Maand: juni 2024

door Erik Heyvaert

21 Grizzlyberen en 2 gastrijders waren present voor de rit naar den Berendries. De Teddyberen die afwezig waren hebben niet kunnen genieten van dit vernieuwde parcours. Tom Vingerhoets had deze legendarische rit in een nieuw jasje gestoken. Alleen spijtig dat de betonboeren, met de nodige steekpenningen, ooit onze Vlaamse wegen hebben mogen aanleggen. Lang leve het gladde asfalt. Mijn knuffelbeer was vandaag ook gedeserteerd. Ze neemt deel aan één 200 mijl gravelrit in de Kempen. 200 mijl is ongeveer 324 km en indien ze hierin slaagt, waar ik niet aan twijfel, verdient ze vandaag sowieso de prijs van de strijdlust. 

De rit vertrok aan een strak tempo met de gebruikelijke kopmannen Jelle en de Jos. Er kon nog getetterd worden in het peloton. De stem van ons Els was in elk geval allesoverheersend. Maar aan het begin van de heuvelzone, sommigen noemen dit zelfs bergen, werd het plots stil. Ons Els was afgeslagen en liet de heuvelzone links liggen. Het zou echter wel een goede training geweest zijn ter voorbereiding van de Mont Ventoux. Het viel ook op dat Snelle Jelle vandaag zijn kopmanschap al vlug overliet aan een ander. Hij had gisteren papa Marc moeten helpen bij het leggen van tegels van 90 op 90. De Marc had aan de start al gezegd dat hij vandaag geen meter kop ging doen, en heeft woord gehouden, maar dat de Jelle er zo snel de brui aan zou geven lag niet in de lijn der verwachtingen. Zeven geregistreerde hellingen stonden er op het Strava programma, en zeven keer werd er geroepen om bovenaan te stoppen en te hergroeperen. Het viel op dat het vormpeil van sommigen onder ons kan verschillen van seizoen tot seizoen. Persoonlijk was vorig seizoen voor mij,  wegens twee valpartijen, rampzalig en dan doet het deugd om vandaag bemoedigende opmerkingen te krijgen dat ik goed bezig ben. Ik bengel nog steeds aan de staart van het peloton bij de beklimmingen maar ik word er niet meer los afgereden. De stop was in een fietsvriendelijk café waar de fiets zelfs binnen mocht gestald worden. Na deze obligataire tussenstop was het knallen richting clublokaal. Hier heeft onze gastrijder uit Ruisbroek een groot stuk als kopman gefungeerd. Het was zelfs zo dat onze ex – prof Frank Van De Vyver deze gast wat wilde testen in het kopmanschap. Hij gaf echter geen krimp. Gelukkig voor Frank viel Philip De Keersmaecker plat op de Plas en kon de uitdaging zonder gezichtsverlies afgesloten worden. Weeral kwam Hans Van Hoye zich spontaan aanbieden als clubmechanicien. Philip rijdt met speciale binnenbandjes, wat Hans zijn specialiteit niet is en dus extra vaardigheid vereist. Een schouderklopje en bedankje voor den Hans. 

Bij deze stop wegens pech bleek Willy niet meer in het peloton te zitten. Hij was onderweg afgeslagen om naar de koers van zijn zoon Bjorn te gaan kijken. Bjorn is vandaag kampioen van klein Brabant geworden, en dit in snelvoeters tenue. Erik Van Buggenhout, misschien moeten we het sponsorcontract eens gaan evalueren?   

door Erik Heyvaert

Beauvechain, of Betekom pour les Flamands. Den heten Erik is alleen thuis dit weekend en had daardoor geen tijd om het verslag te schrijven. Laten we niet te veel speculeren wat zijn plannen voor vandaag nog zijn, in elk geval deed hij vandaag tijdens de rit zijn bijnaam weeral alle eer aan. Het ging over tetten, putten in de baan zijn ook spleten en dat er bij Michèle een draadje van haar koersbroek los hing ter hoogte van haar billen had hij ook meteen opgemerkt. Michèle reed vandaag trouwens voor de eerste keer dit seizoen in korte broek. 

We waren met 23 vandaag. 20 snelvoeters en 3 gastrijders. De kleine van den beenhouwer en twee familieleden van Willy Meersmans kwamen ons peloton versterken. De eerste tiental kilometers tot Leuven verliepen gemoedelijk en er kon nog getetterd worden in het peloton. Maar aan de abdij van Keizersberg werden ons de eerste beklimmingen voorgeschoteld. Niets extreem maar toch al genoeg om het kaf van het koren te scheiden. De voorzitter en Jan Van Buggenhout hadden ondertussen onze rangen verlaten om via een alternatieve route terug huiswaarts te keren. Ze moesten wegens andere verplichtingen op tijd thuis zijn. Met hun tweetjes hebben ze toch nog 110km op de teller met een gemiddelde van iets meer dan 31 km/h. Niet slecht gereden. Ons gemiddelde was maar anderhalve km/h sneller. In Beauvechain stopten we zoals de vorige edities onder de kerktoren voor een drankje en een plas. Bij de Marc was het een kakske. Hij verscheen aan de start met de insinuatie dat ik gisteren iets in zijnen Duvel gedaan had. Hij moest deze ochtend al vier keer naar de WC gaan wegens het vliegend schijt. Aangezien ik twee ritten voor lig in het klassement verdacht hij mij ervan dat ik hem wou saboteren om mijn voorsprong te vergroten. Maar Marc, wees gerust; JIJ bent en blijft onze clubkampioen. Michèle suggereerde wel om in augustus alleen naar Spanje te gaan zodat ik mij volledig op het clubkampioenschap zou kunnen concentreren, maar dat plezier gun ik haar niet. Van onze drankjes genietend op het terras onder de kerktoren hoorden enkelen onder ons plots een ” ptsssss” geluid. Het geluid van een band die afging. Michèle ging direct op onderzoek en het bleek de Willier te zijn van een van onze gastrijders uit de Meersmans clan. Deze fiets had hij in bruikleen gekregen van nonkel Willy. Al direct werd er gespeculeerd hoeveel rustinnekes er op diene binnenband zouden plakken. Nonkel Willy zal aan zijn telgen nog een cursus banden vervangen moeten geven. Gelukkig kwam Hans Van Hoye een handje toesteken. Anders stonden we er nu misschien nog. Het moet gezegd worden, die Meersmansen kunnen wel met ne fiets rijden. Als dank voor de herstelde band namen ze de snelvoeters in hun zog. Buiten een platte band van Luc De Smedt, die door onze specialist bandenvervanger Hans VH hersteld werd in 6’22”, konden we onze terugrit zonder noemenswaardige hoogtepunten of problemen afwerken. Aangezien ’t Coolhem gesloten was omdat de Jurgen op graspop in ’t slijk wou gaan rollen, moesten we noodgedwongen bij de buren van Sinna’s van ons welverdiend gerstenat gaan genieten. Moesten we een beoordeling geven op zoover dan is Cristal beter dan Estaminet en schenkt de Jurgen zij Duvels met een mooiere schuimkraag dan de miekes van Sinna’s. 

En nu genieten van het BK en ons deze week prepareren voor den Berendries die volgende zondag op het programma staat. Hopelijk met goed weer en veel snelvoeters aan de start. 

Door Erik Seghers

ROOD.
Het pleintje in Kalfort stond maar half vol deze ochtend met 17 dappere kandidaten.

Speelde de buienradar weeral de spelbreker? Maar we vormden een mooie formatie. En ons besluit stond vast: Het ging droog blijven deze voormiddag! 7H30 Stipt en wie was er weeral weg? Den Heyvaert reed er snel achter en in zijn zog, wij. Als hij Jos bijbeende, werd het tempo eruit gehaald. Het tempo van de eerste 45 minuten deed ons goed. Dank aan onze parcoursbouwer Erik H. Hij verdient dit kopwerk zoals zijn eerste plaats in het klassement!

Twee ritten meer dan zijn eerste achtervolgers. Er was dan ook veel getetter in de rangen. Ging het over politiek, voetbal, de Nys of ging het over het prachtige vredesvoorstel van Meneer Poetin? Ik weet het niet, maar het viel me op. Maar voor we wel en goed aan het tweede uur begonnen, ging het tempo de hoogte in. Daar waren Hans T en den Dave. Zwijgen en rijden. We passeerden in Diegem Levi’ s en in Zaventem het schooltje van ons Els. En ja, niet veel later was het zover, de regen die niet ging vallen, was er. Het rood veranderde plots in veel geel en zwart. Enkel de Die Hards bleven trouw aan hun partij. Bartje en zijn nieuwe regeringsvorming was een feit. Michèle zag die partijvorming echt niet zitten en stapte eruit. Niet uit het leven, maar ze keerde gewoon haar kar, weg van de rest, weerom die achterrem die het vertikte.

We zaten nu echt in het heuvelachtige gedeelte van het traject. Het werd enkel nog zwarter voor onze ogen. Het Afrikaplein in Tervuren deed zijn werk, door de bomen door op slechte banen. Opletten geblazen.

Maar we rijden verder richting ons doel, naar het meer van Genval. Voor we daar passeren neemt Els haar gebruikelijke inkorting. Ze weet wat er op ons gaat afkomen, enorme kuitenbijters, het ontploft! Zonder weliswaar echte slachtoffers. Alhoewel even dachten we dat onze voorzitter en Jan weer tegen de grond lagen. Maar nee, daar verschenen ze in de achtergrond, mooi samen naast elkaar, op 1 lijn. Nu was het vlammen naar onze stop in Neerijse. Het was daar open deur. Els en Tom hadden geen zin om in den trok te zitten, dus reden wezenlijk door, of hadden ze gewoon behoefte aan een romantisch moment? Een half uur later zette we de achtervolging in, richting Leefdaal. In Everberg viel Joren nog even plat. Daar heb je dan papa, die je soms zo hard nodig hebt. Met hulp van onze technieker had Marc dan ook nog wat tijd over om zijn kakje te placeren in de graskant. Exact 7 minuten en 36 seconden, om de band te vervangen. Nu leek de snelheid niet meer te gaan zakken. Alhoewel, bij de braderij in Steenokkerzeel merkten we dat Willy M. weg was. Zat hij daar iets te zoeken tussen al dat volk? Nee hoor, gewoon iets daarvoor rechtdoor gereden aan een afgesloten weg en de grote baan op. De rest volgde de omleiding en baande zich kris-kras een uitweg door het dorp.

De laatste 25 km richting ons pleintje gingen nog harder. Plots was ook onze opa daar terug, zonder boodschappen weliswaar. Het was een mooie comeback van Melissa’s kleine Rousseau. En ook mijn comeback als vliegende reporter vandaag. Maar we hebben onze reserve kandidaten. En nu nog wat akkoordjes sluiten in het Coolhem. Ik blijf neutraal.

door Erik Heyvaert

ZWARTE ZONDAG. Voor de Snelvoeters althans en voor de verkiezingen straks misschien ook. Het begon al aan de start in Kalfort. Daar constateerde Michèle dat haar achterrem het niet meer deed. Niet dat je bij de Snelvoeters veel moet remmen, maar later in dit verslag zal blijken dat goed werkende remmen geen overbodig item zijn op onze carbonnen rossen. Rechtsomkeer dan maar en solo gaan gravellen. Benieuwd hoeveel kilometers ze gaat afmalen, maar één ding is zeker, competitief als ze is zal ze niet voor ons willen onderdoen. Nog voor onze sprekende klok Jos om stipt 07Hr30 het startschot kon geven werd even de pauzeknop ingedrukt. Dokter Jan en onze voorzitter Chris waren tegen elkaar gereden en ten val gekomen. Nog niet goed wakker, mannen? Sjans dat we een dokter in ons midden hebben, maar deze keer mocht hij zichzelf en de voorzitter oplappen. Voorzien van de nodige pleisters konden ze de rit toch aanvatten. Dokter Jan reeds voor de eerste keer met zijn nieuwe fiets, geen carbonnen ros maar een Trek Emonda uit hoogwaardig lichtgewicht aluminium. Hij was meteen gedoopt. De schade aan de fiets viel mee, maar voor ondergetekende zou het alvast een mooi excuus zijn om een nieuwe te kopen. Dokter Jan heeft trouwens zijn fiets gekocht in functie van een paar Fast Forward wielen die hij thuis nog had staan. Geen schijfremmen dus, maar old school velgremmen. Daarom is de nieuwe fiets een Trek want die geven levenslange garantie en blijven dus frames voor velgremmen produceren. 

De afgepijlde rit vertrok vanuit Temse richting de polders. Het geliefkoosde terrein van lange Marc. Hij legde er van in het begin al strak de pees op met een kruissnelheid van rond de 40 km/h. Wie nog niet wakker was, werd het nu. Aan de bevoorrading in de Prosperpolder kwamen we Leon tegen. Hij was alvast iets vroeger gestart zodat hij als haas kon fungeren voor ons peloton. Met Leon erbij waren we vandaag met 21 Snelvoeters. Zoals eerder vermeld zijn goed functionerende remmen geen overbodige luxe. Een automobilist, of misschien verdient hij wel het label ” terrorist”, besloot ons peloton in te halen net voor een bocht. Toen er uit de tegenovergestelde richting een andere wagen kwam, besloot onze ” terrorist” de kant van de minste weerstand te kiezen en drumde onze kopmannen opzij. Vol in de remmen, uitwijkend naar rechts en op een haar na een valpartij vermeden tufde de ” terrorist” gemoedelijk verder. Waarschijnlijk achter koffiekoeken voor de madam, vriend of X. Ik vermoed dat onze kopmannen nooit beseft hebben aan welk inferno we ontsnapt zijn. Dit voorval is misschien beschreven met de nodige dramatiek, maar op smoelenboek lees je soms de meest onzinnige opmerkingen van automobilisten tegenover ” wielerterroristen”. Dus bij deze een koekje van eigen deeg. Denkend dat er weinig zotten zoals deze zich op de baan begeven, was het iets later weeral prijs. Komende van een hoofdbaan moesten we een straat links inslaan. Een wagen die uit die straat kwam, en naar links de hoofdbaan wou oprijden, besloot om ons geen voorrang te verlenen en door ons peloton te rijden. Daar stond ze dan in het midden van de baan met Snelvoeters die haar langs links en rechts passeerden. Feit is dat beide bestuurders dateren vanuit de periode dat je een rijbewijs kreeg ipv dat je het moest behalen. 

Links of rechts, welke meerderheid komt er vandaag uit de stembusgang? Spijtig voor de organisatie dat deze toertocht samenvalt met de verkiezingen. Deze toertocht staat bekend voor zijn gezellige après met optredens, drank en food. Snelvoeters uit Klein Brabant hadden tot 16Hr de tijd om hun stem uit te brengen en besloten massaal om van die sfeer te genieten. In Londerzeel, mijn thuisfront, stemmen ze nog ouderwets met potlood en papier en sluiten de stemburelen om 14Hr. De verleiding was groot om mee van de sfeer te genieten, maar tegen mijn natuur in besloot ik om mijn burgerplicht te vervullen en te stemmen voor de goei. En nu voor de tv volgen hoe zwarter de zwarte zondag gaat worden. 

door Erik Heyvaert

Snelvoeters, een club met tradities zo oud als het recept van de koude pla bij de eetdagen van mijn ex-club. Sla, groentenmacedoine, hespenrolletjes met asperges uit blik, perzik met tonijn en tomaat met crevetten. De prijs van de crevetten was waarschijnlijk de reden waarom dit jaar de grootmoeders koude pla vervangen werd door curryworsten, kipnuggets en groenteburgers. Dit terzijde.

Geuze & Lambic was ooit, in het verre verleden, een georganiseerde toertocht waar de Snelvoeters aan deelnamen. De toertocht wordt al jaren niet meer georganiseerd, maar koppig als we zijn blijven we ze elk jaar rijden. Dit jaar met een nieuwe piloot, Tom Vingerhoets, die het eeuwenoude parcours lichtjes aangepast had. Ik denk dat de 11 aanwezigen op deze clubrit het er volmondig mee eens zijn dat de vernieuwing ons via een mooi landschap geleid heeft met de nodige klimmetjes op het traject. Spijtig dat we maar met 11 waren. Er was anders nogal wat bedrijvigheid van Snelvoeters op Strava vandaag. ‘Die van ons’ is op het moment dat ik dit verslag aan het schrijven ben haar graveltocht van +- 200km aan het afwerken. Die andere madam van de club rijdt liever vlak en verkoos een toertocht in Kapelle o/d Bos, en buiten enkelingen die op hun eentje wat kilometers afgemaald hebben, waren er nog 7 dissidenten die besloten hadden om vanuit Kalfort één rit te rijden richting Betekom onder het motto “We steunen café Coolhem”. Start en stop horen in Kalfort te zijn. Tezamen waren we anders wel een mooi peloton geweest.

Dit noodzaakt ons als club om misschien eens in eigen boezem kijken. Nee gasten, niet in den decolleté van ons twee madammen. Dit seizoen is die andere rit op verplaatsing, zijnde Waver – Namen reeds gesneuveld wegens desinteresse. Gaan we volgend seizoen deze rit behouden op de kalender? Misschien is er een alternatief. Zoals Velle – Terneuzen vanaf nu vanuit Kalfort gereden wordt, kunnen we Geuze & Lambic ook vanuit Kalfort rijden. Pittig ritje met de nodige kilometers, maar vandaag hebben er enkele Snelvoeters reeds de verkenning van gedaan. En nee, vertrekken om 6 uur is geen optie! Zoals den Achiel zou zeggen winnen we wat tijd door niet te stoppen om iets te drinken of in plaats van twee consumpties maar één te nuttigen. Desnoods verwittigen we ons madam dat we wat later thuis gaan zijn voor de soep en de patatten, iets waar ik geen last van heb. Alvast agendapunten voor de ledenvergadering aan het eind van dit seizoen.