Maand: juli 2023

door Eddy Daems

Nu de competitie terug is gestart, hadden we met ons 22’en deze zondagvoormiddag ook een voetbalmatch kunnen spelen (2 x 11), maar we zijn en blijven stoere wielerhelden en geen halfzachte voetbalsofties. Dus deden we wat we elke zondag zo graag doen: ons ijzeren monster op twee wielen geselen!

Even paniek aan de start, waar Filip DK zich 10 min voor start even alleen op de wereld waande, want ‘waar is iedereen?’ Niet veel later hadden 22 zwartrode ridders van het stalen ros zich aangemeld op ’t Oud Kerkhof (parking Coolhem voor de niet-Kalfortaren). Het was enkel nog even wachten op de volgwagen (duidelijk het gespreksonderwerp van de laatste weken!) en dat ‘even’ werd al snel ‘vrij lang’. Op de stop ‘In de Rustberg’ in Schepdaal werd duidelijk waarom Dave ons in de steek had gelaten: hij moest zijn goed hart en sterke handen tonen bij de chiro van Liezele en dat eist niet alleen veel nacht- maar ook ochtendrust. Het is u vergeven, Dave! Leon, die ons vorige week voorbeeldig begeleidde op vier wielen, konden we niet overhalen om hetzelfde nog eens over te doen: ‘Ik heb mijnen hond bij!’

Dan maar bidden tot Onze Lieven Heer dat er vandaag niets zou voorvallen en zo geschiede… We kwamen al snel op toerental (Jos en Jelle wilden de verloren tijd inhalen). Gez’wind’ (en dat was vandaag letterlijk te nemen met die 6 Beaufort!) vlogen de eerste kilometers erdoor. Zelfs een hernia (te weinig kaarskes gebrand in Compostella?) weerhield de Guy er niet van de groep probleemloos te volgen (zijn sokken aandoen lukt niet, maar 100 km hardnekkig duwen op de trappers is geen probleem). Erik H was volgens vrouwlief Michele nog niet voldoende hersteld van zijn eerdere zware valpartij, maar ook hij klampte aan als vanouds.

Het was alsof de Dodentocht vandaag werd gereden, want nog nooit zagen we zoveel collega-wielertoeristengroepjes ons voor de wielen rijden. Vooral de dames van KWB Oppuurs vloekten erop los toen wij hen passeerden (de K van KWB staat nochtans voor Kristelijk).

Op kilometer 60 stapten we af ‘In de Rustberg’, waar we vruchteloos op zoek gingen naar de overgebleven hapjes van het overwinningsfeest van de dag voordien (Remco in zijn 3de San Sebastian overwinning). Na onze eerste koffie op den Berg kwam onze Jos Van Boven… Neen, hij kwam niet van boven, hij kwam eigenlijk van beneden… en met luid handgeklap werd hij onthaald alsof hij net de Schepdaal Classic had gewonnen. Tony noteerde nog even snel op ouderwetse streepjeswijze de aanwezigheden en weg waren we… na een verontruste blik op de Buienradar.

Helaas, net voor we de Vrijthout op onze boterham gingen leggen, werden we getrakteerd op een flinke plensbui. Een schietgebedje aan ’t kapelletje boven kwam evenwel te laat… Het kwaad was geschied! We waren nat tot op onze onderbroek(?). Gelukkig werd het al snel daarna wat droger en door de stevige snelheid in het peloton droogden onze kleren al snel, zodat een bezoek aan ons stamlokaal onze zondag alsnog compleet kon maken.

Aan de finish konden we zelfs genieten van deugddoende zonnestralen en de nodige recuperatiedrank in de vorm van Cécémel en enkele ‘groten’. De bokes met krabsla en kip curry gingen er ook in als zoete broodjes, met dank aan de nieuwe cafébazin Cindy (de naam van haar man ben ik effe vergeten!). Een aangename kennismaking moet ik zeggen.

Tot slot van dit verhaaltje nog één stijltip: Draag nooit witte sokken als er regen wordt voorspeld. Wit krijgt ge ze nooit meer!

Door Eddy Daems

Zondag 23 juli 2023… Terwijl het zuiden van Europa kreunt onder de warmte, viel bij ons de regen op deze dag met bakken uit de lucht. ‘Een heerlijk dagje om te fietsen!’, moeten de 9 dappere krijgers (waarvan de meesten al om halfzes het daglicht zagen) gedacht hebben toen die elkaar aan de kerk van Corroy-le-Grand in de ogen keken.

De gedachte ‘’t Zal rap over zijn!’ maakte al vlug plaats voor ‘’t Zal voor ne gansen dag zijn!’ Terwijl Leon, chauffeur van dienst, zich nog even ging vergewissen van de staat van de camionette van de Willy (den ‘automatique’ van de Chris zag hij niet zitten! Goede keuze bleek later). ‘Raamke open en we kunnen vertrekken’, oordeelde hij. En zo geschiedde…

Met een sterke zijwind werden de eerste 20 km vrij vlot afgehaspeld. Na 40 km doemde daar reeds de hoofdstad van het Waalse gewest Namen op, met zijn Citadel-beklimming aan een gemiddelde van 5%. Patje en Jelle reden snel voorop om een mooi plaatsje uit te zoeken voor een groepsfoto.

Op de Vezin-helling – na 75 km – ging het licht uit voor ondergetekende. Met een op hol geslagen hartslag vergezelde ik daarna Leon in de volgwagen, waar wij vooraanstaande getuigen waren van de strijd van onze 8 Snelvoeters met de elementen regen en wind.

Met de reeds goed gevulde pluviometers in gedachten werden alle bochten met de nodige voorzichtigheid genomen. En toch…

Na een 90-tal km en nadat hij een tijdje naast Jelle (en wingman Jos) mee de kop had genomen, kwam onze voorzitter Chris ten val in een afslag met vervaarlijk glad en afgesleten betonnen wegdek. Mark en Ivan waren de ongelukkigen die niet meer konden ontwijken en mee kennis maakten met het beton. Mark stak onmiddellijk zijn duim de hoogte in met de boodschap ‘’t Is OK zenne, mannen!’ Een beetje modder op de trui, dat kon er vandaag nog gerust bij. ‘Ons Lutteke zal da wel wassen!’, zag ik Mark al denken.

Van het voornemen om de rit met 30 km in te korten, kwam niets in huis.

Aan het eind van de dag werden de prijzen uitgereikt: de witte trui was voor de Jelle, de bergtrui voor Patje. Tijdens al dat gesleur aan de kop, had Jelle zelfs nog tijd om gidsbeurten te voorzien voor wie naast hem kwam rijden. Zo kwamen we via zijn professionele uitleg meer te weten over de hardheid van de boerenstiel in het Franstalige landsgedeelte. Over de hardheid van fietsen op een zondagmorgen in het Franstalige landsgedeelte heb ik hem met geen woord horen reppen!

Voor de gele trui gingen alle wijsvingers richting Joske. Zoals die, samen met Jelle, aan de kop had gesleurd. Hij moet een voorgevoel gehad hebben, want hij had die dag al bijpassende gele kousen aangetrokken. De prijs voor de strijdlust ging naar de Willy die als oudste van het pak van geen wijken wou weten (en samen met Jos de enige met korte mouwen). Naar we achteraf vernomen hebben, ontving Hans M na afloop uit handen van de Guy de prijs van de Gouden Duvel, iets wat hij – gezien de stijve rug waar hij de rit mee uitreed – meer dan verdiende… en naar het schijnt is het niet bij ene gebleven.

De rode lantaarn was voor onze voorzitter, die volgens Leon ‘altijd aan het staartje zat’. (Leon, ik denk zelf dat de Chris altijd wat achterop bleef om te zien dat er niets zou miskomen aan die schone camionette van de Willy, want anders moet gij in ’t vervolg met zijnen automatique rijden!)

Aan het stuur van de volgwagen vatte Leon de dag van vandaag nog eens mooi samen: ‘Chapeau voor elk van hen. Wat die vandaag laten zien hebben! Stuk voor stuk sterke beren!’ (Ik verschiet er van dat Leon nog altijd niet uitgenodigd is om te komen klappen aan tafel bij ‘Vive le Vélo’. Zoals die het met passie kan uitleggen. ) U hoort het, dames en heren, samen met de overwinningen van Jordi Meeus en Lotte Kopecky was het deze dag weer een hoogdag voor het Belgische wielrennen.

En nu de fietsjes poetsen, hé mannen!

A-mai, een tweelettergrepig woord, samenvatting van de rit van vandaag !
Ik denk dat velen onder ons deze rit aangestipt hebben als 1 van de mooiste, maar eveneens zwaarste rit van het jaar, alhoewel er geen echt zware klim in voorkomt. Bedankt alvast Willy M., klaar voor Erpe-Mere.

Voor de start was er eerst nog de bedeling van de helmen, nietwaar Frank? Hij zal zijn hoofd nog eens vergeten, of was hij gewoon zijn haar vergeten te kammen? Helmen op en weg… allé dat dachten we toch. Maar eerst moest Frank nog zijn rugzakje verstoppen, want blijkbaar was er geen volgwagen voorzien.

Ergens ter hoogte van de Molenstraat werd er dan ook opgemerkt dat er een zestal niet bij waren. Dan toch de tocht even neutraliseren – ongeveer zoals in de tour. Nadien was het alle hens aan dek, remmen open en vooraan en-avant, marche!

Toch best vermoeiend, die tweelettergrepige woorden. Maar 1 ding stond vast, in het eerste deel zou de wind niet onze vriend zijn, zuidwestenwind, 4 BFT op onze snuit!

Anderhalf uur op kop met Snelle Jelle. Draaien, keren, draaien en nog eens keren, A-mai mijne frak. Philippe kreeg er zelfs een platte band van. En de Willy, vriendelijk als altijd, begroette een vrouwelijke, langs achter jong uitziende fietser met een kat in een box op de bagagedrager. “Dag meisje met poesje”, probeerde Willy waarop het blijkbaar toch niet zo jonge dametje op de fiets niet echt gecharmeerd repliceerde: “Ouwe zak!”. Het kan alleen de Willy overkomen die er eens goed kon om lachen, en wij ook natuurlijk!

De meeste hoogtemeters overwonnen we in de eerste 80 km van de rit om dan uiteindelijk, in hetzelfde café in Woubrechtegem als 2 weken geleden ons neer te vleien op de paletten met kussens die nog getuige waren van een woelige zaterdagavond en nacht. De duiven waren nog niet geland, daarentegen wij, jawel zenne. Bezweet, zittend, drinkend, droogje en natje, 2 keer ineens!

Meester Eddy , waar ben je eigenlijk, privé les aan het geven aan den Dave ? Bij–les.

Na de pauze, Strava en Facebook, hou jullie klaar, want nu is het vooral vlak en hard wind in de rug. De inspanningen en het gebonk en gestomp van de eerste 100 km hopen zich op, en brengt voor enkelen onder ons het besef : A-mai wat is dat?

Maar, no pain, no gain, zo moeten we denken. Het ging snel, het gaat snel en het zal nog sneller gaan!

Geen kompassie, geen gezeur, of toch wel, maar vooral blijven gaan. We hebben onderweg niet veel tijd gehad voor de Fauna en Flora, maar wel veel mooie, smalle, kronkelende wegjes.

Ik hoorde op het einde zelfs het woord choco vallen, echt choco of eerder het recup drankje? In café Coolhem zat René ons al gezellig op te wachten terwijl zijn familie ons trakteerde op stevige boterhammen met eierkoek en … choco!

door Erik Seghers

De heuvelritten laten we even achter ons liggen, tijd voor een sprintersetappe, nee geen 300 km, maar een meer aanvaardbare 125 KM .Door de snelle start kan er geen goede vlucht ontsnappen , de rangen blijven gesloten.Voor de kijklustigen lijkt het een saaie bedoening te worden . In het peloton daarentegen is het opletten geblazen voor breuken. Het is een doffe, warme bedoening vandaag. Voor de Compostella rijders onder ons brengt dit herinneringen naar boven van het warme Spanje.Toch Chapeau mannen, om 14 dagen op de fiets door te brengen en de meer dan 2000 km af te leggen. Door de hitte wordt ook de Cubaanse schone naar boven gebracht in sommige hoofden, zonder daarbij namen te noemen , he Hans M 😊. Dan nu terug naar de koers, eindelijk wat actie in het peloton. De eerste echte scheur, nee niet die Cubaanse, maar een echte breuk in onze groep. Een derde van de 22 Snelvoeters geraken op achterstand, doch wordt de orde snel hersteld. In Emmadorp komen we allemaal te samen aan. Niemand overboord, niemand verdronken in het land van Saefthinge.

Na de break staan er ons nog 40 snelle km’s op te wachten.

We razen verder door de polders, Doel in zicht, door Kieldrecht en Verrebroek.Niet veel later merken we al snel dat we terug in ons Belgenland zijn aan de staat van onze wegen. Onze piloot van de dag, Lange Marc, heeft misschien zijn beoogde doel van 35 niet kunnen verwezenlijken, maar toch een mooie 34.7 gemiddeld.De groene trui is verstevigd.Daarna is het nog nakaarten en nagenieten in het clublokaal. De eerste maal met de nieuwe sympathieke uitbaters. En het is even spannend … daar zijn de gratis boterhammen😊. Tradities blijven voortbestaan .

En den Merckx denkt ondertussen, ik in de volgwagen met mijn eigen rit : ‘ den Axel Merckx Classic ‘ ? Ik denk het niet …
Rijden en heel de namiddag lekker Beff.. euh beentjes strekken .

door Erik Seghers

” Ik heb 3 borstharen op mijn borst, ik ben een beer ! “
Een Teddybeer, knuffelbeer of een Grizzlybeer? Nee, 24 Bruine beren op het plein. Een Dries is een plein, dus met de beren op naar den Berendries.
Met hun gebruinde benen trappen ze hun carbonnen rossen op gang.

Het is de derde rit op rij met ongeveer 600 hoogtemeters. Zalige ritten, enkel den Berendries is er teveel aan 😊 . Het tempo is direct hoog, hoger, hoogst. De Jelle heeft zijn vakantie goed verteerd, hij heeft veel gereden in Normandië zegt hij, maar zijn fiets had hij niet mee. Ook Jos Dave en Tom zijn als koptrekkers in het eerste gedeelte in topvorm.

In Sint-Lievens-Houtem passeren we het marktplein met de mooie overkoepeling. Via Velzeke rijden we dan richting den Dries. Berendries in cijfers : 1,1 km lang aan een gemiddelde stijgingspercentage van 7 %, het blijft afzien voor de meesten onder ons. De Vingerhoets, onze parcoursbouwer van vandaag, is als eerste boven aan de top. Blijkbaar was dit ook 1 van de lievelingshellingen van Marc Sergeant die hier in zijn periode recordtijden heeft laten optekenen.

In Sint-Lievens-Esse zien we een dame in koerspakje op een bankje zitten, dus hier is onze stop. We nestelen ons in de lounge neer met een vlotte leuke bediening erbij.

We krijgen ook wat familiefoto’s voorgeschoteld van Michèle haar 2 dochters en zoon. Alhoewel er verschijnt telkens een Labradoodle in het beeld.
Of ze trekken allemaal op elkaar met datzelfde blonde krullenhaar ? 😊

Die truuk met de foto doet zelfs een Adam Yates in de Ronde.

We vertrekken terug , richting Aalst, om onze 50 laatste km’s af te haspelen.
In Baardegem worden alle registers open getrokken. Beetje meewind helpt daarbij. Marc B en Dave tasten hun grenzen af. Mannen met baarden moeten ze gedacht hebben in Baardegem. Het blijft vlot gaan en achteraan is het alle hens aan dek. Maar op de Heirbaan richting Steenhuffel, na het passeren van de vluchtheuvels komen de beren echt los. Alsof ze hun prooi geroken hebben, nemen ze de vlucht vooruit, tegen de 60 per uur. Om duimen en vingers af te lekken, nietwaar schoolmeester? 😊
Niets is minder waar, het geschreeuw en het commando komt uit de volgwagen:
‘Tandje bij, iedereen is mee, op een waaier trekken verdomme! Gas er op, iedereen is mee. ’ Onze ploegleider Dieter doet dat goed!

De Snelvoeters hebben vandaag hun naam eer aangedaan, het ging snel en iedereen kon mee, zelfs op het einde nog wat opgejut door ons Els.
Daarna ging het richting Sparta lokaal waar den Benny ons opwachtte. Die had er net 2 lange dagen atletiekmeeting opzitten. En ouderdomsdeken Benny hoeven we niet meer te vertellen waar die zijn prioriteiten moet leggen.