Weer een 30tal deelnemers voor de rit naar Waterloo. De weersvoorspellingen waren zeer gunstig en inderdaad onder ideale omstandigheden vertrok de groep met de Patte in de volgwagen richting Londerzeel en Brussegem. Dit gebeurde onder leiding van Marc Brys die de groep op een aangenaam tempo op sleeptouw nam. Dit werd zeer geapprecieerd en kan als voorbeeld dienen als aanzet voor elke rit.
In Kobbegem ging het parcours via het industriepark van Zellik. Dit had een dubbele reden: een nieuwe tractorsluis op de Lierput (zelfs voorzien van diep uitgegraven greppels in de bermen) en een over een lange afstand opgebroken Brusselsesteenweg met als gevolg geen doorkomen aan voor een volgwagen.
Voorbij Lot komen we in de heuvelzone met een lange klim richting Beersel en Alsemberg. Voor Kurt, die lange tijd inactief was wegens herstel na een operatie, werd dit zijn Waterloo. Bergop ging het absoluut niet en was instappen in de volgwagen de beste beslissing. Langs de lange Chaussee d’ Alsemberg en Eigenbrakel kwamen we bij het doel van de rit: de leeuw van Waterloo.
Tijd dus voor de klassieke groepsfoto met de leeuw op de achtergrond. Altijd de moeite op deze legendarische en historisch belangrijke locatie.
Wegens het warme weer zaten er toch een aantal door hun drank en werd geopteerd om niet hier te eten maar ergens verder onderweg. De volgwagen kon niet tot aan het monument verder rijden dus moesten we even terug. Natuurlijk zijn er altijd die toch doorrijden en zelfs volhouden ondanks dat Patje Daems hen teruggeroepen had. En als je dan moet afspreken via de telefoon aan een rond punt terwijl de omgeving vergeven ligt met ronde punten, loopt dat al eens fout. Zo ook nu. Na enkele keren bellen en op de stappen terug keren vonden de verloren zonen toch de groep terug. Gelukkig maar, want we waren nog niet eens halfweg.
In Terhulpen vonden we een café met ruim terras waar men blijkbaar de dag ervoor nog de Rode Duivels had aangemoedigd naar hun 3-0 overwinning tegen de Russen in het EK. De ober bleek nog niet helemaal bekomen want het duurde wel een eeuwigheid voor hij alle tafeltjes 1 voor 1 bediend had.
En na de stop herrees Kurt als een Fenix en stapte terug op de fiets. De bergzone lag min of meer achter de rug en de weg naar huis lag hem blijkbaar beter.
De jongste van de groep Stijn wou er nog even een doorgedreven training van maken voor hij de week erop zou deelnemen aan een liefhebberskoers in Wetteren. Bijna heel de terugweg op kop aan een strak tempo en dan nog eens volle bak mee spurtend als Bart voor de zoveelste keer zijn benen uitslaat op een viaduct.
Na een 130 km en iets later dan gepland zijn we toegekomen in Kalfort waar het blonde gerstenat als naar gewoonte op ons wachtte en vlotjes naar binnen stroomde. De nieuwe uitbaatster had deze keer ook verse watermeloenen voorzien als toemaatje. Een extra dorstlesser.
