Categorie: Uncategorized

Auteur: Erik Heyvaert

Nog maar voor het tweede seizoen op het programma en al gepromoveerd naar een Snelvoeters klassieker. Dit ter vervanging van de vroeger gereden georganiseerde rit die vertrok in Bodegem en ongeveer dezelfde streek aandeed. Volgens sommigen wel de mooiste rit op onze kalender. 20 Snelvoeters waren present. De rest was waarschijnlijk paaseieren aan het rapen. Kester staat niet alleen bekend om zijn mooie, heuvelachtige parcours maar eveneens om de mysterieuze, huizengrote, witte bollen die we passeren.

Onder die bollen schuilt het afluistersysteem van de NAVO. Elke radiogolf, gsm gesprek en nog zoveel meer kan van hieruit afgeluisterd worden. Big Brother is watching you. Niet dat de NAVO veel interesse heeft in de onzin die de snelvoeters via Whatsapp naar elkaar versturen, maar moest er een kernwoord instaan wat via de logaritmen als verdacht wordt beschouwd, dan gaan de alarmbellen aan het rinkelen. De vrolijk passerende wielertoeristen staren zich blind op die geheimzinnige bollen zonder te beseffen dat het zenuwcentrum van deze afluister installatie zich bevindt in een ondergrondse bunker onder de heuvel rechts van de baan.

Eens de bollen gepasseerd reden we richting het Dravershof. Dit café te Pepingen is de ambassadeur van Orval. Onze steeds presente chauffeur van de volgwagen, Patje, voelde zich als een kind in een speelgoedwinkel. Hij kon het heel goed vinden met de cafébaas. Nu weten we dat Patje wel een Orval lust.

Op de terugweg had ons nieuw lid, Erik Van Buggenhout, iets teveel power geëist van zijn sjieke Pinarello Dogma. Zijn ketting sprong gewoon in stukken vaneen. Dunne 12 speed kettingen zijn waarschijnlijk niet bestand aan de kracht van de Snelvoeters. Andy probeerde nog te herstellen, maar de schade was niet ter plekke repareerbaar. Dus werd den Erik mooi thuisgebracht met de volgwagen.

Na de rit nog gezellig nagenieten tussen pot en pint in ons clublokaal, café Coolhem, waar we na de rit getrakteerd werden op broodjes. 

Met 22 fietsers aan de start, alhoewel het even koud was als de week ervoor, bijna zero, maar met toch een zonnige dag in het verschiet. En als je denkt dat het cocona tijdperk voorbij is, heb je ’t goed mis. Sinds de maskers af mochten, zijn er meer gevallen te constateren in ieders directe omgeving. En als het geen corona is en dan is het iets anders dat niet deugd. Zo ook heel wat afzeggers bij de Snelvoeters: Jelle, Hans VH en Erik S nog niet helemaal vrij van corona. Dirk DB heeft het ook goed zitten gehad. Willy VD ook ziek thuis. Veel beterschap, mannen, goed herstel is belangrijk.

De rit naar Hulst was verkend door Patje Daems die zelf op de dag van de rit liever in Spanje zat. Gelukkig had hij de GPX meegedeeld want hier en daar waren weer wegwerkzaamheden waar we even om moesten. Zo onder andere op de weg naar De Velle.

Den Davy zorgt als kersvers lid tegenwoordig voor de aanvoer van nieuwe leden. Vandaag waren Erik Van Buggenhout (bijgenaamd Beer-rik zodat we hem kunnen onderscheiden van de andere Eriken) en Mathias Waegemans de nieuwkomers. De gemiddelde leeftijd van de club zakt met de week.

Op een gezapig tempo ging het richting Nederland maar eens goed de grens over stak Marc B. zijn kop aan ’t venster en ging het praten over in hijgen.

In Hulst vond de lokale overheid het blijkbaar leuk om een aantal straten van richting te veranderen en dan was het toch even zoeken hoe de chauffeur zonder spookrijden op de grote markt kon raken. Gelukkig kent Andy hier goed de weg en loodste hij de Patte feilloos naar cafe ’t Raedhuys.

Ondertussen won de lentezon aan kracht en konden er hier en daar wat kledingstukken uit. Op de terugkeer werd het flinke tempo aangehouden. Met ommetjes in Elversele en Oppuurs kwamen we veilig en wel terug in Kalfort waar Tyana boterhammetjes met kop en kaas voor de fietsers had geprepareerd. Zoals gewoonlijk gingen die er samen met enkele grote pinten als zoete broodjes in.

Auteur: Erik Seghers

Nu de koude ons nog even in de ban houdt, mogen we onze Roebels nog even achter houden, schoon!

Al jaren spreekt men over ‘propere’ energie voor een betere en mooiere Aarde! Dat gaat uiteindelijk een Schoonaarde opleveren, ineens ook onze vijfde rit.

Maar wat als het gas opgeraakt? Dan zullen we met z’n allen een paar tandjes kleiner moet schakelen. Minder energie verbruiken, dat is ook de reden dat  we vandaag met 15 renners vertrekken en niet alleen. In heel de media klinkt steeds, we moeten zuinig zijn met onze energie. 

Bij een barre -3 graden maar wel met lentezon vertrekken we richting Hamme, waar straks de Ronderenners voorbij razen, aan waarschijnlijk hogere snelheden dan wij. Jos en Ivan op kop, door hun krachten zal de rest zich op energy modus kunnen mee laten drijven. En om ons wat op te warmen kruipen we allemaal wat dichter in elkaars wiel.

Na een uurtje komen dan onze 2 nieuwe aanwinsten op kop, Dave en Davy, the blues brothers – helemaal in zwart pak en donkere bril, maar hoed geruild voor helm. Dat zien me er echte Ronderenners uit, pure power, misschien wel onze nieuwe energievreters om kop te trekken in de toekomst? Na wat straffe verhalen uit Mosul, trouwens puur respect Jan, gaan we onder de toren iets drinken en bijpraten.

Billie de hond was er ook !

Na de rustige break verder langs Herdersem waar we enkele stevige klimmetjes meepakken. Terug naar onze thuishaven.

Oh Dessa men zijn we veel sterker. 

Volgens mij zijn er wel wat gasten die met hybride modellen rondrijden en tijdens het eerste deel wat extra energie hebben opgespaard. Alle remmen gaan los en we denderen door aan een hoog tempo. De gespaarde energie komt vrij.

We stellen vast dat onze afwezigen, waaronder ook onze saloncoureurs, ongelijk hadden.

Wat een zalig gevoel uiteindelijk, de Lentezon.

Keep the Energy Modus Low, and till next week ( or 2 ).

De profwedstrijden rijgen zich aan elkaar, Brugge-De Panne, E3-Prijs met Van Aert als winnaar, en straks Gent-Wevelgem. Maar eerst onze eigen rit rijden, om even het gevoel te krijgen dat we ook wel wat semi – profs zijn: Kalfort-Wetteren-Kalfort!

In ons peloton geen aero cycling packs zoals in de profpelotons meer en meer opduiken. Misschien een idee voor ons bestuur om onze koptrekkers zo een pakje cadeau te doen zodat ze in hun zog het peloton nog sneller kunnen op sleeptouw nemen.

Was het nu vertrek nu om 8u00 vertrek of toch last-minute om 8u30? De telaatkomers hebben pech, goede afspraken maken goede vrienden.

Het eerste uur rijden we aan een gezapig tempo, de 3 koptrekkers, JPJ laten ons snel vergeten dat het een grijze dag is.

Na een uurtje moeten we even halt houden voor de slappe ketting van onze schoolmeester, maar al snel gaat het aan hetzelfde tempo richting Uitbergen. 70 km op de teller en vlug een snelle drankpauze in café de Zwaan. Allee dat dachten we toch. Maar de zwarte zwaan van dienst duldde geen hulp en daardoor verliep de bediening in ganzenpas.

Na de break nog 30 km in het vizier en het snelle tempo zit er direct terug in. Wat een sterke beren weeral vooraan.

Als je ziet wat een VD Poel kan na zijn rugperikelen, onvoorstelbaar. Maar ook hier in onze rangen zijn er velen met last van lage rugpijnen. En toch zitten hier ook krachtpatsers tussen.

De sprint wordt lang op voorhand voorbereid met hoog tempo zodat echte aanvallen uitblijven. En ja daar komen we na 102 km over de streep. Het zal een Foto-Finisch worden. Neenee, geen dickpics want daar zullen de bloemenmeisjes niet happig op zijn. Ik weet niet exact wat onze sponsors doen, maar laat ons hopen dat er geen Overmars tussen zit.

Nu een hapje en een drankje voor de mannen op cafe en wachten op de zon.

Van onze oorlogscorrespondent Erik Seghers:

We gaan onze derde week in, wat wel is een geschiedenis rijk jaar kan worden. In  de eerste week zagen we nog een zeer sterk offensief, en enkele oud-strijders hielden er een wrang gevoel aan over. Het duurde niet lang dat de eerste telegrammen de wereld werden ingestuurd. Want zeg nu zelf, soms doen mensen nogal eens domme dingen en dan kan je wel eens als een Idioot overkomen. Hiermede lijkt er wel een goed verzet tot stand te zijn gekomen, want eendracht maakt macht. Alles voor het Snelvoeters volk!

Vandaag is het doel om de stad Groot-Bijgaarden te verdedigen met man en macht, want daar ligt misschien wel het keerpunt van de wielergeschiedenis. En off we go. 24 dappere patriotten vertrekken naar het front en dat we een snelle start nemen mag wel gezegd worden .

Aan de kant staan vrouwen en kinderen om ons toe te juichen en uit te waaien wanneer het peloton voorbij raast. Daarna zoeken ze veilige oorden op en keren ze huiswaarts. Afscheid, maar hopende op een blij weerzien met de overwinningsbeker in onze handen. Al snel draaien ze de sneeuwkanonnen open, gericht op het ganse  peloton. Al snel zijn er een 4-tal die sneuvelen, Hans T, Mark, Stijn en Hans VH, keren  terug huiswaarts.

Met de barkoude, wel bijna Oekraïnse  weeromstandigheden, lijkt de strijd snel gestreden te zijn. Door deze barkoude en felle sneeuwbuien kunnen we niet verder, zelfs Frank niet met zijn wit ondergesneeuwd regenjack aan.

35 km, verder geraken we niet. De vijand heeft ons te grazen en de 12 overgebleven zullen de eindstreep ook niet halen. Maar chapeau aan onze helden, onze strijders, de vrouwen mogen fier zijn op jullie !

Maar opgeven, nee dat kennen de snelvoeters niet. Volgende zondag wordt het volgende offensief gepland, richting  Wetteren.

Nee, nee, de Poetins van deze wereld krijgen ons niet klein. Vive la Liberté, Slava Ukraini, Vive de Snelvoeters.

Weer 31 deelnemers voor de rit van 90 km naar Meldert en omstreken. Bij het vertrek ook kandidaat nieuw lid Jason Van Aken. Voorheen had hij al anderhalf jaar meefietst bij Feryn in Kapelle o/d Bos. Maar blijkbaar had ie deze winter nog niet veel op de fiets gezeten dus was het afwachten hoe hij deze rit zou verteren.

Wie het in Buggenhout minder verging was Jos VB. In de Hooilaert, iets voor de spoorwegovergang, zat er een diep gat in het wegdek. Nog eens een voorbeeld dat de wegen er in Belgie soms erbarmelijk slecht bij liggen. Vooral versleten betonwegen zorgen voor levensgevaarlijk toestanden. En dat heeft Jos ervaren. Hij kon de put niet meer ontwijken en dacht dat zijn fiets in stukken brak. Gelukkig was die van goede oosterse makelij en kwam hij er met een platte band vanaf.

Bij het heenrijden zat de wind koppig in het nadeel. Vraag dat maar aan koprijders van dienst Jelle of Hans T. Voordeel is wel dat de terugweg dan gemakkelijker trapt.

“Er wordt achter je rug geklapt”, zei iemand op een gegeven moment tegen Hans M. “Geen wonder”, repliceerde Hans, “als je op kop rijdt doen ze dat allemaal :)”.

En hoe verging het onze nieuwkomer? De rit zat in zijn benen. Niet te verwonderen als je maar 1 maal gefietst hebt deze winter.
“Volgende week terug van de partij”. That’s the spirit!

Oorlogstijd of niet, het nieuwe seizoen is aangebroken en de eerste rit op 6 maart trok net als andere jaren veel deelnemers. Onder een lentezonnetje en bij winterse temperaturen troffen we 30 fietsers aan om 09.00 uur op de parking Coolhem. Klaar voor een eerste rit richting Meise, goed voor 75 km.

Een reporter van PubliNieuws was ook opgedaagd voor een interview. Voorzitter Chris deed zijn uiterste best in het beantwoorden van een vragen die meer duiding moesten geven over de club, zijn leden en hoe het er bij de Snelvoeters aan toe gaat. Ook een groepsfoto mocht niet ontbreken.

Onder pilootschap van Marc Verheyen en zoon Jelle vertrokken de Snelvoeters voor de eerste rit van het nieuwe seizoen. Frank VDV was met een stalen ros – reservefiets – aangerukt en wou direct imponeren. Dat Frank goed op kop kan rijden weten we allemaal en nu weten we ook dat het vehikel fiets waarmee hij dat doet, eigenlijk niet uitmaakt.

Na 15 km nam Jelle de kop over aan een iets gemoedelijker tempo waar enkelen zich toch beter bij voelden.

Over het juiste tempo aanhouden als koprijder had de nestor van het gezelschap een eigen, opmerkelijke mening. Dat den Benny gene gewone is weten we allemaal. Vroeger top-atleet, meerdere keren eerst aangekomen in de kadee-dodentocht, en daarna als fietser een prima klimmer. En de mening van iemand van 75 jaar verdient respect en is het aanhoren waard. “In mijne goeie tijd was een goed tempo op kop, een tempo waarop de anderen begonnen stoppen met praten. ” Voila, den Benny, nog altijd ne krijger in hart en nieren.

Gelukkig ging het niet zo snel als in Benny zijn ouden tijd en konden we onderweg nog mooi bijpraten. Rond 11.30 arriveerde de groep onder een stralende zon terug in Kalfort en was de kop van het seizoen eraf.

In cafe Coolhem werd traditioneel het vochtgehalte terug op peil gebracht met gerstenat en de verbruikte calorieen hersteld met brood en pekelharing.

In totaal 25 vertrekkers voor een rit van 93 km. Zonder volgwagen want Patrick was op conge en geen vervangers beschikbaar.

Een felle, hardnekkige en koud mist (5 graden) bleef van bij de start verscheidene uren hangen wat het nodige risico meebracht qua zien en gezien worden. Gelukkig was er Erwin met zijn MTB en de enige uitgerust met een koplamp. De man bij uitstek dus om vooraan in het peleton post te vatten. Chris hing zich met achterlicht achteraan.

In Mechelen – Muizen konden we na jaren omweg terug via het vertrouwde parcours langs de vaart tot de Lotelingenstraat en aan de Leuvense steenweg over de stationsberg brug. Richting Rijmenam hadden de koplopers om de 1 of andere reden de geplande afslag gemist, maar dankzij herrouting van de GPS-systemen kwamen we dan weer op het originele parcours.

Onderweg lekke band bij Andy: soort metalen pin die er niet makkelijk uit te krijgen was.

Tradioneel deden we in Keerbergen ons rondje rondom het meer. Vroeger een pleisterplaats voor coureurs en andere hardrijders, nu blijkbaar wordt hier fietsopleiding aan jongeren gegeven.

Peulis is de klassieke plijsterplaats alhoewel we met deze rit ook al iets verder in OLV Waver gestopt zijn. Enkelen hadden al voorgesteld om door te rijden wegens het joude weer, maar daar Andy terug bandenproblemen had, werd er toch beslist te stoppen. Misschien toch geen slecht idee want in het cafe was het toch lekker warm.

Na de stop was het even schrikken in de Groenstraat richting OLV Waver ter hoogte van de Hoogstraat. Een auto was ons in de bocht naar rechts op het linker baanvak voorbijgestoken gevolgd door een Hello Fresh camionette zonder zicht op tegenliggers. Waanzinnige maneuvers. Die eerste wagen redde het net maar met de Hello Fresh werd het Hello Crash. Gelukkig kon de tegenligster zich al stoppend nog naar rechts smijten of het was een kop-op-kop. En gelukkig bleef het beperkt tot blikschade. Wij kwamen er met de schrik van af want voor hetzelfde geld had die Hello Fresh naar rechts uitgeweken in ons peloton en dan waren de gevolgen niet te overzien.

Ondertussen was ter hoogte van Duffel en Boom de zon toch beginnen doorbreken.

Wegenwerken zijn er tegenwoordig alom en zo ook op de Moerplas in Ruisbroek. Dan maar een alternatieve route via ooievaarsnet, Pullaar en N16. En content dat we zonder kleerscheuren zijn thuisgekomen.

Door Erik Seghers

Tussen de EK en WK wedstrijden door is het weer tijd om één van onze snelste ritten van het seizoen af te haspelen: De Waaiertocht! Hopelijk is er samen met de talrijk opgekomen snelvoeters ook wat wind van de partij: want dan is de vraag: to break or not to break ! And off we GO ! En ik wil er eventjes bij vermelden: we vertrekken bijna militaristisch Uniform met dezelfde kledij en met helm en al. Al nemen we nog wel 2 zwarte schaapjes mee in onze rangen. Want zeg nu zelf wat is er nu leuker om tussendoor buiten de lijntjes te kleuren, toch ?

We zijn nog maar juist vertrokken of 2 ploegmaats, jawel herkenbaar door onze tenue, muizen er vanonder. Na enkele km’s rapen we ze terug op en roepen ze tot orde. Militaristisch? Nee gewoon discipline. Ze zijn iets van plan, dat voelen we in het kleinste deel van ons lichaam, en dat is bij iedereen anders, dat kleinste deel.

In de polders richting Emmadorp wordt de kraan pas goed open gedraaid, richting 50 per uur , gewriemel, zenuwachtigheid alom, wat wil je, iedereen wil toch een goed plaatsje bemachtigen … op het terras.

Daar aangekomen werden we door de Hollandse barmadam erop gewezen om onze fietsen NIET mee te nemen op het terras. Na zware onderhandelingen mochten we dan toch onze koerskledij aanhouden. En dan wou ze er  nog aankomen. Neenee, niet met ons, hé. Discipline!

Na onze break terug naar België. En de kraan bleef open staan. We denderden door aan hoge snelheid richting NIEUWKERKEN – WAAS. Door heel vele en korte overnames op kop werd de snelheid hoog gehouden. Want hetgeen op spel stond moest en zou verwezelijkt worden. Ons vorig record van 35 werd van de kaart geveegd, meer dan 36, WOW! Dus die croques, bier en choco’s hadden we wel dubbel en dik verdiend!

23 vertrekkers voor de rit naar Gooik. Een rit geleid door piloot Jos Scheers en daar ie gewoonlijk het eerste deel op kop rijdt was dat nu niet anders. En als je van Jos na zoveel kilometer de kop niet overneemt, blijft hij gewoon op kop rijden tot hij niet meer kan. En dat kan lang duren. Daarom zijn er steeds vrijwilligers die na een 20tal km Jos even verposing gunnen.
’t Is te zeggen veel verpozing krijgt hij niet, want die heren hebben lang kunnen uitrusten in het aanschijn van Jos’ zweet en komen dan op kop met een fors tempo waardoor Jos’ zweten nog even aanhoudt.

De eerste echte kuitenbuiter in de rit is de ledenberg in Lede. Vandaar gaat het verder over de pittoreske en door fietsers alom geliefde pajottenlandse heuvels tot Gooik.
Jos had de rit goed op voorhand verkend want het aantal wegwerkzaamheden en resulterende omleiding waren weer niet te tellen.

De Tuitenberg is een volgende helling die kan tellen. Hier had zich blijkbaar een iets speciaals afgespeeld: Willy VD was samen met Hans T als eerste boven gekomen. Iets wat Willy op zijn “oude dag” blijkbaar enorm veel deugd had gedaan want bij de stop brulde hij het uit aan de hele groep. Okay, verstaan Willy, het staat in het verslag.

Wat ergens wel uit Jos geheugen ontsnapt was, was de locatie voor de pauze in Volkscafe Decam. Wij met Jos in Gooik eerst naar beneden, niet gevonden, terug naar boven, nee daar ook niet, terug naar beneden, zoeken en … eureka: op het eerste zicht onzichtbaar, maar achter een bocht: gevonden!

Dat een pauze in Gooik inderdaad niet eenvoudig is, stelden we vast toen we merkten dat de deur op slot was en er blijkbaar nog niemand aanwezig was van de uitbating.
Jos had nochtans afgesproken om 10.00 uur en we waren nu al 5 minuten later. Geduld dus. Plots daagde toch iemand op aan de binnenkant. Toen de uitbaatster tevergeefs het slot van de deur probeerde te openen, gaf ze de sleutel langs het terras aan Erik C. Die heeft blijkbaar meer ervaring met inbraakpraktijken. “De truuk is om de sleutel er iets terug uit te halen en dan te draaien. “, onthulde Erik aan de vrouw.
Het madammeke content en wij ook en zoals gewoonlijk met veel dorst naar binnen.

EriK H. was ons ondertussen ook komen vervoegen daar hij de start in Kalfort niet kon nemen en direct naar Gooik was gereden.

Op de terugweg werd weer stevig tempo gevoerd maar iedereen in vorm en zonder problemen mee.
Dat er in Belgie veel meubilair op de weg voorkomt weten we allemaal. Dat dit voor de nodige gevaren kan zorgen weten we ook. Maar wat we op de heirbaan tussen Merchtem en Steenhuffel tegenkomen tart toch alle verbeelding:
buitensporige hoge en brede verkeerdrempels zijn op verschillende plaatsen nieuw aangebracht. Levensgevaarlijk voor elk vervoermiddel en zeker voor een groep wielertoeristen die door smalle openingen moeten laveren. Maar binnen kort zijn hier werken gepland en we kunnen maar hopen dat het dan beter wordt.

Met mooi weer en flinke dorst kwamen we weer veilig en wel toe in Kalfort.