2023 Rit Merckx Boys

De officiële start is dit keer niet aan de Okay maar aan de Abdij van Bornem.
Met een twintigtal kwamen we daar toe vanuit Kalfort. Inschrijven, betalen, bandje aan en weg. Plots waren we met 11 Snelvoeters meer. Met 31 per uur reden we daar van het erf af, de zwarte pijlen op een mooie blauwe achtergrond volgend.

Aan den Dries rijden we een splinternieuwe witte kerk voorbij, althans voor mij dan toch. We hebben geen tijd om even een kaarsje te laten branden , wegens te snel. Van hier op naar de Hoge Jan, het kriebelt om aan te gaan, doch laten we de koptrekkers het tempo maar bepalen. Safe Harbour. Op de Koereit komen we in de mist terecht, het is dan vandaag ook de Herfstrit van de Merckx boys, heel toepasselijk!

We komen uit in de fietsstraat Prieel, klimmen geblazen en dan downhill de Vrijthout af. Het parcous leidt ons langs mooie smalle wegjes. Na 45 km komen we aan de eerste bevoorrading aan, te Schepdaal REV 1703!

Het ziet één en al rood aan de snoeptafel, misschien staat de Remco er wel tussen in zijn RED shirt?

Dan worden de woorden van Evenepoel heel letterlijk: “It’s breaking My Balls!”.
Na de stop is er een hele groep vroeger weggereden terwijl andere nog ondergoed uitspeelden als gevolg van de warmte van het opzetten van een zwoele nazomerzon. Het zal even duren vooraleer we terug gegroepeerd zijn. Hier op dit parcours is dikwijls het betere bochtenwerk van tel.

Vandaag heeft kleine Eric wat moeite bergop, maar hij krijgt meerdere helpende handen, de handen helpen zelfs andere helpers. Mooi naast elkaar in het gelid, en zo omhoog. Volgens mij hebben ze wel het spuitje van Eric per ongeluk aan Marc V toegediend, want wat is die goed, die blijft maar ratelen.

Te Itterbeek werd het heel stil in het peloton, wat een steil klimmetje lag daar!
In Kobbegem, was er dan op het graspleintje, de tweede bevoorrading.
Met wat extra gras aan de schoenen reden we daarna verder voor de klimmetjes te Kobbegem. Het mag gezegd worden: de Boys hadden een prachtig parcours uitgestippeld.

Aan de aankomst planten we ons neer in het zand aan de lange tafels. De eerste is eentje van onze voorzitter Chris, je wordt nu eenmaal maar 1 keer 46! Schol, santé! Er kan er blijkbaar nog eentje af en veel meer bij sommigen.
Tot 46 zijn ze blijkbaar niet geraakt, het werden er maar 44!

2023 Rit MS-tocht

Door Erik Seghers

Wat een mooie bodies weeral aan de start, van het WK Atletiek vrouwen in Budapest.
Op de parking van de Okay te Kalfort is het allemaal wat minder impressionant!
Vandaag, eens niet op een zondag maar uitzonderlijk op een zaterdag te vertrekken van hier .
Dit doen we allemaal op vraag van de echte Kalfort Kermisennaars. Guido, Willy, Cleymans, Daems E en Co. Want een snelvoeter wil geen enkele rit missen he. Na deze rit kunnen ze heel de week volledig losgaan.
We zouden eigenlijk eerst een minuut stilte moeten houden voor het overlijden van het jonge wielertalent Tyl De Decker, wielrennen blijft een gevaarlijk iets.
Maar dit wordt ons niet gegund, want er wordt direct een raket afgeschoten. Blijkbaar had Poetin er nog eentje op overschot, voor Prigozjin was eentje meer dan genoeg. Gelukkig geen crash voor ons, maar wel een stevige start.
Met onze trouwe 2 voeter Jelle en de prof van vervlogen jaren Frank , alhoewel hij om één of andere reden wel plots veel jonger leek, was het kopwerk verzekerd.
Met een stevige zuidwesten wind reden we richting MS, of beter gezegd Gaasbeek.
Ofwel zijn er op zaterdag veel andere verplichtingen , of zijn ze het vergeten , we zijn maar met een 14-Tal. Nog met een 7-tal te veel, of we hadden er een ploegentijdrit van kunnen
maken. Het zal moeten gebeuren in de straten van Barcelona.
We krijgen heel wat hellingen te verwerken onderweg, de eerste echte lastige ligt tegen de Vrijthout, Hoogpoort. We rijden verder richting Ternat, de hellingen volgen elkaar snel op.
Als je het gemiddelde bekijkt na 40 km denk je, het gaat hier niet vooruit, maar niets is wat het lijkt. Het is een bochtig parcours, constant remmen en optrekken na elke bocht.
We passeren vele mooie dorpjes om zo uit te komen op de kasseien aan de kerk te Sint-Pieters-Leeuw. Daar nemen we onze break, geen Tsatsiki, maar Pepsi en Val .
Daar op het terras komen we ook te weten van ons 100-Jarig lid dat de zoon van Dracula ook meedoet aan de Vuelta, Vinegaard genaamd.

Na de interessante weetjes, trekken we onze carbonnen fietsen terug op gang, er zullen wat tandjes bijgeschakeld worden . De eerste helling zullen we al goed voelen, de benen branden, ze lopen vol, op naar het Vagevuur. Zo lijkt het echt wel!
Het tweede deel lijkt zwaarder voor velen onder ons, of sluipt de vermoeidheid in de benen?
Ergens in een bocht te Brussegem is het even schrikken, daar vlamt een motard bijna in de voorste gelederen van ons peloton. Even naar adem happen en de tikker laten zakken en terug doorgaan. Alhoewel die tikker niet echt meer zakt, want het blijft een razendhoog tempo.
Na de rit banen we ons door de aankomende kermis en babbelen we nog wat na op het wel
grote terras van het Coolhem.
De nodige pinten worden aangevoerd , alsook de chocomelkjes voor de kleinsten onder ons.

Het is nu éénmaal Kalfort kermis, maar ik denk dat er deze namiddag niet veel meer aan de ‘ Floche ‘ gaat getrokken worden .

2023 Rit Zottegem

Door Dees2 (schuilnaam Daems Eddy & Erik Seghers)

Na de afgelaste rit van vorige week door het slechte weer, nieuwe kansen deze zondag! Waar het vorige week waarschijnlijk nog zo klonk in menig slaapkamer: ‘Zotte gem is ni in de garage laten staan en dat ander spel is boven pakken?’, was het nu bij het afgaan van de wekker, spring uit bed, koersbroek aan en wegwezen . Niet naar het beloofde Hageland, maar naar die van Zottegem. (noot van de mede-auteur: dit is duidelijk een Erik S seksueel geïnspireerd schrijven, waarvan ik volledig afstand neem)

En wat bleek bij de start? Menige snelvoeters vertrokken richting het beloofde land: dus een valse start.

Na het WK baanwielrennen, nog eens echt buiten rijden op de baan. En jawel ook onze Swifter Pur Sang, de Merckx was van de partij. Altijd leuk om eens met zulk voornaam heerschap een serieus gesprek aan te knopen, nietwaar copain?

Geen WK criterium met de nodige valpartijen in de bochten. Ah nee, onze Heyvaert (en zijn Michele) zitten (lees: fietsen) een maand in Spanje. Tom was vandaag onze piloot, zijn madam lag waarschijnlijk nog afgepeigerd in haar bed, herstellend van hun Vogezenritten, hé mannen. (Duidelijk weer een typisch Erik S stuk). Het tempo zat er weer goed in, what else? Misschien een Machiato? In het eerste deel reden we veel over brede betonbanen: Kedenk kedeng kedeng…

In de regio Steenhuize/Wijnhuize kwamen we dan op prachtige smalle asfaltwegjes, kronkelend en in een wondermooi glooiend landschap terecht. Minder mooi waren de talrijke geschilderde ‘SCHOOL’ op de weg, ons herinnerend aan de stilaan op zijn einde lopende grote vakantie.

Tot dan dus een geschiedenisloze rit, tot het moment dat een zwarte (maar ook deels witte) kat de straat dreigde over te steken. Voor ons verslag was het beter dat ze dat ook deed. Ze schrok zich echter een ongeluk (kan ook zijn omdat de Pat D net op dat moment even zijn zonnebril afzette) en dat was voor de veiligheid van ons 20-renners tellend peletonnetje alleszins beter.

Via verschillende lange 1000 meter klimmetjes , kwamen we na 85 km – en dat werd tijd – aan in Sint-Lievens-Houtem in het café ‘Bij ons Kleine Mien’ .

Daar klampte ons bij vertrek een Zottegemenaar aan die ons zijn levensverhaal begon te vertellen. Hem meedelend dat we een heuse ex-prof in ons midden hadden, bracht geen zoden aan de dijk. Hij bleef – doof voor wat wij te vertellen hadden – verder zijn verhaal doen. Uit pure frustratie niet herkend te worden, had Frank VDV zijn ‘pulle’ (lees drinkbus), zoals ze in ’t Zottegems zeggen, kapot geknepen.

Na de break lagen er nog een goede 100 hoogtemeters ons op te wachten.

Via Lede en Gijzegem reden richting het thuisfront, waar plots de alarmbellen bij ons afgingen omdat er een auto in tegenovergestelde richting voor ons peleton een parking opdraaide… Wat een mens al niet overheeft om tijdig in den Delhaize te geraken op zondagvoormiddag. Vandaag was er geen Jelle te bespeuren, hij bleek heel de nacht te hebben geslaapwandeld, dus niet fit genoeg vandaag. Maar zijn plaats werd gretig ingenomen door ander sterke mannen: De Pettier, Hans M, Lange Marc, de Jos natuurlijk en Frank. Het ging snel, soms leek het buitenaards, of was dat toch gewoon de Patrick die aan kop sleurde? Voorzitter en secretaris konden ons ditmaal niet de levieten lezen, wanneer de snelheidsmeter boven de 40 ging.

In de kantine van Sparta Bornem was het vechten voor ne choco en ne Vedett. Onder de indruk van Benny’s fietstalenten (hij volgde probleemloos vandaag), dachten we ‘Die gaat ons ook nog aan tafel bedienen!’. Maar neen, ook Superhelden kennen hun limieten.

Al snel werden de nodige motiverende ‘Kudo’s’ uitgedeeld, want een helse rit aan een gemiddelde van bijna 33 staat fier gebeiteld op ieders Strava. Er werd verder geklonken op een mooie rit, waarbij de fiets eens niet gepoetst moest worden.

2023 Rit Schepdaal

door Eddy Daems

Nu de competitie terug is gestart, hadden we met ons 22’en deze zondagvoormiddag ook een voetbalmatch kunnen spelen (2 x 11), maar we zijn en blijven stoere wielerhelden en geen halfzachte voetbalsofties. Dus deden we wat we elke zondag zo graag doen: ons ijzeren monster op twee wielen geselen!

Even paniek aan de start, waar Filip DK zich 10 min voor start even alleen op de wereld waande, want ‘waar is iedereen?’ Niet veel later hadden 22 zwartrode ridders van het stalen ros zich aangemeld op ’t Oud Kerkhof (parking Coolhem voor de niet-Kalfortaren). Het was enkel nog even wachten op de volgwagen (duidelijk het gespreksonderwerp van de laatste weken!) en dat ‘even’ werd al snel ‘vrij lang’. Op de stop ‘In de Rustberg’ in Schepdaal werd duidelijk waarom Dave ons in de steek had gelaten: hij moest zijn goed hart en sterke handen tonen bij de chiro van Liezele en dat eist niet alleen veel nacht- maar ook ochtendrust. Het is u vergeven, Dave! Leon, die ons vorige week voorbeeldig begeleidde op vier wielen, konden we niet overhalen om hetzelfde nog eens over te doen: ‘Ik heb mijnen hond bij!’

Dan maar bidden tot Onze Lieven Heer dat er vandaag niets zou voorvallen en zo geschiede… We kwamen al snel op toerental (Jos en Jelle wilden de verloren tijd inhalen). Gez’wind’ (en dat was vandaag letterlijk te nemen met die 6 Beaufort!) vlogen de eerste kilometers erdoor. Zelfs een hernia (te weinig kaarskes gebrand in Compostella?) weerhield de Guy er niet van de groep probleemloos te volgen (zijn sokken aandoen lukt niet, maar 100 km hardnekkig duwen op de trappers is geen probleem). Erik H was volgens vrouwlief Michele nog niet voldoende hersteld van zijn eerdere zware valpartij, maar ook hij klampte aan als vanouds.

Het was alsof de Dodentocht vandaag werd gereden, want nog nooit zagen we zoveel collega-wielertoeristengroepjes ons voor de wielen rijden. Vooral de dames van KWB Oppuurs vloekten erop los toen wij hen passeerden (de K van KWB staat nochtans voor Kristelijk).

Op kilometer 60 stapten we af ‘In de Rustberg’, waar we vruchteloos op zoek gingen naar de overgebleven hapjes van het overwinningsfeest van de dag voordien (Remco in zijn 3de San Sebastian overwinning). Na onze eerste koffie op den Berg kwam onze Jos Van Boven… Neen, hij kwam niet van boven, hij kwam eigenlijk van beneden… en met luid handgeklap werd hij onthaald alsof hij net de Schepdaal Classic had gewonnen. Tony noteerde nog even snel op ouderwetse streepjeswijze de aanwezigheden en weg waren we… na een verontruste blik op de Buienradar.

Helaas, net voor we de Vrijthout op onze boterham gingen leggen, werden we getrakteerd op een flinke plensbui. Een schietgebedje aan ’t kapelletje boven kwam evenwel te laat… Het kwaad was geschied! We waren nat tot op onze onderbroek(?). Gelukkig werd het al snel daarna wat droger en door de stevige snelheid in het peloton droogden onze kleren al snel, zodat een bezoek aan ons stamlokaal onze zondag alsnog compleet kon maken.

Aan de finish konden we zelfs genieten van deugddoende zonnestralen en de nodige recuperatiedrank in de vorm van Cécémel en enkele ‘groten’. De bokes met krabsla en kip curry gingen er ook in als zoete broodjes, met dank aan de nieuwe cafébazin Cindy (de naam van haar man ben ik effe vergeten!). Een aangename kennismaking moet ik zeggen.

Tot slot van dit verhaaltje nog één stijltip: Draag nooit witte sokken als er regen wordt voorspeld. Wit krijgt ge ze nooit meer!

Mark op zijne grote fiets
Foto zo troebel als de benevelde geesten

2023-Rit-Waver-Namen

Door Eddy Daems

Zondag 23 juli 2023… Terwijl het zuiden van Europa kreunt onder de warmte, viel bij ons de regen op deze dag met bakken uit de lucht. ‘Een heerlijk dagje om te fietsen!’, moeten de 9 dappere krijgers (waarvan de meesten al om halfzes het daglicht zagen) gedacht hebben toen die elkaar aan de kerk van Corroy-le-Grand in de ogen keken.

De gedachte ‘’t Zal rap over zijn!’ maakte al vlug plaats voor ‘’t Zal voor ne gansen dag zijn!’ Terwijl Leon, chauffeur van dienst, zich nog even ging vergewissen van de staat van de camionette van de Willy (den ‘automatique’ van de Chris zag hij niet zitten! Goede keuze bleek later). ‘Raamke open en we kunnen vertrekken’, oordeelde hij. En zo geschiedde…

Met een sterke zijwind werden de eerste 20 km vrij vlot afgehaspeld. Na 40 km doemde daar reeds de hoofdstad van het Waalse gewest Namen op, met zijn Citadel-beklimming aan een gemiddelde van 5%. Patje en Jelle reden snel voorop om een mooi plaatsje uit te zoeken voor een groepsfoto.

Op de Vezin-helling – na 75 km – ging het licht uit voor ondergetekende. Met een op hol geslagen hartslag vergezelde ik daarna Leon in de volgwagen, waar wij vooraanstaande getuigen waren van de strijd van onze 8 Snelvoeters met de elementen regen en wind.

Met de reeds goed gevulde pluviometers in gedachten werden alle bochten met de nodige voorzichtigheid genomen. En toch…

Na een 90-tal km en nadat hij een tijdje naast Jelle (en wingman Jos) mee de kop had genomen, kwam onze voorzitter Chris ten val in een afslag met vervaarlijk glad en afgesleten betonnen wegdek. Mark en Ivan waren de ongelukkigen die niet meer konden ontwijken en mee kennis maakten met het beton. Mark stak onmiddellijk zijn duim de hoogte in met de boodschap ‘’t Is OK zenne, mannen!’ Een beetje modder op de trui, dat kon er vandaag nog gerust bij. ‘Ons Lutteke zal da wel wassen!’, zag ik Mark al denken.

Van het voornemen om de rit met 30 km in te korten, kwam niets in huis.

Aan het eind van de dag werden de prijzen uitgereikt: de witte trui was voor de Jelle, de bergtrui voor Patje. Tijdens al dat gesleur aan de kop, had Jelle zelfs nog tijd om gidsbeurten te voorzien voor wie naast hem kwam rijden. Zo kwamen we via zijn professionele uitleg meer te weten over de hardheid van de boerenstiel in het Franstalige landsgedeelte. Over de hardheid van fietsen op een zondagmorgen in het Franstalige landsgedeelte heb ik hem met geen woord horen reppen!

Voor de gele trui gingen alle wijsvingers richting Joske. Zoals die, samen met Jelle, aan de kop had gesleurd. Hij moet een voorgevoel gehad hebben, want hij had die dag al bijpassende gele kousen aangetrokken. De prijs voor de strijdlust ging naar de Willy die als oudste van het pak van geen wijken wou weten (en samen met Jos de enige met korte mouwen). Naar we achteraf vernomen hebben, ontving Hans M na afloop uit handen van de Guy de prijs van de Gouden Duvel, iets wat hij – gezien de stijve rug waar hij de rit mee uitreed – meer dan verdiende… en naar het schijnt is het niet bij ene gebleven.

De rode lantaarn was voor onze voorzitter, die volgens Leon ‘altijd aan het staartje zat’. (Leon, ik denk zelf dat de Chris altijd wat achterop bleef om te zien dat er niets zou miskomen aan die schone camionette van de Willy, want anders moet gij in ’t vervolg met zijnen automatique rijden!)

Aan het stuur van de volgwagen vatte Leon de dag van vandaag nog eens mooi samen: ‘Chapeau voor elk van hen. Wat die vandaag laten zien hebben! Stuk voor stuk sterke beren!’ (Ik verschiet er van dat Leon nog altijd niet uitgenodigd is om te komen klappen aan tafel bij ‘Vive le Vélo’. Zoals die het met passie kan uitleggen. ) U hoort het, dames en heren, samen met de overwinningen van Jordi Meeus en Lotte Kopecky was het deze dag weer een hoogdag voor het Belgische wielrennen.

En nu de fietsjes poetsen, hé mannen!

2023-Rit-Erpe-Mere

A-mai, een tweelettergrepig woord, samenvatting van de rit van vandaag !
Ik denk dat velen onder ons deze rit aangestipt hebben als 1 van de mooiste, maar eveneens zwaarste rit van het jaar, alhoewel er geen echt zware klim in voorkomt. Bedankt alvast Willy M., klaar voor Erpe-Mere.

Voor de start was er eerst nog de bedeling van de helmen, nietwaar Frank? Hij zal zijn hoofd nog eens vergeten, of was hij gewoon zijn haar vergeten te kammen? Helmen op en weg… allé dat dachten we toch. Maar eerst moest Frank nog zijn rugzakje verstoppen, want blijkbaar was er geen volgwagen voorzien.

Ergens ter hoogte van de Molenstraat werd er dan ook opgemerkt dat er een zestal niet bij waren. Dan toch de tocht even neutraliseren – ongeveer zoals in de tour. Nadien was het alle hens aan dek, remmen open en vooraan en-avant, marche!

Toch best vermoeiend, die tweelettergrepige woorden. Maar 1 ding stond vast, in het eerste deel zou de wind niet onze vriend zijn, zuidwestenwind, 4 BFT op onze snuit!

Anderhalf uur op kop met Snelle Jelle. Draaien, keren, draaien en nog eens keren, A-mai mijne frak. Philippe kreeg er zelfs een platte band van. En de Willy, vriendelijk als altijd, begroette een vrouwelijke, langs achter jong uitziende fietser met een kat in een box op de bagagedrager. “Dag meisje met poesje”, probeerde Willy waarop het blijkbaar toch niet zo jonge dametje op de fiets niet echt gecharmeerd repliceerde: “Ouwe zak!”. Het kan alleen de Willy overkomen die er eens goed kon om lachen, en wij ook natuurlijk!

De meeste hoogtemeters overwonnen we in de eerste 80 km van de rit om dan uiteindelijk, in hetzelfde café in Woubrechtegem als 2 weken geleden ons neer te vleien op de paletten met kussens die nog getuige waren van een woelige zaterdagavond en nacht. De duiven waren nog niet geland, daarentegen wij, jawel zenne. Bezweet, zittend, drinkend, droogje en natje, 2 keer ineens!

Meester Eddy , waar ben je eigenlijk, privé les aan het geven aan den Dave ? Bij–les.

Na de pauze, Strava en Facebook, hou jullie klaar, want nu is het vooral vlak en hard wind in de rug. De inspanningen en het gebonk en gestomp van de eerste 100 km hopen zich op, en brengt voor enkelen onder ons het besef : A-mai wat is dat?

Maar, no pain, no gain, zo moeten we denken. Het ging snel, het gaat snel en het zal nog sneller gaan!

Geen kompassie, geen gezeur, of toch wel, maar vooral blijven gaan. We hebben onderweg niet veel tijd gehad voor de Fauna en Flora, maar wel veel mooie, smalle, kronkelende wegjes.

Ik hoorde op het einde zelfs het woord choco vallen, echt choco of eerder het recup drankje? In café Coolhem zat René ons al gezellig op te wachten terwijl zijn familie ons trakteerde op stevige boterhammen met eierkoek en … choco!

2023-Rit-Axel Classic

door Erik Seghers

De heuvelritten laten we even achter ons liggen, tijd voor een sprintersetappe, nee geen 300 km, maar een meer aanvaardbare 125 KM .Door de snelle start kan er geen goede vlucht ontsnappen , de rangen blijven gesloten.Voor de kijklustigen lijkt het een saaie bedoening te worden . In het peloton daarentegen is het opletten geblazen voor breuken. Het is een doffe, warme bedoening vandaag. Voor de Compostella rijders onder ons brengt dit herinneringen naar boven van het warme Spanje.Toch Chapeau mannen, om 14 dagen op de fiets door te brengen en de meer dan 2000 km af te leggen. Door de hitte wordt ook de Cubaanse schone naar boven gebracht in sommige hoofden, zonder daarbij namen te noemen , he Hans M 😊. Dan nu terug naar de koers, eindelijk wat actie in het peloton. De eerste echte scheur, nee niet die Cubaanse, maar een echte breuk in onze groep. Een derde van de 22 Snelvoeters geraken op achterstand, doch wordt de orde snel hersteld. In Emmadorp komen we allemaal te samen aan. Niemand overboord, niemand verdronken in het land van Saefthinge.

Na de break staan er ons nog 40 snelle km’s op te wachten.

We razen verder door de polders, Doel in zicht, door Kieldrecht en Verrebroek.Niet veel later merken we al snel dat we terug in ons Belgenland zijn aan de staat van onze wegen. Onze piloot van de dag, Lange Marc, heeft misschien zijn beoogde doel van 35 niet kunnen verwezenlijken, maar toch een mooie 34.7 gemiddeld.De groene trui is verstevigd.Daarna is het nog nakaarten en nagenieten in het clublokaal. De eerste maal met de nieuwe sympathieke uitbaters. En het is even spannend … daar zijn de gratis boterhammen😊. Tradities blijven voortbestaan .

En den Merckx denkt ondertussen, ik in de volgwagen met mijn eigen rit : ‘ den Axel Merckx Classic ‘ ? Ik denk het niet …
Rijden en heel de namiddag lekker Beff.. euh beentjes strekken .

2023-Rit-Berendries

door Erik Seghers

” Ik heb 3 borstharen op mijn borst, ik ben een beer ! “
Een Teddybeer, knuffelbeer of een Grizzlybeer? Nee, 24 Bruine beren op het plein. Een Dries is een plein, dus met de beren op naar den Berendries.
Met hun gebruinde benen trappen ze hun carbonnen rossen op gang.

Het is de derde rit op rij met ongeveer 600 hoogtemeters. Zalige ritten, enkel den Berendries is er teveel aan 😊 . Het tempo is direct hoog, hoger, hoogst. De Jelle heeft zijn vakantie goed verteerd, hij heeft veel gereden in Normandië zegt hij, maar zijn fiets had hij niet mee. Ook Jos Dave en Tom zijn als koptrekkers in het eerste gedeelte in topvorm.

In Sint-Lievens-Houtem passeren we het marktplein met de mooie overkoepeling. Via Velzeke rijden we dan richting den Dries. Berendries in cijfers : 1,1 km lang aan een gemiddelde stijgingspercentage van 7 %, het blijft afzien voor de meesten onder ons. De Vingerhoets, onze parcoursbouwer van vandaag, is als eerste boven aan de top. Blijkbaar was dit ook 1 van de lievelingshellingen van Marc Sergeant die hier in zijn periode recordtijden heeft laten optekenen.

In Sint-Lievens-Esse zien we een dame in koerspakje op een bankje zitten, dus hier is onze stop. We nestelen ons in de lounge neer met een vlotte leuke bediening erbij.

We krijgen ook wat familiefoto’s voorgeschoteld van Michèle haar 2 dochters en zoon. Alhoewel er verschijnt telkens een Labradoodle in het beeld.
Of ze trekken allemaal op elkaar met datzelfde blonde krullenhaar ? 😊

Die truuk met de foto doet zelfs een Adam Yates in de Ronde.

We vertrekken terug , richting Aalst, om onze 50 laatste km’s af te haspelen.
In Baardegem worden alle registers open getrokken. Beetje meewind helpt daarbij. Marc B en Dave tasten hun grenzen af. Mannen met baarden moeten ze gedacht hebben in Baardegem. Het blijft vlot gaan en achteraan is het alle hens aan dek. Maar op de Heirbaan richting Steenhuffel, na het passeren van de vluchtheuvels komen de beren echt los. Alsof ze hun prooi geroken hebben, nemen ze de vlucht vooruit, tegen de 60 per uur. Om duimen en vingers af te lekken, nietwaar schoolmeester? 😊
Niets is minder waar, het geschreeuw en het commando komt uit de volgwagen:
‘Tandje bij, iedereen is mee, op een waaier trekken verdomme! Gas er op, iedereen is mee. ’ Onze ploegleider Dieter doet dat goed!

De Snelvoeters hebben vandaag hun naam eer aangedaan, het ging snel en iedereen kon mee, zelfs op het einde nog wat opgejut door ons Els.
Daarna ging het richting Sparta lokaal waar den Benny ons opwachtte. Die had er net 2 lange dagen atletiekmeeting opzitten. En ouderdomsdeken Benny hoeven we niet meer te vertellen waar die zijn prioriteiten moet leggen.

2023-Rit-Beauvechain

door Erik Seghers

En of het een blitse start is vandaag, nog maar 2 bochten verder ligt er al eentje op de grond. Erik H. heeft blijkbaar een kettingbreuk en kust daardoor het asfalt doordat hij de controle over zijn fiets verliest . Misschien was hij onderweg naar Moskou, maar het werd niet verder dan de Spoed te Bornem. Met 7 hechtingen , dubbele steek tot gevolg.
De rest van de Snelvoeters zullen zich ontfermen over Michèle, een zware opdracht😊.

Ti Tan tovenaar, en weg zijn wij, het ontploft direct, wat een snelheid . Niet iedereen wil vooraan zitten aan het raampje, al een geluk. We rijden terug richting Leuven, zoals vorige week. Bij ons clubje is er geen twijfel, Courtois of niet, bij ons blijft de Scheers onze kapitein.

Hij leidt ons langs Kampenhout, Meerbeek, Wilsele, zo richting Korbeek-Dyle.
Een beetje verder worden we gered in de Renaissance te Beauvechain, voor een welverdiende frisfrank. Dat ze daar blij zijn met zoveel volk wordt duidelijk bij de afrekening: de patron geeft een fikse korting 😊 en die overschot kunnen we goed gebruiken in Holland. Na een twintigtal minuten verlaten we Bevekom en stormen we verder langs brede glooiende wegen.

Aan de kerk te Neerijse komen we onze stop tegen van vorige week, de fietsen moeten deze keer niet gedroogd worden, dus doorrijden . We klauteren daar naar boven in de steile bocht. Hier worden de minderen van de dag gespot, en ja ik ben erbij.

Het mag gezegd worden, het is onze dag niet: we hebben alle rode lichten in ons nadeel en tot overmaat van ramp kampt Dieter in een bergop met een weerbarstige ketting. Andy moet al zijn kennis en kunsten bijzetten om het euvel te fiksen. Ne goeie technieker komt altijd van pas.

Op zeker moment krijg ik ook mijn metgezel in het afzien in het vizier. Kurt ondergaat de zoveelste pijnscheut in de rug en kramp in zijn been, de doodsteek. Dan maar de volgwagen in om Jeroen gezelschap te houden. Jeroen heeft zijn werk gehad vandaag en dan tussendoor nog flexi jobben in het café.

Na km 110 en temperatuur dik in de 30 wordt het voor mij ook teveel. Door het verschot in de rug en de mindere vorm de laatste tijd is het afzien gelijk de beesten.

Ik voelde me plots van Quickenborne, met zoveel handopleggingen van onze Vandenbrouckes. Dank u mannen voor de fysieke steun: Erwin, Andy, Patrick, Luc, Chris, Christophe en ook wel Frank. En nee, jullie zijn niet Rousseau met grensoverschrijdende gedrag, ik trek het niet voor het gerecht.

Hetgeen ik zeker onthoud vandaag , vriendschap is mooi, en ook nog alles heeft zijn prijs, en voor de juiste prijs trekt alles wat krom is, recht!
Mannen, coureurs, ik kan niet zeggen dat het plezant was vandaag, maar jullie blijven een toffe bende.
En NO pain NO gain!

In café Coolhem serveerde Tiana haar laatste dag. Café openhouden en ne kleine groot brengen is net iets te veel gevraagd. Hierbij vanwege de Snelvoeters nog eens nen dikke merci voor de goeie service en de extra’s en dat tot op het laatste moment. Merci, Tiana. Lang moge ze leven!

En dat er na zo’n rit van 140 km in tropisch klimaat veel vocht verloren gaat hoeft geen betoog. En dat dat verlies onverwijld terug moet aangevuld worden ook niet. Proost!

2023-Rit -Meer Van Genval

Het lijkt of er weken niet gereden is bij de snelvoeters, volgens de website .
Niets is minder waar, het deed zelfs pijn aan mijn hart, telkens als ik al die ritten zag verschijnen wanneer ik mijn Strava opende. Het deed nog meer pijn als ik het nieuws hoorde van Gino Mader verongelukt in een afdaling in de ronde van Zwitserland. Het blijft plezant, wielrennen, maar men moet zich bewust zijn van de risico’s.

Na 4 weken afwezigheid zat ik vandaag normaal in de volgwagen, maar Eddy en het bestuur hebben er anders over beslist, waarvoor mijn dank.

Met 11 dapperen namen we de start op de parking en kort daarna pikten er gelukkig nog 4 Snelvoeters aan, zodat we aan het wettelijke minimum van 15 kwamen om onze rit te kunnen afhaspelen op de rijbaan. Ik denk dat de buienradar voor vele afwezigen wel de spelbreker was.

Druppelsgewijs zakten we af richting Verbrande brug, waar ook de Franstalige man aan de overkant even achter de bareel moesten plaats nemen.


Na een tijdje kwamen onze eerste hoogtemeters eraan langs de kanten van Zaventem / Diegem. In het heen rijden hadden we de wind niet als onze vriend. Toch werd er een goed tempo onderhouden. Bij het passeren van Tervuren moesten we wel de krokodillen in de fontein te vriend houden. Na het verlaten van de bossen, kwamen we voorbij het hoge gras. De mei en juni maanden waren een godsgeschenk. Zeker voor Michéle, die ongegeneerd tussen het hoge gras discreet even een dringende behoefte kon doen.

Ter hoogte van de Geitenhoek anticipeerde Els op wat er zat aan te komen en verkoos ze een kleine binnenweg. Zag ze de bui al hangen in Genval of is ze gewoon geen fan van het meer?

Of reed ze al te lang met een leegloper, dus best wat bar bij zetten in een nieuwe binnenband.

Aan het café te Neerijse werden onze fietsen dan even ten droge gehangen.
Daarna werd de tocht verder gezet: eerst namen we de klim richting Leefdaal voor onze rekening en daarna volgden er nog enkele bergjes: Everberg, Eikelenberg en Kortenberg.

Van dan af aan hadden we meewind en het nodige kopwerk werd verder gezet door onder andere Jos, Hans T en Ivan. In Steenokkerzeel passeerden we Skeys en daar vlogen de gebroeders D ons voorbij om ons aan hoge snelheid mee op sleeptouw te nemen. We voelden ons zo opdrogen en dit tempo ging maar door tot aan ons lokaal te Kalfort.

Daar werden de nodige pinten en chocomelkjes genuttigd. Tiana had weerom, vooral gefrituurde, hapjes voorzien alhoewel die niet door iedereen werden geapprecieerd. Ons Michéle is blijkbaar niet zo fan van vleesjes, ja Erik H ☹