23 vertrekkers voor de rit naar Gooik. Een rit geleid door piloot Jos Scheers en daar ie gewoonlijk het eerste deel op kop rijdt was dat nu niet anders. En als je van Jos na zoveel kilometer de kop niet overneemt, blijft hij gewoon op kop rijden tot hij niet meer kan. En dat kan lang duren. Daarom zijn er steeds vrijwilligers die na een 20tal km Jos even verposing gunnen.
’t Is te zeggen veel verpozing krijgt hij niet, want die heren hebben lang kunnen uitrusten in het aanschijn van Jos’ zweet en komen dan op kop met een fors tempo waardoor Jos’ zweten nog even aanhoudt.
De eerste echte kuitenbuiter in de rit is de ledenberg in Lede. Vandaar gaat het verder over de pittoreske en door fietsers alom geliefde pajottenlandse heuvels tot Gooik.
Jos had de rit goed op voorhand verkend want het aantal wegwerkzaamheden en resulterende omleiding waren weer niet te tellen.
De Tuitenberg is een volgende helling die kan tellen. Hier had zich blijkbaar een iets speciaals afgespeeld: Willy VD was samen met Hans T als eerste boven gekomen. Iets wat Willy op zijn “oude dag” blijkbaar enorm veel deugd had gedaan want bij de stop brulde hij het uit aan de hele groep. Okay, verstaan Willy, het staat in het verslag.
Wat ergens wel uit Jos geheugen ontsnapt was, was de locatie voor de pauze in Volkscafe Decam. Wij met Jos in Gooik eerst naar beneden, niet gevonden, terug naar boven, nee daar ook niet, terug naar beneden, zoeken en … eureka: op het eerste zicht onzichtbaar, maar achter een bocht: gevonden!
Dat een pauze in Gooik inderdaad niet eenvoudig is, stelden we vast toen we merkten dat de deur op slot was en er blijkbaar nog niemand aanwezig was van de uitbating.
Jos had nochtans afgesproken om 10.00 uur en we waren nu al 5 minuten later. Geduld dus. Plots daagde toch iemand op aan de binnenkant. Toen de uitbaatster tevergeefs het slot van de deur probeerde te openen, gaf ze de sleutel langs het terras aan Erik C. Die heeft blijkbaar meer ervaring met inbraakpraktijken. “De truuk is om de sleutel er iets terug uit te halen en dan te draaien. “, onthulde Erik aan de vrouw.
Het madammeke content en wij ook en zoals gewoonlijk met veel dorst naar binnen.
EriK H. was ons ondertussen ook komen vervoegen daar hij de start in Kalfort niet kon nemen en direct naar Gooik was gereden.
Op de terugweg werd weer stevig tempo gevoerd maar iedereen in vorm en zonder problemen mee.
Dat er in Belgie veel meubilair op de weg voorkomt weten we allemaal. Dat dit voor de nodige gevaren kan zorgen weten we ook. Maar wat we op de heirbaan tussen Merchtem en Steenhuffel tegenkomen tart toch alle verbeelding:
buitensporige hoge en brede verkeerdrempels zijn op verschillende plaatsen nieuw aangebracht. Levensgevaarlijk voor elk vervoermiddel en zeker voor een groep wielertoeristen die door smalle openingen moeten laveren. Maar binnen kort zijn hier werken gepland en we kunnen maar hopen dat het dan beter wordt.
Met mooi weer en flinke dorst kwamen we weer veilig en wel toe in Kalfort.
