Door Erik Seghers.
Het was een mengelmoes. Winter, Lente, Zomer en Winter tenues stonden aan de start. Het was moeilijk te kiezen na drie dagen hoogzomer.
Het uur van de Olifant was er. Nee, Bart de Pauw was er nu niet bij, maar wat een prachtige show was het wel afgelopen week. Bij ons stonden de showmannen ook vooraan, zoals gewoonlijk. Namen noem ik niet, die zijn ondertussen al bekend. Druppelsgewijs werd het gevaarte in gang getrokken, nee niet die Olifant, maar het voltallige peloton van de Snelvoeters, 28 leden en 3 gastrijders. Als we nog eens een kritisch verslag zouden opmaken, kunnen het volgende keer wel 31 zijn, onverdeeld!
Het ging vandaag gebeuren aan de andere kant van het water, weg van de bewoonde wereld. In de polders aangekomen, smeet den Heyvaert zijn volle drinkbus weg. Iedereen ging in de remmen, behalve Michèle, zij reed gezwind door. Wat later zagen we in de verte iets bewegen in de graskant. Was het een otter? Nee hoor, het was dame Roux, met haar broek op haar enkels. Geen bomen te bespeuren. Het plan van manlief was gelukt.
Op het keerpunt te Melsele was de wind gedraaid, vanaf nu bijna enkel nog meewind. Door de rotvaart reden we voorbij onze gebruikelijke stop, oeps. Dan maar voort knallen. Daar ging ook Dave uiteindelijk van kop af, gedaan met de leut voor hem. Hij wil van niemand hulp, zeker al niet van de sterke rugwind. Halfweg waren we toen.
Vanaf nu was het de beurt aan de iets minder sterke koptrekkers. Nee namen wil ik niet noemen, maar den Ivan en Lange Marc deden hun opperste best. Draaien, keren en dan nog die wind, Muerte. “Totaal leeg”, hoorde ik iemand met zijn laatste adem mompelen.
De laatste tientallen kilometers kwamen Nikolaas en Joren aan kop. Je moest de tenen geregeld uitkuizen vandaag. Rijden, godverdomme! De witte rook zal niet lang op zich laten wachten. Meneer Robbeets had zijn vrouwlief Ellen zelfs meegebracht, ze moest met haar eigen ogen komen aanschouwen hoe goed hij wel reed. Want verhaaltjes en de werkelijkheid verschillen nogal eens van elkaar. Ze wreef geregeld in haar ogen, was het echt wat ze zag? Op kousenvoeten reed ze vlotjes mee, ze wilden geen glimp missen van manlief aan die kop. Wie is hier het sterke geslacht?
Met wat licht gezever “in pakjes” onderweg, bereikten we bijna onze eindstreep. Maar ik kon het niet laten, het was sterker als mezelf, ik moest nog 1 keer voorbij Michèle rijden. Blijkbaar heeft één ieder van ons zijn vaste plek in het peloton. Voorbijsteken doen we niet! Maar het is zo leuk om soms eens buiten de lijntjes te kleuren. En wat een mooie regenboog was het wel in de eerste koershelft!
