door Erik Seghers
De Merckx boys & Michèle rit stond vandaag op onze planning. Volgens een old
fashion methode, geen GPX, maar bordjes aan de zijkant van de baan. Maar eerst verzamelen aan de oude abdij in Bornem. Vier eurokes neertellen als VWB-lid voor een prachtig voorgeschoteld parcours, met twee bevoorradingen. Onder een mooie blauwe hemel met hier en daar een zwarte pijl in gegraveerd. Deze keer was onze klokkenluider niet aanwezig, dus geen stress vandaag. We vetrokken iets na acht uur, we konden ons eigen ding doen. Op een rustig tempo werden de eerste 15 km afgehaspeld, dankzij onze voorzitter Chris en Marc V. Zalig genieten, rustig bij trappen en praten. Nadien had ik de eer om met onze meest aangename man van de club, sorry voor de rest, kop te doen. We deden een coopertest, welgeteld twaalf minuten, zoals het hoort. In Schepdaal was onze eerste stop met lekkernijen. Remco was daar niet te bespeuren, maar Hans had daar toch een Look-a-Like gespot.
Niet veel later na deze break, had ik dan toch die enige nagel die ze op het parcours hadden verstopt, opgeschept. Ja wadde, je moet maar geluk hebben, met zo een pechverhelpers. Nu was het Marc V om mijn fiets vast te houden, want de Patje D. had een voorgevoel waarschijnlijk. Hij had de vlucht vooruit gekozen, richting Pilar de Horadada! Eén volle maand zal hij daar vertoeven, wie kan zich dat allemaal permitteren? Ik ken er niet veel, jullie Erik en Michèle, recurrente Spanjegangers?
In de regio Relegem zagen we dan alle kleuren van de regenboog, enkel de 1000 luchtballonen ontbraken, maar ik had wel de luchtbom gekregen daarstraks. Onze kleuren van onze clubtenue werden vermengd met talloze andere kleuren van clubs. Het werd even een mengelmoes. Het liep vol van kleuren, zoals de benen bij sommigen onder ons. Na de tweede bevoorrading, met cola flesjes en al, moesten we nog 28 km volharden. We verzeilden achter een witte bestelwagen met opschrift “Opgepast fietsers!”, maar we zaten wel aan de verkeerde kant. En het duurde wel even voor we er langs konden. Op een gegeven ogenblik zette chauffeur Pierreke zich dan toch aan de kant, en er dook een heel peloton voor ons op. Marc B. zag zijn kans, en hij schoot als een raket langs zij. Hij knalde heel dat arsenaal voorbij. We moesten met de goede benen antwoord proberen te geven. Voor enkelen onder ons was het van het goede teveel, maar dankzij de mannen van ‘Julien’, konden we terug aansluiten in onze eigen nest. Misschien moeten we eens bij Sarah langs gaan, om hun te bedanken? Ik hoorde in onze rangen: ‘Wat een prachtige rit’, en zo was het! En al ging het de laatste 20 km snoeihard, we genieten nog steeds van ons semi-prof ploegje. Onze eerste schooldag zit er op! Tijd voor vakantie. Want zeg nu zelf wat is vermoeiender dan fietsen? Jawel, lesgeven aan die pagadders. Tot in oktober, maar niet voor de klas.
