Maand: september 2023

Door Erik Seghers

Afscheid nemen bestaat niet.
Maar in het leven moet je dikwijls Vaarwel zeggen tegen een naaste, een geliefde of een vriend. Nathan Van Hooydonk moet vaarwel zeggen tegen zijn profcarrière , maar omarmd het leven!
Maar wij, Snelvoeters, nemen zeker geen afscheid van onze bike. Onder een stralend zonnetje staan we vertrekkensklaar te Kalfort. De helft van het peloton hebben al welkom gezegd aan de lange broek en trui. Het is dan ook onder de 10 graden, de herfst heeft zijn intrede gedaan. Aan café Coolhem is er weer verwarring en rijdt een deel renners richting Puurs, en de parcourskenners rijden de goede richting uit, de Schipstraat in .
Dat vertaald zich in een achtervolging richting kenners. Er wordt niet gewacht op de verdwaalden en het duurt dan ook tot aan de Dendermondsesteenweg vooraleer we terug 1 zijn. Het was gelukkig een kort Vaarwel .
Het tempo is het eerste uur al hoog, precies een voorbereiding van een Ronderit, om weg te geraken.
Als we de parklaan in Aalst oprijden ben ik blij verrast, geen Vuil-Janetten te bespeuren maar wel een mooie laan met een gallerij bomen. Het is niet de tijd van Carnaval, doch de mensen van Olst krijgen misschien al heimwee als ze ons zien passeren met onze strakke pakjes.
Op een kluwen van een bij elkaar komende straatjes te Zonnegem, wil een motard zijn voorrang nemen.
Onze reflexen zijn nog perfect , buiten rekening te houden met Jos. Hij wil zijn gracieuze valbeweging nog is ten toon spreiden. Zijn knie is helemaal gehavend, maar krijgt toch een onvoldoende van ons.
We passeren mooie smalle wegjes tussen de Maisvelden .
In Melle gaan we even uitblazen van de snelle afhandeling van de eerste 60 KM. In Melrose Place halen we vage herinneringen boven van Heather Locklear en dromen enkelen al weg van hun pensioen.

Na de bediening , tafel per tafel, drankje per drankje, en een toverspray voor de Jos, zijn we vertrekkensklaar. Dat dachten we toch, maar meneer Daems had zijn Cannondale plat geparkeerd, want moest zonodig eerst met de woef gaan wandelen en zijn massagekunsten tonen. Dus eerst nog even een nieuwe band steken . Onze volgwagen van dienst, lees = Hans Van Hoye , regelt de zaakjes.
Na deze extra break, zijn we dan ook echt , maar echt klaar om verder te rijden .
Nu zijn het lange brede banen, rugwind en 50 hoogtemeters. De Patrick probeert het oponthoud goed te maken , door de volle 500 meter mee op kop te sleuren. De Jelle is te snel vandaag! De ene na de andere metgezel probeert even naast de snelle kop te doen, maar allen moeten één voor één afscheid nemen , Vaarwel Jelle.
Sommigen onder ons hebben al een delirium en zien roze olifanten.
In Dendermonde geeft de politie hun voorrang af naar ons. Om niet veel later aan de lichten naast ons te stoppen en hun raampje naar beneden te laten zakken: “ Mannen, geen volgwagen bij? en waar is jullie weg-kapitein?”
Chris had zijn kapiteinsband achtergelaten in Kreta. Dan maar even verplicht de fietsbaan op.
Maar blijkbaar hadden ze ons verteld, als je niet onder de 40 per uur rijdt, mogen jullie toch op de openbare weg rijden . En dat deden we dan maar.
In Kalfort aangekomen, nemen we geen Afscheid van elkaar maar zeggen gewoon Vaarwel en tot volgende zondag.

Door Eddy Daems

‘’t Is weer voorbij die mooie zomer’, zong eertijds Gerard Cox… Wist hij veel dat de straalstroom meer gaat kronkelen met meer extremen of periodes met langdurig hetzelfde weer als gevolg. Neen neen, Gerard, met voldoende water in de bidons moesten we ons wapenen tegen de voorlaatste dag van deze uitzonderlijke hittegolf in september.

Ondanks de hoge temperaturen daagden toch meer dan 20 Snelvoeters (nog altijd geen idee waar die naam vandaag komt!) op aan het vertrekpunt. Ziekte en verlof waren aanvaardbare redenen om er vandaag niet bij te zijn.
Bij navraag bleek voor de rit naar Gooik geen GPX voorhanden. Geen nood, dan volgen we maar het innerlijke oriëntatievermogen van piloot Jos en dat bleek tijdens de rit nog goed te werken. Dat innerlijke heeft ons vandaag nog meer geholpen, want dankzij hem konden we ook vandaag over een volgwagen beschikken. De chauffeur wou ‘eens iets terugdoen’ voor de Jos, want ‘da’s toch zo’ne schone mens… Daar kunde niks aan misvragen!’
(nvdr Binnenkort kan u live op tv de heiligverklaring meemaken van Jos Scheers)

Op weg dan voor een deugddoende rit van 110 km met mooi geasfalteerde banen. De eerste helft verliep haast geschiedenisloos, een ramp voor sensatiezoekende journalisten zoals Erik S en ikzelf. Elkaar troostend om het weinig nieuws dat er te rapen viel, besloten we om ons te mengen onder het fietsende gepeupel. Misschien vielen er links en rechts nog wat sappige nieuwtjes te rapen. Van Michele vernam ik waarom ze altijd aan de rechterkant van ons peloton rijdt (iets wat me al eerder was opgevallen) en Jelle stond erop dat ik al fietsend een diepte-interview zou afnemen van ‘hoe hij zijn werk bij den Duvel probleemloos weet te combineren met zijn wielercarrière’. Weinig spectaculairs, zoals u ziet! Het nieuws dat den Tony in mijn oor fluisterde (niet makkelijk tijdens het fietsen!) was dan misschien wel het nieuws van de dag: De nieuwe uitrusting komt er binnenkort aan, waarop hij het ontwerp in geuren en kleuren uit de doeken begon te doen. Ik kan u zeggen: als het eruit ziet zoals hij het beschreven heeft, gaat iedereen ons gezien hebben! We zijn kurieus!

De heuveltjes van het Pajottenland beklimmend op zonnige dagen bracht dan weer – naast het nodige fietsplezier – een aangename blik op de schaars geklede mensheid, althans het vrouwelijke deel ervan. We gingen er zowaar nog sneller van fietsen. Een mens zou van minder dorst krijgen en in Gooik placeerden we ons in de schaduw van Baar 28. Michele nam het kruim van onze Kalfortse koereurs mee in afzondering naar de achterzijde van het café. Het was daar duidelijk plezanter dan aan de voorkant, waar de Philip DK iedereen op het tipje van de stoel kreeg met zijn vertellingen over Greg Lemond en Lance Armstrong.

Kort na onze stop werd er zoals vanouds en vannieuws weer doorgeknald waardoor de groep al gauw in stukken en brokken uiteen viel. ‘Platten band!’, klonk achter ons… Fake news, zo bleek. Onmiddellijk daarna klonk de luide stem van Erik H: ‘Seg, mannekes, hoorde gelle niks!’ Het tumult ging gelukkig vlug liggen, want niemand was zich van kwaad bewust. De Snelvoeters zijn immers allemaal lieve schatten als ze van huis zijn.
Op de terugweg probeerden enkelen toch nog hun naam in het verslag te krijgen door een voltallige wielertoeristengroep met volgwagen rakelings te passeren. ‘Zondagsrijders!’, riep Jelle nog uit volle borst naar die eerder traag fietsende collega’s, niet goed beseffend dat ook wij dat zijn.

De enige die daar nog in slaagde was den Dieter die – wegens ‘erdoor zitten’ volgens zijn beste maat den Dave – plat viel enkele kilometers voor de Palm. Fietsherstellers Hans VH en Hans M gingen zwetend als een rund aan de slag om de onfortuinlijke jongen te hulp te snellen. In 4 min. 45 seconden wist Hans VH dit klusje te klaren. Zoals gezegd: Wie durft er vanaf nu nog nen binnenband vervangen nu het record zo scherp staat?Thuisgekomen werd – na die van Willaert-Van Boom te hebben begroet – het nodige vocht ingenomen en nagepraat over de rit, toen ene Guy M – die trouwens afwezig bleef vandaag (excuus Kalfort Kermis) – als een gek uit café Coolhem kwam gevlogen. Kleinzoon Jules (5 jaar) stond aan de overkant wanhopig te roepen: ‘Vake, wanneer mag ik ne keer met ulle meerijden?’, waarop hij de kleine vermanend de richting naar huis wees. U ziet het, beste lezer, de toekomst van de Snelvoeters is verzekerd!

De officiële start is dit keer niet aan de Okay maar aan de Abdij van Bornem.
Met een twintigtal kwamen we daar toe vanuit Kalfort. Inschrijven, betalen, bandje aan en weg. Plots waren we met 11 Snelvoeters meer. Met 31 per uur reden we daar van het erf af, de zwarte pijlen op een mooie blauwe achtergrond volgend.

Aan den Dries rijden we een splinternieuwe witte kerk voorbij, althans voor mij dan toch. We hebben geen tijd om even een kaarsje te laten branden , wegens te snel. Van hier op naar de Hoge Jan, het kriebelt om aan te gaan, doch laten we de koptrekkers het tempo maar bepalen. Safe Harbour. Op de Koereit komen we in de mist terecht, het is dan vandaag ook de Herfstrit van de Merckx boys, heel toepasselijk!

We komen uit in de fietsstraat Prieel, klimmen geblazen en dan downhill de Vrijthout af. Het parcous leidt ons langs mooie smalle wegjes. Na 45 km komen we aan de eerste bevoorrading aan, te Schepdaal REV 1703!

Het ziet één en al rood aan de snoeptafel, misschien staat de Remco er wel tussen in zijn RED shirt?

Dan worden de woorden van Evenepoel heel letterlijk: “It’s breaking My Balls!”.
Na de stop is er een hele groep vroeger weggereden terwijl andere nog ondergoed uitspeelden als gevolg van de warmte van het opzetten van een zwoele nazomerzon. Het zal even duren vooraleer we terug gegroepeerd zijn. Hier op dit parcours is dikwijls het betere bochtenwerk van tel.

Vandaag heeft kleine Eric wat moeite bergop, maar hij krijgt meerdere helpende handen, de handen helpen zelfs andere helpers. Mooi naast elkaar in het gelid, en zo omhoog. Volgens mij hebben ze wel het spuitje van Eric per ongeluk aan Marc V toegediend, want wat is die goed, die blijft maar ratelen.

Te Itterbeek werd het heel stil in het peloton, wat een steil klimmetje lag daar!
In Kobbegem, was er dan op het graspleintje, de tweede bevoorrading.
Met wat extra gras aan de schoenen reden we daarna verder voor de klimmetjes te Kobbegem. Het mag gezegd worden: de Boys hadden een prachtig parcours uitgestippeld.

Aan de aankomst planten we ons neer in het zand aan de lange tafels. De eerste is eentje van onze voorzitter Chris, je wordt nu eenmaal maar 1 keer 46! Schol, santé! Er kan er blijkbaar nog eentje af en veel meer bij sommigen.
Tot 46 zijn ze blijkbaar niet geraakt, het werden er maar 44!