door Erik Seghers
Door de steeds duurder wordende bouwmaterialen en stijgende woonleningen gaan wij niet te zot doen en gaan we op verkenning naar een bestaande Muur, de Muur van Geraardsbergen. En als deze goed wordt bevonden, zullen we er op en er over gaan, en hem laten staan .Met her en der Mattentaarten verstopt in onze achterzakken, zetten we koers richting de Muur!
Als een steeds terugkerend fenomeen, de 3 zelfde koptrekkers aan zet: Jelle, Jos en Hans T. Nee, het eerste anderhalf uur geen SWITCH aan kop, er is dan ook geen sprake van seksuele onregelmatigheden in het peloton zoals bij “één” tegenwoordig. Op een gegeven moment wil ik mij ook toeleggen op het GPS werpen, maar geen succes, snelheid verhoogt niet. Ik moet bekennen de eerste 40 km gaan we door aan een stevig tempo, en dan moet de heuvelzone nog beginnen.
Op de lange klim van Onkerzele valt het peloton in stukken uit elkaar, tijd om de benen te testen. Dit is geen Voeder voor de Puppy’s. Na de duik naar beneden richting Geraardsbergen beginnen we aan de bewuste Kloosterstraat, 850 meter aan gemiddeld 8,3 %. Sommigen hadden reeds de pas afgesneden voor de duik, anderen rijden dan weer in de Kloosterstraat rechtdoor langs de asfaltweg, maar de ECHTE mannen rijden de Muur omhoog langs de kasseien. 1,2 km lang en 8 % gemiddeld, boven op de kapelmuur applaus voor de krijgers : Jelle, L Marc, Philip en Erwin, de beste bovenaan. Ook op Strava is er tegenwoordig een weekklassement van de clubleden: daar staan de oud – strijders met de meeste kms helemaal bovenaan, zit het pensioen daar iets voor tussen?
Na enkele afdalingen en hellingen tijd voor een drankje in hartje Viane in Café El Corazon. De patron had zijn tent al voor ons uitgezet. Na een half uurtje terug de fiets op om nog enkele hellingen te gaan opzoeken. Jelle en Dave op kop, in het peloton her en der geduw om iedereen gelijk mee omhoog te stuwen. Beetje gevaarlijk mij dunkt, met de oprukkende apenpokken. We gaan met een hoog tempo door verschillende Pajottenlanddorpjes: Tollembeek, Oetingen, Vollezele, Wambeek en Eizeringen. Om dan de laatste straffe helling te nemen, De Vrijthout in Asse. Richting Steenhuffel kon ik het niet laten om toch de koptrekkers even te gaan treiteren en door te trekken, eigenlijk was het om de nieuwe BMC van de Frank te gaan gadeslaan. De laatste 20 km gingen hard maar gedisciplineerd.
WOW, wat een rit weeral, goed verkend door onze voorzitter afgelopen week. Glad to be one of the boys!
