Maand: juli 2022

Door Erik Seghers

Ongezien, zoals in de groene trui, ei zo na de lastigste bergrit winnen in de Ronde. Een forum van de Snelvoeters met de vraag : Doen we de rit al dan niet op verplaatsing? Een dozijn stemmen beslisten, we gaan ze doen !

De dagen ervoor nog wat zitplaatsen verdelen in de beschikbare auto’s en klaar voor 1 van de mooiste ritten van het jaar : Waver – Namen .

Aangekomen in Corroy Le Grand: fietsen uitladen, koerspakjes op de juiste plaats, versnaperingen en pocketgeld in de achterzakken, kakje in het veld, klaar ! We gaan onze kernenergie nodig hebben om deze lastige rit af te haspelen.

We vertrekken langs mooie smalle paadjes richting Walhain, het bos Bois de Buis met de kasseiweg laten we rechts liggen en maken daar een ommetje. Patrick krijgt daar al een boete aangesmeerd voor het wegsmijten van een drinkbus in een niet toegelaten zone. De kopmannen leveren goed werk af met nog een lange afdaling richting Namen Centrum.

Daar hoor je her en der in het peloton: Wij gaan rustig naar boven rijden. 1.9 km lang aan 5,3 gem percentage en dat over de welbekende kasseistroken. Boven aangekomen sluiten Marc V. en ik de rangen af,  Jelle eerst en de gebroeders Daems vervolledigden de top 3 blijkbaar. Wat Jumbo deed in de toer, doen de Daems blijkbaar bij de Snelvoeters: domineren.

Dit was de eerste klim van in totaal 5 aangegeven klimmen op onze GPX. Eerst nog wat poseren en dan naar beneden vlammen.

*De volgende klimmen zijn de Mozet en de Namêche met zijn lange uitloop. Daar was ikzelf liever Michel Wuyts geweest in zijn verslagcabine, dan hier op de fiets, het loopt langs geen meter omhoog bij mij. Gelukkig stoppen we daar even voor een break langs de kant, want in de verste verte geen Café of winkel te bespeuren. Zitten we echt in België of in de Far West? Even gaf de Frank ons moed, binnen 9 km is er een café, NOT!

Op het einde zag ik toch dat er nog enkele ploeggenoten het moeilijk kregen, wat wil je: een lastig parcours in deze hitte zonder verkoelende drank.

In de verte zagen we de kasseiweg opduiken, en in plaats van dat ommetje snelde Marc richting kasseiweg, met prompt 6 snelvoeters in zijn wiel.

Ik heb vandaag, bergop dan wel te verstaan, 13 kopmannen gezien , en ik mocht achteraan de troepen overschouwen.

Mannen , weer een toffe rit, alhoewel 😉, en zwaar dat het was. En blijkbaar voor mij niet alleen…

De weermannen hadden sombere voorspellingen gedaan wat maakte dat de kans dat we nat zouden worden wel eens heel reëel kon zijn. Maar zoals een echte flandrien alle weer trotseert lieten 14 moedige snelvoeters en een gastrijder zich niet afschrikken door mogelijks wat regen. Het was tenslotte droog bij het vertrek. De clubrit “Geuze en Lambic” indachtig, die was afgelast wegens code oranje maar waar er in de voormiddag geen spat regen gevallen was, was voor Erwin reden genoeg om via whatsapp de snelvoeters aan te sporen om uit hunne nest te komen. We zouden ons geen tweede keer laten voorliegen door die weermannen.

Nog maar juist vertrokken of de eerste druppels zorgden al voor wat gespetter. Gelukkig was de horizon voor ons volledig uitgeklaard. Dat beetje regen konden we wel aan. Het was zelfs niet de moeite om ons regenjasje aan te trekken. Naarmate de rit vorderde, vorderde ook de intensiteit van de regen. Toch maar even stoppen om het regenjasje aan te doen? In Overijse kregen we de volle lading over ons heen. Het moment voor kleine Erik om de handdoek in de ring te gooien en de warme chauffage van de volgwagen op te zoeken.

Na een toertje rond het meer van Genval, dat eigenlijk voor 4/5de op het grondgebied van Overijse ligt, zetten we onze rit verder tot café De Welkom in Tombeek. Als een bende waterkiekens dropen we letterlijk en figuurlijk het café binnen. De bazin had haar werk om iedereen van warme drank te voorzien. De warme koffie had weinig effect op de onderkoelde Benny. Omdat Erik dat zitje naast Patje al ingenomen had, zat er voor Benny niets anders op dan opnieuw zijn carbonnen ros te bestijgen.

Het was na de stop wel gestopt met regenen en na een tijdje brak zelfs de zon door het grijze wolkendek. Regenvestjes uit, glimlach op het gezicht en nog gezapige terugtocht richting het clublokaal café het Coolhem. Hier zorgde ons Kiara weeral voor spijs en drank. Nee, geen koffie deze keer maar heerlijk verfrissend gerstenat. 

Moa Vent Toch !

Ganna toch weg, niet Van Aert maar Lampaert in het geel na dag 1! Het is allemaal te beginnen in Denemarken, maar ons vertrek is nog steeds in Kafort. Zweden en Finland bij de Navo, van 40000 naar 300000 militairen aan de oostgrens, 6 nieuwe leden bij de Snelvoeters.

Zoals de torenhoge inflatie de laatste maanden, stijgt dus blijkbaar alles evenredig mee. Schoenen in de klikpedalen, en weg zijn wij.

Jelle heeft blijkbaar zijn vast stekje aan de kop duur verkocht aan de Merckx. Half uur kopwerk samen met de Scheers met de wint op de snuit. Nadien pakken Dave en Hans de rollen over. Via de Callebaut fabriek , zonder geur deze keer, denderen we salmonella vrij door richting Lede. De eerste echte test voor de klimmersbenen, is de Rekelberg te Michelbeke. Er wordt goed doorgetrokken vooraan en al snel vormt er zich een mini-van achteraan. Daarna de Pottenberg in Brakel, 1 km lang naar boven. Het kaf wordt hier van het koren geschoren. Achteraan in de Mini-van spotten we ook de geschorene Kristof, die weet zijn ritten steeds goed uit te kiezen.

Dan de apotheose van de dag, den Berendries. Deze ligt in Lembeek, 1.8 kmlang klimmen in 2 knikken. Ik denk dat sommige liever op dit moment in Rock Werchter zaten of op 1 of ander festival te Lommel.

Dan een spit stop te Woubrechtegem, kleine gemeente in de Denderstreek, in een exotisch establissement waar duivenmelkers thuis zijn. Nee, geen mojito voor ons maar wel iets fris achterover slaan.

Na de break komt Lange Marc op de proppen om samen met Dave ons op gang te trekken. Juist voor Aalst begint de nervositeit toe te slaan in ons peloton, iedereen zoekt een goed plaatsje want de Storebaeltsbroen (-brug) te Olst komt eraan. Al een geluk dat de wind ons gunstig staat. Geen ijzeren gordijn voor onze neus maar wind op kop.

Nog even worden we opgehouden door een naar slecht verbrande benzine stinkende oldtimer. Nee, nee, niemand van de club, maar een auto met een pasgehuwd koppeltje erin.

Via Buggenhout en Lippelo terug naar onze vaste stek met in het Coolhem café, allerhande – voor sommigen vette – hapjes en het nodige bier voor handen.

Er moet nog enkel een dankwoord af voor onze verkenners van deze week: Willy, Guido en Patrick. Merci voor het mooie parcours en vooral voor het weglaten van de 3 kasseistroken (nvdr – wat zijn we watjes geworden).

EN Marc Verheyen : Man MERCI voor het nodige kopwerk vandaag !