Eindelijk, de covid-maatregelen maakten het mogelijk om op 9 mei terug met 25 personen buiten te sporten. En of de snelvoeters dit hadden begrepen: vele enthousiastelingen om terug de eerste keer in groep te rijden.
Normaal stond de Axel-classic op de planning, maar omdat deze rit voor een stuk door Nederland loopt en men daar met maximaal 2 mag fietsen, werd er als optie gekozen voor de mooie, 125 km lange ‘Kester-rit’ van Erik Heyvaert.
Door voor deze prachtige maar zware rit te kiezen, 830 hm, wisten we dat sommigen het lastig zouden krijgen. Grootste slachtoffer was Willy Van Dijck die echt zijn dag niet had. Alles deed pijn en op de koop toe reed hij nog tweemaal plat. De ironie wil dat Willy zelf in betere tijden meermaals collega’s heeft pijn gedaan. Als gevolg was er nu toch wel enig leedvermaak te bespeuren. Maar Willy werd goed geholpen, door meerderen zelfs, en dat heeft hij geweldig geapprecieerd en verwoord in een dankmail.
De eerste keer terug samen in groep was toch weer even wennen waardoor er redelijk nerveus gereden werd. Zelfs schakelen waren er enkelen al verleerd, nietwaar Thierry ;-)?
Ook pech door vele lekke banden bleef ons niet gespaard. Buiten Willy was ook Frank hier pechvogel. En door de staat van Frank’s materiaal kan het herstellen wel effe duren :).
Op uitnodiging van Bennie konden we na de rit in corona-veilige toestand onze dorst lessen in de pas gerenoveerde kantine van Sparta Bornem.