Door Erik Seghers
Er komen al meer en meer korte broeken in het vizier. Zou de zomer dan echt in aantocht zijn?
De rit naar Gaasbeek is altijd een mooie heuvelachtige rit, weliswaar vandaag in een nieuw kleedje! Nee, in ons peloton geen korte jurkjes, alleen echte mannen die er voor willen gaan.
De frontlinie bevriezen we met dezelfde koptrekkers, namen hoeven niet genoemd te worden. In het heengaan hebben we de wind als vriend. We rijden richting zuiden, naar de grens met het grondgebied van Paul Magnette. Daar moet niet te hard gewerkt worden, zoals het moment dat we de Vrijthout afdalen. En ja dan weten we het al, straks moeten we die terug naar boven. Het tempo ligt vandaag ook hoog, maar het kan altijd sneller, he. Alhoewel dat niet noodzakelijk moet.
In wat een mooie omgeving kunnen wij toch fietsen. En dat zo dicht in de omgeving van onze eigen habitat.
Aan het rond punt te Sint-Pieters-Leeuw gaan we het Vagevuur binnen. Blijkbaar was dit kruispunt in de achttiende eeuw een plaats waar de mensen werden opgeknoopt.
En ja er zijn dierenvrienden onder ons, maar mannen, blijft van die hond af, want man, stinken dat die deed. Blijkbaar heeft ie indertijd de ontknoping overleefd, en ondanks de stank: “He’s Alive!”
Na de break moeten we nog de helft van onze hoogtemeters overbruggen. Via Lennik, Schepdaal en Bodegem komen we zo aan onze hoogtemeters. En vergeet vooral de beruchte Vrijthout niet, nu netjes overgoten met een nieuwe asfalt.
Het was een rit om duimen en vinger(hoetje)s af te likken. Zon, zee en strand, dat is nog niet voor direct, maar het leek er al aardig op vandaag.
Voor de komende weken vraagt de huidige Freelance Reporter om een vrijwillige vervanger. En mannen, niet allemaal tegelijk, he.
Misschien een idee voor de man in de volgwagen?
