Categorie: Uncategorized

Door Erik Seghers

Het uitslapen op zondag is verleden tijd, want de zomer is daar. Het “Sensazione Estiva’ is er, alsook 22 toppers. De ritten worden vanaf nu alleen maar langer en lastiger. 7h30 stipt, het startschot. De choco van gisteren proberen we te vergeten, we gaan op zoek naar honing. Misschien wel honing die zo zoet is als de sapjes van een vagina die verstopt zit in een witte legging. We gaan er heen, ver weg van Kalfort. De lange smalle atleten van de Snelvoeters en de Senne leiden het tempo van de groep, ook Jos doet mee. En of het vooruit gaat! Tot dienen ajuin in Aalst zijn ketting overtrekt, in stukken uit elkaar. Als al het reservemateriaal dat voorradig is wordt boven gehaald, is de teleurstelling groot. Niets dat kan helpen voor de kettingbreuk. Dan maar de 112 bellen en afdruipen. Al een geluk dat die geen plannen hadden, anders stond hij daar te wenen. De rest trekt verder als zwaluwen die warme oorden gaan opzoeken. Op weg naar den Dries, waar ligt die mossel? De nervositeit in het peloton neemt toe, evenals de snelheid. Juist voor de gevreesde tweetraps, valt er nog ene plat. Dan maar alleen verder rijden, denkt er ene, want de Berendries loert juist om de hoek. Niet veel later trekken er nog enkelingen mee naar omhoog, want ze willen niet op hun kloten krijgen. Geen kip Curry voor onderweg, wel brandende longen. Naar boven klauteren. Na kilometer 82 staat Jan ons op te wachten aan een wagenwijde open deur. We komen aan in het paradijs met palmbomen en al.

Een schone Woutbrechtegemse zit ons op te wachten, en ze werkte daar ook nog. Onze tong hangt op onze koersschoenen, en het was niet van de vermoeidheid! De weke benen zijn voor straks als de droom uit elkaar spat. Als ons zaad terug afgekoeld is, vliegen we als reisduiven terug naar ons nest.

“ Fare Attenzione”, doen we teken met onze hand naar de andere zwakke weggebruikers. De snelheidsduivels zijn in aantocht. Rond de laatste 30 kilometers voegt dienen ajuin zich terug in onze rangen. Gewoon thuis een klimfiets kiezen uit zijn collectie, die hij eigenlijk niet meer nodig heeft want de heuvels heeft hij mooi achter zich gelaten. Bij momenten is het precies koers, dit is zalig!

Aangekomen in ons clublokaal krijgen we geen peperkoek maar driehoeks boterhammen met kaas en hesp. De Labieres (= Lees Lapierre) en de lullekes verschijnen ten tonele. Ook onze voorzitter komt er aan gereden, een blij weerzien. En Oh zekers, volgende week staat de Muur op het programma. En als je denkt dat het een lastige rit gaat worden, er zijn erger dingen in het leven!

Door Erik Seghers.

Het was een mengelmoes. Winter, Lente, Zomer en Winter tenues stonden aan de start. Het was moeilijk te kiezen na drie dagen hoogzomer.
Het uur van de Olifant was er. Nee, Bart de Pauw was er nu niet bij, maar wat een prachtige show was het wel afgelopen week. Bij ons stonden de showmannen ook vooraan, zoals gewoonlijk. Namen noem ik niet, die zijn ondertussen al bekend. Druppelsgewijs werd het gevaarte in gang getrokken, nee niet die Olifant, maar het voltallige peloton van de Snelvoeters, 28 leden en 3 gastrijders. Als we nog eens een kritisch verslag zouden opmaken, kunnen het volgende keer wel 31 zijn, onverdeeld!
Het ging vandaag gebeuren aan de andere kant van het water, weg van de bewoonde wereld. In de polders aangekomen, smeet den Heyvaert zijn volle drinkbus weg. Iedereen ging in de remmen, behalve Michèle, zij reed gezwind door. Wat later zagen we in de verte iets bewegen in de graskant. Was het een otter? Nee hoor, het was dame Roux, met haar broek op haar enkels. Geen bomen te bespeuren. Het plan van manlief was gelukt.
Op het keerpunt te Melsele was de wind gedraaid, vanaf nu bijna enkel nog meewind. Door de rotvaart reden we voorbij onze gebruikelijke stop, oeps. Dan maar voort knallen. Daar ging ook Dave uiteindelijk van kop af, gedaan met de leut voor hem. Hij wil van niemand hulp, zeker al niet van de sterke rugwind. Halfweg waren we toen.
Vanaf nu was het de beurt aan de iets minder sterke koptrekkers. Nee namen wil ik niet noemen, maar den Ivan en Lange Marc deden hun opperste best. Draaien, keren en dan nog die wind, Muerte. “Totaal leeg”, hoorde ik iemand met zijn laatste adem mompelen.
De laatste tientallen kilometers kwamen Nikolaas en Joren aan kop. Je moest de tenen geregeld uitkuizen vandaag. Rijden, godverdomme! De witte rook zal niet lang op zich laten wachten. Meneer Robbeets had zijn vrouwlief Ellen zelfs meegebracht, ze moest met haar eigen ogen komen aanschouwen hoe goed hij wel reed. Want verhaaltjes en de werkelijkheid verschillen nogal eens van elkaar. Ze wreef geregeld in haar ogen, was het echt wat ze zag? Op kousenvoeten reed ze vlotjes mee, ze wilden geen glimp missen van manlief aan die kop. Wie is hier het sterke geslacht?
Met wat licht gezever “in pakjes” onderweg, bereikten we bijna onze eindstreep. Maar ik kon het niet laten, het was sterker als mezelf, ik moest nog 1 keer voorbij Michèle rijden. Blijkbaar heeft één ieder van ons zijn vaste plek in het peloton. Voorbijsteken doen we niet! Maar het is zo leuk om soms eens buiten de lijntjes te kleuren. En wat een mooie regenboog was het wel in de eerste koershelft!

door Erik Seghers

Zoals de paaseitjes op zijn, was ook de laatste adem van paus Franciscus op. Het plein stond overladen vol, het leek wel het Vaticaanplein in kleinere vorm. Geen foto’s en camera’s toegelaten, dus geen groepsfoto. Onze Padre Familia had het parcours enigszins aangepast, en het weer had hij in een andere stijl gegoten in vergelijking met het vorige jaar. Onder een stralende zon trokken enkele kardinalen hun apostelen op gang, richting Oordegem. Sommigen konden nog juist een kruisteken maken, in de hoop dat dit hen onderweg ging ondersteunen. Marc V had zijn zegen van thuis uit gegeven. Het nuttigen van te veel wijwater de avond voordien was hem blijkbaar niet goed bekomen. Ook al is hij er niet, hij slaagt er steeds in om in het verslag te komen, wordt dit onze nieuwe Trump?                                                   

Andere apostelen kunnen blijkbaar wel beter tegen de drank, want zij stonden er wel, op het moment dat de koers gereden wordt. We vertrokken met iets minder dan de 400 000 aanwezigen gisteren in Rome, met welgeteld 29.  Er werden enkele grenzen verlegd , doch bleef het parcours dat voor onze voeten lag wondermooi. De mannen in de voorste gelederen kwamen vliegensvlug in beeld, achter hen de bengelende bende. De roste van de USA zou zeggen: ‘De Nepcoureurs ‘ in actie, die willen geen vrede maar oorlog!                                                 

Halfweg de rit ging dan heel het peloton in de “Beek”. Het was totale chaos, wie ging er bij de fietsen blijven als wij daar allen in de beek zaten? Jawel, den enige echte coureur onder ons, den Eddy Merckx. Nadat we het leeggoed op het plateau gezet hadden, gingen we het traject verder verkennen. Stapvoets. Want die eerste helling na de stop, hakten er bij velen in. No pain no gain! Niet veel later werden alle remmen al dichtgetrokken. Er werd geroepen dat er iemand gelost was uit onze rangen, weliswaar was het Lange Marc. Had hij zijn beste tijd gehad, zijn prostaat? Achter de breed gevleugelde schouderpartij van ons nieuw lid, kon er zich wel 3 man verstoppen. Welkom Fredje de Burghgraeve.                                                                                                            

Onze Padre had op dat moment het hazenpad gekozen, hij wilde blijkbaar ons verdere pad effenen. Meester Kerremans en Mister Pro brachten hem terug. En zo ging de stoet verder richting onze thuishaven. Eendracht maakt macht, en binnen afzienbare tijd met nog meer veiligheid, met onze nieuwe Kasket. En zo arriveerden we veilig en wel in onze Kathedraal Coolhem. Met het nodige ‘weinige’ wijwater! Kruis erover. Maar niet voor Meester Daems, want hij is de beste onder de dekens.

door Eddy Daems

Eerst een klein dankwoordje aan de Snelvoeters die zo snel en spontaan reageerden op de oproep tot het overnemen van enkele ritten van onze voorzitter. We zullen Chris nog een tijdje moeten missen tijdens onze zondagse ritten en wensen hem langs deze weg alvast veel sterkte en beterschap toe! Het ga je goed, Chris!

Het voorspelde wisselvallige weer – en mogelijk ook de paaseieren – hadden alvast enkele van onze pedaalridders doen besluiten deze door Erik H fijn voorbereide rit te skippen. ‘Platte zjatten’, noemde men hen vandaag in ons peletonnetje. Daarnaast hadden we nog enkele afzeggingen door ziekte. Tot nu heeft wel enkel Jan Suys een doktersbriefje binnengebracht als geldig bewijs van afwezigheid. Merci, Jan!
De enige die we vergeving schenken is ons Michèle R, omdat zij er op haar verjaardag tegenop zag van al die naar zweet ruikende Snelvoeters, met restjes snot in het aangezicht, drie kussen te moeten geven.

17 Snelvoeten en gastrijder Jens Meersmans kozen daarna het hazenpad richting de splinternieuwe gemeente Pajottegem in het Pajottenland, met als keerpunt het dorp Kester.
Van een paasbestand – zoals afgesproken tussen Rusland en Oekraïene – was bij ons geen sprake. Jelle en Jos vuurden in de eerste helft van de rit immers de ene cartouche na de andere af. Eddy en Hans T hadden onderweg al eens een vruchteloze poging gedaan om de Jelle de kop af te rijden, maar zij betaalden hun inspanning zelf meteen cash. De Jelle had vandaag ook weer precies ‘haas’ gegeten. Bij zulke snelheden voelden weinigen zich vandaag geroepen de kop te nemen.
Misschien moeten we voor Jelle en onze andere jonge snelheidsduivels een kilometerheffing in het leven roepen, wat zoveel betekent als hen te laten betalen voor het aantal kilometers dat zij op kop hebben gereden.
In Ternat gingen plots enkele SV’ers hun territorium afbakenen, toen we in de mot kregen dat Erwin DC, die net teruggekeerd was uit revalidatie na een meniscusoperatie, spoedarts Hans VH onder de arm nam voor een ingreep aan zijn ‘platten tuub’.

Onderweg was hét gespreksonderwerp: ‘Is er ne stop of nie?’ Het antwoord kwam er op km 66, toen enkele SV’ers op weinig democratische manier hun vélo tegen de muur van café Dravershof in Pepingen parkeerden. Zoveel fietsen zelfs, dat papa Marc zijn ongehoorzame zoon (Hij reed twee km per uur te rap voor ons) als straf niet zelf meer tegen de muur kon zetten. Uit pure wanhoop verplichtte papa zoonlief dan maar om onmiddellijk rechtsomkeer te maken om hem thuis eens duchtig over de knie te leggen.
Vertwijfeling en ongeloof alom toen nog ééntje van de onzen rechtsomkeer maakte. Ene Bart DH liet zijn groot dierenhart spreken, toen hij een verdwaalde bok opnieuw op zijn grasgroene weide plaatste na een zelfmoordpoging in de dichtstbijzijnde gracht. Enkele SV’ers zongen Bart toen dankbaar toe: ‘En onzen bok is nog niet dood!’

In de tweede helft van de rit was het tempo wat gezapiger, maar toen kwam de wind weer de kop opzetten. Erik S had dan al het meeste van zijn kruit verschoten, want met weinig doordachte versnellingen en kopbeurten verzekerde hij zich al van een plek in het verslag.
Hans M (die zich deze week een nieuwe gravelbike aanschafte), Lange Marc en Spanjaard Patricia Damos hielden het tempo daarna nog goed strak.
Na de passage aan feestzaal ‘De Waerboom’ in Dilbeek brak de zon eindelijk door en konden we onze bleke body’s de laatste kilometers nog wat vitamine D gunnen.

De aanplakborden met de uitspraak ‘Boeren zorgen voor uw eten’, die we onderweg voorbij reden, werden meteen naar de prullenmand verwezen, want vandaag waren het weerom Jurgen en Cindy die ons van de nodige mondvoorraad voorzagen.
Tot slot mogen we de hoop uitspreken dat we volgende week – een weekje later dan voorzien – de verrijzenis mogen meemaken van een groot aantal Snelvoeters.

door Erik Heyvaert

Wegens een vakbondsactie werd er geen verslag geschreven van de rit van vorig weekend naar Hulst. Het ging snel en er was veel wind. Daarmee is alles gezegd.

Vandaag reden we naar Gaasbeek. Een rit waarvan Eddy T in het verleden de piloot was, maar die dit seizoen door Tom V in goede banen werd geleid. De buienradar voorspelde niet veel goeds en dit laat zich direct voelen in de opkomst van de snelvoeters. Gestart met 11 snelvoeters en 4 gastrijders. Straks zijn we nog met meer gastrijders dan snelvoeters. Frederik P heeft vandaag alvast aangekondigd dat hij volwaardig snelvoeter wil worden. Dus hopelijk tegen de volgende rit in clubkledij. De andere “zwartrijders”, waarvan er sommigen al meer clubritten gereden hebben dan aangesloten leden, moeten misschien ook eens overwegen zich lid te maken van onze club. Vandaag leken we op een duivenkot maar dan zonder onze prijsduiven. Vorig weekend alles kapot gereden om nu te gaan chillen in Roubaix en Curaçao. Het is ze gegund, en gaf ons rust.

Terug naar de start. De opkomst viel naar alle verwachtingen nog mee. We waren met 15. Genoeg om op de weg te rijden. Het regende nog niet bij de start en daar verscheen Jan VB zowaar in een zomerse outfit zonder mouw- en beenstukken. Ook Eddy T was van de partij voor zijn ex-rit, maar wel met mouwstukken. Hadden zij de buienradar gecheckt voor vertrek? Nog maar juist vertrokken en de eerste druppels vielen al uit de lucht. Jan VB gaf er al direct de brui aan en verliet geniepig het peloton aan de Deltabrug. Via omwegen, want hoe kan je een rit naar Gaasbeek meer dan 100km maken, reed Eddy T lek op de Veilinglaan richting Steenhuffel. ” Rij maar door, ik ga naar huis”. Eddy heeft op de terugweg naar huis nog 2 KOM’s behaald met zijne velo in de kofferbak van den auto. De rechtmatige eigenaars van die KOM’s zullen nu al klacht ingediend hebben bij Strava. Bij de eerste klim had den hete Erik een dipje. We reden op dat moment nog met 12 dus hergroeperen, en in groep blijven, was de boodschap. Zonder prijsduiven lukt dit net iets makkelijker. Aangezien we uitgeregend waren, besloten we in groep om niet te stoppen aan het vagevuur. We zullen dit volkscafé later in het seizoen nog wel eens aandoen. Zonder prijsduiven op kop werd er toch nog snel gereden en de laatste 30km kreeg Marc V het moeilijk. Marc wou de groep niet ophouden maar tot twee keer toe hebben we hem kunnen overtuigen om bij de groep te blijven. De kopmannen hebben hun tempo aangepast en we zijn als hechte club richting clublokaal gereden. Het gemiddelde lag iets lager, maar so what. Aangezien we maar met een select groepje waren was de mand met boterhammen, die Gunter en Cindy met liefde gemaakt hadden, een indigestie. De tweede mand werd aan onze schoolmeester gegeven die gedeserteerd was naar Puur Vitesse. Zou hij daar het verslag schrijven?  Achteraf kwam er nog een afvallige het cafe binnen. Gisteren een gravelrit van 175km gereden en vandaag een recupritje. Ook geen waterkieken maar al bij al een sterke madam.

Volgend weekend Kester. een zware rit met mij als piloot. Hoe sadomasochistisch kan men zijn? Hopelijk als een hecht peloton zodat de vakbond geen reden tot klagen heeft. 

Door Eddy Daems

Wat bezielt een mens om op de dag dat het zomeruur opnieuw wordt ingesteld (een uur minder slapen), in de bijtende kou op zijn fiets te kruipen om gedurende een viertal uur te worden afgebeuld door twee kanjers van koereurs, met name Jelle V en Bjorn M?
De rit van vandaag deed me ongewild terugdenken aan mijn bezoek deze week – samen met mijn klas – aan de Steenbakkerijen op Noeveren. Daar moesten de arbeiders van zonsopgang tot zonsondergang hun botten afdraaien, zelfs op zaterdag. En vandaag waren wij, arme sloebers, de ‘arbeiders van de weg’.

Jelle V stond nochtans al te bibberen nog voor de rit was gestart. Was het van de kou? Neen, het was van de spanning! Het was namelijk zijn rit die we voor de eerste keer zouden rijden en dat zorgde voor wat milde zenuwachtigheid.

Pas gestart verbeterde die tweede ‘koptrekker’, Bjorn M, nog even vlug het wereldrecord ‘plat vallen’. We waren nog geen 300 meter ver! Daar begon de ‘mensenkloterij’ al en dat zou tijdens de rit niet veel verbeteren. Schoolmeester Jeroen K dacht: ‘Ik koop mij nog rap een nieuw customized Thompson racemachine. Dan krijgen ze mij er nooit af!’ Veel zoden bracht dat ook niet aan de dijk. ‘Harken’ was het codewoord van de dag! Het enige waar de ietwat oudere Snelvoeters zich konden aan optrekken, was de afwezigheid van Dave M.
Kwam daar nog bij dat we onderweg van die vervelende opschriften tegenkwamen à la ‘Zuiderse sfeer’ bij het Griekse restaurant ‘Tzikis’ in Keerbergen, terwijl de temperaturen nauwelijks boven de 10 graden uitkwamen.

Op de Balenberg te Tremelo, halverwege de rit, kwam ons peloton tot stilstand. Bjorn prutste nog wat aan zijn carbon vehikel, terwij wij kennismaakten met enkele verdwaalde Hollanders die ‘de Vlaamse wegen zo prettig vonden, maar kwalitatief niet zo best!’ en die ook verbaasd waren over de grootte van ons groepje.

Erwin, die speelde het slim, en draaide nog voor halfweg terug. Die wist wellicht wat er nog lag aan te komen.
De wind speelde vandaag alvast een hoofdrol in de rit. Het was voor onze 25 Snelvoeters en 3 gastrijders steeds wringen voor een goede positie, maar na afloop was er bij enkelen onder ons – in tegenstelling tot deze week – alvast een volledige zonsverduistering. Hoedanook, ook bij mij ging langzaam het licht uit!

In ’t Coolhem vond Jelle V nog de energie om mee voor de bediening te zorgen. Voor het amusement zorgden daar dan weer Hans M en boezemvriend Guy M, die met hun doorschijnend ondergoed ongewild de steeds groter wordende impact van de zwaartekracht op hun verouderende lichaam prijsgaven. Gelukkig hadden wij op dat moment onze bokes met eitjes en choco al achter de kiezen. Cindy en Jurgen, die kiezen volgende week ook eieren voor hun geld, want zij gaan richting de carnavalstoet van Willebroek. Zij nodigden Guy en Hans alvast uit om hun carnavalgroep te vervoegen, waarop deze twee snoodaards volmondig ‘ja’ antwoordden.

door Eddy Daems

Het eerste werk van een doorsnee wielertoerist na het opstaan, is eens buiten voelen ‘wa weer het is’, kwestie van te weten welke vestimentaire outfit we vandaag zouden dragen. Het voelde zacht aan, ’t zonneke was van de partij en de thermometer gaf 11 graden aan, maar toch opteerde de helft van ons peleton voor een lange broek, de ‘broekschijters’.
Na nog rap de koffiekoeken voor moeder de vrouw bij de bakker te zijn gaan halen, stonden we gelaarsd en gespoord voor een toch wel zware rit aan het begin van het seizoen. Niemand kon toen al vermoeden dat wij na de rit hetzelfde gevoel zouden hebben als Filippo Ganna na de raid van Mathieu en Tadej: ‘Die mannen proberen volgen kost mij twee jaar van mijn leven’.

Het was van bij aanvang meteen duidelijk: Een viertal jonge Snelvoeters (Tom V, Bjorn M, Jelle V, Dave M) had zich vandaag voorgenomen het de anderen eens flink moeilijk te maken en het tempo danig hoog te leggen. De ietwat oudere (maar voor de rest nog fris uitziende) Marc B en Hans T haalden ook hun ‘groot mes’ boven om de gemiddelde snelheid tot net boven de 30 per uur te handhaven. Hun beukwerk zorgde dat ons peleton van 31 renners voortdurend verbrokkelde.

In de dorpen Asse, St-Anna-Pede, Itterbeek en Dilbeek riepen tal van onze wielerhelden tevergeefs om hun moeder. Maar toen bleek de redding nabij: Iets voorbij halfweg kreeg den Dave M ‘het’ niet meer op zijn groot mes. De batterij van zijn Di2 was plat, zo plat als onze energietank aan het einde van de rit (en voor sommigen al iets vroeger) en zo plat als de grote boodschap van Marc V, want die had vandaag overmatig veel last van zijn darmen. Ondanks ons aandringen om op zijn eentje rustig naar huis te rijden, ging Dave vrolijk verder met zijn sadomasochistische neigingen om ons op zondagnamiddag te verplichten in de zetel door te brengen.
De enige moment van verpozing werd ons gegund door een vroege pisstop, waarbij een opmerkzame Snelvoeter aan Michèle vroeg waarom zijn geen bretellen had aan haar fietsbroek, wat bij haar de zin ontlokte: ‘Geen bretellen is broek af en pissen. ’t Zijn niet enkel de venten die chance moeten hebben!’

Onderweg had graafwerken Bart De Hertogh – die zogezegd was gaan mountainbiken – het parcours helemaal opgebroken. ‘Da was een woensdag nog nie’, probeerde de Willy M zich vrij te pleiten. Daarna werd het ook al niet veel beter, want sommigen onder ons hadden spijt niet hun gravelfiets te hebben meegepakt, want het parcours lag met putten en zand bezaaid. Geen kwaad woord verder over de Willy, want al bij al was het weer een supermooie rit om duimen en vingers af te likken.

Geen sprake van een zinderende finale, want naarmate de rit vorderde, zaten steeds meer Snelvoeters op hun tandvlees. In Asse zagen we hetzelfde triest tafereel bij onze collega’s van Willaert-Van Boom. Of zoals Dieter VC het vandaag fijn verwoordde: ‘Keren en draaien, trekken en snokken!’
De boerenwegels die Willy voor ons had uitgezocht, zorgden voor een constant uiteengerokken peleton.

In Londerzeel passeerden we nog enkele collega-wielertoeristen, die aangesproken werden door ons wielericoon Eddy Merckx. Enkele van zijn wijsheden die hij hen in het oor fluisterde: ‘’t Zijn hier allemaal zotten, zenne meneer, die zijn meer dan één vijs kwijt!’

Toen Dave en Jelle in ons lokaal nog eens het grote mes bovenhaalden, sloeg de schrik menig Snelvoeter opnieuw om het hart. Gelukkig gebruikten ze het mes ditmaal voor het aansnijden van de heerlijk smakende rijsttaart ons door Cindy aangeboden. Van de Jurgen geen spoor, gelukkig sprong Geert M bij om iedereen te voorzien van de nodige drankvoorraad.

De winter was terug van nooit weggeweest. Zie maar naar de rittenkoers Parijs-Ijs, dat was not zo Nice! De rit werd zelfs geneutraliseerd, op de parking. Verzameld te Kalfort, werd er dan ook vertrokken achter de klokvaste Scheers. Vandaag geen Scheers en de Schepper Jelle, die was zijn grenzen ergens anders gaan verkennen. Dan maar iemand anders die mee op kop ging sleuren, den Dave. Een frisse start, zowel in onze benen als op onze snoet. De korte broeken lagen terug waar ze horen te liggen in de winter, in de kast. De vraag van vandaag: Welke ijsberen zullen wel uit die kast komen? Het tempo ging direct de hoogte in, vooraan waarschijnlijk niet beseffend. De rugwind deed wel goed voor het koude gevoel wat te verdoezelen. Achteraan zaten onze hekkensluiters: De familie Brys, Guido, Nico en ook ikzelf een hele tijd. Defensie is in deze tijd dan ook heel belangrijk geworden. Ze willen zelfs 17 miljard spenderen in de komende 4 jaar. Zij houden iedereen goed in de gaten en vooral bijeen als 1 groep. Maar ze hangen aan de rekker, intervaltraining in de hoogste graad. De kolonels van het peloton. In Lede klonk er plots een hels lawaai, een mannenstem die heel het peloton over galmde. Tom V. merkte een breuk op, halfweg ons vuurpeloton. Was dat vrouwlief Els dat een beetje in de problemen geraakte?Love is All! Door die kordate stem, bracht hij wel alles terug tezamen. Niet veel later werd het tempo terug opgedreven. Er klonk nog veel getetter in de rangen. Vele onderwerpen kwamen aan bod, soms te zot voor woorden. Trump en Elonmochten niet ontbreken. Hadden zij deze week onze GPX verstoord in de WhatsApp Community?              Lip-Bu Tan is op zijn 65 jaar de nieuwe grote man van Intel, die hen van de afgrond moet redden. Hier hoorde ik enkelingen zeggen dat ze op die leeftijd liever op pensioen zouden gaan, weliswaar op fietspensioen. Alhoewel onze voorzitter is op echt pensioen, maar zien we hem nog terug in ons clubje? Inmiddels kraken her en der al wat pionnen. Door het gebeuk vooraan deed het pijn. Vooral beer Dave kende geen genade, blijven gaan dacht hij. Hij was heel de dag in het offensief, voor hem geen defensiebudget! In de buurt van Lede, roken we de geur van warme chocolade van Callebaut. Door die walm geraakten we in een roes, in een soort trance. We kregen visoenen, alsof we Erwin De Clerck zagen opduiken op zijn Specialized. Raar! Nee dit kon niet waar zijn. De wind was intussen al gedraaid, recht op ons hoofd. Velen moesten hun pijn verbijten om aan te klampen. Maar de visoenen bleven, want in Kalfort stak Erwinator ons terug voorbij. Was het een droom?

door Eddy Daems

Hoewel er vandaag weer een dagrecord zou kunnen worden gebroken (warmste 9 maart sinds de metingen), verscheen het merendeel van de 27 van de in totaal 44 Snelvoeters (61% aanwezigheid) vandaag in lange broek. En nog hadden verschillenden onder ons last van wintertenen en het fenomeen van Raynaud (witte vingers die gaan pijn doen en/of tintelen), allée den Erik S toch! Erik, misschien hebben jouw nieuwe, hagelwitte schoenen daar iets mee te maken!?
Neem daarbij nog gastrijders Chris VD, Andy Roskam en nieuweling Frederick Priem, zodat we met 30 op sleeptouw werden genomen door piloot Marc Brys. Op voordracht van Chris V en Geert M zou deze jongen – triatleet in zijn vrije dagen – eerstdaags lid worden van ons ploegske.

Tony was terug van de partij om de aanwezigheden op te nemen en controleerde iedereen op al dan niet gewettigde afwezigheid. Deze rijders hadden alvast een gegronde reden: De gebroeders Tierens gingen zich deze morgen bourgondisch laten verwennen bij een brunch (Als die mannen maar kunnen feesten!), Patje D had weer zijn valiezen genomen richting Spanje en van voorzitter Chris hoorden we het droeve nieuws dat hij nog altijd in de lappenmand ligt. Wij wensen hem alvast het allerbeste toe! Bij deze ook een spoedig herstel aan alle andere Snelvoeters die omwille van gezondheidsredenen er nog niet bij kunnen zijn.

De rit zelf kan samengevat worden als volgt: Land van Waasroute met 87 km, 160 hoogtemeters aan een gemiddelde van 32,3 km.
Net voor de Temsebrug wisten de paarse wielrenners van WIK Puurs onze gemiddelde snelheid nog even naar beneden te halen, maar eens de brug gepasseerd ging het steeds vlotter richting Waasland.
In de Botermelkstraat te Sint-Niklaas – zijn naam waardig – voelden enkelen het melkzuur in hun spieren zich reeds ophopen. Er werd de eerste kilometers dan ook danig de lap op gegeven!
Iets wat in de tweede helft van de rit niet zou beteren, want dan verscheen de piloot zelf aan kop en ging de snelheid meteen de hoogte in. Het bord ‘Berm in slechte staat’ langs de kant van de weg, was aan het einde van de rit dan ook toepasselijk op enkele van onze fietsvrienden. Gelukkig bleven we gespaard van meer onheil wanneer iets verderop het bordje ‘Funerarium’ voor onze neus opdook. Halverwege doken meermaals bordjes op met het opschrift ‘Sneltrappers’. Een gewiekste poging alweer van die mannen van de WIK om ons het verkeerde pad op te sturen? Maar daar ’trappen’ wij niet zo ‘snel’ in. In Nieuwkerken-Waas tankte iedereen opnieuw moed toen links en rechts posters opdoken van de Eroticabeurs in Wieze. Al snel werd er een tandje of twee bijgeschakeld.
Met enkele brutale chauffeurs op de baan werd het nog bijna het Land van Tom Waesroute.

Wat onze Snelvoeters nog op hun boterham kregen in ons lokaal, weet ik niet, maar hopelijk hadden ze het nodige medelijden met Jurgen, want die was nog niet helemaal hersteld van drie dagen carnaval vieren in Aalst. Cindy, op haar beurt, die zag er een pak beter uit en zal onze wielerhelden wel weer in de watten hebben gelegd.

Als de mensen ons deze ochtend hebben aanschouwd op de parking, zullen menige gedacht hebben: “Mooi verkleed, maar waar zijn de praalwagens?” De fanfare leek wel aanwezig, want er was veel kabaal. Het was duidelijk een blij weerzien bij velen onder ons. Als een stelletje ontsnapten uit het circus, zetten we dan ook met veel overdaad aan en wat dacht je? Het was weeral Jos en Jelle die de touwtjes in handen namen. Rood overheerste. Rood, de kleur van actie, dominantie en … Seks. We waren weg onder een stralende zon, doch nog met negatieve temperaturen. Fris aan de vis. De omschakeling was nog geen feit, de winter was er nog. Er was maar één persoon in onze rangen die zich niet deftig kon kleden. Was het Zelensky in eigenste persoon? Respect voor die man, een echte durfal! In het eerste kwart van de rit zochten we de hellingen op. De eerste hoogtemeters van het nieuwe seizoen. In Sint-Brixius-Rode beklommen we de Tour Of Merckx Hill. Onze Merckx zat lekker warm binnen op …. zijn Tax. Via de Plasstraat knalden we naar beneden richting Cockaert Design. Hiermee sloten we het heuvelachtig gedeelte van het parcours al af. Ondertussen waren de temperaturen al wat aangenamer. Sommige leden hadden zelfs warmte pads nodig. Ze konden deze overal kwijt, in hun handschoenen, op de rug, in hun schoenen en zelfs in hun broek. De binnen rijders hadden deze zorgen helemaal niet. Er waren vandaag tal van gegadigden om kop te trekken. Zelfs onze wereldreiziger Jeroen deed zijn duit in het zakje. Nam hij ons mee naar Nieuw-Zeeland?                       De eerste rit van 76 km gebeurde aan een gezapig tempo van 30.5 kilometer gemiddeld. Onze rit sloten we af in het café, niet ons stamcafé, want die waren naar het verkleedbal. Het was te doen in de Stepp, de cafetaria van den Tennis van Puurs-Sint-Amands. Met een drankje en hapje keken we uit naar al dat lekkers dat voorbijschoof beneden aan de straatkant.