door Erik Heyvaert
21 Grizzlyberen en 2 gastrijders waren present voor de rit naar den Berendries. De Teddyberen die afwezig waren hebben niet kunnen genieten van dit vernieuwde parcours. Tom Vingerhoets had deze legendarische rit in een nieuw jasje gestoken. Alleen spijtig dat de betonboeren, met de nodige steekpenningen, ooit onze Vlaamse wegen hebben mogen aanleggen. Lang leve het gladde asfalt. Mijn knuffelbeer was vandaag ook gedeserteerd. Ze neemt deel aan één 200 mijl gravelrit in de Kempen. 200 mijl is ongeveer 324 km en indien ze hierin slaagt, waar ik niet aan twijfel, verdient ze vandaag sowieso de prijs van de strijdlust.
De rit vertrok aan een strak tempo met de gebruikelijke kopmannen Jelle en de Jos. Er kon nog getetterd worden in het peloton. De stem van ons Els was in elk geval allesoverheersend. Maar aan het begin van de heuvelzone, sommigen noemen dit zelfs bergen, werd het plots stil. Ons Els was afgeslagen en liet de heuvelzone links liggen. Het zou echter wel een goede training geweest zijn ter voorbereiding van de Mont Ventoux. Het viel ook op dat Snelle Jelle vandaag zijn kopmanschap al vlug overliet aan een ander. Hij had gisteren papa Marc moeten helpen bij het leggen van tegels van 90 op 90. De Marc had aan de start al gezegd dat hij vandaag geen meter kop ging doen, en heeft woord gehouden, maar dat de Jelle er zo snel de brui aan zou geven lag niet in de lijn der verwachtingen. Zeven geregistreerde hellingen stonden er op het Strava programma, en zeven keer werd er geroepen om bovenaan te stoppen en te hergroeperen. Het viel op dat het vormpeil van sommigen onder ons kan verschillen van seizoen tot seizoen. Persoonlijk was vorig seizoen voor mij, wegens twee valpartijen, rampzalig en dan doet het deugd om vandaag bemoedigende opmerkingen te krijgen dat ik goed bezig ben. Ik bengel nog steeds aan de staart van het peloton bij de beklimmingen maar ik word er niet meer los afgereden. De stop was in een fietsvriendelijk café waar de fiets zelfs binnen mocht gestald worden. Na deze obligataire tussenstop was het knallen richting clublokaal. Hier heeft onze gastrijder uit Ruisbroek een groot stuk als kopman gefungeerd. Het was zelfs zo dat onze ex – prof Frank Van De Vyver deze gast wat wilde testen in het kopmanschap. Hij gaf echter geen krimp. Gelukkig voor Frank viel Philip De Keersmaecker plat op de Plas en kon de uitdaging zonder gezichtsverlies afgesloten worden. Weeral kwam Hans Van Hoye zich spontaan aanbieden als clubmechanicien. Philip rijdt met speciale binnenbandjes, wat Hans zijn specialiteit niet is en dus extra vaardigheid vereist. Een schouderklopje en bedankje voor den Hans.
Bij deze stop wegens pech bleek Willy niet meer in het peloton te zitten. Hij was onderweg afgeslagen om naar de koers van zijn zoon Bjorn te gaan kijken. Bjorn is vandaag kampioen van klein Brabant geworden, en dit in snelvoeters tenue. Erik Van Buggenhout, misschien moeten we het sponsorcontract eens gaan evalueren?
