Maand: mei 2021

16 mei 2021. Twintig moedigen die er ondanks de weersvoorspelling van bakken regen toch op uit trokken.

Stipt om 08:00 werd de alternatieve rit richting Wechelderzande op gang getrokken. Dit ter vervanging van Velle-Terneuzen waar een heel deel van de rit over zwaarder door corona en maatregelen getroffen Nederlands grondgebied verloopt.

Het eerste deel van de rit was voor rekening van Frank Van De Vijver en onze voorzitter Chris Verheyden die er direct een stevig tempo in brachten. Het was voor deze 2 een uitdaging om het tempo hoog te houden want er zaten nog enkele klasbakken vlak achter hen ongeduldig hun kopbeurt af te wachten. Hans Tierens en Hans Moons om er enkele te noemen. Maar de meester van het kopwerk was zonder twijfel opnieuw René Goossens. Wat hij de laatste weken uit zijn fietsschoenen tovert is gewoon fenomenaal. En dit allemaal met het grootste gemak en die zalige smile op zijn gezicht.

Waarschijnlijk wou hij weer snel aan zijne 33er beginnen op een terras in Heindonk samen met zijne “partner in crime” Mario.

Anderen, minder getraind, verteerden de rit slechter en werd het toch wat afzien en bekkentrekken, nietwaar Marc Verheyen? 😉 Volgende keer zeker beter.

Wat lekke banden betreft verliep de rit gunstiger dan vorige week. Slechts één keer hebben we moeten halt houden en dit om de lekke band van Chris te herstellen. Een parkerschroef van 2,5 cm had zich los door de achterband geboord.

Met af en toe toch stevige tegenwind werd de rit mooi afgewerkt zodat we voor de eerste keer na de 2de coronagolf konden halt houden in ons clublokaal “Café Coolhem” en kennismaken met de nieuwe uitbaters.

Met een gemiddelde van 33,5 km/u was iedereen wel voldaan. Het voelde zwaarder aan dan de rit van vorige week die toch heel wat meer hoogtemeters telde. En dit allemaal zonder een druppel regen!

Eindelijk, de covid-maatregelen maakten het mogelijk om op 9 mei terug met 25 personen buiten te sporten. En of de snelvoeters dit hadden begrepen: vele enthousiastelingen om terug de eerste keer in groep te rijden.

Normaal stond de Axel-classic op de planning, maar omdat deze rit voor een stuk door Nederland loopt en men daar met maximaal 2 mag fietsen, werd er als optie gekozen voor de mooie, 125 km lange ‘Kester-rit’ van Erik Heyvaert.

Door voor deze prachtige maar zware rit te kiezen, 830 hm, wisten we dat sommigen het lastig zouden krijgen. Grootste slachtoffer was Willy Van Dijck die echt zijn dag niet had. Alles deed pijn en op de koop toe reed hij nog tweemaal plat. De ironie wil dat Willy zelf in betere tijden meermaals collega’s heeft pijn gedaan. Als gevolg was er nu toch wel enig leedvermaak te bespeuren. Maar Willy werd goed geholpen, door meerderen zelfs, en dat heeft hij geweldig geapprecieerd en verwoord in een dankmail.

De eerste keer terug samen in groep was toch weer even wennen waardoor er redelijk nerveus gereden werd. Zelfs schakelen waren er enkelen al verleerd, nietwaar Thierry ;-)?

Ook pech door vele lekke banden bleef ons niet gespaard. Buiten Willy was ook Frank hier pechvogel. En door de staat van Frank’s materiaal kan het herstellen wel effe duren :).

Op uitnodiging van Bennie konden we na de rit in corona-veilige toestand onze dorst lessen in de pas gerenoveerde kantine van Sparta Bornem.