Maand: maart 2022

De profwedstrijden rijgen zich aan elkaar, Brugge-De Panne, E3-Prijs met Van Aert als winnaar, en straks Gent-Wevelgem. Maar eerst onze eigen rit rijden, om even het gevoel te krijgen dat we ook wel wat semi – profs zijn: Kalfort-Wetteren-Kalfort!

In ons peloton geen aero cycling packs zoals in de profpelotons meer en meer opduiken. Misschien een idee voor ons bestuur om onze koptrekkers zo een pakje cadeau te doen zodat ze in hun zog het peloton nog sneller kunnen op sleeptouw nemen.

Was het nu vertrek nu om 8u00 vertrek of toch last-minute om 8u30? De telaatkomers hebben pech, goede afspraken maken goede vrienden.

Het eerste uur rijden we aan een gezapig tempo, de 3 koptrekkers, JPJ laten ons snel vergeten dat het een grijze dag is.

Na een uurtje moeten we even halt houden voor de slappe ketting van onze schoolmeester, maar al snel gaat het aan hetzelfde tempo richting Uitbergen. 70 km op de teller en vlug een snelle drankpauze in café de Zwaan. Allee dat dachten we toch. Maar de zwarte zwaan van dienst duldde geen hulp en daardoor verliep de bediening in ganzenpas.

Na de break nog 30 km in het vizier en het snelle tempo zit er direct terug in. Wat een sterke beren weeral vooraan.

Als je ziet wat een VD Poel kan na zijn rugperikelen, onvoorstelbaar. Maar ook hier in onze rangen zijn er velen met last van lage rugpijnen. En toch zitten hier ook krachtpatsers tussen.

De sprint wordt lang op voorhand voorbereid met hoog tempo zodat echte aanvallen uitblijven. En ja daar komen we na 102 km over de streep. Het zal een Foto-Finisch worden. Neenee, geen dickpics want daar zullen de bloemenmeisjes niet happig op zijn. Ik weet niet exact wat onze sponsors doen, maar laat ons hopen dat er geen Overmars tussen zit.

Nu een hapje en een drankje voor de mannen op cafe en wachten op de zon.

Van onze oorlogscorrespondent Erik Seghers:

We gaan onze derde week in, wat wel is een geschiedenis rijk jaar kan worden. In  de eerste week zagen we nog een zeer sterk offensief, en enkele oud-strijders hielden er een wrang gevoel aan over. Het duurde niet lang dat de eerste telegrammen de wereld werden ingestuurd. Want zeg nu zelf, soms doen mensen nogal eens domme dingen en dan kan je wel eens als een Idioot overkomen. Hiermede lijkt er wel een goed verzet tot stand te zijn gekomen, want eendracht maakt macht. Alles voor het Snelvoeters volk!

Vandaag is het doel om de stad Groot-Bijgaarden te verdedigen met man en macht, want daar ligt misschien wel het keerpunt van de wielergeschiedenis. En off we go. 24 dappere patriotten vertrekken naar het front en dat we een snelle start nemen mag wel gezegd worden .

Aan de kant staan vrouwen en kinderen om ons toe te juichen en uit te waaien wanneer het peloton voorbij raast. Daarna zoeken ze veilige oorden op en keren ze huiswaarts. Afscheid, maar hopende op een blij weerzien met de overwinningsbeker in onze handen. Al snel draaien ze de sneeuwkanonnen open, gericht op het ganse  peloton. Al snel zijn er een 4-tal die sneuvelen, Hans T, Mark, Stijn en Hans VH, keren  terug huiswaarts.

Met de barkoude, wel bijna Oekraïnse  weeromstandigheden, lijkt de strijd snel gestreden te zijn. Door deze barkoude en felle sneeuwbuien kunnen we niet verder, zelfs Frank niet met zijn wit ondergesneeuwd regenjack aan.

35 km, verder geraken we niet. De vijand heeft ons te grazen en de 12 overgebleven zullen de eindstreep ook niet halen. Maar chapeau aan onze helden, onze strijders, de vrouwen mogen fier zijn op jullie !

Maar opgeven, nee dat kennen de snelvoeters niet. Volgende zondag wordt het volgende offensief gepland, richting  Wetteren.

Nee, nee, de Poetins van deze wereld krijgen ons niet klein. Vive la Liberté, Slava Ukraini, Vive de Snelvoeters.

Weer 31 deelnemers voor de rit van 90 km naar Meldert en omstreken. Bij het vertrek ook kandidaat nieuw lid Jason Van Aken. Voorheen had hij al anderhalf jaar meefietst bij Feryn in Kapelle o/d Bos. Maar blijkbaar had ie deze winter nog niet veel op de fiets gezeten dus was het afwachten hoe hij deze rit zou verteren.

Wie het in Buggenhout minder verging was Jos VB. In de Hooilaert, iets voor de spoorwegovergang, zat er een diep gat in het wegdek. Nog eens een voorbeeld dat de wegen er in Belgie soms erbarmelijk slecht bij liggen. Vooral versleten betonwegen zorgen voor levensgevaarlijk toestanden. En dat heeft Jos ervaren. Hij kon de put niet meer ontwijken en dacht dat zijn fiets in stukken brak. Gelukkig was die van goede oosterse makelij en kwam hij er met een platte band vanaf.

Bij het heenrijden zat de wind koppig in het nadeel. Vraag dat maar aan koprijders van dienst Jelle of Hans T. Voordeel is wel dat de terugweg dan gemakkelijker trapt.

“Er wordt achter je rug geklapt”, zei iemand op een gegeven moment tegen Hans M. “Geen wonder”, repliceerde Hans, “als je op kop rijdt doen ze dat allemaal :)”.

En hoe verging het onze nieuwkomer? De rit zat in zijn benen. Niet te verwonderen als je maar 1 maal gefietst hebt deze winter.
“Volgende week terug van de partij”. That’s the spirit!

Oorlogstijd of niet, het nieuwe seizoen is aangebroken en de eerste rit op 6 maart trok net als andere jaren veel deelnemers. Onder een lentezonnetje en bij winterse temperaturen troffen we 30 fietsers aan om 09.00 uur op de parking Coolhem. Klaar voor een eerste rit richting Meise, goed voor 75 km.

Een reporter van PubliNieuws was ook opgedaagd voor een interview. Voorzitter Chris deed zijn uiterste best in het beantwoorden van een vragen die meer duiding moesten geven over de club, zijn leden en hoe het er bij de Snelvoeters aan toe gaat. Ook een groepsfoto mocht niet ontbreken.

Onder pilootschap van Marc Verheyen en zoon Jelle vertrokken de Snelvoeters voor de eerste rit van het nieuwe seizoen. Frank VDV was met een stalen ros – reservefiets – aangerukt en wou direct imponeren. Dat Frank goed op kop kan rijden weten we allemaal en nu weten we ook dat het vehikel fiets waarmee hij dat doet, eigenlijk niet uitmaakt.

Na 15 km nam Jelle de kop over aan een iets gemoedelijker tempo waar enkelen zich toch beter bij voelden.

Over het juiste tempo aanhouden als koprijder had de nestor van het gezelschap een eigen, opmerkelijke mening. Dat den Benny gene gewone is weten we allemaal. Vroeger top-atleet, meerdere keren eerst aangekomen in de kadee-dodentocht, en daarna als fietser een prima klimmer. En de mening van iemand van 75 jaar verdient respect en is het aanhoren waard. “In mijne goeie tijd was een goed tempo op kop, een tempo waarop de anderen begonnen stoppen met praten. ” Voila, den Benny, nog altijd ne krijger in hart en nieren.

Gelukkig ging het niet zo snel als in Benny zijn ouden tijd en konden we onderweg nog mooi bijpraten. Rond 11.30 arriveerde de groep onder een stralende zon terug in Kalfort en was de kop van het seizoen eraf.

In cafe Coolhem werd traditioneel het vochtgehalte terug op peil gebracht met gerstenat en de verbruikte calorieen hersteld met brood en pekelharing.