De laatste… of was het de eerste?
Door Erik Seghers
Nog vóór de start van onze laatste rit werden Chris en ik bijna omver gereden door een verstrooide professor in zijn wagen. Of was het Frank Van de Vijver achter het stuur? Onze voorzitter en Frank stonden klaar voor hun eerste club rit van het jaar, terwijl het voor ons alweer de laatste was. Hun aanwezigheid verraste ons aangenaam — een teken dat ze aan de beterhand zijn. Maar is dat voldoende om opnieuw mee te draaien in het peloton?
Velen hadden graag zoals gewoonlijk naar de grote koekenstad gereden. De mannen met autisme waren duidelijk van slag door deze wijziging. De route ging richting Baasrode. Ook Els was van de partij — dat leek een eeuwigheid geleden. Zoals steeds was de start bliksemsnel, maar Chris liet zich niet van de wijs brengen. Het peloton werd snel herenigd en vanaf dan schakelden we over op een gezapiger tempo. Chris had het leiderschap nog steeds in zich. Of zijn de Snelvoeters gewoon zo meelevend?
Dat speelde zeker een rol. Frank leek geen last meer te hebben van zijn long covid — zijn babbel stond geen minuut stil. Intussen waren we al goed opgeschoten. In Dendermonde voegde Jan Sys zich bij ons. Had hij net enkele patiënten bezocht in zijn wielrennerstenue?
In de hellingzone — vandaag vrij kort — moesten we het tempo wat laten zakken, zodat iedereen samen boven kwam. Brandweerman Erik hoefde geen brandjes te blussen, het was tenslotte zijn vrije dag. Al deed hij uitzonderlijk veel kopwerk.
Het tempo bleef de hele rit gezapig: rustig, traag en ontspannen. De ‘Chille’ had erbij moeten zijn. Ook de mannen met de dikke banden — de gravelaars — vonden dat helemaal niet erg.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de roltrappen en de grote stad gemist heb vandaag. Tradities zijn belangrijk. Maar het gezelschap en de wind maakten veel goed. Met Chris en Frank erbij leek het alsof we weer voltallig waren, al ontbrak Guy nog.
Na de rit was er spaghetti bolognaise voorzien in het clublokaal — voor de leden zonder andere agendapunten. Onze voorzitter trakteerde de aanwezigen op een pint, omdat ze zich zo voorbeeldig gedragen hadden: trager tempo, maar toch nog 31 gemiddeld. Of was het zijn verjaardag?
De tweede traktatie kwam van de nieuwe clubkampioen: den Hans VH. De beker blijft dus in handen van een Hans, al zal hij in een ander huis staan. De rest van de drank was op kosten van CFO Guy. Gelukkig kwamen de drankjes van Leslie en mij in de namiddag ook uit traktaties. Dat verzachtte de pijn van mijn afwezigheid een beetje.
Bij leve en welzijn — tot volgend seizoen!