Door Eddy Daems
‘’t Is weer voorbij die mooie zomer’, zong eertijds Gerard Cox… Wist hij veel dat de straalstroom meer gaat kronkelen met meer extremen of periodes met langdurig hetzelfde weer als gevolg. Neen neen, Gerard, met voldoende water in de bidons moesten we ons wapenen tegen de voorlaatste dag van deze uitzonderlijke hittegolf in september.
Ondanks de hoge temperaturen daagden toch meer dan 20 Snelvoeters (nog altijd geen idee waar die naam vandaag komt!) op aan het vertrekpunt. Ziekte en verlof waren aanvaardbare redenen om er vandaag niet bij te zijn.
Bij navraag bleek voor de rit naar Gooik geen GPX voorhanden. Geen nood, dan volgen we maar het innerlijke oriëntatievermogen van piloot Jos en dat bleek tijdens de rit nog goed te werken. Dat innerlijke heeft ons vandaag nog meer geholpen, want dankzij hem konden we ook vandaag over een volgwagen beschikken. De chauffeur wou ‘eens iets terugdoen’ voor de Jos, want ‘da’s toch zo’ne schone mens… Daar kunde niks aan misvragen!’
(nvdr Binnenkort kan u live op tv de heiligverklaring meemaken van Jos Scheers)
Op weg dan voor een deugddoende rit van 110 km met mooi geasfalteerde banen. De eerste helft verliep haast geschiedenisloos, een ramp voor sensatiezoekende journalisten zoals Erik S en ikzelf. Elkaar troostend om het weinig nieuws dat er te rapen viel, besloten we om ons te mengen onder het fietsende gepeupel. Misschien vielen er links en rechts nog wat sappige nieuwtjes te rapen. Van Michele vernam ik waarom ze altijd aan de rechterkant van ons peloton rijdt (iets wat me al eerder was opgevallen) en Jelle stond erop dat ik al fietsend een diepte-interview zou afnemen van ‘hoe hij zijn werk bij den Duvel probleemloos weet te combineren met zijn wielercarrière’. Weinig spectaculairs, zoals u ziet! Het nieuws dat den Tony in mijn oor fluisterde (niet makkelijk tijdens het fietsen!) was dan misschien wel het nieuws van de dag: De nieuwe uitrusting komt er binnenkort aan, waarop hij het ontwerp in geuren en kleuren uit de doeken begon te doen. Ik kan u zeggen: als het eruit ziet zoals hij het beschreven heeft, gaat iedereen ons gezien hebben! We zijn kurieus!
De heuveltjes van het Pajottenland beklimmend op zonnige dagen bracht dan weer – naast het nodige fietsplezier – een aangename blik op de schaars geklede mensheid, althans het vrouwelijke deel ervan. We gingen er zowaar nog sneller van fietsen. Een mens zou van minder dorst krijgen en in Gooik placeerden we ons in de schaduw van Baar 28. Michele nam het kruim van onze Kalfortse koereurs mee in afzondering naar de achterzijde van het café. Het was daar duidelijk plezanter dan aan de voorkant, waar de Philip DK iedereen op het tipje van de stoel kreeg met zijn vertellingen over Greg Lemond en Lance Armstrong.
Kort na onze stop werd er zoals vanouds en vannieuws weer doorgeknald waardoor de groep al gauw in stukken en brokken uiteen viel. ‘Platten band!’, klonk achter ons… Fake news, zo bleek. Onmiddellijk daarna klonk de luide stem van Erik H: ‘Seg, mannekes, hoorde gelle niks!’ Het tumult ging gelukkig vlug liggen, want niemand was zich van kwaad bewust. De Snelvoeters zijn immers allemaal lieve schatten als ze van huis zijn.
Op de terugweg probeerden enkelen toch nog hun naam in het verslag te krijgen door een voltallige wielertoeristengroep met volgwagen rakelings te passeren. ‘Zondagsrijders!’, riep Jelle nog uit volle borst naar die eerder traag fietsende collega’s, niet goed beseffend dat ook wij dat zijn.
De enige die daar nog in slaagde was den Dieter die – wegens ‘erdoor zitten’ volgens zijn beste maat den Dave – plat viel enkele kilometers voor de Palm. Fietsherstellers Hans VH en Hans M gingen zwetend als een rund aan de slag om de onfortuinlijke jongen te hulp te snellen. In 4 min. 45 seconden wist Hans VH dit klusje te klaren. Zoals gezegd: Wie durft er vanaf nu nog nen binnenband vervangen nu het record zo scherp staat?Thuisgekomen werd – na die van Willaert-Van Boom te hebben begroet – het nodige vocht ingenomen en nagepraat over de rit, toen ene Guy M – die trouwens afwezig bleef vandaag (excuus Kalfort Kermis) – als een gek uit café Coolhem kwam gevlogen. Kleinzoon Jules (5 jaar) stond aan de overkant wanhopig te roepen: ‘Vake, wanneer mag ik ne keer met ulle meerijden?’, waarop hij de kleine vermanend de richting naar huis wees. U ziet het, beste lezer, de toekomst van de Snelvoeters is verzekerd!
