitgaat. De macht der gewoonte dus.

Benny was zo gastvriendelijk om ons uit te nodigen in het chalet van Sporta Bornem, de aankomst van de normale de dodentocht, en dat laten de Snelvoeters zich geen twee keer zeggen. Merci, Benny.

door Patje Daems

Vandaag, 1 augustus, staat clubrit “Florival” op de planning. 18 moedigen waren present om de (weeral) aangekondigde regenbuien te trotseren.
Onder deze 18 was opnieuw Andy Roskam die ondertussen een vaste waarde is geworden en tijdens de rit ook zijn mekaniekerskills kon voorleggen bij de lekke band van Eddy Daems.
Ditmaal was het zonder onze begeleider Patte met zijn trouwe volgwagen. Hij wou een weekje genieten van een welverdiende break in de talloze strandbars aan onze Belgische kust. Of hij daar nog zal mogen terugkomen zullen we volgende week van hemzelf wel kunnen vernemen.
De rit zelf nu. Deze werd 2’ na half 8 (even een onoplettendheid van Joske) in gang getrokken door ons vast startkoppel Hans Tierens & Jos Scheers. Met een gezapige snelheid van 33 gemiddeld trokken we richting luchthaven Melsbroek-Zaventem. Hier moest Lange Marc zich even plat leggen om het landend vliegverkeer niet te verstoren.
In Kortenberg had piloot Tony een perfect alternatief gevonden om de afschuwelijke kasseistrook hier te vermijden. Dit werd door iedereen geapprecieerd want er kwamen ook nog 700 hoogtemeters aan.

De stop was klassiek in Florival naast de spoorlijn Leuven – Namen in café “Au val fleuri”. Het café met het grote terras zag er kaler uit dan anders want er waren blijkbaar werken uitgevoerd waarbij mooie exemplaren van bomen moesten sneuvelen.

Na 6 stevige hellingen werd de snelheid op het platte terug opgetrokken om via de brug van Tisselt weer richting clublokaal te bollen.
Het had misschien iets rapper gemogen want net de laatste 5 km werden de hemelsluizen, voor de eerste keer die dag, opengetrokken waardoor we de rit niet volledig droog hebben kunnen afwerken. De buitenkant nat, dan kon de binnenkant niet achterblijven, he.

19 aanwezigen in vakantietijd is niet slecht. De rit naar Axel met stop in Emmadorp is een polderrit. Dat betekent dat op de rustige en uitgestrekte trajecten vlot en veilig tempo kan gereden worden. Het is iets wat piloot Marc B op het lijf geschreven is en dan weet men ook waar men zich kan aan verwachten. Hij was dan ook de eerste El Tractor die zomaar dikke 40 km voor zijn rekening nam, grotendeel bijgestaan door een moedige hulptractor Hans M.

Jos VB was net terug uit verlof en had met deze polderrit ook de figuurlijke bui al zien hangen. Toch liet hij zich niet kennen en reed (uiterlijk) vlot mee in het pak.

Ondanks dubieuze weersvoorspellingen was het prima fietsweer: niet te warm, niet te fris.

Piloot Marc B. had zijn tocht goed verkend en ook mooi plaats gereserveerd achteraan in het rustieke café in Emmadorp, het café waar de vogeltjes binnenin een nest hebben en door een kleine opening in het venster vrolijk binnen en buiten vliegen.

Op de terugweg kwam een andere El Tractor op kop: Rene G, net terug van vakantie/stage in de Alpen, toonde even aan iedereen hoe goed de vorm wel was. Anderen willen natuurlijk ook blinken als een El Tractor en zo is Hans T. elke rit een vaste waarde.

Daar onze ritten geen competitie zijn, laten we normaal de snelheden achterwege in de verslagen. Hier willen we dan toch 1 keer een uitzondering maken want een gemiddelde van 34,5 is toch wel het vermelden waard :-).

door Erik Seghers

Na vele regenachtige dagen konden we nog eens vertrekken onder een stralende hemel!

Klaar voor onze 20^ste rit. We zijn nog met 22 renners in het peloton. Velen zijn niet aan de start gekomen door oververmoeidheid, gevolgen van hun vaccin prik, te laat aan de start of zou het toch gewoon komen door de verlofperiode?

De afwezigheid van onze piloot Nico viel direct op, wat een stilte in de rangen. Blijkbaar is hij gisteren door de sterke stroming aan zee belandt. Ook vervanger Eddy M heeft zijn kat gestuurd. Geen nood, we hebben een back-up plan. We laten ons piloteren door gedownloade GPX bestanden.

Hop naar Neerijse voor de Druivenrit. Maar wel nog even wachten op de Vijver, die al platte band had voordat we vertrokken. Patje had zijn werk al vooraleer we op pad waren.

Bij de start probeerde Chris ons nog op het verkeerde been te zetten en wou hij ons ‘terug naar start‘ sturen . Tijd voor een gezapig tempo, het eerste uur op gang getrokken door onze kopmannen Marc L en Hans T. Voor we de heuvelzone naderden werden we (of was het echt voor Willy M) nog luidkeels toegeroepen door een blondine. Op het hellend stuk in Neerijse, kwam snelle Jelle op kop met in zijn zog onze reporter van dienst. Het duurde niet lang of lange Marc kwam aan kop op ZIJN stukje parcours. De reporter besloot om toch wat te versnellen en zo poolshoogte te nemen vooraan het aanstormende peloton. In de licht dalende lijn kwamen ze, zagen ze en stormde ze door naar beneden.

Na de lastige klim en afdaling richting Huldenberg was het tijd om te pauzeren.

Na de break dan richting Huldenberg. Daar brak het peloton in 2, de sterke beren vooraan, de mindere bengelend achteraan of … kwam het toch gewoon doordat de anderen voor het rode licht stonden ? Voor velen was dit het (m)Elodie moment en bij anderen zag het zwart voor de ogen.

Op dit moment werden de Jommekes en Jeroomekes gescheiden.

Op de verder terugweg richting Kalfort viel het sterke kopwerk van onze voorzitter heel hard op, bonken tegen de wind in !

Moe maar voldaan kwamen we aan in ons lokaal voor een heus bier en hamburger festijn. Dank u Eric en Willy M voor de traktatie. 66  route 66 , ligt zeker nog op onze planning maar dan met de fiets want zeg nu zelf, kan je nu nog uitpakken op strava met ritten van 240 km en 32 gemiddeld?

Na de vele overstromingen van de laatste dagen kon het ook niet uitblijven dat de Vijvers en de Plassen ook overliepen, maar dan van de emoties.

Tot op de Champs-Elysees !

28 vertrekkers voor de beruchte rit van 130 km naar Erpe-Mere waarvan we in het verleden reeds heel wat versies hebben gekend onder leiding van piloot Willy Meersmans. En elk jaar brengt Willy wel enkele vernieuwingen aan het parcours. Soms als gevolg van wegenwerken maar eveneens door zoektocht naar betere fietswegen langs idyllische plaatsjes.

Veel sterke koptrekkers vooraan als teken dat de meesten momenteel dicht bij hun beste vormpijl zitten. Naar gewoonte vinden we bij het vertrek een popelende Jos Scheers in de frontlinie. Het feit dat hij vertrekt als een haas en dat sommigen op zondagmorgen nog niet goed wakker zijn, zorgt ervoor dat de groep in een lange, verbrokkelde sliert door Kalfort trekt en pas na enkele kilometers een groepering tot stand komt.

Hans T. is elke rit een vaste waarde voor verschillende beurten behoorlijk kopwerk. Plat of bergop, mee- of tegenwind, het maakt hem allemaal niet uit en aan zijn houding op de fiets zal je het verschil niet merken. Frustrerend voor diegene die naast hem op kop rijdt want bij overgang van plat naar klim lijkt het bij Hans nog steeds plat.

Het tempo werd heel de rit strak gehouden. Om het toch even rustiger te doen was er een rommelmarkt in Lede nodig. Daar kwam een guitige Willy VD naar voren om er ons op te wijzen dat hij een mooie jas had zien hangen voor maar 3 Euro. Hilariteit alom.

De stop was in Woubrechtegem in café De Reisduif. Rustiek café met gezellig terras in de tuin.

Terug in Kalfort konden we naar gewoonte nagenieten in café Coolhem waar we door de uitbaters getrakteerd werden op kipsaté. Marc V. stelde vast dat hij zijn rugzak kwijt was, achtergelaten in De Reisduif. Een extra ommetje met de fiets zag hij wel niet meer zitten. Vastgesteld werd dat Erpe-Mere als rit zwaarder ervaren werd dan Alsemberg vorige week. Niet zozeer de hellingen maar vooral het vele draaien & keren en telkens optrekken maakten het verschil.

De rit naar Alsemberg is een klassieker en wordt met zijn 1000 hm als 1 van de zwaarste ritten beschouwd. De weersvoorspelling had het over dreigende regen en misschien daarom waren “slechts” 22 deelnemers op het appel voor deze 128 km lange rit.

Met wat er ons allemaal in deze rit te wachten stond werd een rustige aanloop genomen onder piloteerschap van de Gie.

De Jelle blinkt al enkele ritten uit in kop doen en rekenschap houden met de hele groep. We weten dat hij als jonge gast en ex-coureur veel harder kan, maar hij slaagt er vrij goed in de gemoederen vooraan in bedwang te houden. Zo ook in de aanloop naar Asse. Dikke merci, Jelle! Een voorbeeld voor de anderen.

Via Bodegem, Schepdaal, St.Pieters Leeuw rustig op en af tot we aan de echte kuitenbijters kwamen. De eerste ligt iets voorbij Lot: de Beerselberg met zijn venijnig knikje op het einde. Op de top ligt het centrum op een plateau met ook het café waar we zouden pauzeren weliswaar na het afleggen van een lokale ronde met flink wat hoogtemeters.

De eerste is de Alsemberg. Voor de mannen op kop moet het al lang geleden zijn dat ze hier nog passeerden want ze reden het straatje naar de kerk en de klim rats voorbij. In Dworp was de bruine put opgebroken. Gelukkig kende Eric H. hier zijn weg en met een klein ommetje kwamen we toch aan de voet. De steile kant is toch niet te onderschatten en met zijn max van 13% weegt het laatste stukje toch altijd door.

Hans M. was al een tijdje op de sukkel met zijn versnellingsapparaat tot Erwin hem erover ontfermde tijdens de stop in Beersel. Bleek het euvel niet elektronisch maar een iets omlaag geschoven voorderailleur wat met zoveel aanwezige, mechanische kennis snel verholpen was.

Na de pauze werd de rit heraangevat met de afdaling van de Beerselberg, een kolfje naar de hand van voorzitter Chris. Een vlotte terugrit langs ongeveer dezelfde grote wegen bracht ons via Asse, Impde en Londerzeel terug thuis. Zo ongeveer net op tijd want op de buienradar zaten de rode regengebieden bijna boven ons hoofd. En inderdaad, iets later viel de regen er met bakken uit. De enen droog thuis, de anderen droog in ’t cafe, en de pechvogels kletsnat ergens tussen beiden.