WTC De Snelvoeters

door Erik Heyvaert

Het ging vooruit, ja vooruit, het ging verbazend goed vooruit….met de wind in de rug.

Met 22 snelvoeters en 1 gastrijder, de sterke Yves van de Breendonkse Trappers, vertrokken we richting Emmadorp voor een van de snelste ritten op het programma van de snelvoeters. Met enkele minuten vertraging, want Jan VB had zijn portefeuille vergeten, knalden we met een kruissnelheid van boven de 40 km/h richting Emmadorp. Wij waren al in blijde verwachting van de tournee van Jan, die vorig weekend jarig was. De Willy had aangegeven dat hij vroeger ging afslaan want hij moest om 10h00 de kleinkinderen entertainen. Snelle Jelle en lange Marc legden er van in het begin de pees op. Toen Hans M deze sterke kopmannen afloste in de Prosperpolder stuurde hij het peloton de verkeerde afslag in, wat ervoor zorgde dat het peloton verbrokkeld richting café Het Verdronken Land stoof. Geen compassie voor degenen die de verkeerde afslag genomen hadden. 

Blijkbaar is het in Holland niet meer mogelijk om voor €5 twee consumpties te nuttigen. Tony moest zowaar bij Erwin gaan schooien achter €20 om het gat te vullen.

Erwin op de koersfiets vandaag. Hij heeft de einde leasing van Hans M gekocht tegen een goede prijs, volgens Hans toch, want voor iemand anders had hij €500 bijgeteld. Het blijft raar om Erwin op een koersfiets te zien rijden want we associëren hem nog steeds met diene kerel die met de mountainbike het snelvoeters peloton volgt. Nu komt hij zelfs op kop rijden om de rest zeer te doen. In Calpe reed Erwin vlotjes mee in het wiel van Mathieu VDP en kreeg hij van deze de opmerking dat zwarte schoenen en sokken not done zijn. Dus Erwin, witte schoenen en sokken en ge kunt met de René en Andy R gaan koersen. Ge gaat er ongetwijfeld prijzen halen. 

De terugweg ging iets minder vlot wegens de sterke tegenwind. Minder vlot wil zeggen tegen 35km/h waar Björn M het leeuwendeel voor zijn rekening nam.

Aan ’t Coolhem, ons clublokaal, nestelden we ons in ’t zonneke op het terras. De Jan met zijne gevulde portefeuille was er echter niet meer bij. Lap, daar gaat onze tournee. We vergeven maar vergeten niet. Het gemiddelde vandaag lag rond de 35 km/h, en volgens iemand zelfs 39,3 km/h, maar dit was waarschijnlijk te wijten aan het nuttigen van Cristal 0,0%. Ik mocht de naam niet vermelden want anders kreeg ik twee maand beeld zonder klank.

Ineens kwam daar zowaar onze voorzitter in vol clubornaat aangereden. Hij geraakte deze ochtend niet uit zijn bed en was dan maar naar de Waaienberg gereden. Kwestie om toch wat in het thema te blijven. 

door Erik Seghers

De Merckx boys & Michèle rit stond vandaag op onze planning. Volgens een old
fashion methode, geen GPX, maar bordjes aan de zijkant van de baan. Maar eerst verzamelen aan de oude abdij in Bornem. Vier eurokes neertellen als VWB-lid voor een prachtig voorgeschoteld parcours, met twee bevoorradingen. Onder een mooie blauwe hemel met hier en daar een zwarte pijl in gegraveerd. Deze keer was onze klokkenluider niet aanwezig, dus geen stress vandaag. We vetrokken iets na acht uur, we konden ons eigen ding doen. Op een rustig tempo werden de eerste 15 km afgehaspeld, dankzij onze voorzitter Chris en Marc V. Zalig genieten, rustig bij trappen en praten. Nadien had ik de eer om met onze meest aangename man van de club, sorry voor de rest, kop te doen. We deden een coopertest, welgeteld twaalf minuten, zoals het hoort. In Schepdaal was onze eerste stop met lekkernijen. Remco was daar niet te bespeuren, maar Hans had daar toch een Look-a-Like gespot.

Niet veel later na deze break, had ik dan toch die enige nagel die ze op het parcours hadden verstopt, opgeschept. Ja wadde, je moet maar geluk hebben, met zo een pechverhelpers. Nu was het Marc V om mijn fiets vast te houden, want de Patje D. had een voorgevoel waarschijnlijk. Hij had de vlucht vooruit gekozen, richting Pilar de Horadada! Eén volle maand zal hij daar vertoeven, wie kan zich dat allemaal permitteren? Ik ken er niet veel, jullie Erik en Michèle, recurrente Spanjegangers?

In de regio Relegem zagen we dan alle kleuren van de regenboog, enkel de 1000 luchtballonen ontbraken, maar ik had wel de luchtbom gekregen daarstraks. Onze kleuren van onze clubtenue werden vermengd met talloze andere kleuren van clubs. Het werd even een mengelmoes. Het liep vol van kleuren, zoals de benen bij sommigen onder ons. Na de tweede bevoorrading, met cola flesjes en al, moesten we nog 28 km volharden. We verzeilden achter een witte bestelwagen met opschrift “Opgepast fietsers!”, maar we zaten wel aan de verkeerde kant. En het duurde wel even voor we er langs konden. Op een gegeven ogenblik zette chauffeur Pierreke zich dan toch aan de kant, en er dook een heel peloton voor ons op. Marc B. zag zijn kans, en hij schoot als een raket langs zij. Hij knalde heel dat arsenaal voorbij. We moesten met de goede benen antwoord proberen te geven. Voor enkelen onder ons was het van het goede teveel, maar dankzij de mannen van ‘Julien’, konden we terug aansluiten in onze eigen nest. Misschien moeten we eens bij Sarah langs gaan, om hun te bedanken? Ik hoorde in onze rangen: ‘Wat een prachtige rit’, en zo was het! En al ging het de laatste 20 km snoeihard, we genieten nog steeds van ons semi-prof ploegje. Onze eerste schooldag zit er op! Tijd voor vakantie. Want zeg nu zelf wat is vermoeiender dan fietsen? Jawel, lesgeven aan die pagadders. Tot in oktober, maar niet voor de klas.

door Erik Seghers

De onderhandelingen bij de Snelvoeters verliepen iets vlotter dan bij de Wever. Gingen we nu zaterdag of zondag fietsen? Na wat over en weer gepalaver, besliste Louis Meersmans, we rijden gewoonweg de zondag! Knippen, plakken en klaar. En daar stonden we dan, op deze frisse zondagochtend aan de Okay te Kalfort. Voor een uitzondering hier, wegens een nieuwe sponsoring, of gewoon door de festiviteiten van de Kermis? En, plots zagen we daar Patrick Daems voorbij vlammen, blik op oneindig. Hij dacht blijkbaar dat de start in de Carrefour was, te Jerez De La Frontera. Een grens te ver! Uiteindelijk zijn we dan toch met ons zestienen vertrokken.
Het is te zeggen, vertrokken? Na 10 km stond er al ene plat, achteraan. Den deze! Maar daar waren Hans en Jan al , ze kwamen me snel ter hulp. Patrick zag, en keer ernaar, met mijn fiets in de hand. Dank u wel gasten. 20 Euro, dubbel en dik verdiend! Enkel nog wat Londerzeelse lucht in de band, en weg waren we.
Er waren vandaag mannen bij met ‘Van Eetvelt’- benen, maar ook enkelen met de verkeerde flanellen benen, de zogenaamde ‘Van Uitbroecks’ benen.
Vorige week waren er al schijnbare tekenen, maar nu was het echt zo ver. Den Erwin had zijn oude liefde vaarwel gezegd en ingeruild voor een veel lichter en slanker model. Na zoveel jaren lief en leed, had hij hem deze week echt aan de kant gezet. Maar de herinneringen blijven voor altijd.
Aan de kerk in Sint-Pieters-Leeuw gingen we er twee nuttigen. Een frisdrank of een koffie, zonder die lekkere huisgemaakte taart. Maar er was wel een vers getapt melkje bij. Het recept wilde ze wel laten zien, maar aankomen, nee dat niet.
We zitten hier amper 40 km van onze voordeur, maar wat een prachtige landschappen hebben we al mogen gadeslaan. En het werd alleen maar mooier op onze terugweg. Dat is het voordeel van fietsen, dat je langs die mooie smalle paadjes passeert. En bij de laatste weken zomerweer, liepen er ook wel wat gazellen langs de weg. Sommige riepen dan gezwind: “Plat, Plat”. Maar die smoesjes , daar trapten we niet in, we trapten gewoon onze gaspedaal dan nog wat harder in. Het was afzien vandaag, soms letterlijk.
Maar er was iemand, die ondanks dat hij zelfs soms moeite moest doen om het tempo te kunnen volgen, nog anderen een handje hielp. Maar ik heb hem beloofd om hem niet bij naam te noemen. Deze keer komt hij op de achterflap. Maar Marc V, we zien je volgende week zeker terug, jij Nr 1, in het klassement.

Wegens te druk in Kalfort met de Maria Ommegang en de kermis, bereikten we de aankomst via een andere ommegang bij den Benny in ’t Breeven.

door Eddy Daems

Eerst even een redactioneel bericht: Verslaggever Erik S had vandaag maagproblemen (’t was echt zijn dagje niet!) en verslaggever Erik H zit lekker op zijn luie gat in Spanje, waardoor Bibi hier aan het schrijven moest. Geen probleem! Tussen het vele verbeterwerk voor school vonden we hier nog een gaatje voor ons literair momentje van de week!

Voor de laatste rit die vertrekt om half acht tekenden 23 Snelvoeters het startblad, aangevuld met één gastrijder, de Nicolas, beter bekend onder zijn artiestennaam Joost Klein.

Van bij de aanvang werd er duchtig de pees opgelegd en dat zouden onze kopmannen een ganse rit volhouden. Stervend en kreunend in hun wiel verscheen aan het eind een gemiddelde snelheid van 33,9 op onze Garmin.

Namen noemen gaan we niet doen, alleen geven we even mee dat den Dave er terug bij was en dat zullen we geweten hebben. Daarnaast heeft Mark B vandaag de puntjes op de i gezet en vanmorgen aan iedereen duidelijk gemaakt dat zoonlief Joren nog wel even wat boterhammetjes met spek zal moeten eten vooraleer hij vader Lion King-gewijs van de troon zal stoten.

Maar wie vandaag het meest in het oog sprong was den Erwin DC. Hij had zijn mountainbike ingeruild voor een racefiets van een bevriend Snelvoeter. ‘’t Is echt geen zicht!’, ‘Nu voelde es wat wij elke week voelen!’, ‘Dat doet zeer aan d’ogen!’, waren maar enkele van de vele reacties op dit unieke voorval. Erwin, we raden u aan toch nog es goed na te denken voor ge u nog eens aan zulk experiment waagt.

Een uniek plaatje

Na een kort bezoekje aan onze noorderburen – waar een Hollandse automobilist de leuze ‘Wees een heer in het verkeer’ van de Vlaamse Stichting Verkeerskunde compleet had gemist – konden we even op adem komen in Overslag. In café Den Overslagh moet de cafébaas gedacht hebben dat wij een peloton waren van overjaarse bekende Vlaamse kasseivreters, want wij ontsnapten daar niet aan zijn professionele fotoshoot. Wie weet wat heeft nonkel Willy M die kerel allemaal wijsgemaakt!

Aan café D’n Overslagh

Tot slot nog een pluim aan piloot Jan-Van-Gent om ons veilig naar en doorheen het Sas-Van-Gent te loodsen. De vermaarde Annelies uit ’t Sas Van Gent in Zeeland – door Louis Neefs zo mooi bezongen – hebben wij niet gezien, maar in ruil was Marc V toch blij dat het ‘schoon zomerweer’ was, waardoor links en rechts van de weg toch nog wel een en anders moois op te merken viel.

Onze Jan S wist toch wel enkele ‘leuke’ tussendoortjes in de rit aan te brengen, die evenwel op gemengde reacties werden onthaald: Den overzet in Langerbrugge en de kasseistroken in Sinaai. Enkel Hans M liet de kinderkopjes zijn racefiets pijnigen. Wellicht drong daar pas de spijt door van het uitlenen van zijn fiets aan sterke Erwin.

Onze piloot en arts als het nodig is, Jan S

Helaas werd de mooie dag van vandaag ontsierd door een spijtig voorval in de buurt van Stekene. Achiel VDP was al een ganse rit drukdoende zijn nieuwe top occasie aan iedereen te tonen, dat zijn aandacht dermate verslapte dat hij met zijn kloeke schouders de zijspiegel van een paardentransport in gruzelementen reed. Gelukkig zonder schade aan de Chille en zijn S Works. Geambeteerd vroeg Chille aan de dame: ‘Gij moet toch niet meer naar een jumping?’, waarop de dame: ‘Neen, ik kom juist van de fokker!’. Wat bij Chille de reactie ontlokte: ‘En ge hebt nog een paard bij ook, zie ik!’

Eén ding zijn we zeker: De Chille zal vandaag niet om (het afgesproken) 1 uur thuis zijn geraakt. Zijn Marie-Jeanne zal vandaag blijven zitten zijn met ’t warm eten!

Op de vraag aan het einde van de rit: ‘Wat ga je deze namiddag nog doen?’, antwoordde Marc V: ‘Ah, vandaag is ‘t Trekkertje Trek.’ Wellicht is dit Breendonks dialect voor ‘Ik heb goesting, maar ons Lutteke is van den achternoen nie thuis!’

door Eddy Daems

Vandaag 11 juli was de ideale dag voor een familieuitstap met vrouw en kinderen: een windloze en wolkeloze hemel met zomerse temperaturen.

Helaas hadden wij vandaag andere plannen… Onze rit naar Vlaanderens’ bekendste bedevaartsoord van zo’n 135 km stond immers op het programma. Eén van de weinige ritten die ons leiden naar het vermaarde en bij wielerliefhebbers geliefde Hageland.

‘Een rit uit de oude doos’, volgens voorzitter Chris V. Tony mocht alvast 20 kruisjes zetten op het blad met de aanwezigheden.

Bij aanvang van de rit had Jelle V ons mentaal al weten te kraken door de uitspraak ‘Ik heb mij gisteren goed geamuseerd’, daarbij sarcastisch verwijzend naar zijn loodzware deelname aan de vermaarde Dodentocht. Hem confronterend met het feit dat de bevoorrading van de Dodentocht ook niet meer is wat het ooit was, ontlokte bij hem een tweede maal een opmerking met sarcastische ondertoon: ‘Ik heb dat allemaal niet nodig!’

Die laatste opmerking deed een deel van onze groep in Scherpenheuvel grijpen naar illegale, prestatieverhogende middelen in de vorm van gewijd water van den Basiliek. Dit heilige water deed vooral wonderen bij vader Marc en zoon Joren B. Zij sleurden kilometerslang aan de kop om definitief uit te maken wie van de twee momenteel de sterkste is.

Over familie gesproken… In Rumst probeerden broers Hans en Eddie T de rest van het peloton Remco-gewijs nog even dood te knijpen. Slechts met veel moeite wist onze groep zich te handhaven in hun wiel. In het vooruitzicht van den tournee die den Eddie zou geven naar aanleiding van zijn verjaardag was het zeker verstandig om al een deel Snelvoeters te elimineren, ten voordele van de portemonnee van deze arme zelfstandige.

Van al die zware inspanningen kreeg ik zelfs enkele hallucinaties, waarbij ik een metalen FINISH-BORD dat over de weg hing, aanzag voor een SCHOOL. Hoe zot kan het worden?

Hoe ene Jos telkens probleemloos aan kop van ons onvolprezen peloton weet stand te houden, hebben we via via toch te weten gekomen. Wilt u volgende zondagmorgen ook sterk voor de dag komen, probeer dan maar eens volgend magisch ‘Jos-ontbijt’: yoghurt, muesli, gemberextract, havermelk, banaan, rode bessen, 1 lepel honing en 100 gram qiouejhzmp (vertaling te bekomen bij Jos).

Het gespreksonderwerp van de dag was 1) de vakantie en 2) de hoogte van de slecht groeiende maïs op de veelvuldige velden en 3) den Dodentocht. Zij die niet wisten waarover praten, konden alvast hun hart ophalen bij de passage van de vele jonge chiromeisjes op de fiets.

Zoals gezegd, per uitzondering ging de nabespreking van onze rit ditmaal door bij café Cinna’s (vroeger ’t Fixke). De snelheid van de bediening was omgekeerd evenredig met de grote dorst die ons lichaam teisterde. Daarom hadden we het idee opgevat om er alvast ene meer te drinken dan voorzien, want een familieuitstap daar was het al lang te laat voor!

door Erik Seghers

Goud, weeral goud, voor de tweede keer! Hetzelfde, maar anders. Aan de start bij ons , spotte ik ook iemand met 2 keer goud, 2 identieke goudkleurige drinkbussen. Wat een spektakel was het gisteren, daar in Parijs. Boven op de Montmartre, te zot voor woorden. Zot gaat het bij ons niet worden vandaag, daar gingen we toch vanuit. Het eerste uur ging gemoedelijker dan andere zondagen. Ja, als er een wacko minder op kop rijdt, word je dat direct gewaar. Met hoeveel we vandaag gestart waren, kan ik me niet echt herinneren. Maar straks even ons ‘VF clubs’ app raadplegen en dan weten we het direct. Maar ik denk dat den Heyvaert deze gehackt heeft in Rosas, want niemand geraakt er nog op. Maar, waar we wel op geraken, dat is op onze fiets. Na het eerste uur gaat de gashendel open, het ging vooruit. Langs het mooie houten bruggetje te Teralfine. Nina Derwael zou jaloers geweest zijn… zo mooi was het! Niet veel later zou Jan zijn dekseltje pardoes weggooien. Wat was hij van plan? Juist op het moment dat wij het lange vals plat klimmetje aan het doen waren. Wilde hij dat we in de remmen gingen staan? Maar wij zochten gezwind verder naar die verdomde Basilique Du Sacre-Coeur. En of dat ons hart pijn deed, ze had teveel verpompingen per minuut uit te voeren. Na 85 km zagen we dan uiteindelijk de kerk, maar het was die van Zottegem. Bij die kleine Mie gingen we iets drinken. En in onze uithoek zagen we hem daar staan. Voor die kerk gepositioneerd. Die zot, die ons straks een lesje gaat leren.

Na het opgenomen vocht, vertrokken we terug. Na de frisse herstart, toch voor de scherpen onder ons, ging het vooral hard. Maar na een tiental kilometers, was hij daar terug, Jan. Eerst viel hij plat, waarop onze mekanieker hem gewoon een nieuwe fiets uit zijn bidon toverde. Maar niet veel later vloog het dekseltje er terug af. Had onze mekanieker het er niet vast genoeg opgedraaid?

Tom V, gisteren nog bijna een hartaanval tijdens het bekijken van de koers op TV. En nu zo een wondermooi parcours uit zijn hoed toveren. Chapeau Bas!

En nee, we hadden hem niet meer verwacht. Maar hij was ons dan blijkbaar toch gevolgd van achter zijn kerkske. Daar was hij terug, weliswaar zonder GSM, die van Zottegem. Hij reeds ons voorbij en trok alles in Lippelo op  1 lint. Adrenaline alom, was het van de snelheid of de schrik… van hem? Maar het lint brak niet, we waren te sterk voor hem. Eendracht maakt macht. Maar het mag gezegd worden, het deed toch ‘zot zeer!’.

‘Zottegem’ volgende keer niet op “Swift” laten rijden dachten er enkelen.

door Erik Seghers

Bootje op, laat je varen. Zo dachten de Olympiërs het toch. Maar wij, atleten van Kalfort, springen liever op onze carbonnen paarden. Weliswaar zonder die zweepslagen.

Vandaag is het zo plat, als de tijdrit gisteren. “Gana we”, hoorde ik Van Aert luidop denken. 7h30 stipt: ‘kom mannen, we zijn weg het is 8h30!’, riep onze Olympiër Jos. In ieder geval, iedereen volgend gezwind zijn wiel, 20in totaal!

We reden een kleine lus rond Boom, want we wilden de TML liefhebbers niet storen. Via de blauwe bruggen van Heindonk, reden we richting Duffel. Het leek wel de tijdrit van gisteren, maar dan in zonnige omstandigheden. En 100 kilometer langer. Jelco Van Verheyenepoel trok door. De eerste twee uur wilde hij niet van kop komen, waar ligt die verdomde eindmeet dacht hij. Maar uiteindelijk liet hij los. Hetzelfde gold voor Guido, die liet ook alles los. Maar wel ergens achter een elektriciteitskast te Pulle. “Als je moet kakken, moet je kakken.” Zand’er ‘hoven zei hij, en weg was hij, nadat die hond zijn achterste had proper gelikt. Den Dieter vertrouwde het hele zaakje niet, en zocht nadien een ander achterwiel. We leken wel een bende vluchtelingen, zo snel hing het. Maar ‘so what?’, die krijgen tegenwoordig ook al een vaarwaardige boot, weliswaar op de Seine.

Ride for your life, wat een spektakel. In Oelegem gingen we dan eerst onze dorst lessen. En ik dacht het geheim ontdekt te hebben van onze Jelco. Een “geile” limonade van Ordal. ‘Geef mij er maar twee’. Dat was nadien een foute beslissing, want dat spul werkt precies maar bij 50% van de atleten. Waarom wel bij hem, en niet bij mij?

We reden langs de parking terug naar huis. Wommelgem, Vremde, Boechout, Lint en Rumst. En plots waar daar den Eddy op kop. Hij had ondertussen al 5 keer naar huis gereden, maar daar was hij terug. Nog een tiental kilometer dachten we, maar niets was minder waar. TML was nog niet gedaan, dus terug langs die befaamde blauwe bruggen, maar nu andersom. Ze gunden ons echt geen glimp van de feestvierders, ja, eentje op die blauwe brug bovenaan. Dat gaf ons nog wat energie, om die omleiding te volbrengen. En dat deden we. We gooiden Biden over boord, en gingen er vandoor als een echte zwarte Kamala. Wow, wat als wij daar in Parijs zaten? We hadden op ons gemak allen goud behaald. Maar in de plaats bleven het goudgele rijsttaartjes in het Coolhem. Maar we hebben geschiedenis geschreven, nadien op het terras met de grote pinten erbij.

door Erik Heyvaert

Met 20 snelvoeters en 2 gastrijders stonden we klaar om de zwaarste rit van dit seizoen af te werken. Deze rit stond na twee seizoenen afwezigheid, met onder andere de Beerselberg, Alsemberg en Bruine Put, terug op het programma. Deze beklimmingen zorgden ervoor dat deze rit meer dan 1.000 hoogtemeters bereikte. 

De rit was nog niet goed vertrokken of de voorzitter had al platte band. Er was een steen voor zijn voorwiel gesprongen. Gelukkig was Hans VH weer van de partij die de karwei op een hik en een flik klaarde. Nogmaals: merci Hans! 

Dat er in de vakantieperiode toch nog zoveel snelvoeters kwamen opdagen voor een zware ” bergrit” was op zich al een prestatie. De Guido M. was niet van de partij. Die had de dag ervoor waarschijnlijk zijn pijlen al verschoten door met de mannen van Opdorp naar Damme te rijden. Zere benen na die rit van 209km, of lag het aan de hoofdpijn van het frisse gerstenat na de rit? Wie zal het zeggen, we kunnen alleen maar speculeren. Tom en Els zitten op camping aan de Ventoux. Els, hier in België probeert ze elke molshoop te omzeilen, heeft ginds onder andere al de Ventoux, col de Suzette en de col de la Madeleine achter de kiezen. een knappe prestatie die toont dat waar een wil is, ook een weg is. Deze spreuk is evengoed op mij van toepassing. Met mijn 94Kg ben ik niet bepaald een klimmers type. Dat resulteerde zich vandaag in het bengelen aan de staart van het peloton tot zich bevinden in het peloton der gelosten. Gelukkig was er vandaag veel collegialiteit van de berggeiten die ons bovenaan een klim steeds stonden op te wachten, zodat we gegroepeerd de rit konden verderzetten.

De stop was voorzien aan het kasteel van Beersel. Er werd door het bestuur nadrukkelijk gevraagd om ” normale dranken” te nuttigen omdat we sowieso niet gingen toekomen met onze €5 inleg. Bleek dat een ” normale” consumptie al €3,5 kostte. Zijn geld niet waard want bij de tweede ronde was de geserveerde cola ongekoeld. Moest de rit volgend seizoen nog doorgaan, kunnen we beter doorrijden tot het Vagevuur. In dit volkscafé zijn de prijzen nog binnen het budget. Op de terugweg moesten nog enkele hellingen overwonnen worden met de Vrijthout en de Pastinakenstraat als afsluiters. Nu ging het in rechte lijn richting clublokaal en werd de snelheid danig opgevoerd. De rit was blijkbaar nog niet lastig genoeg geweest. Dit zorgde er volgens lange Marc wel voor dat deze rit voor het eerst in de geschiedenis van de club met meer dan 30 km/h werd afgewerkt. 

Volgende week Wecheltersande. Normaal gezien een rit van Kleine Eric. Aangezien de kleine niet meer komt heeft Marc V heeft de verkenning op zich genomen. Wegens Tomorrowland zal hij best werk hebben om de streek rond Boom te vermijden. We laten ons volgend weekend verrassen. Biljart vlak, meer iets voor mijn postuur.

Door Erik Heyvaert

Oep en af, draaien en keren rond Erpe-Mere. Erpe wie, Erpe waar? Al jaren passeren we niet meer via Erpe-Mere. Vroeger, in den tijd dat de dinosauriërs nog spraken ging de rit inderdaad naar Erpe-Mere, maar in de loop der jaren is het parcours steeds gewijzigd met kortere en langere versies. Soms dachten we dat parcoursbouwer Willy helemaal de weg kwijt was, maar telkens kwam het op de een of andere manier toch goed. Met deze versie rijden we nu tot Hemelveerdegem, een deelgemeente van Lierde. De afstand tussen beide gemeenten bedraagt ongeveer 20km. Tradities zijn mooi, maar soms moet men meegaan met de tijd en zal je nu bij enkele vernieuwingsgezinde snelvoeters Hemelveerdegem zien verschijnen op Strava. 

In ieder geval heeft de Willy met het parcours zijn best gedaan: hier en daar nog meer het groen opgezocht en 2 steile klimmen gingen eruit zodat iedereen goed zou mee kunnen. Ook niet makkelijk om een rit van bijna 130 km te verkennen (nvdr).

We waren vanmorgen met 20 snelvoeters. Ik had mijne schoonzoon, dus ook die van Michèle, kunnen overhalen om eens als gastrijder mee te rijden. Met 21 stonden we aan de start, die wat onwennig verliep want onze Willebroekse sprekende klok was niet aanwezig. Hij moest naar een brunch. Dus niet klokvast kwam er rond 07.30 toch schot in het peloton. Jos zijn koppositie werd ingenomen door Marc V. Vader en zoon bepaalden het tempo dat naar snelvoeters normen heel gemoedelijk verliep. Volgens sommigen misschien iets te gemoedelijk want na 15km kwam groot kanon Yvan de plaats van Marc innemen. Niet dat de Marc hierom rouwig was, maar de kilometerteller ging plots met 5 km/h de hoogte in. We mochten vandaag Patje terug verwelkomen in ons peloton. Hij was enkele weken terug in Spanje ten val gekomen met een sleutelbeenbreuk tot gevolg. Vandaag nam hij zijn vertrouwde positie in de staart van het peloton terug in. Hij is in vorm, en later op het terras van ’t Coolhem bleek dat hij zijn koppositie van “het snelst zijn pint leegdrinken” terug wilde opeisen. De Willy, morgen 69 jaar oud, had een stop voorzien in café De Paling in Herzele. Ook hier is de tijd blijven stilstaan en werd de prijslijst al jaren niet meer aangepast. We hadden zowaar tientallen euro’s overschot. Hier moeten we nog stoppen. De terugrit was met wind in de rug met gevolg dat zelfs bergop de snelheid verschroeiend hard was. Marc B en snelle Jelle sleurden de troepen vooruit. Na kilometers kopwerk lieten ze zich uitzakken en direct werd hun koppositie overgenomen door snelvoeters die ook eens wilden tonen dat ze “goe poeier”  in hun benen hadden.

In ’t Coolhem was het terras nog vrij en vrijwel iedereen besloot om nog iets te drinken na de rit. De Willy betaalde den eerste voor zijn verjaardag. Proficiat Willy en nen dikke merci.

De Gie begon overtuigend met een watertje

De schoonzoon werd gezien als de look-a-like van Tom Dumoulin. Ook sportief bleek hij snelvoeter waardig te zijn, al is er binnen de snelvoeters een consensus; het haar van zijn benen moet eraf. Nu ons oudste dochter nog overtuigen. Zij houdt van zijne bontjas. 

Volgende week Alsemberg. Hopelijk ligt er geen sneeuw meer.

door Erik Seghers

7 Juli, putteke zomer, maar het voelde zo koud!
We dachten, we rijden naar het warme Noorden. Daar zou Axel ons wel opwachten met een lekkere frisse pint in dat warme zonnetje. We konden niet snel genoeg weg zijn. Weg van dat koude Belgenlandje. De sfeer zou toch zeker goed zijn in het hoge Noorden, want oranje had de Turken verslagen. Met de Zuidwestenwind in onze zij, al dan niet in ons voordeel, was het bij momenten toch serieus harken! Het tempo werd hooggehouden. Aan de drie Hoefijzers staken we dan met z’n allen de grens over. Ook onze eigen grenzen werden opgezocht. Bij sommige lagen deze te ver, en zo ontstonden ook de eerste barsten in ons zo hecht peloton. Her en der was er dan ook geschreeuw: “Hey!! Er liggen er vier af!” Dus na wat over en weer geroep werden de remmen vooraan dichtgeknepen. Zo kon iedereen terug bijbenen. Toen we dan uiteindelijk den Axel voorbij reden, stond er helemaal geen pint klaar, laat staan dat beetje warmte waar we hadden op gehoopt. We reden dan maar verder, nog steeds met sterke beren op kop. We dachten ons warmte te gaan halen bij ons Emma. In dat dorp namen we dan ook even een halte, maar geen Emma te bespeuren. Alhoewel de Willy er wel eentje vond die gelijkenissen vertoonde. De rest van de groep bleef maar zoeken. (Foto)

Dus terug snel de fiets op, richting het Zuiden. Maar als je daar wat te laat op je carbonnen paard zit, heb je het vlaggen. En laat nu juist de vlag de verkeerde kant wapperen, dus weeral enkele tanden bijsteken. En laten we eerlijk zijn, ik denk dat er velen onder ons Abraham gezien hebben vandaag. En dan bedoel ik niet die Noor Abrahamsen, die 45 per uur kan rijden en dat wel drie uur lang. De wind kwam van overal, maar precies nooit van de goede kant. Aan Temse brug viel Els dan voor de tweede maal plat vooraan. Maar het mag gezegd worden, manlief deed die wissel van die twee banden supersnel, de eerste keer misschien iets te snel? Na de hereniging was het nog een tiental kilometer verder stoempen.
Richting ons clublokaal. Straks nog even naar de koers zien op TV, maar tijdens deze rit leek het of we echt op koers zaten; 34 gemiddeld!