Maand: juli 2024

door Erik Seghers

Bootje op, laat je varen. Zo dachten de Olympiërs het toch. Maar wij, atleten van Kalfort, springen liever op onze carbonnen paarden. Weliswaar zonder die zweepslagen.

Vandaag is het zo plat, als de tijdrit gisteren. “Gana we”, hoorde ik Van Aert luidop denken. 7h30 stipt: ‘kom mannen, we zijn weg het is 8h30!’, riep onze Olympiër Jos. In ieder geval, iedereen volgend gezwind zijn wiel, 20in totaal!

We reden een kleine lus rond Boom, want we wilden de TML liefhebbers niet storen. Via de blauwe bruggen van Heindonk, reden we richting Duffel. Het leek wel de tijdrit van gisteren, maar dan in zonnige omstandigheden. En 100 kilometer langer. Jelco Van Verheyenepoel trok door. De eerste twee uur wilde hij niet van kop komen, waar ligt die verdomde eindmeet dacht hij. Maar uiteindelijk liet hij los. Hetzelfde gold voor Guido, die liet ook alles los. Maar wel ergens achter een elektriciteitskast te Pulle. “Als je moet kakken, moet je kakken.” Zand’er ‘hoven zei hij, en weg was hij, nadat die hond zijn achterste had proper gelikt. Den Dieter vertrouwde het hele zaakje niet, en zocht nadien een ander achterwiel. We leken wel een bende vluchtelingen, zo snel hing het. Maar ‘so what?’, die krijgen tegenwoordig ook al een vaarwaardige boot, weliswaar op de Seine.

Ride for your life, wat een spektakel. In Oelegem gingen we dan eerst onze dorst lessen. En ik dacht het geheim ontdekt te hebben van onze Jelco. Een “geile” limonade van Ordal. ‘Geef mij er maar twee’. Dat was nadien een foute beslissing, want dat spul werkt precies maar bij 50% van de atleten. Waarom wel bij hem, en niet bij mij?

We reden langs de parking terug naar huis. Wommelgem, Vremde, Boechout, Lint en Rumst. En plots waar daar den Eddy op kop. Hij had ondertussen al 5 keer naar huis gereden, maar daar was hij terug. Nog een tiental kilometer dachten we, maar niets was minder waar. TML was nog niet gedaan, dus terug langs die befaamde blauwe bruggen, maar nu andersom. Ze gunden ons echt geen glimp van de feestvierders, ja, eentje op die blauwe brug bovenaan. Dat gaf ons nog wat energie, om die omleiding te volbrengen. En dat deden we. We gooiden Biden over boord, en gingen er vandoor als een echte zwarte Kamala. Wow, wat als wij daar in Parijs zaten? We hadden op ons gemak allen goud behaald. Maar in de plaats bleven het goudgele rijsttaartjes in het Coolhem. Maar we hebben geschiedenis geschreven, nadien op het terras met de grote pinten erbij.

door Erik Heyvaert

Met 20 snelvoeters en 2 gastrijders stonden we klaar om de zwaarste rit van dit seizoen af te werken. Deze rit stond na twee seizoenen afwezigheid, met onder andere de Beerselberg, Alsemberg en Bruine Put, terug op het programma. Deze beklimmingen zorgden ervoor dat deze rit meer dan 1.000 hoogtemeters bereikte. 

De rit was nog niet goed vertrokken of de voorzitter had al platte band. Er was een steen voor zijn voorwiel gesprongen. Gelukkig was Hans VH weer van de partij die de karwei op een hik en een flik klaarde. Nogmaals: merci Hans! 

Dat er in de vakantieperiode toch nog zoveel snelvoeters kwamen opdagen voor een zware ” bergrit” was op zich al een prestatie. De Guido M. was niet van de partij. Die had de dag ervoor waarschijnlijk zijn pijlen al verschoten door met de mannen van Opdorp naar Damme te rijden. Zere benen na die rit van 209km, of lag het aan de hoofdpijn van het frisse gerstenat na de rit? Wie zal het zeggen, we kunnen alleen maar speculeren. Tom en Els zitten op camping aan de Ventoux. Els, hier in België probeert ze elke molshoop te omzeilen, heeft ginds onder andere al de Ventoux, col de Suzette en de col de la Madeleine achter de kiezen. een knappe prestatie die toont dat waar een wil is, ook een weg is. Deze spreuk is evengoed op mij van toepassing. Met mijn 94Kg ben ik niet bepaald een klimmers type. Dat resulteerde zich vandaag in het bengelen aan de staart van het peloton tot zich bevinden in het peloton der gelosten. Gelukkig was er vandaag veel collegialiteit van de berggeiten die ons bovenaan een klim steeds stonden op te wachten, zodat we gegroepeerd de rit konden verderzetten.

De stop was voorzien aan het kasteel van Beersel. Er werd door het bestuur nadrukkelijk gevraagd om ” normale dranken” te nuttigen omdat we sowieso niet gingen toekomen met onze €5 inleg. Bleek dat een ” normale” consumptie al €3,5 kostte. Zijn geld niet waard want bij de tweede ronde was de geserveerde cola ongekoeld. Moest de rit volgend seizoen nog doorgaan, kunnen we beter doorrijden tot het Vagevuur. In dit volkscafé zijn de prijzen nog binnen het budget. Op de terugweg moesten nog enkele hellingen overwonnen worden met de Vrijthout en de Pastinakenstraat als afsluiters. Nu ging het in rechte lijn richting clublokaal en werd de snelheid danig opgevoerd. De rit was blijkbaar nog niet lastig genoeg geweest. Dit zorgde er volgens lange Marc wel voor dat deze rit voor het eerst in de geschiedenis van de club met meer dan 30 km/h werd afgewerkt. 

Volgende week Wecheltersande. Normaal gezien een rit van Kleine Eric. Aangezien de kleine niet meer komt heeft Marc V heeft de verkenning op zich genomen. Wegens Tomorrowland zal hij best werk hebben om de streek rond Boom te vermijden. We laten ons volgend weekend verrassen. Biljart vlak, meer iets voor mijn postuur.

Door Erik Heyvaert

Oep en af, draaien en keren rond Erpe-Mere. Erpe wie, Erpe waar? Al jaren passeren we niet meer via Erpe-Mere. Vroeger, in den tijd dat de dinosauriërs nog spraken ging de rit inderdaad naar Erpe-Mere, maar in de loop der jaren is het parcours steeds gewijzigd met kortere en langere versies. Soms dachten we dat parcoursbouwer Willy helemaal de weg kwijt was, maar telkens kwam het op de een of andere manier toch goed. Met deze versie rijden we nu tot Hemelveerdegem, een deelgemeente van Lierde. De afstand tussen beide gemeenten bedraagt ongeveer 20km. Tradities zijn mooi, maar soms moet men meegaan met de tijd en zal je nu bij enkele vernieuwingsgezinde snelvoeters Hemelveerdegem zien verschijnen op Strava. 

In ieder geval heeft de Willy met het parcours zijn best gedaan: hier en daar nog meer het groen opgezocht en 2 steile klimmen gingen eruit zodat iedereen goed zou mee kunnen. Ook niet makkelijk om een rit van bijna 130 km te verkennen (nvdr).

We waren vanmorgen met 20 snelvoeters. Ik had mijne schoonzoon, dus ook die van Michèle, kunnen overhalen om eens als gastrijder mee te rijden. Met 21 stonden we aan de start, die wat onwennig verliep want onze Willebroekse sprekende klok was niet aanwezig. Hij moest naar een brunch. Dus niet klokvast kwam er rond 07.30 toch schot in het peloton. Jos zijn koppositie werd ingenomen door Marc V. Vader en zoon bepaalden het tempo dat naar snelvoeters normen heel gemoedelijk verliep. Volgens sommigen misschien iets te gemoedelijk want na 15km kwam groot kanon Yvan de plaats van Marc innemen. Niet dat de Marc hierom rouwig was, maar de kilometerteller ging plots met 5 km/h de hoogte in. We mochten vandaag Patje terug verwelkomen in ons peloton. Hij was enkele weken terug in Spanje ten val gekomen met een sleutelbeenbreuk tot gevolg. Vandaag nam hij zijn vertrouwde positie in de staart van het peloton terug in. Hij is in vorm, en later op het terras van ’t Coolhem bleek dat hij zijn koppositie van “het snelst zijn pint leegdrinken” terug wilde opeisen. De Willy, morgen 69 jaar oud, had een stop voorzien in café De Paling in Herzele. Ook hier is de tijd blijven stilstaan en werd de prijslijst al jaren niet meer aangepast. We hadden zowaar tientallen euro’s overschot. Hier moeten we nog stoppen. De terugrit was met wind in de rug met gevolg dat zelfs bergop de snelheid verschroeiend hard was. Marc B en snelle Jelle sleurden de troepen vooruit. Na kilometers kopwerk lieten ze zich uitzakken en direct werd hun koppositie overgenomen door snelvoeters die ook eens wilden tonen dat ze “goe poeier”  in hun benen hadden.

In ’t Coolhem was het terras nog vrij en vrijwel iedereen besloot om nog iets te drinken na de rit. De Willy betaalde den eerste voor zijn verjaardag. Proficiat Willy en nen dikke merci.

De Gie begon overtuigend met een watertje

De schoonzoon werd gezien als de look-a-like van Tom Dumoulin. Ook sportief bleek hij snelvoeter waardig te zijn, al is er binnen de snelvoeters een consensus; het haar van zijn benen moet eraf. Nu ons oudste dochter nog overtuigen. Zij houdt van zijne bontjas. 

Volgende week Alsemberg. Hopelijk ligt er geen sneeuw meer.

door Erik Seghers

7 Juli, putteke zomer, maar het voelde zo koud!
We dachten, we rijden naar het warme Noorden. Daar zou Axel ons wel opwachten met een lekkere frisse pint in dat warme zonnetje. We konden niet snel genoeg weg zijn. Weg van dat koude Belgenlandje. De sfeer zou toch zeker goed zijn in het hoge Noorden, want oranje had de Turken verslagen. Met de Zuidwestenwind in onze zij, al dan niet in ons voordeel, was het bij momenten toch serieus harken! Het tempo werd hooggehouden. Aan de drie Hoefijzers staken we dan met z’n allen de grens over. Ook onze eigen grenzen werden opgezocht. Bij sommige lagen deze te ver, en zo ontstonden ook de eerste barsten in ons zo hecht peloton. Her en der was er dan ook geschreeuw: “Hey!! Er liggen er vier af!” Dus na wat over en weer geroep werden de remmen vooraan dichtgeknepen. Zo kon iedereen terug bijbenen. Toen we dan uiteindelijk den Axel voorbij reden, stond er helemaal geen pint klaar, laat staan dat beetje warmte waar we hadden op gehoopt. We reden dan maar verder, nog steeds met sterke beren op kop. We dachten ons warmte te gaan halen bij ons Emma. In dat dorp namen we dan ook even een halte, maar geen Emma te bespeuren. Alhoewel de Willy er wel eentje vond die gelijkenissen vertoonde. De rest van de groep bleef maar zoeken. (Foto)

Dus terug snel de fiets op, richting het Zuiden. Maar als je daar wat te laat op je carbonnen paard zit, heb je het vlaggen. En laat nu juist de vlag de verkeerde kant wapperen, dus weeral enkele tanden bijsteken. En laten we eerlijk zijn, ik denk dat er velen onder ons Abraham gezien hebben vandaag. En dan bedoel ik niet die Noor Abrahamsen, die 45 per uur kan rijden en dat wel drie uur lang. De wind kwam van overal, maar precies nooit van de goede kant. Aan Temse brug viel Els dan voor de tweede maal plat vooraan. Maar het mag gezegd worden, manlief deed die wissel van die twee banden supersnel, de eerste keer misschien iets te snel? Na de hereniging was het nog een tiental kilometer verder stoempen.
Richting ons clublokaal. Straks nog even naar de koers zien op TV, maar tijdens deze rit leek het of we echt op koers zaten; 34 gemiddeld!