Maand: september 2021

Door Erik Seghers

Tussen de EK en WK wedstrijden door is het weer tijd om één van onze snelste ritten van het seizoen af te haspelen: De Waaiertocht! Hopelijk is er samen met de talrijk opgekomen snelvoeters ook wat wind van de partij: want dan is de vraag: to break or not to break ! And off we GO ! En ik wil er eventjes bij vermelden: we vertrekken bijna militaristisch Uniform met dezelfde kledij en met helm en al. Al nemen we nog wel 2 zwarte schaapjes mee in onze rangen. Want zeg nu zelf wat is er nu leuker om tussendoor buiten de lijntjes te kleuren, toch ?

We zijn nog maar juist vertrokken of 2 ploegmaats, jawel herkenbaar door onze tenue, muizen er vanonder. Na enkele km’s rapen we ze terug op en roepen ze tot orde. Militaristisch? Nee gewoon discipline. Ze zijn iets van plan, dat voelen we in het kleinste deel van ons lichaam, en dat is bij iedereen anders, dat kleinste deel.

In de polders richting Emmadorp wordt de kraan pas goed open gedraaid, richting 50 per uur , gewriemel, zenuwachtigheid alom, wat wil je, iedereen wil toch een goed plaatsje bemachtigen … op het terras.

Daar aangekomen werden we door de Hollandse barmadam erop gewezen om onze fietsen NIET mee te nemen op het terras. Na zware onderhandelingen mochten we dan toch onze koerskledij aanhouden. En dan wou ze er  nog aankomen. Neenee, niet met ons, hé. Discipline!

Na onze break terug naar België. En de kraan bleef open staan. We denderden door aan hoge snelheid richting NIEUWKERKEN – WAAS. Door heel vele en korte overnames op kop werd de snelheid hoog gehouden. Want hetgeen op spel stond moest en zou verwezelijkt worden. Ons vorig record van 35 werd van de kaart geveegd, meer dan 36, WOW! Dus die croques, bier en choco’s hadden we wel dubbel en dik verdiend!

23 vertrekkers voor de rit naar Gooik. Een rit geleid door piloot Jos Scheers en daar ie gewoonlijk het eerste deel op kop rijdt was dat nu niet anders. En als je van Jos na zoveel kilometer de kop niet overneemt, blijft hij gewoon op kop rijden tot hij niet meer kan. En dat kan lang duren. Daarom zijn er steeds vrijwilligers die na een 20tal km Jos even verposing gunnen.
’t Is te zeggen veel verpozing krijgt hij niet, want die heren hebben lang kunnen uitrusten in het aanschijn van Jos’ zweet en komen dan op kop met een fors tempo waardoor Jos’ zweten nog even aanhoudt.

De eerste echte kuitenbuiter in de rit is de ledenberg in Lede. Vandaar gaat het verder over de pittoreske en door fietsers alom geliefde pajottenlandse heuvels tot Gooik.
Jos had de rit goed op voorhand verkend want het aantal wegwerkzaamheden en resulterende omleiding waren weer niet te tellen.

De Tuitenberg is een volgende helling die kan tellen. Hier had zich blijkbaar een iets speciaals afgespeeld: Willy VD was samen met Hans T als eerste boven gekomen. Iets wat Willy op zijn “oude dag” blijkbaar enorm veel deugd had gedaan want bij de stop brulde hij het uit aan de hele groep. Okay, verstaan Willy, het staat in het verslag.

Wat ergens wel uit Jos geheugen ontsnapt was, was de locatie voor de pauze in Volkscafe Decam. Wij met Jos in Gooik eerst naar beneden, niet gevonden, terug naar boven, nee daar ook niet, terug naar beneden, zoeken en … eureka: op het eerste zicht onzichtbaar, maar achter een bocht: gevonden!

Dat een pauze in Gooik inderdaad niet eenvoudig is, stelden we vast toen we merkten dat de deur op slot was en er blijkbaar nog niemand aanwezig was van de uitbating.
Jos had nochtans afgesproken om 10.00 uur en we waren nu al 5 minuten later. Geduld dus. Plots daagde toch iemand op aan de binnenkant. Toen de uitbaatster tevergeefs het slot van de deur probeerde te openen, gaf ze de sleutel langs het terras aan Erik C. Die heeft blijkbaar meer ervaring met inbraakpraktijken. “De truuk is om de sleutel er iets terug uit te halen en dan te draaien. “, onthulde Erik aan de vrouw.
Het madammeke content en wij ook en zoals gewoonlijk met veel dorst naar binnen.

EriK H. was ons ondertussen ook komen vervoegen daar hij de start in Kalfort niet kon nemen en direct naar Gooik was gereden.

Op de terugweg werd weer stevig tempo gevoerd maar iedereen in vorm en zonder problemen mee.
Dat er in Belgie veel meubilair op de weg voorkomt weten we allemaal. Dat dit voor de nodige gevaren kan zorgen weten we ook. Maar wat we op de heirbaan tussen Merchtem en Steenhuffel tegenkomen tart toch alle verbeelding:
buitensporige hoge en brede verkeerdrempels zijn op verschillende plaatsen nieuw aangebracht. Levensgevaarlijk voor elk vervoermiddel en zeker voor een groep wielertoeristen die door smalle openingen moeten laveren. Maar binnen kort zijn hier werken gepland en we kunnen maar hopen dat het dan beter wordt.

Met mooi weer en flinke dorst kwamen we weer veilig en wel toe in Kalfort.

Met 27 deelnemers hadden we een ruime groep voor deze rit. De meesten waren present in Kalfort, anderen sloten aan aan de inschrijving in de abdij in Bornem. Het parcours vanuit Bornem was een goeie 90 km.

Na de lange ritten van de laatste weken konden we dit een makkie noemen dat voorbij vloog. Enkele snelvoeters hadden de dag ervoor ook de mooie Avalon (Buggenhout) gereden en dat zat bij sommigen toch nog wel wat in de benen. Ook bij Erik H. die zich in de Avalon niet gespaard had met heel wat kopwerk. Wanneer hij Jos S. hierover interpelleerde, repliceerde de Jos dat hij hier absoluut niets meer van voelde. Of had je verwacht. En de Jos zette gelijk de daad bij het woord en nam traditioneel de eerste 20 km voor zijn rekening.

Daarna haalden we enkele bevriende ploegen in (voor sommigen ex-ploegen). En dan moeten de snelvoeters toch laten zien dat ze met een fiets kunnen rijden. Dat dit niet altijd zo vlot verloopt bleek in Schepdaal waar na de inhaalbeurt een verkeerde afslag werd genomen. Geen probleem, zo konden we die inhaal beurt nog eens over doen. Het deed mij denken aan Rik Coppens die bij gelegenheden dezelfde tegenstrever een paar keer dribbelde, gewoon voor de lol.

Met de volgwagen erbij was het parcours op enkele plaatsen niet te volgen. Maar er is voldoende terreinkennis in huis om dit vlot via een alternatieve route op te lossen. Zo kwamen we ook langs een alternatieve weg via de Langestraat bij de stop in Kobbegem. De Merckx boys van de bevoorrading keken verrast op: “Waar komen jullie vandaan?”.

Na de rit werd er onder een najaarszonnetje nog rustig nagekaart onder de bomen in de schaduw van de abdij.

De MS-Tocht is een gebaseerd op een vroeger georganiseerde tocht vanuit Kapelle o/d Bos ten voordele van multiple-sclerose patiënten en die traditioneel voor elke deelnemer een hele zak snoep opleverde.

Die zak is er niet meer bij maar het parcours op alternatieve wegen was mooi genoeg om ze als rit te blijven waarderen.

Wegens herrijzenis van Kalfort kermis uit het corona tijdperk was er gekozen om deze rit zoals vroeger op zaterdag te rijden. 18 deelnemers voor op de kop 100 km.

Typisch voor deze rit is de bosrijke passage in Asse langs de Terlindevijverstraat en de alternatieve klim van de Vrijthout langs de Hoogpoort.

Wegenwerken in Sint-Martens-Bodegem in de Bodegemstraat noopten ons tot terugkeren en kiezen voor een alternatief richting Zierbeek en de klim naar de Ninoofsesteenweg. Via de Brabantse heuveltjes van Lennik, Gaasbeek en St-Pieters-Leeuw arriveerden we op het terras van café Het Vagevuur. Een populaire stopplaats die dat vooral te danken heeft aan zijn ligging halverwege enkele van onze ritten.

Voorbij Vlezenbeek ging de route alternatief richting Groot-Bijgaarden, Bekkerzeel en langs de Kruipin naar Kobbegem.

Vanaf Kobbegem ging het over klassieke routes en in gestrekte draf naar huis. Ook het weer zat prima mee. En voldaan volgde het nodige gerstenat.

De rit die Sas-van-Gent noemt en die daar niet zou passeren. Reden: veel wegwerkzaamheden en omleidingen waardoor de rit aanzienlijk langer werd en waar piloot Chris gekozen had om de kilometers beperkt te houden tot 120.

Verrassing aan de start was het weerzien met de Werner. We konden ons niet meer herinneren wanneer die laatst had meegereden. Doch niets abnormaals aan de hand, gewoon veel aan zee vertoefd in ’t weekend. En zijn vlot meedraaien verraadde dat hij de fiets toch niet helemaal links had laten liggen.

In Oostakker was de veerdienst over het kanaal Gent-Terneuzen nog altijd onbereikbaar voor wagens. Daardoor konden we het parcours verleggen van de provinciale banen ten zuiden van de Schelde naar meer rustieke wegen langs Overmere en van daaruit noordwaarts.

Dat Rene G op kop kan rijden wisten we al allemaal maar wat hij vandaag uit de benen schudde met een zware Chouffe in de benen van de dag ervoor, was echt indrukwekkend. Zeker drie vierden van het parcours nam hij voor zijn rekening.

Het centrum van Wachtebeke lag ook helemaal open. Op de weg ernaartoe draaiden we net voorbij het provinciaal domein Puyenbroeck naar links en daar ontdekten we richting Mendonk en er voorbij een verrassend mooi stukje Oost-Vlaanderen.

De stop was zoals vorig jaar in Overslag bij de schoonzus van Willy M. in cafe ’t Hoekske net aan de grens met Nederland. Onze top-MTBer Erwin D. nam plaats op een stoel die een mooi plaatje opleverde dat we niet konden missen.

De terugweg verliep langs het klassieke parcours met lange stukken waar flink tempo kon gehaald worden. En gelukkig bleef ondanks de weersvoorspellingen de regen uit. Die manifesteerde zich pas in de namiddag vanaf 14.00. Iets wat de mannen met de (te) grote dorst nog aan de lijve ondervonden hebben.

Met een mooi gemiddelde van 33,5 en een volledig droge rit konden we best tevreden zijn.