A-mai, een tweelettergrepig woord, samenvatting van de rit van vandaag !
Ik denk dat velen onder ons deze rit aangestipt hebben als 1 van de mooiste, maar eveneens zwaarste rit van het jaar, alhoewel er geen echt zware klim in voorkomt. Bedankt alvast Willy M., klaar voor Erpe-Mere.
Voor de start was er eerst nog de bedeling van de helmen, nietwaar Frank? Hij zal zijn hoofd nog eens vergeten, of was hij gewoon zijn haar vergeten te kammen? Helmen op en weg… allé dat dachten we toch. Maar eerst moest Frank nog zijn rugzakje verstoppen, want blijkbaar was er geen volgwagen voorzien.
Ergens ter hoogte van de Molenstraat werd er dan ook opgemerkt dat er een zestal niet bij waren. Dan toch de tocht even neutraliseren – ongeveer zoals in de tour. Nadien was het alle hens aan dek, remmen open en vooraan en-avant, marche!
Toch best vermoeiend, die tweelettergrepige woorden. Maar 1 ding stond vast, in het eerste deel zou de wind niet onze vriend zijn, zuidwestenwind, 4 BFT op onze snuit!
Anderhalf uur op kop met Snelle Jelle. Draaien, keren, draaien en nog eens keren, A-mai mijne frak. Philippe kreeg er zelfs een platte band van. En de Willy, vriendelijk als altijd, begroette een vrouwelijke, langs achter jong uitziende fietser met een kat in een box op de bagagedrager. “Dag meisje met poesje”, probeerde Willy waarop het blijkbaar toch niet zo jonge dametje op de fiets niet echt gecharmeerd repliceerde: “Ouwe zak!”. Het kan alleen de Willy overkomen die er eens goed kon om lachen, en wij ook natuurlijk!
De meeste hoogtemeters overwonnen we in de eerste 80 km van de rit om dan uiteindelijk, in hetzelfde café in Woubrechtegem als 2 weken geleden ons neer te vleien op de paletten met kussens die nog getuige waren van een woelige zaterdagavond en nacht. De duiven waren nog niet geland, daarentegen wij, jawel zenne. Bezweet, zittend, drinkend, droogje en natje, 2 keer ineens!
Meester Eddy , waar ben je eigenlijk, privé les aan het geven aan den Dave ? Bij–les.
Na de pauze, Strava en Facebook, hou jullie klaar, want nu is het vooral vlak en hard wind in de rug. De inspanningen en het gebonk en gestomp van de eerste 100 km hopen zich op, en brengt voor enkelen onder ons het besef : A-mai wat is dat?
Maar, no pain, no gain, zo moeten we denken. Het ging snel, het gaat snel en het zal nog sneller gaan!
Geen kompassie, geen gezeur, of toch wel, maar vooral blijven gaan. We hebben onderweg niet veel tijd gehad voor de Fauna en Flora, maar wel veel mooie, smalle, kronkelende wegjes.
Ik hoorde op het einde zelfs het woord choco vallen, echt choco of eerder het recup drankje? In café Coolhem zat René ons al gezellig op te wachten terwijl zijn familie ons trakteerde op stevige boterhammen met eierkoek en … choco!
