Erik Segers
Ik heb mijn BOM, Balpen Om Mee te schrijven nog eens van onder het stof gehaald. Er heerst geen krapte van bommen in de wereld, maar voor schrijvers is dat een ander geval. Die vind je blijkbaar niet meer in grote getale. Maar vroeg of laat worden die toch overgenomen door AI! Het was een raar gegeven deze ochtend aan de start. Het was weliswaar nog Jos die er als eerste vanonder trok, maar nu samen met Jelle’ s vader. Voor Jelle leken de Vogezen beter, maar voor deze lag er een ander plan op tafel. Marc wist dat zijn Lutteke ging wandelen met een vriendin en hij wilde haar nog eens laten zien, welk beest hij wel is. Dus meesleuren aan kop! Tot op het moment in Breendonk, daar liepen ze, zwaaien en handkusjes gooien tijdens het beukwerk. Eens hun voorbij gereden, werd Marc opgeslokt door het peloton. Zijn doel was bereikt, dat zal straks vonken geven. Zijn plaats werd snel ingenomen door Ivan, evenwel in het peloton. We voelden het al aan van in het begin, het zal vandaag heet worden onder de voeten, en de zon deed er nog een schepje bovenop. We reden richting Oosten, het Leuvense tegemoet. Eenmaal voorbij het Canyon gebied Wilsele, werd het heuvelachtiger. Daar lagen de eerste kuitenbijters. De Kloosterbosstraat in Kessel-Lo en de Wimmershof-Kamperfoelie-Bovenlo, alleen al van die namen brak het zweet ons al uit. Juist voor we Bierbeek binnenreden, raapte ik gezwind de enige nagel op het parcours op.
Wat een alertheid, maar nadien wel zo plat als een vijg. En laat daar dan onze man uit Mykonos tevoorschijn komen. Als er een gat aan te pas komt, dan staat hij paraat. Er uit, er in en dan nog een bommetje erin steken. En vertrekken maar. Nu richting de ‘Renaissance’ te Bevekom. We konden daar echter niet snel genoeg weg zijn, want ze begonnen over een vakantie aan het ‘Homomeer’ in Italië. Wat was dat toch allemaal vandaag? Kwam het door de warmte? Na de wedergeboorte trokken we verder… met de fiets. We dachten dat de terugweg ons meewind ging bezorgen, maar niets was minder waar. Hij was zo veranderlijk vandaag, je kan hem best een Trump wind noemen. Daar kan je ook geen staat op gaan. Maar hij durft. Zoals vader en zoon Brys. Meer dan 35 kilometer lang aan kop sleuren. Hoed af! Ze staken geregeld een raketje af, met veel slachtoffers tot gevolg, waaronder ikzelf. Zweten en puffen, adem en benen werden afgesneden, pure angst trad op. Waar gaan ze terechtkomen? Uiteindelijk kwamen ze alleen aan in Bornem bij de Spartanen. Maar die ene van Mykonos zat er ook, met een nogal geheimzinnig lachje. Ik zou de borden nog niet te snel kapot gooien, en Benny… die is zich van geen kwaad bewust.
