Categorie: Uncategorized

door Erik Heyvaert

Met 20 snelvoeters en 2 gastrijders stonden we klaar om de zwaarste rit van dit seizoen af te werken. Deze rit stond na twee seizoenen afwezigheid, met onder andere de Beerselberg, Alsemberg en Bruine Put, terug op het programma. Deze beklimmingen zorgden ervoor dat deze rit meer dan 1.000 hoogtemeters bereikte. 

De rit was nog niet goed vertrokken of de voorzitter had al platte band. Er was een steen voor zijn voorwiel gesprongen. Gelukkig was Hans VH weer van de partij die de karwei op een hik en een flik klaarde. Nogmaals: merci Hans! 

Dat er in de vakantieperiode toch nog zoveel snelvoeters kwamen opdagen voor een zware ” bergrit” was op zich al een prestatie. De Guido M. was niet van de partij. Die had de dag ervoor waarschijnlijk zijn pijlen al verschoten door met de mannen van Opdorp naar Damme te rijden. Zere benen na die rit van 209km, of lag het aan de hoofdpijn van het frisse gerstenat na de rit? Wie zal het zeggen, we kunnen alleen maar speculeren. Tom en Els zitten op camping aan de Ventoux. Els, hier in België probeert ze elke molshoop te omzeilen, heeft ginds onder andere al de Ventoux, col de Suzette en de col de la Madeleine achter de kiezen. een knappe prestatie die toont dat waar een wil is, ook een weg is. Deze spreuk is evengoed op mij van toepassing. Met mijn 94Kg ben ik niet bepaald een klimmers type. Dat resulteerde zich vandaag in het bengelen aan de staart van het peloton tot zich bevinden in het peloton der gelosten. Gelukkig was er vandaag veel collegialiteit van de berggeiten die ons bovenaan een klim steeds stonden op te wachten, zodat we gegroepeerd de rit konden verderzetten.

De stop was voorzien aan het kasteel van Beersel. Er werd door het bestuur nadrukkelijk gevraagd om ” normale dranken” te nuttigen omdat we sowieso niet gingen toekomen met onze €5 inleg. Bleek dat een ” normale” consumptie al €3,5 kostte. Zijn geld niet waard want bij de tweede ronde was de geserveerde cola ongekoeld. Moest de rit volgend seizoen nog doorgaan, kunnen we beter doorrijden tot het Vagevuur. In dit volkscafé zijn de prijzen nog binnen het budget. Op de terugweg moesten nog enkele hellingen overwonnen worden met de Vrijthout en de Pastinakenstraat als afsluiters. Nu ging het in rechte lijn richting clublokaal en werd de snelheid danig opgevoerd. De rit was blijkbaar nog niet lastig genoeg geweest. Dit zorgde er volgens lange Marc wel voor dat deze rit voor het eerst in de geschiedenis van de club met meer dan 30 km/h werd afgewerkt. 

Volgende week Wecheltersande. Normaal gezien een rit van Kleine Eric. Aangezien de kleine niet meer komt heeft Marc V heeft de verkenning op zich genomen. Wegens Tomorrowland zal hij best werk hebben om de streek rond Boom te vermijden. We laten ons volgend weekend verrassen. Biljart vlak, meer iets voor mijn postuur.

Door Erik Heyvaert

Oep en af, draaien en keren rond Erpe-Mere. Erpe wie, Erpe waar? Al jaren passeren we niet meer via Erpe-Mere. Vroeger, in den tijd dat de dinosauriërs nog spraken ging de rit inderdaad naar Erpe-Mere, maar in de loop der jaren is het parcours steeds gewijzigd met kortere en langere versies. Soms dachten we dat parcoursbouwer Willy helemaal de weg kwijt was, maar telkens kwam het op de een of andere manier toch goed. Met deze versie rijden we nu tot Hemelveerdegem, een deelgemeente van Lierde. De afstand tussen beide gemeenten bedraagt ongeveer 20km. Tradities zijn mooi, maar soms moet men meegaan met de tijd en zal je nu bij enkele vernieuwingsgezinde snelvoeters Hemelveerdegem zien verschijnen op Strava. 

In ieder geval heeft de Willy met het parcours zijn best gedaan: hier en daar nog meer het groen opgezocht en 2 steile klimmen gingen eruit zodat iedereen goed zou mee kunnen. Ook niet makkelijk om een rit van bijna 130 km te verkennen (nvdr).

We waren vanmorgen met 20 snelvoeters. Ik had mijne schoonzoon, dus ook die van Michèle, kunnen overhalen om eens als gastrijder mee te rijden. Met 21 stonden we aan de start, die wat onwennig verliep want onze Willebroekse sprekende klok was niet aanwezig. Hij moest naar een brunch. Dus niet klokvast kwam er rond 07.30 toch schot in het peloton. Jos zijn koppositie werd ingenomen door Marc V. Vader en zoon bepaalden het tempo dat naar snelvoeters normen heel gemoedelijk verliep. Volgens sommigen misschien iets te gemoedelijk want na 15km kwam groot kanon Yvan de plaats van Marc innemen. Niet dat de Marc hierom rouwig was, maar de kilometerteller ging plots met 5 km/h de hoogte in. We mochten vandaag Patje terug verwelkomen in ons peloton. Hij was enkele weken terug in Spanje ten val gekomen met een sleutelbeenbreuk tot gevolg. Vandaag nam hij zijn vertrouwde positie in de staart van het peloton terug in. Hij is in vorm, en later op het terras van ’t Coolhem bleek dat hij zijn koppositie van “het snelst zijn pint leegdrinken” terug wilde opeisen. De Willy, morgen 69 jaar oud, had een stop voorzien in café De Paling in Herzele. Ook hier is de tijd blijven stilstaan en werd de prijslijst al jaren niet meer aangepast. We hadden zowaar tientallen euro’s overschot. Hier moeten we nog stoppen. De terugrit was met wind in de rug met gevolg dat zelfs bergop de snelheid verschroeiend hard was. Marc B en snelle Jelle sleurden de troepen vooruit. Na kilometers kopwerk lieten ze zich uitzakken en direct werd hun koppositie overgenomen door snelvoeters die ook eens wilden tonen dat ze “goe poeier”  in hun benen hadden.

In ’t Coolhem was het terras nog vrij en vrijwel iedereen besloot om nog iets te drinken na de rit. De Willy betaalde den eerste voor zijn verjaardag. Proficiat Willy en nen dikke merci.

De Gie begon overtuigend met een watertje

De schoonzoon werd gezien als de look-a-like van Tom Dumoulin. Ook sportief bleek hij snelvoeter waardig te zijn, al is er binnen de snelvoeters een consensus; het haar van zijn benen moet eraf. Nu ons oudste dochter nog overtuigen. Zij houdt van zijne bontjas. 

Volgende week Alsemberg. Hopelijk ligt er geen sneeuw meer.

door Erik Seghers

7 Juli, putteke zomer, maar het voelde zo koud!
We dachten, we rijden naar het warme Noorden. Daar zou Axel ons wel opwachten met een lekkere frisse pint in dat warme zonnetje. We konden niet snel genoeg weg zijn. Weg van dat koude Belgenlandje. De sfeer zou toch zeker goed zijn in het hoge Noorden, want oranje had de Turken verslagen. Met de Zuidwestenwind in onze zij, al dan niet in ons voordeel, was het bij momenten toch serieus harken! Het tempo werd hooggehouden. Aan de drie Hoefijzers staken we dan met z’n allen de grens over. Ook onze eigen grenzen werden opgezocht. Bij sommige lagen deze te ver, en zo ontstonden ook de eerste barsten in ons zo hecht peloton. Her en der was er dan ook geschreeuw: “Hey!! Er liggen er vier af!” Dus na wat over en weer geroep werden de remmen vooraan dichtgeknepen. Zo kon iedereen terug bijbenen. Toen we dan uiteindelijk den Axel voorbij reden, stond er helemaal geen pint klaar, laat staan dat beetje warmte waar we hadden op gehoopt. We reden dan maar verder, nog steeds met sterke beren op kop. We dachten ons warmte te gaan halen bij ons Emma. In dat dorp namen we dan ook even een halte, maar geen Emma te bespeuren. Alhoewel de Willy er wel eentje vond die gelijkenissen vertoonde. De rest van de groep bleef maar zoeken. (Foto)

Dus terug snel de fiets op, richting het Zuiden. Maar als je daar wat te laat op je carbonnen paard zit, heb je het vlaggen. En laat nu juist de vlag de verkeerde kant wapperen, dus weeral enkele tanden bijsteken. En laten we eerlijk zijn, ik denk dat er velen onder ons Abraham gezien hebben vandaag. En dan bedoel ik niet die Noor Abrahamsen, die 45 per uur kan rijden en dat wel drie uur lang. De wind kwam van overal, maar precies nooit van de goede kant. Aan Temse brug viel Els dan voor de tweede maal plat vooraan. Maar het mag gezegd worden, manlief deed die wissel van die twee banden supersnel, de eerste keer misschien iets te snel? Na de hereniging was het nog een tiental kilometer verder stoempen.
Richting ons clublokaal. Straks nog even naar de koers zien op TV, maar tijdens deze rit leek het of we echt op koers zaten; 34 gemiddeld!

door Erik Heyvaert

21 Grizzlyberen en 2 gastrijders waren present voor de rit naar den Berendries. De Teddyberen die afwezig waren hebben niet kunnen genieten van dit vernieuwde parcours. Tom Vingerhoets had deze legendarische rit in een nieuw jasje gestoken. Alleen spijtig dat de betonboeren, met de nodige steekpenningen, ooit onze Vlaamse wegen hebben mogen aanleggen. Lang leve het gladde asfalt. Mijn knuffelbeer was vandaag ook gedeserteerd. Ze neemt deel aan één 200 mijl gravelrit in de Kempen. 200 mijl is ongeveer 324 km en indien ze hierin slaagt, waar ik niet aan twijfel, verdient ze vandaag sowieso de prijs van de strijdlust. 

De rit vertrok aan een strak tempo met de gebruikelijke kopmannen Jelle en de Jos. Er kon nog getetterd worden in het peloton. De stem van ons Els was in elk geval allesoverheersend. Maar aan het begin van de heuvelzone, sommigen noemen dit zelfs bergen, werd het plots stil. Ons Els was afgeslagen en liet de heuvelzone links liggen. Het zou echter wel een goede training geweest zijn ter voorbereiding van de Mont Ventoux. Het viel ook op dat Snelle Jelle vandaag zijn kopmanschap al vlug overliet aan een ander. Hij had gisteren papa Marc moeten helpen bij het leggen van tegels van 90 op 90. De Marc had aan de start al gezegd dat hij vandaag geen meter kop ging doen, en heeft woord gehouden, maar dat de Jelle er zo snel de brui aan zou geven lag niet in de lijn der verwachtingen. Zeven geregistreerde hellingen stonden er op het Strava programma, en zeven keer werd er geroepen om bovenaan te stoppen en te hergroeperen. Het viel op dat het vormpeil van sommigen onder ons kan verschillen van seizoen tot seizoen. Persoonlijk was vorig seizoen voor mij,  wegens twee valpartijen, rampzalig en dan doet het deugd om vandaag bemoedigende opmerkingen te krijgen dat ik goed bezig ben. Ik bengel nog steeds aan de staart van het peloton bij de beklimmingen maar ik word er niet meer los afgereden. De stop was in een fietsvriendelijk café waar de fiets zelfs binnen mocht gestald worden. Na deze obligataire tussenstop was het knallen richting clublokaal. Hier heeft onze gastrijder uit Ruisbroek een groot stuk als kopman gefungeerd. Het was zelfs zo dat onze ex – prof Frank Van De Vyver deze gast wat wilde testen in het kopmanschap. Hij gaf echter geen krimp. Gelukkig voor Frank viel Philip De Keersmaecker plat op de Plas en kon de uitdaging zonder gezichtsverlies afgesloten worden. Weeral kwam Hans Van Hoye zich spontaan aanbieden als clubmechanicien. Philip rijdt met speciale binnenbandjes, wat Hans zijn specialiteit niet is en dus extra vaardigheid vereist. Een schouderklopje en bedankje voor den Hans. 

Bij deze stop wegens pech bleek Willy niet meer in het peloton te zitten. Hij was onderweg afgeslagen om naar de koers van zijn zoon Bjorn te gaan kijken. Bjorn is vandaag kampioen van klein Brabant geworden, en dit in snelvoeters tenue. Erik Van Buggenhout, misschien moeten we het sponsorcontract eens gaan evalueren?   

door Erik Heyvaert

Beauvechain, of Betekom pour les Flamands. Den heten Erik is alleen thuis dit weekend en had daardoor geen tijd om het verslag te schrijven. Laten we niet te veel speculeren wat zijn plannen voor vandaag nog zijn, in elk geval deed hij vandaag tijdens de rit zijn bijnaam weeral alle eer aan. Het ging over tetten, putten in de baan zijn ook spleten en dat er bij Michèle een draadje van haar koersbroek los hing ter hoogte van haar billen had hij ook meteen opgemerkt. Michèle reed vandaag trouwens voor de eerste keer dit seizoen in korte broek. 

We waren met 23 vandaag. 20 snelvoeters en 3 gastrijders. De kleine van den beenhouwer en twee familieleden van Willy Meersmans kwamen ons peloton versterken. De eerste tiental kilometers tot Leuven verliepen gemoedelijk en er kon nog getetterd worden in het peloton. Maar aan de abdij van Keizersberg werden ons de eerste beklimmingen voorgeschoteld. Niets extreem maar toch al genoeg om het kaf van het koren te scheiden. De voorzitter en Jan Van Buggenhout hadden ondertussen onze rangen verlaten om via een alternatieve route terug huiswaarts te keren. Ze moesten wegens andere verplichtingen op tijd thuis zijn. Met hun tweetjes hebben ze toch nog 110km op de teller met een gemiddelde van iets meer dan 31 km/h. Niet slecht gereden. Ons gemiddelde was maar anderhalve km/h sneller. In Beauvechain stopten we zoals de vorige edities onder de kerktoren voor een drankje en een plas. Bij de Marc was het een kakske. Hij verscheen aan de start met de insinuatie dat ik gisteren iets in zijnen Duvel gedaan had. Hij moest deze ochtend al vier keer naar de WC gaan wegens het vliegend schijt. Aangezien ik twee ritten voor lig in het klassement verdacht hij mij ervan dat ik hem wou saboteren om mijn voorsprong te vergroten. Maar Marc, wees gerust; JIJ bent en blijft onze clubkampioen. Michèle suggereerde wel om in augustus alleen naar Spanje te gaan zodat ik mij volledig op het clubkampioenschap zou kunnen concentreren, maar dat plezier gun ik haar niet. Van onze drankjes genietend op het terras onder de kerktoren hoorden enkelen onder ons plots een ” ptsssss” geluid. Het geluid van een band die afging. Michèle ging direct op onderzoek en het bleek de Willier te zijn van een van onze gastrijders uit de Meersmans clan. Deze fiets had hij in bruikleen gekregen van nonkel Willy. Al direct werd er gespeculeerd hoeveel rustinnekes er op diene binnenband zouden plakken. Nonkel Willy zal aan zijn telgen nog een cursus banden vervangen moeten geven. Gelukkig kwam Hans Van Hoye een handje toesteken. Anders stonden we er nu misschien nog. Het moet gezegd worden, die Meersmansen kunnen wel met ne fiets rijden. Als dank voor de herstelde band namen ze de snelvoeters in hun zog. Buiten een platte band van Luc De Smedt, die door onze specialist bandenvervanger Hans VH hersteld werd in 6’22”, konden we onze terugrit zonder noemenswaardige hoogtepunten of problemen afwerken. Aangezien ’t Coolhem gesloten was omdat de Jurgen op graspop in ’t slijk wou gaan rollen, moesten we noodgedwongen bij de buren van Sinna’s van ons welverdiend gerstenat gaan genieten. Moesten we een beoordeling geven op zoover dan is Cristal beter dan Estaminet en schenkt de Jurgen zij Duvels met een mooiere schuimkraag dan de miekes van Sinna’s. 

En nu genieten van het BK en ons deze week prepareren voor den Berendries die volgende zondag op het programma staat. Hopelijk met goed weer en veel snelvoeters aan de start. 

Door Erik Seghers

ROOD.
Het pleintje in Kalfort stond maar half vol deze ochtend met 17 dappere kandidaten.

Speelde de buienradar weeral de spelbreker? Maar we vormden een mooie formatie. En ons besluit stond vast: Het ging droog blijven deze voormiddag! 7H30 Stipt en wie was er weeral weg? Den Heyvaert reed er snel achter en in zijn zog, wij. Als hij Jos bijbeende, werd het tempo eruit gehaald. Het tempo van de eerste 45 minuten deed ons goed. Dank aan onze parcoursbouwer Erik H. Hij verdient dit kopwerk zoals zijn eerste plaats in het klassement!

Twee ritten meer dan zijn eerste achtervolgers. Er was dan ook veel getetter in de rangen. Ging het over politiek, voetbal, de Nys of ging het over het prachtige vredesvoorstel van Meneer Poetin? Ik weet het niet, maar het viel me op. Maar voor we wel en goed aan het tweede uur begonnen, ging het tempo de hoogte in. Daar waren Hans T en den Dave. Zwijgen en rijden. We passeerden in Diegem Levi’ s en in Zaventem het schooltje van ons Els. En ja, niet veel later was het zover, de regen die niet ging vallen, was er. Het rood veranderde plots in veel geel en zwart. Enkel de Die Hards bleven trouw aan hun partij. Bartje en zijn nieuwe regeringsvorming was een feit. Michèle zag die partijvorming echt niet zitten en stapte eruit. Niet uit het leven, maar ze keerde gewoon haar kar, weg van de rest, weerom die achterrem die het vertikte.

We zaten nu echt in het heuvelachtige gedeelte van het traject. Het werd enkel nog zwarter voor onze ogen. Het Afrikaplein in Tervuren deed zijn werk, door de bomen door op slechte banen. Opletten geblazen.

Maar we rijden verder richting ons doel, naar het meer van Genval. Voor we daar passeren neemt Els haar gebruikelijke inkorting. Ze weet wat er op ons gaat afkomen, enorme kuitenbijters, het ontploft! Zonder weliswaar echte slachtoffers. Alhoewel even dachten we dat onze voorzitter en Jan weer tegen de grond lagen. Maar nee, daar verschenen ze in de achtergrond, mooi samen naast elkaar, op 1 lijn. Nu was het vlammen naar onze stop in Neerijse. Het was daar open deur. Els en Tom hadden geen zin om in den trok te zitten, dus reden wezenlijk door, of hadden ze gewoon behoefte aan een romantisch moment? Een half uur later zette we de achtervolging in, richting Leefdaal. In Everberg viel Joren nog even plat. Daar heb je dan papa, die je soms zo hard nodig hebt. Met hulp van onze technieker had Marc dan ook nog wat tijd over om zijn kakje te placeren in de graskant. Exact 7 minuten en 36 seconden, om de band te vervangen. Nu leek de snelheid niet meer te gaan zakken. Alhoewel, bij de braderij in Steenokkerzeel merkten we dat Willy M. weg was. Zat hij daar iets te zoeken tussen al dat volk? Nee hoor, gewoon iets daarvoor rechtdoor gereden aan een afgesloten weg en de grote baan op. De rest volgde de omleiding en baande zich kris-kras een uitweg door het dorp.

De laatste 25 km richting ons pleintje gingen nog harder. Plots was ook onze opa daar terug, zonder boodschappen weliswaar. Het was een mooie comeback van Melissa’s kleine Rousseau. En ook mijn comeback als vliegende reporter vandaag. Maar we hebben onze reserve kandidaten. En nu nog wat akkoordjes sluiten in het Coolhem. Ik blijf neutraal.

door Erik Heyvaert

ZWARTE ZONDAG. Voor de Snelvoeters althans en voor de verkiezingen straks misschien ook. Het begon al aan de start in Kalfort. Daar constateerde Michèle dat haar achterrem het niet meer deed. Niet dat je bij de Snelvoeters veel moet remmen, maar later in dit verslag zal blijken dat goed werkende remmen geen overbodig item zijn op onze carbonnen rossen. Rechtsomkeer dan maar en solo gaan gravellen. Benieuwd hoeveel kilometers ze gaat afmalen, maar één ding is zeker, competitief als ze is zal ze niet voor ons willen onderdoen. Nog voor onze sprekende klok Jos om stipt 07Hr30 het startschot kon geven werd even de pauzeknop ingedrukt. Dokter Jan en onze voorzitter Chris waren tegen elkaar gereden en ten val gekomen. Nog niet goed wakker, mannen? Sjans dat we een dokter in ons midden hebben, maar deze keer mocht hij zichzelf en de voorzitter oplappen. Voorzien van de nodige pleisters konden ze de rit toch aanvatten. Dokter Jan reeds voor de eerste keer met zijn nieuwe fiets, geen carbonnen ros maar een Trek Emonda uit hoogwaardig lichtgewicht aluminium. Hij was meteen gedoopt. De schade aan de fiets viel mee, maar voor ondergetekende zou het alvast een mooi excuus zijn om een nieuwe te kopen. Dokter Jan heeft trouwens zijn fiets gekocht in functie van een paar Fast Forward wielen die hij thuis nog had staan. Geen schijfremmen dus, maar old school velgremmen. Daarom is de nieuwe fiets een Trek want die geven levenslange garantie en blijven dus frames voor velgremmen produceren. 

De afgepijlde rit vertrok vanuit Temse richting de polders. Het geliefkoosde terrein van lange Marc. Hij legde er van in het begin al strak de pees op met een kruissnelheid van rond de 40 km/h. Wie nog niet wakker was, werd het nu. Aan de bevoorrading in de Prosperpolder kwamen we Leon tegen. Hij was alvast iets vroeger gestart zodat hij als haas kon fungeren voor ons peloton. Met Leon erbij waren we vandaag met 21 Snelvoeters. Zoals eerder vermeld zijn goed functionerende remmen geen overbodige luxe. Een automobilist, of misschien verdient hij wel het label ” terrorist”, besloot ons peloton in te halen net voor een bocht. Toen er uit de tegenovergestelde richting een andere wagen kwam, besloot onze ” terrorist” de kant van de minste weerstand te kiezen en drumde onze kopmannen opzij. Vol in de remmen, uitwijkend naar rechts en op een haar na een valpartij vermeden tufde de ” terrorist” gemoedelijk verder. Waarschijnlijk achter koffiekoeken voor de madam, vriend of X. Ik vermoed dat onze kopmannen nooit beseft hebben aan welk inferno we ontsnapt zijn. Dit voorval is misschien beschreven met de nodige dramatiek, maar op smoelenboek lees je soms de meest onzinnige opmerkingen van automobilisten tegenover ” wielerterroristen”. Dus bij deze een koekje van eigen deeg. Denkend dat er weinig zotten zoals deze zich op de baan begeven, was het iets later weeral prijs. Komende van een hoofdbaan moesten we een straat links inslaan. Een wagen die uit die straat kwam, en naar links de hoofdbaan wou oprijden, besloot om ons geen voorrang te verlenen en door ons peloton te rijden. Daar stond ze dan in het midden van de baan met Snelvoeters die haar langs links en rechts passeerden. Feit is dat beide bestuurders dateren vanuit de periode dat je een rijbewijs kreeg ipv dat je het moest behalen. 

Links of rechts, welke meerderheid komt er vandaag uit de stembusgang? Spijtig voor de organisatie dat deze toertocht samenvalt met de verkiezingen. Deze toertocht staat bekend voor zijn gezellige après met optredens, drank en food. Snelvoeters uit Klein Brabant hadden tot 16Hr de tijd om hun stem uit te brengen en besloten massaal om van die sfeer te genieten. In Londerzeel, mijn thuisfront, stemmen ze nog ouderwets met potlood en papier en sluiten de stemburelen om 14Hr. De verleiding was groot om mee van de sfeer te genieten, maar tegen mijn natuur in besloot ik om mijn burgerplicht te vervullen en te stemmen voor de goei. En nu voor de tv volgen hoe zwarter de zwarte zondag gaat worden. 

door Erik Heyvaert

Snelvoeters, een club met tradities zo oud als het recept van de koude pla bij de eetdagen van mijn ex-club. Sla, groentenmacedoine, hespenrolletjes met asperges uit blik, perzik met tonijn en tomaat met crevetten. De prijs van de crevetten was waarschijnlijk de reden waarom dit jaar de grootmoeders koude pla vervangen werd door curryworsten, kipnuggets en groenteburgers. Dit terzijde.

Geuze & Lambic was ooit, in het verre verleden, een georganiseerde toertocht waar de Snelvoeters aan deelnamen. De toertocht wordt al jaren niet meer georganiseerd, maar koppig als we zijn blijven we ze elk jaar rijden. Dit jaar met een nieuwe piloot, Tom Vingerhoets, die het eeuwenoude parcours lichtjes aangepast had. Ik denk dat de 11 aanwezigen op deze clubrit het er volmondig mee eens zijn dat de vernieuwing ons via een mooi landschap geleid heeft met de nodige klimmetjes op het traject. Spijtig dat we maar met 11 waren. Er was anders nogal wat bedrijvigheid van Snelvoeters op Strava vandaag. ‘Die van ons’ is op het moment dat ik dit verslag aan het schrijven ben haar graveltocht van +- 200km aan het afwerken. Die andere madam van de club rijdt liever vlak en verkoos een toertocht in Kapelle o/d Bos, en buiten enkelingen die op hun eentje wat kilometers afgemaald hebben, waren er nog 7 dissidenten die besloten hadden om vanuit Kalfort één rit te rijden richting Betekom onder het motto “We steunen café Coolhem”. Start en stop horen in Kalfort te zijn. Tezamen waren we anders wel een mooi peloton geweest.

Dit noodzaakt ons als club om misschien eens in eigen boezem kijken. Nee gasten, niet in den decolleté van ons twee madammen. Dit seizoen is die andere rit op verplaatsing, zijnde Waver – Namen reeds gesneuveld wegens desinteresse. Gaan we volgend seizoen deze rit behouden op de kalender? Misschien is er een alternatief. Zoals Velle – Terneuzen vanaf nu vanuit Kalfort gereden wordt, kunnen we Geuze & Lambic ook vanuit Kalfort rijden. Pittig ritje met de nodige kilometers, maar vandaag hebben er enkele Snelvoeters reeds de verkenning van gedaan. En nee, vertrekken om 6 uur is geen optie! Zoals den Achiel zou zeggen winnen we wat tijd door niet te stoppen om iets te drinken of in plaats van twee consumpties maar één te nuttigen. Desnoods verwittigen we ons madam dat we wat later thuis gaan zijn voor de soep en de patatten, iets waar ik geen last van heb. Alvast agendapunten voor de ledenvergadering aan het eind van dit seizoen.

Door Eddy Daems

Alles over seks!

Voilà, nu ik jullie aandacht heb, kan ik verder met mijn zondags verslag.

Er zullen nog weinig seizoenen van de Snelvoeters geweest zijn waarop zo duchtig weerapps zullen geraadpleegd zijn. Het wisselvallige weer hield 24 moedigen niet tegen om zoals altijd op de afspraak te zijn voor onze wekelijkse uitstap. Voor Benny DP was het de eerste maal dit seizoen dat hij 100 km zou rijden. Waar is de tijd dat hij die afstand lopende volbracht?

Met Xander (16 jaar) en Senne (21 jaar) daalde de gemiddelde leeftijd van ons peloton aanzienlijk, wat onze voorzitter er meteen toe aanzette die jongens meteen een lidkaart onder de neus te schuiven.

En dan zwijgen we nog over Jelle V, die als opwarmertje de kermiskoers van Cycling Vlaanderen reed aan een gemiddelde van 42 km/uur. Om ons nog wat te jennen toonde hij ons vandaag meermaals het gebaar ‘vingers in de neus’.

Terwijl dat jonge geweld op elke helling (Stroobrandstraat en Brusselsesteenweg) de benen testte, weken de ogen van Chris V niet van zijn GPS-toestel. Hij reed vandaag ‘op hartslag’, waardoor hij af en toe een gat moest dichten.

Het zwaartepunt van de rit situeerde zich in de buurt van Neerijse, Overijse en Huldenberg. Kort na deze pittige passage hoorden we onze kassier zijn gekende stopwoord ‘Klote’ nog eens bovenhalen. Niet dat deze laatste last had van zadelpijn, maar het was ondertussen beginnen regenen, wat de groep al vlug de vaart deed minderen.  

Door de regenval kwam gastrijder Senne M ongelukkig ten val, wat nonkel Willy – goed als hij is – meteen aanzette tot de boute belofte: ‘Geen erg, ik zal voor u wel ne nieuwe fiets kopen!’

Op het terras van onze stopplaats (café Rochtus) in Huldenberg was er even – tussen al het wielernieuws door – het verfrissend didactisch momentje van Hans M, die ons een filmpje toonde van ‘ne klamper’ in zijnen hof.  ‘Klamper’ is de overkoepelende naam voor tal van roofvogels, omdat ze hun prooi vastklampen met de klauwen. Zo’n beetje wat Pogacar momenteel aan het uitrichten is in de Ronde van Italië en Jelle V bij de Snelvoeters.

In Steenokkerzeel, bij het uitkomen van de tunnel, reeds Eddy T ‘plat vanveu’. Voor diegenen die deze uitdrukking niet kennen: Haal even de bazin van café Welkom in Londerzeel St.-Jozef voor de geest en u weet wat we bedoelen.

Hans VH maakte meteen de handen vuil onder het toeziend oog van een vijftal Snelvoeters, daarbij denkend aan het liedje van Louis Neefs ‘Als ik ooit eens 5 minuten tijd heb’.

Patrick D en Achille VDP kregen ondertussen tal van vragen over ‘Waar zo’n achterlicht kan gekocht worden?’ Vandaag kwam dit kleinood echt wel van pas. De Chille leende zijn D-achterlicht meteen voor een maand (hij gaat op verlof naar de zee) uit aan Erik H.

Op het terras in onze thuishaven ontspon zich tussen Hans VH en Erik H nog een discussie over maximumsnelheden op autosnelwegen. De maximumsnelheden van ons wielergroepje – die we af en toe overschrijden – was die twee liefhebbers van de fiets blijkbaar ontgaan.

Guy die ne klamper aan ’t uitbeelden is

Tot slot vragen wij met aandrang aan de Boerenbond om de plakkaten met daarop de slogans ‘Daar zorgt de boer voor’ en ‘Boeren zorgen voor uw eten’ te verwijderen en deze aan te passen naar ‘Daar zorgt Cindy voor’ en ‘Jurgen zorgt voor ons eten’.

Op vraag van Guy M werden onze gereden kilometers toegevoegd aan het ‘Rondje Wereld’ (40 075 km) van het Berrefonds, waarvoor dank.

P.S. Zij die toch meer seks in het verslag willen, gaan moeten wachten op de terugkeer van verslaggever Erik S uit Dubai en Sri Lanka. Onder de schuilnaam ‘Heten Erik’ mag u zich de komende weken verwachten aan stomende ritverslagen.

Door Eddy Daems

Bloed. Zweet. Tranen. Dat is wat ex-wielrenner Jan Bakelants moet doorstaan in het VTM-programma ‘Special Forces’. Niemand die er vandaag dan ook aan dacht te klagen over de lengte en de hoogte van de rit, ook al was die loodzwaar. Voor Bart DH paste die uitdrukking nog voor hij goed en wel vertrokken was. Die bonkige kerel – niet te verwarren met zijn tweelingbroer Geert M – was twee minuten te laat bij het vertrek waardoor hij al op zijn adem trapte nog voor onze rit goed en wel was gestart.

Maar na een 30-tal km namen we al afscheid van dokter Jan. Op de vraag: ‘Seg, welke rit is dat vandaag?’, kreeg hij onmiddellijk het antwoord: ‘Ha, Geraardsbergen, hé Jan!’. Geschrokken koos Jan stante pede het hazenpad… Of hij moest nog gaan werken, dat kan ook!
Ook Benny – die ik van Frank VdV eens moest interviewen om hem het geheim van zijn eeuwige jeugd te ontfutselen – keerde eerder dan verwacht zijn ‘kar’. Om de concurrentie met ons lokaal te kunnen blijven aangaan, moest hij nog rap ‘kommisses’ doen om onze afgepeigerde clubleden na aankomst van de nodige mondvoorraad te voorzien.
Frank wist toch één van de recepten los te krijgen van de beresterke 70’er: ‘Ik drink elke week gemiddeld 14 wijntjes!’ Frank antwoordde meteen: ‘Ah, dan ben ik ook goed bezig!’

In Ninove nam de spanning al toe. Neen, niet vanwege de aanblik van Vlaams Belanger Guy D’Haeseleer, wel de spanning in onze broek voor wat nog moest komen. Een kort plasje nam de eerste nervositeit weg.
Maar al op de eerste helling, de Onkerzeleberg, werd het kaf van het koren gescheiden. De jeugdige springveulens namen daar al voor de eerste maal afscheid van hun meer geroutineerde collega’s.
Opmerking tussendoor: Waarom de Jos S het nodig vond aan de veelvuldige verkeerslichten telkens luidkeels zijn partijvoorkeur voor de volgende verkiezingen mee te delen (‘Groen!’) is mij een raadsel. Discussies die verder hun vervolg kregen in stopplaats ’t Hoeksken in Galmaarden, waar de gedecideerde uitbater ditmaal geen hulp van Patrick D dulde.
Over de kiezing gesproken: Nog nooit zagen wij burgemeester Koen Van den Heuvel ons zo lieftallig glimlachend aankijken als vandaag.

Nog voor we de Muur trotseerden, passeerden we nog een uitvaart- en een rouwcentrum. Het was alsof de buurt wist waar het met ons de volgende kilometers naartoe moest!
Opnieuw geen Snelvoeter die er aan dacht van zijn vermoeide spieren een gespreksonderwerp te maken. Al zeker niet toen we tientallen – vooral Nederlandse – atleten hun 500 km lange estafetteloop met de grote glimlach te zagen afwerken, de Roparun (Rotterdam – Parijs).
Het is dan ook verwonderlijk dat er toch enkele Snelvoeters kozen voor de ‘Chicken Run’ (dixit Erik S) bij de beklimming van de Muur, m.a.w. het ingekorte, geasfalteerde deel.

Terwijl enkele welgekende Snelvoeters hun hart ophaalden bij de parade van de vele retrotractoren, werd Joren B door één van de laatste van die stoet parmantig van de weg gereden, daarbij nog de ‘nodige’ hoeveelheid zwarte diesel- en petroldampen de lucht inpompend. Dat ze wegblokkades opgooien in Brussel zoveel ze willen, maar de smalle wegjes horen op zondagmorgen aan de wielertoeristen toe.
Geef ons dan maar die vele kermissen die we vandaag passeerden, al had die van Steenhuffel ook zijn best gedaan onze weg te barricaderen. Ivan P leidde ons evenwel feilloos opnieuw naar het juiste pad.

In Liezele opnieuw een breuk in het peloton, ditmaal tussen de mannen die het gezelschap verkozen van Benny of dat hun vrouwtje. Erik H was de enige die die keuze niet hoefde te maken, dat deed Michèle voor hem.
Over het overmatig alcoholverbruik na de rit ga ik voortaan niet meer vertellen. Naar verluid lezen er ook dames van onze fietsende heren mee, is het niet, Marc V?
Sommige Snelvoeters pasten meteen hun verbruik aan en kozen voor een pateeke met koffie aangeboden door den Benny. Danke, Benny, hiermee een tweede geheim van zijn eeuwige jeugd prijsgevend: ‘Pak het er af en toe maar eens goed van!’