Door Erik Seghers
Het uitslapen op zondag is verleden tijd, want de zomer is daar. Het “Sensazione Estiva’ is er, alsook 22 toppers. De ritten worden vanaf nu alleen maar langer en lastiger. 7h30 stipt, het startschot. De choco van gisteren proberen we te vergeten, we gaan op zoek naar honing. Misschien wel honing die zo zoet is als de sapjes van een vagina die verstopt zit in een witte legging. We gaan er heen, ver weg van Kalfort. De lange smalle atleten van de Snelvoeters en de Senne leiden het tempo van de groep, ook Jos doet mee. En of het vooruit gaat! Tot dienen ajuin in Aalst zijn ketting overtrekt, in stukken uit elkaar. Als al het reservemateriaal dat voorradig is wordt boven gehaald, is de teleurstelling groot. Niets dat kan helpen voor de kettingbreuk. Dan maar de 112 bellen en afdruipen. Al een geluk dat die geen plannen hadden, anders stond hij daar te wenen. De rest trekt verder als zwaluwen die warme oorden gaan opzoeken. Op weg naar den Dries, waar ligt die mossel? De nervositeit in het peloton neemt toe, evenals de snelheid. Juist voor de gevreesde tweetraps, valt er nog ene plat. Dan maar alleen verder rijden, denkt er ene, want de Berendries loert juist om de hoek. Niet veel later trekken er nog enkelingen mee naar omhoog, want ze willen niet op hun kloten krijgen. Geen kip Curry voor onderweg, wel brandende longen. Naar boven klauteren. Na kilometer 82 staat Jan ons op te wachten aan een wagenwijde open deur. We komen aan in het paradijs met palmbomen en al.
Een schone Woutbrechtegemse zit ons op te wachten, en ze werkte daar ook nog. Onze tong hangt op onze koersschoenen, en het was niet van de vermoeidheid! De weke benen zijn voor straks als de droom uit elkaar spat. Als ons zaad terug afgekoeld is, vliegen we als reisduiven terug naar ons nest.
“ Fare Attenzione”, doen we teken met onze hand naar de andere zwakke weggebruikers. De snelheidsduivels zijn in aantocht. Rond de laatste 30 kilometers voegt dienen ajuin zich terug in onze rangen. Gewoon thuis een klimfiets kiezen uit zijn collectie, die hij eigenlijk niet meer nodig heeft want de heuvels heeft hij mooi achter zich gelaten. Bij momenten is het precies koers, dit is zalig!
Aangekomen in ons clublokaal krijgen we geen peperkoek maar driehoeks boterhammen met kaas en hesp. De Labieres (= Lees Lapierre) en de lullekes verschijnen ten tonele. Ook onze voorzitter komt er aan gereden, een blij weerzien. En Oh zekers, volgende week staat de Muur op het programma. En als je denkt dat het een lastige rit gaat worden, er zijn erger dingen in het leven!