WTC De Snelvoeters

door Eddy Daems

Eerst even een redactioneel bericht: Verslaggever Erik S had vandaag maagproblemen (’t was echt zijn dagje niet!) en verslaggever Erik H zit lekker op zijn luie gat in Spanje, waardoor Bibi hier aan het schrijven moest. Geen probleem! Tussen het vele verbeterwerk voor school vonden we hier nog een gaatje voor ons literair momentje van de week!

Voor de laatste rit die vertrekt om half acht tekenden 23 Snelvoeters het startblad, aangevuld met één gastrijder, de Nicolas, beter bekend onder zijn artiestennaam Joost Klein.

Van bij de aanvang werd er duchtig de pees opgelegd en dat zouden onze kopmannen een ganse rit volhouden. Stervend en kreunend in hun wiel verscheen aan het eind een gemiddelde snelheid van 33,9 op onze Garmin.

Namen noemen gaan we niet doen, alleen geven we even mee dat den Dave er terug bij was en dat zullen we geweten hebben. Daarnaast heeft Mark B vandaag de puntjes op de i gezet en vanmorgen aan iedereen duidelijk gemaakt dat zoonlief Joren nog wel even wat boterhammetjes met spek zal moeten eten vooraleer hij vader Lion King-gewijs van de troon zal stoten.

Maar wie vandaag het meest in het oog sprong was den Erwin DC. Hij had zijn mountainbike ingeruild voor een racefiets van een bevriend Snelvoeter. ‘’t Is echt geen zicht!’, ‘Nu voelde es wat wij elke week voelen!’, ‘Dat doet zeer aan d’ogen!’, waren maar enkele van de vele reacties op dit unieke voorval. Erwin, we raden u aan toch nog es goed na te denken voor ge u nog eens aan zulk experiment waagt.

Een uniek plaatje

Na een kort bezoekje aan onze noorderburen – waar een Hollandse automobilist de leuze ‘Wees een heer in het verkeer’ van de Vlaamse Stichting Verkeerskunde compleet had gemist – konden we even op adem komen in Overslag. In café Den Overslagh moet de cafébaas gedacht hebben dat wij een peloton waren van overjaarse bekende Vlaamse kasseivreters, want wij ontsnapten daar niet aan zijn professionele fotoshoot. Wie weet wat heeft nonkel Willy M die kerel allemaal wijsgemaakt!

Aan café D’n Overslagh

Tot slot nog een pluim aan piloot Jan-Van-Gent om ons veilig naar en doorheen het Sas-Van-Gent te loodsen. De vermaarde Annelies uit ’t Sas Van Gent in Zeeland – door Louis Neefs zo mooi bezongen – hebben wij niet gezien, maar in ruil was Marc V toch blij dat het ‘schoon zomerweer’ was, waardoor links en rechts van de weg toch nog wel een en anders moois op te merken viel.

Onze Jan S wist toch wel enkele ‘leuke’ tussendoortjes in de rit aan te brengen, die evenwel op gemengde reacties werden onthaald: Den overzet in Langerbrugge en de kasseistroken in Sinaai. Enkel Hans M liet de kinderkopjes zijn racefiets pijnigen. Wellicht drong daar pas de spijt door van het uitlenen van zijn fiets aan sterke Erwin.

Onze piloot en arts als het nodig is, Jan S

Helaas werd de mooie dag van vandaag ontsierd door een spijtig voorval in de buurt van Stekene. Achiel VDP was al een ganse rit drukdoende zijn nieuwe top occasie aan iedereen te tonen, dat zijn aandacht dermate verslapte dat hij met zijn kloeke schouders de zijspiegel van een paardentransport in gruzelementen reed. Gelukkig zonder schade aan de Chille en zijn S Works. Geambeteerd vroeg Chille aan de dame: ‘Gij moet toch niet meer naar een jumping?’, waarop de dame: ‘Neen, ik kom juist van de fokker!’. Wat bij Chille de reactie ontlokte: ‘En ge hebt nog een paard bij ook, zie ik!’

Eén ding zijn we zeker: De Chille zal vandaag niet om (het afgesproken) 1 uur thuis zijn geraakt. Zijn Marie-Jeanne zal vandaag blijven zitten zijn met ’t warm eten!

Op de vraag aan het einde van de rit: ‘Wat ga je deze namiddag nog doen?’, antwoordde Marc V: ‘Ah, vandaag is ‘t Trekkertje Trek.’ Wellicht is dit Breendonks dialect voor ‘Ik heb goesting, maar ons Lutteke is van den achternoen nie thuis!’

door Eddy Daems

Vandaag 11 juli was de ideale dag voor een familieuitstap met vrouw en kinderen: een windloze en wolkeloze hemel met zomerse temperaturen.

Helaas hadden wij vandaag andere plannen… Onze rit naar Vlaanderens’ bekendste bedevaartsoord van zo’n 135 km stond immers op het programma. Eén van de weinige ritten die ons leiden naar het vermaarde en bij wielerliefhebbers geliefde Hageland.

‘Een rit uit de oude doos’, volgens voorzitter Chris V. Tony mocht alvast 20 kruisjes zetten op het blad met de aanwezigheden.

Bij aanvang van de rit had Jelle V ons mentaal al weten te kraken door de uitspraak ‘Ik heb mij gisteren goed geamuseerd’, daarbij sarcastisch verwijzend naar zijn loodzware deelname aan de vermaarde Dodentocht. Hem confronterend met het feit dat de bevoorrading van de Dodentocht ook niet meer is wat het ooit was, ontlokte bij hem een tweede maal een opmerking met sarcastische ondertoon: ‘Ik heb dat allemaal niet nodig!’

Die laatste opmerking deed een deel van onze groep in Scherpenheuvel grijpen naar illegale, prestatieverhogende middelen in de vorm van gewijd water van den Basiliek. Dit heilige water deed vooral wonderen bij vader Marc en zoon Joren B. Zij sleurden kilometerslang aan de kop om definitief uit te maken wie van de twee momenteel de sterkste is.

Over familie gesproken… In Rumst probeerden broers Hans en Eddie T de rest van het peloton Remco-gewijs nog even dood te knijpen. Slechts met veel moeite wist onze groep zich te handhaven in hun wiel. In het vooruitzicht van den tournee die den Eddie zou geven naar aanleiding van zijn verjaardag was het zeker verstandig om al een deel Snelvoeters te elimineren, ten voordele van de portemonnee van deze arme zelfstandige.

Van al die zware inspanningen kreeg ik zelfs enkele hallucinaties, waarbij ik een metalen FINISH-BORD dat over de weg hing, aanzag voor een SCHOOL. Hoe zot kan het worden?

Hoe ene Jos telkens probleemloos aan kop van ons onvolprezen peloton weet stand te houden, hebben we via via toch te weten gekomen. Wilt u volgende zondagmorgen ook sterk voor de dag komen, probeer dan maar eens volgend magisch ‘Jos-ontbijt’: yoghurt, muesli, gemberextract, havermelk, banaan, rode bessen, 1 lepel honing en 100 gram qiouejhzmp (vertaling te bekomen bij Jos).

Het gespreksonderwerp van de dag was 1) de vakantie en 2) de hoogte van de slecht groeiende maïs op de veelvuldige velden en 3) den Dodentocht. Zij die niet wisten waarover praten, konden alvast hun hart ophalen bij de passage van de vele jonge chiromeisjes op de fiets.

Zoals gezegd, per uitzondering ging de nabespreking van onze rit ditmaal door bij café Cinna’s (vroeger ’t Fixke). De snelheid van de bediening was omgekeerd evenredig met de grote dorst die ons lichaam teisterde. Daarom hadden we het idee opgevat om er alvast ene meer te drinken dan voorzien, want een familieuitstap daar was het al lang te laat voor!

door Erik Seghers

Goud, weeral goud, voor de tweede keer! Hetzelfde, maar anders. Aan de start bij ons , spotte ik ook iemand met 2 keer goud, 2 identieke goudkleurige drinkbussen. Wat een spektakel was het gisteren, daar in Parijs. Boven op de Montmartre, te zot voor woorden. Zot gaat het bij ons niet worden vandaag, daar gingen we toch vanuit. Het eerste uur ging gemoedelijker dan andere zondagen. Ja, als er een wacko minder op kop rijdt, word je dat direct gewaar. Met hoeveel we vandaag gestart waren, kan ik me niet echt herinneren. Maar straks even ons ‘VF clubs’ app raadplegen en dan weten we het direct. Maar ik denk dat den Heyvaert deze gehackt heeft in Rosas, want niemand geraakt er nog op. Maar, waar we wel op geraken, dat is op onze fiets. Na het eerste uur gaat de gashendel open, het ging vooruit. Langs het mooie houten bruggetje te Teralfine. Nina Derwael zou jaloers geweest zijn… zo mooi was het! Niet veel later zou Jan zijn dekseltje pardoes weggooien. Wat was hij van plan? Juist op het moment dat wij het lange vals plat klimmetje aan het doen waren. Wilde hij dat we in de remmen gingen staan? Maar wij zochten gezwind verder naar die verdomde Basilique Du Sacre-Coeur. En of dat ons hart pijn deed, ze had teveel verpompingen per minuut uit te voeren. Na 85 km zagen we dan uiteindelijk de kerk, maar het was die van Zottegem. Bij die kleine Mie gingen we iets drinken. En in onze uithoek zagen we hem daar staan. Voor die kerk gepositioneerd. Die zot, die ons straks een lesje gaat leren.

Na het opgenomen vocht, vertrokken we terug. Na de frisse herstart, toch voor de scherpen onder ons, ging het vooral hard. Maar na een tiental kilometers, was hij daar terug, Jan. Eerst viel hij plat, waarop onze mekanieker hem gewoon een nieuwe fiets uit zijn bidon toverde. Maar niet veel later vloog het dekseltje er terug af. Had onze mekanieker het er niet vast genoeg opgedraaid?

Tom V, gisteren nog bijna een hartaanval tijdens het bekijken van de koers op TV. En nu zo een wondermooi parcours uit zijn hoed toveren. Chapeau Bas!

En nee, we hadden hem niet meer verwacht. Maar hij was ons dan blijkbaar toch gevolgd van achter zijn kerkske. Daar was hij terug, weliswaar zonder GSM, die van Zottegem. Hij reeds ons voorbij en trok alles in Lippelo op  1 lint. Adrenaline alom, was het van de snelheid of de schrik… van hem? Maar het lint brak niet, we waren te sterk voor hem. Eendracht maakt macht. Maar het mag gezegd worden, het deed toch ‘zot zeer!’.

‘Zottegem’ volgende keer niet op “Swift” laten rijden dachten er enkelen.

door Erik Seghers

Bootje op, laat je varen. Zo dachten de Olympiërs het toch. Maar wij, atleten van Kalfort, springen liever op onze carbonnen paarden. Weliswaar zonder die zweepslagen.

Vandaag is het zo plat, als de tijdrit gisteren. “Gana we”, hoorde ik Van Aert luidop denken. 7h30 stipt: ‘kom mannen, we zijn weg het is 8h30!’, riep onze Olympiër Jos. In ieder geval, iedereen volgend gezwind zijn wiel, 20in totaal!

We reden een kleine lus rond Boom, want we wilden de TML liefhebbers niet storen. Via de blauwe bruggen van Heindonk, reden we richting Duffel. Het leek wel de tijdrit van gisteren, maar dan in zonnige omstandigheden. En 100 kilometer langer. Jelco Van Verheyenepoel trok door. De eerste twee uur wilde hij niet van kop komen, waar ligt die verdomde eindmeet dacht hij. Maar uiteindelijk liet hij los. Hetzelfde gold voor Guido, die liet ook alles los. Maar wel ergens achter een elektriciteitskast te Pulle. “Als je moet kakken, moet je kakken.” Zand’er ‘hoven zei hij, en weg was hij, nadat die hond zijn achterste had proper gelikt. Den Dieter vertrouwde het hele zaakje niet, en zocht nadien een ander achterwiel. We leken wel een bende vluchtelingen, zo snel hing het. Maar ‘so what?’, die krijgen tegenwoordig ook al een vaarwaardige boot, weliswaar op de Seine.

Ride for your life, wat een spektakel. In Oelegem gingen we dan eerst onze dorst lessen. En ik dacht het geheim ontdekt te hebben van onze Jelco. Een “geile” limonade van Ordal. ‘Geef mij er maar twee’. Dat was nadien een foute beslissing, want dat spul werkt precies maar bij 50% van de atleten. Waarom wel bij hem, en niet bij mij?

We reden langs de parking terug naar huis. Wommelgem, Vremde, Boechout, Lint en Rumst. En plots waar daar den Eddy op kop. Hij had ondertussen al 5 keer naar huis gereden, maar daar was hij terug. Nog een tiental kilometer dachten we, maar niets was minder waar. TML was nog niet gedaan, dus terug langs die befaamde blauwe bruggen, maar nu andersom. Ze gunden ons echt geen glimp van de feestvierders, ja, eentje op die blauwe brug bovenaan. Dat gaf ons nog wat energie, om die omleiding te volbrengen. En dat deden we. We gooiden Biden over boord, en gingen er vandoor als een echte zwarte Kamala. Wow, wat als wij daar in Parijs zaten? We hadden op ons gemak allen goud behaald. Maar in de plaats bleven het goudgele rijsttaartjes in het Coolhem. Maar we hebben geschiedenis geschreven, nadien op het terras met de grote pinten erbij.

door Erik Heyvaert

Met 20 snelvoeters en 2 gastrijders stonden we klaar om de zwaarste rit van dit seizoen af te werken. Deze rit stond na twee seizoenen afwezigheid, met onder andere de Beerselberg, Alsemberg en Bruine Put, terug op het programma. Deze beklimmingen zorgden ervoor dat deze rit meer dan 1.000 hoogtemeters bereikte. 

De rit was nog niet goed vertrokken of de voorzitter had al platte band. Er was een steen voor zijn voorwiel gesprongen. Gelukkig was Hans VH weer van de partij die de karwei op een hik en een flik klaarde. Nogmaals: merci Hans! 

Dat er in de vakantieperiode toch nog zoveel snelvoeters kwamen opdagen voor een zware ” bergrit” was op zich al een prestatie. De Guido M. was niet van de partij. Die had de dag ervoor waarschijnlijk zijn pijlen al verschoten door met de mannen van Opdorp naar Damme te rijden. Zere benen na die rit van 209km, of lag het aan de hoofdpijn van het frisse gerstenat na de rit? Wie zal het zeggen, we kunnen alleen maar speculeren. Tom en Els zitten op camping aan de Ventoux. Els, hier in België probeert ze elke molshoop te omzeilen, heeft ginds onder andere al de Ventoux, col de Suzette en de col de la Madeleine achter de kiezen. een knappe prestatie die toont dat waar een wil is, ook een weg is. Deze spreuk is evengoed op mij van toepassing. Met mijn 94Kg ben ik niet bepaald een klimmers type. Dat resulteerde zich vandaag in het bengelen aan de staart van het peloton tot zich bevinden in het peloton der gelosten. Gelukkig was er vandaag veel collegialiteit van de berggeiten die ons bovenaan een klim steeds stonden op te wachten, zodat we gegroepeerd de rit konden verderzetten.

De stop was voorzien aan het kasteel van Beersel. Er werd door het bestuur nadrukkelijk gevraagd om ” normale dranken” te nuttigen omdat we sowieso niet gingen toekomen met onze €5 inleg. Bleek dat een ” normale” consumptie al €3,5 kostte. Zijn geld niet waard want bij de tweede ronde was de geserveerde cola ongekoeld. Moest de rit volgend seizoen nog doorgaan, kunnen we beter doorrijden tot het Vagevuur. In dit volkscafé zijn de prijzen nog binnen het budget. Op de terugweg moesten nog enkele hellingen overwonnen worden met de Vrijthout en de Pastinakenstraat als afsluiters. Nu ging het in rechte lijn richting clublokaal en werd de snelheid danig opgevoerd. De rit was blijkbaar nog niet lastig genoeg geweest. Dit zorgde er volgens lange Marc wel voor dat deze rit voor het eerst in de geschiedenis van de club met meer dan 30 km/h werd afgewerkt. 

Volgende week Wecheltersande. Normaal gezien een rit van Kleine Eric. Aangezien de kleine niet meer komt heeft Marc V heeft de verkenning op zich genomen. Wegens Tomorrowland zal hij best werk hebben om de streek rond Boom te vermijden. We laten ons volgend weekend verrassen. Biljart vlak, meer iets voor mijn postuur.

Door Erik Heyvaert

Oep en af, draaien en keren rond Erpe-Mere. Erpe wie, Erpe waar? Al jaren passeren we niet meer via Erpe-Mere. Vroeger, in den tijd dat de dinosauriërs nog spraken ging de rit inderdaad naar Erpe-Mere, maar in de loop der jaren is het parcours steeds gewijzigd met kortere en langere versies. Soms dachten we dat parcoursbouwer Willy helemaal de weg kwijt was, maar telkens kwam het op de een of andere manier toch goed. Met deze versie rijden we nu tot Hemelveerdegem, een deelgemeente van Lierde. De afstand tussen beide gemeenten bedraagt ongeveer 20km. Tradities zijn mooi, maar soms moet men meegaan met de tijd en zal je nu bij enkele vernieuwingsgezinde snelvoeters Hemelveerdegem zien verschijnen op Strava. 

In ieder geval heeft de Willy met het parcours zijn best gedaan: hier en daar nog meer het groen opgezocht en 2 steile klimmen gingen eruit zodat iedereen goed zou mee kunnen. Ook niet makkelijk om een rit van bijna 130 km te verkennen (nvdr).

We waren vanmorgen met 20 snelvoeters. Ik had mijne schoonzoon, dus ook die van Michèle, kunnen overhalen om eens als gastrijder mee te rijden. Met 21 stonden we aan de start, die wat onwennig verliep want onze Willebroekse sprekende klok was niet aanwezig. Hij moest naar een brunch. Dus niet klokvast kwam er rond 07.30 toch schot in het peloton. Jos zijn koppositie werd ingenomen door Marc V. Vader en zoon bepaalden het tempo dat naar snelvoeters normen heel gemoedelijk verliep. Volgens sommigen misschien iets te gemoedelijk want na 15km kwam groot kanon Yvan de plaats van Marc innemen. Niet dat de Marc hierom rouwig was, maar de kilometerteller ging plots met 5 km/h de hoogte in. We mochten vandaag Patje terug verwelkomen in ons peloton. Hij was enkele weken terug in Spanje ten val gekomen met een sleutelbeenbreuk tot gevolg. Vandaag nam hij zijn vertrouwde positie in de staart van het peloton terug in. Hij is in vorm, en later op het terras van ’t Coolhem bleek dat hij zijn koppositie van “het snelst zijn pint leegdrinken” terug wilde opeisen. De Willy, morgen 69 jaar oud, had een stop voorzien in café De Paling in Herzele. Ook hier is de tijd blijven stilstaan en werd de prijslijst al jaren niet meer aangepast. We hadden zowaar tientallen euro’s overschot. Hier moeten we nog stoppen. De terugrit was met wind in de rug met gevolg dat zelfs bergop de snelheid verschroeiend hard was. Marc B en snelle Jelle sleurden de troepen vooruit. Na kilometers kopwerk lieten ze zich uitzakken en direct werd hun koppositie overgenomen door snelvoeters die ook eens wilden tonen dat ze “goe poeier”  in hun benen hadden.

In ’t Coolhem was het terras nog vrij en vrijwel iedereen besloot om nog iets te drinken na de rit. De Willy betaalde den eerste voor zijn verjaardag. Proficiat Willy en nen dikke merci.

De Gie begon overtuigend met een watertje

De schoonzoon werd gezien als de look-a-like van Tom Dumoulin. Ook sportief bleek hij snelvoeter waardig te zijn, al is er binnen de snelvoeters een consensus; het haar van zijn benen moet eraf. Nu ons oudste dochter nog overtuigen. Zij houdt van zijne bontjas. 

Volgende week Alsemberg. Hopelijk ligt er geen sneeuw meer.

door Erik Seghers

7 Juli, putteke zomer, maar het voelde zo koud!
We dachten, we rijden naar het warme Noorden. Daar zou Axel ons wel opwachten met een lekkere frisse pint in dat warme zonnetje. We konden niet snel genoeg weg zijn. Weg van dat koude Belgenlandje. De sfeer zou toch zeker goed zijn in het hoge Noorden, want oranje had de Turken verslagen. Met de Zuidwestenwind in onze zij, al dan niet in ons voordeel, was het bij momenten toch serieus harken! Het tempo werd hooggehouden. Aan de drie Hoefijzers staken we dan met z’n allen de grens over. Ook onze eigen grenzen werden opgezocht. Bij sommige lagen deze te ver, en zo ontstonden ook de eerste barsten in ons zo hecht peloton. Her en der was er dan ook geschreeuw: “Hey!! Er liggen er vier af!” Dus na wat over en weer geroep werden de remmen vooraan dichtgeknepen. Zo kon iedereen terug bijbenen. Toen we dan uiteindelijk den Axel voorbij reden, stond er helemaal geen pint klaar, laat staan dat beetje warmte waar we hadden op gehoopt. We reden dan maar verder, nog steeds met sterke beren op kop. We dachten ons warmte te gaan halen bij ons Emma. In dat dorp namen we dan ook even een halte, maar geen Emma te bespeuren. Alhoewel de Willy er wel eentje vond die gelijkenissen vertoonde. De rest van de groep bleef maar zoeken. (Foto)

Dus terug snel de fiets op, richting het Zuiden. Maar als je daar wat te laat op je carbonnen paard zit, heb je het vlaggen. En laat nu juist de vlag de verkeerde kant wapperen, dus weeral enkele tanden bijsteken. En laten we eerlijk zijn, ik denk dat er velen onder ons Abraham gezien hebben vandaag. En dan bedoel ik niet die Noor Abrahamsen, die 45 per uur kan rijden en dat wel drie uur lang. De wind kwam van overal, maar precies nooit van de goede kant. Aan Temse brug viel Els dan voor de tweede maal plat vooraan. Maar het mag gezegd worden, manlief deed die wissel van die twee banden supersnel, de eerste keer misschien iets te snel? Na de hereniging was het nog een tiental kilometer verder stoempen.
Richting ons clublokaal. Straks nog even naar de koers zien op TV, maar tijdens deze rit leek het of we echt op koers zaten; 34 gemiddeld!

door Erik Heyvaert

21 Grizzlyberen en 2 gastrijders waren present voor de rit naar den Berendries. De Teddyberen die afwezig waren hebben niet kunnen genieten van dit vernieuwde parcours. Tom Vingerhoets had deze legendarische rit in een nieuw jasje gestoken. Alleen spijtig dat de betonboeren, met de nodige steekpenningen, ooit onze Vlaamse wegen hebben mogen aanleggen. Lang leve het gladde asfalt. Mijn knuffelbeer was vandaag ook gedeserteerd. Ze neemt deel aan één 200 mijl gravelrit in de Kempen. 200 mijl is ongeveer 324 km en indien ze hierin slaagt, waar ik niet aan twijfel, verdient ze vandaag sowieso de prijs van de strijdlust. 

De rit vertrok aan een strak tempo met de gebruikelijke kopmannen Jelle en de Jos. Er kon nog getetterd worden in het peloton. De stem van ons Els was in elk geval allesoverheersend. Maar aan het begin van de heuvelzone, sommigen noemen dit zelfs bergen, werd het plots stil. Ons Els was afgeslagen en liet de heuvelzone links liggen. Het zou echter wel een goede training geweest zijn ter voorbereiding van de Mont Ventoux. Het viel ook op dat Snelle Jelle vandaag zijn kopmanschap al vlug overliet aan een ander. Hij had gisteren papa Marc moeten helpen bij het leggen van tegels van 90 op 90. De Marc had aan de start al gezegd dat hij vandaag geen meter kop ging doen, en heeft woord gehouden, maar dat de Jelle er zo snel de brui aan zou geven lag niet in de lijn der verwachtingen. Zeven geregistreerde hellingen stonden er op het Strava programma, en zeven keer werd er geroepen om bovenaan te stoppen en te hergroeperen. Het viel op dat het vormpeil van sommigen onder ons kan verschillen van seizoen tot seizoen. Persoonlijk was vorig seizoen voor mij,  wegens twee valpartijen, rampzalig en dan doet het deugd om vandaag bemoedigende opmerkingen te krijgen dat ik goed bezig ben. Ik bengel nog steeds aan de staart van het peloton bij de beklimmingen maar ik word er niet meer los afgereden. De stop was in een fietsvriendelijk café waar de fiets zelfs binnen mocht gestald worden. Na deze obligataire tussenstop was het knallen richting clublokaal. Hier heeft onze gastrijder uit Ruisbroek een groot stuk als kopman gefungeerd. Het was zelfs zo dat onze ex – prof Frank Van De Vyver deze gast wat wilde testen in het kopmanschap. Hij gaf echter geen krimp. Gelukkig voor Frank viel Philip De Keersmaecker plat op de Plas en kon de uitdaging zonder gezichtsverlies afgesloten worden. Weeral kwam Hans Van Hoye zich spontaan aanbieden als clubmechanicien. Philip rijdt met speciale binnenbandjes, wat Hans zijn specialiteit niet is en dus extra vaardigheid vereist. Een schouderklopje en bedankje voor den Hans. 

Bij deze stop wegens pech bleek Willy niet meer in het peloton te zitten. Hij was onderweg afgeslagen om naar de koers van zijn zoon Bjorn te gaan kijken. Bjorn is vandaag kampioen van klein Brabant geworden, en dit in snelvoeters tenue. Erik Van Buggenhout, misschien moeten we het sponsorcontract eens gaan evalueren?   

door Erik Heyvaert

Beauvechain, of Betekom pour les Flamands. Den heten Erik is alleen thuis dit weekend en had daardoor geen tijd om het verslag te schrijven. Laten we niet te veel speculeren wat zijn plannen voor vandaag nog zijn, in elk geval deed hij vandaag tijdens de rit zijn bijnaam weeral alle eer aan. Het ging over tetten, putten in de baan zijn ook spleten en dat er bij Michèle een draadje van haar koersbroek los hing ter hoogte van haar billen had hij ook meteen opgemerkt. Michèle reed vandaag trouwens voor de eerste keer dit seizoen in korte broek. 

We waren met 23 vandaag. 20 snelvoeters en 3 gastrijders. De kleine van den beenhouwer en twee familieleden van Willy Meersmans kwamen ons peloton versterken. De eerste tiental kilometers tot Leuven verliepen gemoedelijk en er kon nog getetterd worden in het peloton. Maar aan de abdij van Keizersberg werden ons de eerste beklimmingen voorgeschoteld. Niets extreem maar toch al genoeg om het kaf van het koren te scheiden. De voorzitter en Jan Van Buggenhout hadden ondertussen onze rangen verlaten om via een alternatieve route terug huiswaarts te keren. Ze moesten wegens andere verplichtingen op tijd thuis zijn. Met hun tweetjes hebben ze toch nog 110km op de teller met een gemiddelde van iets meer dan 31 km/h. Niet slecht gereden. Ons gemiddelde was maar anderhalve km/h sneller. In Beauvechain stopten we zoals de vorige edities onder de kerktoren voor een drankje en een plas. Bij de Marc was het een kakske. Hij verscheen aan de start met de insinuatie dat ik gisteren iets in zijnen Duvel gedaan had. Hij moest deze ochtend al vier keer naar de WC gaan wegens het vliegend schijt. Aangezien ik twee ritten voor lig in het klassement verdacht hij mij ervan dat ik hem wou saboteren om mijn voorsprong te vergroten. Maar Marc, wees gerust; JIJ bent en blijft onze clubkampioen. Michèle suggereerde wel om in augustus alleen naar Spanje te gaan zodat ik mij volledig op het clubkampioenschap zou kunnen concentreren, maar dat plezier gun ik haar niet. Van onze drankjes genietend op het terras onder de kerktoren hoorden enkelen onder ons plots een ” ptsssss” geluid. Het geluid van een band die afging. Michèle ging direct op onderzoek en het bleek de Willier te zijn van een van onze gastrijders uit de Meersmans clan. Deze fiets had hij in bruikleen gekregen van nonkel Willy. Al direct werd er gespeculeerd hoeveel rustinnekes er op diene binnenband zouden plakken. Nonkel Willy zal aan zijn telgen nog een cursus banden vervangen moeten geven. Gelukkig kwam Hans Van Hoye een handje toesteken. Anders stonden we er nu misschien nog. Het moet gezegd worden, die Meersmansen kunnen wel met ne fiets rijden. Als dank voor de herstelde band namen ze de snelvoeters in hun zog. Buiten een platte band van Luc De Smedt, die door onze specialist bandenvervanger Hans VH hersteld werd in 6’22”, konden we onze terugrit zonder noemenswaardige hoogtepunten of problemen afwerken. Aangezien ’t Coolhem gesloten was omdat de Jurgen op graspop in ’t slijk wou gaan rollen, moesten we noodgedwongen bij de buren van Sinna’s van ons welverdiend gerstenat gaan genieten. Moesten we een beoordeling geven op zoover dan is Cristal beter dan Estaminet en schenkt de Jurgen zij Duvels met een mooiere schuimkraag dan de miekes van Sinna’s. 

En nu genieten van het BK en ons deze week prepareren voor den Berendries die volgende zondag op het programma staat. Hopelijk met goed weer en veel snelvoeters aan de start. 

Door Erik Seghers

ROOD.
Het pleintje in Kalfort stond maar half vol deze ochtend met 17 dappere kandidaten.

Speelde de buienradar weeral de spelbreker? Maar we vormden een mooie formatie. En ons besluit stond vast: Het ging droog blijven deze voormiddag! 7H30 Stipt en wie was er weeral weg? Den Heyvaert reed er snel achter en in zijn zog, wij. Als hij Jos bijbeende, werd het tempo eruit gehaald. Het tempo van de eerste 45 minuten deed ons goed. Dank aan onze parcoursbouwer Erik H. Hij verdient dit kopwerk zoals zijn eerste plaats in het klassement!

Twee ritten meer dan zijn eerste achtervolgers. Er was dan ook veel getetter in de rangen. Ging het over politiek, voetbal, de Nys of ging het over het prachtige vredesvoorstel van Meneer Poetin? Ik weet het niet, maar het viel me op. Maar voor we wel en goed aan het tweede uur begonnen, ging het tempo de hoogte in. Daar waren Hans T en den Dave. Zwijgen en rijden. We passeerden in Diegem Levi’ s en in Zaventem het schooltje van ons Els. En ja, niet veel later was het zover, de regen die niet ging vallen, was er. Het rood veranderde plots in veel geel en zwart. Enkel de Die Hards bleven trouw aan hun partij. Bartje en zijn nieuwe regeringsvorming was een feit. Michèle zag die partijvorming echt niet zitten en stapte eruit. Niet uit het leven, maar ze keerde gewoon haar kar, weg van de rest, weerom die achterrem die het vertikte.

We zaten nu echt in het heuvelachtige gedeelte van het traject. Het werd enkel nog zwarter voor onze ogen. Het Afrikaplein in Tervuren deed zijn werk, door de bomen door op slechte banen. Opletten geblazen.

Maar we rijden verder richting ons doel, naar het meer van Genval. Voor we daar passeren neemt Els haar gebruikelijke inkorting. Ze weet wat er op ons gaat afkomen, enorme kuitenbijters, het ontploft! Zonder weliswaar echte slachtoffers. Alhoewel even dachten we dat onze voorzitter en Jan weer tegen de grond lagen. Maar nee, daar verschenen ze in de achtergrond, mooi samen naast elkaar, op 1 lijn. Nu was het vlammen naar onze stop in Neerijse. Het was daar open deur. Els en Tom hadden geen zin om in den trok te zitten, dus reden wezenlijk door, of hadden ze gewoon behoefte aan een romantisch moment? Een half uur later zette we de achtervolging in, richting Leefdaal. In Everberg viel Joren nog even plat. Daar heb je dan papa, die je soms zo hard nodig hebt. Met hulp van onze technieker had Marc dan ook nog wat tijd over om zijn kakje te placeren in de graskant. Exact 7 minuten en 36 seconden, om de band te vervangen. Nu leek de snelheid niet meer te gaan zakken. Alhoewel, bij de braderij in Steenokkerzeel merkten we dat Willy M. weg was. Zat hij daar iets te zoeken tussen al dat volk? Nee hoor, gewoon iets daarvoor rechtdoor gereden aan een afgesloten weg en de grote baan op. De rest volgde de omleiding en baande zich kris-kras een uitweg door het dorp.

De laatste 25 km richting ons pleintje gingen nog harder. Plots was ook onze opa daar terug, zonder boodschappen weliswaar. Het was een mooie comeback van Melissa’s kleine Rousseau. En ook mijn comeback als vliegende reporter vandaag. Maar we hebben onze reserve kandidaten. En nu nog wat akkoordjes sluiten in het Coolhem. Ik blijf neutraal.