Maand: maart 2025

Door Eddy Daems

Wat bezielt een mens om op de dag dat het zomeruur opnieuw wordt ingesteld (een uur minder slapen), in de bijtende kou op zijn fiets te kruipen om gedurende een viertal uur te worden afgebeuld door twee kanjers van koereurs, met name Jelle V en Bjorn M?
De rit van vandaag deed me ongewild terugdenken aan mijn bezoek deze week – samen met mijn klas – aan de Steenbakkerijen op Noeveren. Daar moesten de arbeiders van zonsopgang tot zonsondergang hun botten afdraaien, zelfs op zaterdag. En vandaag waren wij, arme sloebers, de ‘arbeiders van de weg’.

Jelle V stond nochtans al te bibberen nog voor de rit was gestart. Was het van de kou? Neen, het was van de spanning! Het was namelijk zijn rit die we voor de eerste keer zouden rijden en dat zorgde voor wat milde zenuwachtigheid.

Pas gestart verbeterde die tweede ‘koptrekker’, Bjorn M, nog even vlug het wereldrecord ‘plat vallen’. We waren nog geen 300 meter ver! Daar begon de ‘mensenkloterij’ al en dat zou tijdens de rit niet veel verbeteren. Schoolmeester Jeroen K dacht: ‘Ik koop mij nog rap een nieuw customized Thompson racemachine. Dan krijgen ze mij er nooit af!’ Veel zoden bracht dat ook niet aan de dijk. ‘Harken’ was het codewoord van de dag! Het enige waar de ietwat oudere Snelvoeters zich konden aan optrekken, was de afwezigheid van Dave M.
Kwam daar nog bij dat we onderweg van die vervelende opschriften tegenkwamen à la ‘Zuiderse sfeer’ bij het Griekse restaurant ‘Tzikis’ in Keerbergen, terwijl de temperaturen nauwelijks boven de 10 graden uitkwamen.

Op de Balenberg te Tremelo, halverwege de rit, kwam ons peloton tot stilstand. Bjorn prutste nog wat aan zijn carbon vehikel, terwij wij kennismaakten met enkele verdwaalde Hollanders die ‘de Vlaamse wegen zo prettig vonden, maar kwalitatief niet zo best!’ en die ook verbaasd waren over de grootte van ons groepje.

Erwin, die speelde het slim, en draaide nog voor halfweg terug. Die wist wellicht wat er nog lag aan te komen.
De wind speelde vandaag alvast een hoofdrol in de rit. Het was voor onze 25 Snelvoeters en 3 gastrijders steeds wringen voor een goede positie, maar na afloop was er bij enkelen onder ons – in tegenstelling tot deze week – alvast een volledige zonsverduistering. Hoedanook, ook bij mij ging langzaam het licht uit!

In ’t Coolhem vond Jelle V nog de energie om mee voor de bediening te zorgen. Voor het amusement zorgden daar dan weer Hans M en boezemvriend Guy M, die met hun doorschijnend ondergoed ongewild de steeds groter wordende impact van de zwaartekracht op hun verouderende lichaam prijsgaven. Gelukkig hadden wij op dat moment onze bokes met eitjes en choco al achter de kiezen. Cindy en Jurgen, die kiezen volgende week ook eieren voor hun geld, want zij gaan richting de carnavalstoet van Willebroek. Zij nodigden Guy en Hans alvast uit om hun carnavalgroep te vervoegen, waarop deze twee snoodaards volmondig ‘ja’ antwoordden.

door Eddy Daems

Het eerste werk van een doorsnee wielertoerist na het opstaan, is eens buiten voelen ‘wa weer het is’, kwestie van te weten welke vestimentaire outfit we vandaag zouden dragen. Het voelde zacht aan, ’t zonneke was van de partij en de thermometer gaf 11 graden aan, maar toch opteerde de helft van ons peleton voor een lange broek, de ‘broekschijters’.
Na nog rap de koffiekoeken voor moeder de vrouw bij de bakker te zijn gaan halen, stonden we gelaarsd en gespoord voor een toch wel zware rit aan het begin van het seizoen. Niemand kon toen al vermoeden dat wij na de rit hetzelfde gevoel zouden hebben als Filippo Ganna na de raid van Mathieu en Tadej: ‘Die mannen proberen volgen kost mij twee jaar van mijn leven’.

Het was van bij aanvang meteen duidelijk: Een viertal jonge Snelvoeters (Tom V, Bjorn M, Jelle V, Dave M) had zich vandaag voorgenomen het de anderen eens flink moeilijk te maken en het tempo danig hoog te leggen. De ietwat oudere (maar voor de rest nog fris uitziende) Marc B en Hans T haalden ook hun ‘groot mes’ boven om de gemiddelde snelheid tot net boven de 30 per uur te handhaven. Hun beukwerk zorgde dat ons peleton van 31 renners voortdurend verbrokkelde.

In de dorpen Asse, St-Anna-Pede, Itterbeek en Dilbeek riepen tal van onze wielerhelden tevergeefs om hun moeder. Maar toen bleek de redding nabij: Iets voorbij halfweg kreeg den Dave M ‘het’ niet meer op zijn groot mes. De batterij van zijn Di2 was plat, zo plat als onze energietank aan het einde van de rit (en voor sommigen al iets vroeger) en zo plat als de grote boodschap van Marc V, want die had vandaag overmatig veel last van zijn darmen. Ondanks ons aandringen om op zijn eentje rustig naar huis te rijden, ging Dave vrolijk verder met zijn sadomasochistische neigingen om ons op zondagnamiddag te verplichten in de zetel door te brengen.
De enige moment van verpozing werd ons gegund door een vroege pisstop, waarbij een opmerkzame Snelvoeter aan Michèle vroeg waarom zijn geen bretellen had aan haar fietsbroek, wat bij haar de zin ontlokte: ‘Geen bretellen is broek af en pissen. ’t Zijn niet enkel de venten die chance moeten hebben!’

Onderweg had graafwerken Bart De Hertogh – die zogezegd was gaan mountainbiken – het parcours helemaal opgebroken. ‘Da was een woensdag nog nie’, probeerde de Willy M zich vrij te pleiten. Daarna werd het ook al niet veel beter, want sommigen onder ons hadden spijt niet hun gravelfiets te hebben meegepakt, want het parcours lag met putten en zand bezaaid. Geen kwaad woord verder over de Willy, want al bij al was het weer een supermooie rit om duimen en vingers af te likken.

Geen sprake van een zinderende finale, want naarmate de rit vorderde, zaten steeds meer Snelvoeters op hun tandvlees. In Asse zagen we hetzelfde triest tafereel bij onze collega’s van Willaert-Van Boom. Of zoals Dieter VC het vandaag fijn verwoordde: ‘Keren en draaien, trekken en snokken!’
De boerenwegels die Willy voor ons had uitgezocht, zorgden voor een constant uiteengerokken peleton.

In Londerzeel passeerden we nog enkele collega-wielertoeristen, die aangesproken werden door ons wielericoon Eddy Merckx. Enkele van zijn wijsheden die hij hen in het oor fluisterde: ‘’t Zijn hier allemaal zotten, zenne meneer, die zijn meer dan één vijs kwijt!’

Toen Dave en Jelle in ons lokaal nog eens het grote mes bovenhaalden, sloeg de schrik menig Snelvoeter opnieuw om het hart. Gelukkig gebruikten ze het mes ditmaal voor het aansnijden van de heerlijk smakende rijsttaart ons door Cindy aangeboden. Van de Jurgen geen spoor, gelukkig sprong Geert M bij om iedereen te voorzien van de nodige drankvoorraad.

De winter was terug van nooit weggeweest. Zie maar naar de rittenkoers Parijs-Ijs, dat was not zo Nice! De rit werd zelfs geneutraliseerd, op de parking. Verzameld te Kalfort, werd er dan ook vertrokken achter de klokvaste Scheers. Vandaag geen Scheers en de Schepper Jelle, die was zijn grenzen ergens anders gaan verkennen. Dan maar iemand anders die mee op kop ging sleuren, den Dave. Een frisse start, zowel in onze benen als op onze snoet. De korte broeken lagen terug waar ze horen te liggen in de winter, in de kast. De vraag van vandaag: Welke ijsberen zullen wel uit die kast komen? Het tempo ging direct de hoogte in, vooraan waarschijnlijk niet beseffend. De rugwind deed wel goed voor het koude gevoel wat te verdoezelen. Achteraan zaten onze hekkensluiters: De familie Brys, Guido, Nico en ook ikzelf een hele tijd. Defensie is in deze tijd dan ook heel belangrijk geworden. Ze willen zelfs 17 miljard spenderen in de komende 4 jaar. Zij houden iedereen goed in de gaten en vooral bijeen als 1 groep. Maar ze hangen aan de rekker, intervaltraining in de hoogste graad. De kolonels van het peloton. In Lede klonk er plots een hels lawaai, een mannenstem die heel het peloton over galmde. Tom V. merkte een breuk op, halfweg ons vuurpeloton. Was dat vrouwlief Els dat een beetje in de problemen geraakte?Love is All! Door die kordate stem, bracht hij wel alles terug tezamen. Niet veel later werd het tempo terug opgedreven. Er klonk nog veel getetter in de rangen. Vele onderwerpen kwamen aan bod, soms te zot voor woorden. Trump en Elonmochten niet ontbreken. Hadden zij deze week onze GPX verstoord in de WhatsApp Community?              Lip-Bu Tan is op zijn 65 jaar de nieuwe grote man van Intel, die hen van de afgrond moet redden. Hier hoorde ik enkelingen zeggen dat ze op die leeftijd liever op pensioen zouden gaan, weliswaar op fietspensioen. Alhoewel onze voorzitter is op echt pensioen, maar zien we hem nog terug in ons clubje? Inmiddels kraken her en der al wat pionnen. Door het gebeuk vooraan deed het pijn. Vooral beer Dave kende geen genade, blijven gaan dacht hij. Hij was heel de dag in het offensief, voor hem geen defensiebudget! In de buurt van Lede, roken we de geur van warme chocolade van Callebaut. Door die walm geraakten we in een roes, in een soort trance. We kregen visoenen, alsof we Erwin De Clerck zagen opduiken op zijn Specialized. Raar! Nee dit kon niet waar zijn. De wind was intussen al gedraaid, recht op ons hoofd. Velen moesten hun pijn verbijten om aan te klampen. Maar de visoenen bleven, want in Kalfort stak Erwinator ons terug voorbij. Was het een droom?

door Eddy Daems

Hoewel er vandaag weer een dagrecord zou kunnen worden gebroken (warmste 9 maart sinds de metingen), verscheen het merendeel van de 27 van de in totaal 44 Snelvoeters (61% aanwezigheid) vandaag in lange broek. En nog hadden verschillenden onder ons last van wintertenen en het fenomeen van Raynaud (witte vingers die gaan pijn doen en/of tintelen), allée den Erik S toch! Erik, misschien hebben jouw nieuwe, hagelwitte schoenen daar iets mee te maken!?
Neem daarbij nog gastrijders Chris VD, Andy Roskam en nieuweling Frederick Priem, zodat we met 30 op sleeptouw werden genomen door piloot Marc Brys. Op voordracht van Chris V en Geert M zou deze jongen – triatleet in zijn vrije dagen – eerstdaags lid worden van ons ploegske.

Tony was terug van de partij om de aanwezigheden op te nemen en controleerde iedereen op al dan niet gewettigde afwezigheid. Deze rijders hadden alvast een gegronde reden: De gebroeders Tierens gingen zich deze morgen bourgondisch laten verwennen bij een brunch (Als die mannen maar kunnen feesten!), Patje D had weer zijn valiezen genomen richting Spanje en van voorzitter Chris hoorden we het droeve nieuws dat hij nog altijd in de lappenmand ligt. Wij wensen hem alvast het allerbeste toe! Bij deze ook een spoedig herstel aan alle andere Snelvoeters die omwille van gezondheidsredenen er nog niet bij kunnen zijn.

De rit zelf kan samengevat worden als volgt: Land van Waasroute met 87 km, 160 hoogtemeters aan een gemiddelde van 32,3 km.
Net voor de Temsebrug wisten de paarse wielrenners van WIK Puurs onze gemiddelde snelheid nog even naar beneden te halen, maar eens de brug gepasseerd ging het steeds vlotter richting Waasland.
In de Botermelkstraat te Sint-Niklaas – zijn naam waardig – voelden enkelen het melkzuur in hun spieren zich reeds ophopen. Er werd de eerste kilometers dan ook danig de lap op gegeven!
Iets wat in de tweede helft van de rit niet zou beteren, want dan verscheen de piloot zelf aan kop en ging de snelheid meteen de hoogte in. Het bord ‘Berm in slechte staat’ langs de kant van de weg, was aan het einde van de rit dan ook toepasselijk op enkele van onze fietsvrienden. Gelukkig bleven we gespaard van meer onheil wanneer iets verderop het bordje ‘Funerarium’ voor onze neus opdook. Halverwege doken meermaals bordjes op met het opschrift ‘Sneltrappers’. Een gewiekste poging alweer van die mannen van de WIK om ons het verkeerde pad op te sturen? Maar daar ’trappen’ wij niet zo ‘snel’ in. In Nieuwkerken-Waas tankte iedereen opnieuw moed toen links en rechts posters opdoken van de Eroticabeurs in Wieze. Al snel werd er een tandje of twee bijgeschakeld.
Met enkele brutale chauffeurs op de baan werd het nog bijna het Land van Tom Waesroute.

Wat onze Snelvoeters nog op hun boterham kregen in ons lokaal, weet ik niet, maar hopelijk hadden ze het nodige medelijden met Jurgen, want die was nog niet helemaal hersteld van drie dagen carnaval vieren in Aalst. Cindy, op haar beurt, die zag er een pak beter uit en zal onze wielerhelden wel weer in de watten hebben gelegd.

Als de mensen ons deze ochtend hebben aanschouwd op de parking, zullen menige gedacht hebben: “Mooi verkleed, maar waar zijn de praalwagens?” De fanfare leek wel aanwezig, want er was veel kabaal. Het was duidelijk een blij weerzien bij velen onder ons. Als een stelletje ontsnapten uit het circus, zetten we dan ook met veel overdaad aan en wat dacht je? Het was weeral Jos en Jelle die de touwtjes in handen namen. Rood overheerste. Rood, de kleur van actie, dominantie en … Seks. We waren weg onder een stralende zon, doch nog met negatieve temperaturen. Fris aan de vis. De omschakeling was nog geen feit, de winter was er nog. Er was maar één persoon in onze rangen die zich niet deftig kon kleden. Was het Zelensky in eigenste persoon? Respect voor die man, een echte durfal! In het eerste kwart van de rit zochten we de hellingen op. De eerste hoogtemeters van het nieuwe seizoen. In Sint-Brixius-Rode beklommen we de Tour Of Merckx Hill. Onze Merckx zat lekker warm binnen op …. zijn Tax. Via de Plasstraat knalden we naar beneden richting Cockaert Design. Hiermee sloten we het heuvelachtig gedeelte van het parcours al af. Ondertussen waren de temperaturen al wat aangenamer. Sommige leden hadden zelfs warmte pads nodig. Ze konden deze overal kwijt, in hun handschoenen, op de rug, in hun schoenen en zelfs in hun broek. De binnen rijders hadden deze zorgen helemaal niet. Er waren vandaag tal van gegadigden om kop te trekken. Zelfs onze wereldreiziger Jeroen deed zijn duit in het zakje. Nam hij ons mee naar Nieuw-Zeeland?                       De eerste rit van 76 km gebeurde aan een gezapig tempo van 30.5 kilometer gemiddeld. Onze rit sloten we af in het café, niet ons stamcafé, want die waren naar het verkleedbal. Het was te doen in de Stepp, de cafetaria van den Tennis van Puurs-Sint-Amands. Met een drankje en hapje keken we uit naar al dat lekkers dat voorbijschoof beneden aan de straatkant.