Maand: oktober 2022

Door Erik Seghers

De laatste rit, althans voor jullie auteur. Dus volgende week zal er een vervangende Free Lance Reporter moeten aantreden. Misschien iemand die juist uit verlof komt, Achiel of een re-entry van Patrick of Chris à la manière Boris?

We vertrekken zoals gewoonlijk met onze stipte man Jos en bengel Jelle. Oei … waar is de Jelle gebleven? Blijkbaar is er deze week een democratisch verkozen nieuwe regel in het leven geroepen. Het is niet enkel democratie voor Xi Jingping me dunkt.

We gaan vanaf nu het eerste half uur op een rustiger tempo vertrekken om onze oudere van dagen niet direct af te matten van in het begin. Wetende dat deze oudere sloebers 15 jaar geleden de jongeren pijnigden . Maar wat is de definitie van ouder, is dat 56, de gemiddelde leeftijd van de snelvoeters? Dus Chris en Jos op kop aan een rustig tempo, wat een verademing! “Dit zullen we later wel goedmaken”, vrees ik dan.

We passeren al snel den Duvel, ja Jelle , we doen u den Duvel aan vandaag, met uwe nieuwe ivoorkleurige gravel!

Dan via Hazewinkel richting Zemst. Het is een echt najaarsgevoel vandaag: mooie herfstkleuren, vallende bladeren en hier en daar kastanjes en eikels op de grond. Het tempo is ondertussen al aardig opgetrokken en we naderen zo snel de Verbrande brug te Grimbergen. Hier passeren we dan ook de driekastanjelaarstraat. Daar komt de naam van deze rit blijkbaar vandaan. Drie imposante kastanjebomen. Wij Snelvoeters zijn er nietig bij.

Op de lange baan richting Meise wordt er zwaar doorgetrokken, de adrenaline gutst door de lichamen!

Dan komen de lang verwachte hellingen eraan regio Meise. Goed dat deze ons extra opwarmen. Lekker meegenomen in deze tijden van energiecrisis.

Op een gegeven moment komt weliswaar Erik Heyvaert aan kop sleuren, naderen we dan echt de grens van 62 km? Het is zover, de zo gegeerde café stop.

Na het nuttigen van een snack en drankjes terug onze fiets op. Het lijkt ineens 5 graden frisser. Maar wij stoere beren , laten ons niet kennen. We trappen dan maar wat harder en laten ons bloed sneller stromen. Geen toneel, zoals El Kaouakabi, what a S(hi)Hame.

Zoals ik voorspelde: de tijd die we het eerste half uur zogezegd verspeelden, maken we nu dubbel en dik goed.

Zo razen we voorbij Emrin richting St Jozef. Daar rapen we ook nog lange Marc op. Zwartrijder of toch een beetje op de sukkel. Welkom Marc in ons peloton. Ik heb het de meeste snelvoeters horen zeggen: mooie kastanjes onderweg en wat een mooie rit weeral, vandaag verzorgd door piloot Jan VDE!

Achteraf in café Coolhem had Tiana voor ons lekkere frikadellen met heerlijke krieken voorzien. Een waar genot.

Vrienden, makkers, mes amis, graag à l’année prochaine, vous allez bien! Erik.

Mid-oktober, klaar voor onze rit naar Waasmunster, ook wel de bruggenrit genoemd. Nee, nee, niet de stad Brugge of Club Brugge, maar de 6 viaducten over de E-17!

We vertrekken met een knal richting Ruisbroek – Eikevliet, de pees wordt er al stevig opgelegd van bij het begin, want zeg nu zelf half 9 is half 9, hé Jos! 😊

We zijn met een talrijk peloton, 25 man! Op de eerste viaduct beseffen we dan al: het wordt een knotsgekke, snelle rit. En wanneer we eender welke brug opgaan, gaat het telkens een tikkeltje sneller. Op een gegeven moment snel ik naar voor om de koptrekkers aan te manen effe in de remmen te gaan. Chris moest even zijn pomp vastzetten want deze was al enige tijd aan het ratelen tegen zijn trapper. Sommigen onder ons hadden iets anders verstaan, maar was niet voor kinderoortjes, nietwaar Eddy D. ? 😊

Na alle viaducten te hebben doorstaan, alsook het klimmetje richting Waasmunster, tijd om te buurten. En waar kan dat beter dan in het buurthuis, te midden van de dancing Dimmys.

Dan tijd om naar buiten te gaan , genietend van het zonnetje, om de laatste 40 km af te haspelen. In de regio Sombeke en Tielrode nemen we nog enkele klimmetjes mee.

Op een gegeven moment , na mijn verplichte 2 minuten kopwerk opgelegd door Frank, snel ik Jelle en Frank na een tijdje terug voorbij. En dan zit het hooi op de wagen en beleven we een pittig eindgedeelte, de finale is ingezet. Aan Temse brug is er dan wat commotie tussen enkelen.

Nou zeg, wees niet bang, je mag fouten maken, geen probleem. Dat is toch wat mijn mama altijd zei. Mocht je de weg kwijtraken, volg dan gewoon de GPX.

Via Bornem, Hingene en Eikevliet zo naar Mc Donalds, nee we stoppen niet voor een hamburger. En het mag gezegd worden, wat een kopwerk door Ivan, enkele jaren geleden nog languit in de zetel.

We hebben er weer vol van genoten, ons ook een weg gebaand doorheen de vele eikeltjes op de grond, en misschien hier en daar ook eentje op ne velo 😊

Na de rit nog een frisse pint bij lekkere sandwiches van Tiana.

door Erik Seghers

Afgelopen weken waren er geen referenda bij ons. Ook de annexatie van Puurcycling ligt al jaren achter de rug. En geen enkel lid van de snelvoeters heeft zich teruggetrokken, alhoewel de Debike van vorige zondag was voor mij een beetje verwarrend.

Een afgelaste rit wegens een beetje regen, er was zelfs geen code rood? Bij ons clubje zit een allegaartje van types, maar geen mensapen , enkel een paar ‘killer whales‘. Deze trekken de troepen op gang, 18 en 2 bijrijders, richting Peulis. We moesten voor de eerste keer terug de koude trotseren, we gaan weer stilletjes de herfst/winter tegemoet. Het eerste uur wat bibberen om dan te kunnen genieten van de zonnestralen.

Langs Hombeek ging het zo richting stad Mechelen. Door 1 of andere opgeblazen brug waren we plots de volgauto met Katrijn kwijt. Met wat over en weer gebel vonden we elkaar terug ergens te Muizen. Met deze muizenissen in ons hoofd reden we verder met doel de chique coté van de Vermeirens en co, Keerbergen! Met steeds dezelfde koptrekkers van dienst stoten we verder door. En als Jelle dan eens niet op kop rijdt, kan hij dat putje niet vermijden , en staat hij zo plat als iets.

Door dit oponthoud komen we wat later aan in het paradijs te Peulis. We werden goed onthaald in een overvolle kroeg. De barmadam maakte kennis met onze Eddy Merckx en wij met haar repliek: “…en ik ben Lotte Kopecky”. Ik kreeg nadien nog de privé gegevens van de barmadam, some guys have all the luck, niet waar?

Na de break werd een stevig tempo aangehouden, en ook ons Els reed op haar gemakje mee. Zo passeerden we Koningshooikt, bekend van de bussen van Hool en tegenwoordig ook de negatieve bijklank van Porsche.

Zo verder naar Lierke plezierke en via Duffel richting Waarloos. Aan de autokeuring te Ruisbroek komen de killer whales weer aan bod met snelheden tegen de 50 per uur, sneller mag daar trouwens niet.

Het was een zalige rit , buiten de troubles in Mechelen, prachtig parcours met een zalige herfstzon!