door Erik Seghers
Bootje op, laat je varen. Zo dachten de Olympiërs het toch. Maar wij, atleten van Kalfort, springen liever op onze carbonnen paarden. Weliswaar zonder die zweepslagen.
Vandaag is het zo plat, als de tijdrit gisteren. “Gana we”, hoorde ik Van Aert luidop denken. 7h30 stipt: ‘kom mannen, we zijn weg het is 8h30!’, riep onze Olympiër Jos. In ieder geval, iedereen volgend gezwind zijn wiel, 20in totaal!
We reden een kleine lus rond Boom, want we wilden de TML liefhebbers niet storen. Via de blauwe bruggen van Heindonk, reden we richting Duffel. Het leek wel de tijdrit van gisteren, maar dan in zonnige omstandigheden. En 100 kilometer langer. Jelco Van Verheyenepoel trok door. De eerste twee uur wilde hij niet van kop komen, waar ligt die verdomde eindmeet dacht hij. Maar uiteindelijk liet hij los. Hetzelfde gold voor Guido, die liet ook alles los. Maar wel ergens achter een elektriciteitskast te Pulle. “Als je moet kakken, moet je kakken.” Zand’er ‘hoven zei hij, en weg was hij, nadat die hond zijn achterste had proper gelikt. Den Dieter vertrouwde het hele zaakje niet, en zocht nadien een ander achterwiel. We leken wel een bende vluchtelingen, zo snel hing het. Maar ‘so what?’, die krijgen tegenwoordig ook al een vaarwaardige boot, weliswaar op de Seine.
Ride for your life, wat een spektakel. In Oelegem gingen we dan eerst onze dorst lessen. En ik dacht het geheim ontdekt te hebben van onze Jelco. Een “geile” limonade van Ordal. ‘Geef mij er maar twee’. Dat was nadien een foute beslissing, want dat spul werkt precies maar bij 50% van de atleten. Waarom wel bij hem, en niet bij mij?
We reden langs de parking terug naar huis. Wommelgem, Vremde, Boechout, Lint en Rumst. En plots waar daar den Eddy op kop. Hij had ondertussen al 5 keer naar huis gereden, maar daar was hij terug. Nog een tiental kilometer dachten we, maar niets was minder waar. TML was nog niet gedaan, dus terug langs die befaamde blauwe bruggen, maar nu andersom. Ze gunden ons echt geen glimp van de feestvierders, ja, eentje op die blauwe brug bovenaan. Dat gaf ons nog wat energie, om die omleiding te volbrengen. En dat deden we. We gooiden Biden over boord, en gingen er vandoor als een echte zwarte Kamala. Wow, wat als wij daar in Parijs zaten? We hadden op ons gemak allen goud behaald. Maar in de plaats bleven het goudgele rijsttaartjes in het Coolhem. Maar we hebben geschiedenis geschreven, nadien op het terras met de grote pinten erbij.
