Door Eddy Daems
Op deze eerder kille maar droge aprilzondag waren de klimgeiten (lees: de mannen die verlof konden krijgen of op pensioen zijn) onder de Snelvoeters afgereisd naar het zonnige Spanje voor een rittenkoers in de buurt van het bij wielertoeristen steeds populairder wordende Calpe. De thuisblijvers – met 24 vandaag (en da’s toch veel!) – kregen een typische Vlaamse klimkoers (685 hoogtemeters) voor de wielen, waarvoor het parcours vlekkeloos uitgewerkt door werd door Erik H.
Met de Vrijthout, de Koereit, de Molenberg, de Mottenberg, de Geynsberg en de Draaiberg stond aardig wat klimwerk op het menu, door de enen bejubeld, door anderen verafschuwd.
Maar dat waren nog lang niet de enige hindernissen die vandaag moesten overwonnen worden. Want het was alsof alle nog resterende Vlaamse boeren hadden afgesproken om vandaag massaal onze richting uit te rijden met alles wat ze in hun stallen nog staan hadden: pikdorsers, maaidorsers en meststrooiers. Hun enthousiasme werd collega-verslaggever Erik S bijna fataal, hij werd ternauwernood bijna gespiest op één hunner voertuigen. Het deerde Marc V niet, want om nog langer te kunnen genieten van al die vers geploegde akkers reed hij met opzet in een nagel, waardoor de groep een eerste maal werd opgehouden. Hans VH was weerom mekanieker van dienst. Terwijl Hans zich uit de naad werkte, merkte Marc V plots droogweg in de verte op: ‘Kijk mannekes, Limousin-koeien, schoon hé!’
Waar kan ik zo’n plakkerkes kopen, Guy M?
De vaakst gehoorde aanwijzingen in ons fietsgroepje vandaag waren ‘aansluiten’ (de groep lag na de menige klimmetjes vaak uit elkaar) en ‘rustig’ (het tempo van deze rit was best wel pittig). Maar niet iedereen was helemaal mee met dit aloude rennersjargon. Daarom even deze korte uitleg, zodat daar in de toekomst rekening mee kan worden gehouden: Aansluiten = de afstand verminderen/ Rustig = niet in beweging, vrij van drukte, stil.
In stopplaats ‘het Dravershof’ – volgens Wikipedia de beste Orval-schenker van de wereld – bleef onze drankpauze helaas beperkt tot cola en koffie. (Dave M en Dieter D keken schuimbekkend naar al dat alcoholisch lekkers.) Dave was vandaag trouwens de enige in korte broek en korte mouwen… Een rit als deze is voor deze jongen kinderspel als je weet wat die vorige maand moest doorstaan: https://www.sportevents.eu/grand-raid/
Onderweg in het idyllische Pajottenland passeerden we nog een peloton van oldtimers, maar hun tempo was – in tegenstelling tot de onze – beter aangepast aan de leeftijd van hun bestuurders. Mededaders van het hoge tempo waren nieuwbakken kopman Joren B (die het kopmanschap van papa Marc stilaan overneemt) en Frank VdV die vandaag duidelijk zijn tweede (of is het al derde) jeugd terugvond. Als Stijn VH zich er binnenkort ook nog vooraan weet tussen te wringen, hebben we genoeg kopmannen om menige profploeg jaloers te maken.
Op de Kesterheide passeerden we ook dit jaar de vier witte bollen, de superantennes van het nieuwe communicatiecentrum van de NAVO. Of zij iets van de tactische geheimen van de Snelvoeters hebben kunnen achterhalen, lijkt me weinig waarschijnlijk. Michèle R, die zich niet zo lekker voelde, besloot op eigen tempo de rit af te werken.
Aan het einde van de rit plaatsen enkele onverlaten nog een versnelling richting lokaal, wellicht om de felbegeerde plaatsjes op het terras voor hun collega’s vrij te houden. Tevergeefs, de mannen van Willaert-Van Boom hielden hun stoeltjes klemvast, zodat we in verspreide slagorde onze dorst dienden te lessen.
Alvast veel leesplezier met het langverwachte verslag vanuit het zonnige Calpe! Een fotootje zullen we er zelf als aperitiefje al bijplaatsen…
