Maand: mei 2025

door Erik Heyvaert

Zondagmorgen 06h22. Het eerste bericht op WhatsApp kwam van Jos S: “Wordt er gereden vandaag?”. Hierop volgden enkele reacties met als hoofdthema regen. Maar wat is regen? Regen is water, en water is het hoofdbestanddeel van bier. En aangezien snelvoeters graag bier drinken, zou je toch denken dat ze water omarmen. Maar water in de vorm van regen wordt blijkbaar niet geapprecieerd. De boeren zijn nochtans content. Ik geef toe, ik haat regen want dit betekent extra kuiswerk aan mijn carbonnen bolide. 

De mannen die gisteren de Gran Fondo Scheck gereden hebben hadden we vandaag sowieso niet verwacht op de clubrit. Bjorn M heeft deze rit van 158 km met 2.080 Hm afgelegd aan een gemiddelde van 37,4 km/hr. Deze Übermensch laat de fantastische prestaties van de andere Snelvoeter-deelnemers als een niemendalletje voorstellen. Niets is minder waar. Goed gedaan makkers!!

Terug naar de parking. 07Hr30 en twee snelvoeters paraat. Snelle Jelle en trage Erik. Onze eerste reactie was: “Waar blijven die platte zjatten?”. (WhatsApp doet autocorrectie en dit werd vervormd naar “platte skaten”. ) Aangezien Jelle de piloot was, heeft hij beslist om het parcours aan te passen. Er zaten in het originele parcours enkele afdalingen bij, die bij dit weer misschien wel eens gevaarlijk zouden kunnen zijn. Dus de keuze viel op de dijken van Mechelen naar Leuven en dan via de fietsostrade van Leuven naar Zaventem en zo terug naar huis. De Jelle en ik. Het was precies alsof ik naast Els reed. Babbelen, babbelen en nog eens babbelen. Ik, die normaal gezien gefocust ben op de weg, kon niet anders dan sociaal de rit afwerken. Die van ons, een platte zjat, gaf me de opmerking dat de Jelle dan toch geen “slechte jongen” was. Ik had in het verleden wel eens commentaar gehad op Jelle’s manier van rijden, “Vroem vroem, de gaspedaal open”. Bij deze respect om maar met een gemiddelde  van 28+ uw clubrit te posten op Strava. Michèle en ik vertrekken voor een maand naar Catalonië. Die van ons heeft een jaar intensief Spaans geleerd. Ik ken de basics: “dos cervezas por favor”

Jelle’s advies is om, in meerderheid van stemmen, de oorspronkelijke Dijleland rit opnieuw te rijden in plaats van de rit naar het Hageland. Het parcours van deze rit is te mooi om zomaar te laten passeren en Hageland is immers nog niet verkend.   

door Erik Seghers

Het circus kon weer vertrekken. Met onze clubpakjes aan konden we evengoed meegedaan hebben aan de rariteiten show van Eurosong. We zouden nogal opvallen: Douze points. We verkozen wijselijk voor een rit naar de Muur. Niet in Oostenrijk en al zeker gene in de Gazastrook, daar staat geen muur meer recht! Het wordt die van Geraardsbergen dan maar. De winnaar van het festival kon dezelfde zijn als onze 2 vaste kopmannen voor de eerste 45 minuten: JJ. Dezelfde naam, andere capaciteiten. Er zijn nog zekerheden in het leven, zoals de heropleving van Erwinator. Daags voordien nog zand in onze ogen strooiende. Er werd veel gepalaverd in de rangen, onder meer over wanneer we met pensioen kunnen gaan, zowel op werkniveau als Snelvoetersniveau. Voor de pré-leden Senne en Robbe is dat zeker nog niet aan de orde, die jongens moeten eerst nog enkele examens afwerken, vooraleer ze losgelaten worden in de arbeidsmarkt. Hier rijden ze al rond als losgeslagen honden, jong geweld. Ondertussen zaten we al diep in de heuvelzone. We namen onderweg nog een smalle spleet te grazen, waar we allen doorheen moesten. Boven werd er wel gewacht op de wildplassers. Het gezin van Pamel lieten we rechts van ons liggen en via de Klakvijverstraat reden we naar de Onkerzeleberg, 2.5 kilometer lang klimmen. Boven aangekomen aan de top, stak Tom zijn band plat, zodat onze oudste aanwezige kon bijbenen. Aan het kruispunt werd het peloton in twee gedeeld. De bangeriken dwaalden af naar links, de echte durvers namen de vlucht naar rechts. De zonnebloem af! En daar lag hij, de Vesten en zijn rommel. Daarna nog de andere rommel: de enige echte Muur, er bestaat maar ene. De kapelmuur namen we er dan maar bij. Alles werd vastgelegd op film, waren het dan toch geen lafaards? We konden het niet goed zien, wie was de eerste die daar voorbij vlamde, was het Bjorn, onze kampioen?

Toen iedereen zich aan de kapelmuur aangemeld had, bolden we naar de Bosberg, om die dan naar boven te klauteren. Het betere kasseiwerk! In Pajottegem werden we getrakteerd op lekker fris en vervallen energierepen. In sommige stroken zouden ze er een moord voor plegen. Maar daar zitten de Joden niet mee. Er zit geen enkele Jood in de Giro, die vandaag meerijdt op de gravelstroken. Via Ternat werd er aan een gezapig gezwindheid de Morette naar boven gereden. Goed gedaan, Joren en Stijn. En als beloning mochten ze nog eens alle registers opentrekken. Hun leraar – coach zat pal achter hen, naast mij nog wel. Luxepaarden kracht! We hebben geen straaltje zon gezien vandaag, het was bij momenten koud, maar we houden er een warm gevoel aan over. Wat een prachtig parcours van Chris, gefinetuned door een zekere J. En die zotte pakjes, die nemen we er met veel plezier bij. Zoals je bij Trump niet weet wat er ons morgen te wachten staat, weten wij het ook niet. Maar wel dat we volgende week zondag weer paraat staan. Misschien zitten we dan wel in de finale!

Door Erik Seghers

Het uitslapen op zondag is verleden tijd, want de zomer is daar. Het “Sensazione Estiva’ is er, alsook 22 toppers. De ritten worden vanaf nu alleen maar langer en lastiger. 7h30 stipt, het startschot. De choco van gisteren proberen we te vergeten, we gaan op zoek naar honing. Misschien wel honing die zo zoet is als de sapjes van een vagina die verstopt zit in een witte legging. We gaan er heen, ver weg van Kalfort. De lange smalle atleten van de Snelvoeters en de Senne leiden het tempo van de groep, ook Jos doet mee. En of het vooruit gaat! Tot dienen ajuin in Aalst zijn ketting overtrekt, in stukken uit elkaar. Als al het reservemateriaal dat voorradig is wordt boven gehaald, is de teleurstelling groot. Niets dat kan helpen voor de kettingbreuk. Dan maar de 112 bellen en afdruipen. Al een geluk dat die geen plannen hadden, anders stond hij daar te wenen. De rest trekt verder als zwaluwen die warme oorden gaan opzoeken. Op weg naar den Dries, waar ligt die mossel? De nervositeit in het peloton neemt toe, evenals de snelheid. Juist voor de gevreesde tweetraps, valt er nog ene plat. Dan maar alleen verder rijden, denkt er ene, want de Berendries loert juist om de hoek. Niet veel later trekken er nog enkelingen mee naar omhoog, want ze willen niet op hun kloten krijgen. Geen kip Curry voor onderweg, wel brandende longen. Naar boven klauteren. Na kilometer 82 staat Jan ons op te wachten aan een wagenwijde open deur. We komen aan in het paradijs met palmbomen en al.

Een schone Woutbrechtegemse zit ons op te wachten, en ze werkte daar ook nog. Onze tong hangt op onze koersschoenen, en het was niet van de vermoeidheid! De weke benen zijn voor straks als de droom uit elkaar spat. Als ons zaad terug afgekoeld is, vliegen we als reisduiven terug naar ons nest.

“ Fare Attenzione”, doen we teken met onze hand naar de andere zwakke weggebruikers. De snelheidsduivels zijn in aantocht. Rond de laatste 30 kilometers voegt dienen ajuin zich terug in onze rangen. Gewoon thuis een klimfiets kiezen uit zijn collectie, die hij eigenlijk niet meer nodig heeft want de heuvels heeft hij mooi achter zich gelaten. Bij momenten is het precies koers, dit is zalig!

Aangekomen in ons clublokaal krijgen we geen peperkoek maar driehoeks boterhammen met kaas en hesp. De Labieres (= Lees Lapierre) en de lullekes verschijnen ten tonele. Ook onze voorzitter komt er aan gereden, een blij weerzien. En Oh zekers, volgende week staat de Muur op het programma. En als je denkt dat het een lastige rit gaat worden, er zijn erger dingen in het leven!

Door Erik Seghers.

Het was een mengelmoes. Winter, Lente, Zomer en Winter tenues stonden aan de start. Het was moeilijk te kiezen na drie dagen hoogzomer.
Het uur van de Olifant was er. Nee, Bart de Pauw was er nu niet bij, maar wat een prachtige show was het wel afgelopen week. Bij ons stonden de showmannen ook vooraan, zoals gewoonlijk. Namen noem ik niet, die zijn ondertussen al bekend. Druppelsgewijs werd het gevaarte in gang getrokken, nee niet die Olifant, maar het voltallige peloton van de Snelvoeters, 28 leden en 3 gastrijders. Als we nog eens een kritisch verslag zouden opmaken, kunnen het volgende keer wel 31 zijn, onverdeeld!
Het ging vandaag gebeuren aan de andere kant van het water, weg van de bewoonde wereld. In de polders aangekomen, smeet den Heyvaert zijn volle drinkbus weg. Iedereen ging in de remmen, behalve Michèle, zij reed gezwind door. Wat later zagen we in de verte iets bewegen in de graskant. Was het een otter? Nee hoor, het was dame Roux, met haar broek op haar enkels. Geen bomen te bespeuren. Het plan van manlief was gelukt.
Op het keerpunt te Melsele was de wind gedraaid, vanaf nu bijna enkel nog meewind. Door de rotvaart reden we voorbij onze gebruikelijke stop, oeps. Dan maar voort knallen. Daar ging ook Dave uiteindelijk van kop af, gedaan met de leut voor hem. Hij wil van niemand hulp, zeker al niet van de sterke rugwind. Halfweg waren we toen.
Vanaf nu was het de beurt aan de iets minder sterke koptrekkers. Nee namen wil ik niet noemen, maar den Ivan en Lange Marc deden hun opperste best. Draaien, keren en dan nog die wind, Muerte. “Totaal leeg”, hoorde ik iemand met zijn laatste adem mompelen.
De laatste tientallen kilometers kwamen Nikolaas en Joren aan kop. Je moest de tenen geregeld uitkuizen vandaag. Rijden, godverdomme! De witte rook zal niet lang op zich laten wachten. Meneer Robbeets had zijn vrouwlief Ellen zelfs meegebracht, ze moest met haar eigen ogen komen aanschouwen hoe goed hij wel reed. Want verhaaltjes en de werkelijkheid verschillen nogal eens van elkaar. Ze wreef geregeld in haar ogen, was het echt wat ze zag? Op kousenvoeten reed ze vlotjes mee, ze wilden geen glimp missen van manlief aan die kop. Wie is hier het sterke geslacht?
Met wat licht gezever “in pakjes” onderweg, bereikten we bijna onze eindstreep. Maar ik kon het niet laten, het was sterker als mezelf, ik moest nog 1 keer voorbij Michèle rijden. Blijkbaar heeft één ieder van ons zijn vaste plek in het peloton. Voorbijsteken doen we niet! Maar het is zo leuk om soms eens buiten de lijntjes te kleuren. En wat een mooie regenboog was het wel in de eerste koershelft!