De rit naar Alsemberg geldt als één van de lastigere ritten wegens afstand, enkele kuitenbijters en vooral het parcours dat constant op en af loopt. Doch voor sommige snelvoeters speelt dat blijkbaar allemaal geen rol en zoals we van hem gewoon zijn dit seizoen zette Jos zich van meet af aan op kop. Een positie waar we hem tijdens deze rit dikwijls terugvonden en waar hij samen met Hans Tierens een zeer verdienstelijke prestatie neerzette.
De eerste pechvogel van de dag was Luc De Smedt die zijn achterband plat reed in een gleuf tussen 2 beton platen. Altijd gevaarlijk en dikwijls scherpe kanten. Luc had schijfremmen opzitten wat betekende dat we geen wissel konden uitvoeren met een wiel vanuit de volgwagen. Dan maar het binnenbandje wisselen wat altijd iets meer tijd vraagt. Iets wat we de komende tijd waarschijnlijk nog meer gaan ervaren met de toenemende populariteit van schijfremmen. Volgens Willy VD zijn er momenteel minstens 3 verschillende systemen met telkens andere afmetingen. Niet simpel om dan de juiste reservewielen mee te pakken.
Ten zuiden van Brussel werd het drieluik beerselberg – alsemberg – bruine put afgewerkt met tussenin nog wat zogezegde niemendalletjes die traditioneel niet vermeld worden in een roadboek maar die uiteindelijk ook in de benen kruipen.
Dat Frank en zijn materiaal het niet altijd goed samen vinden weten we en dat werd nogmaals actueel in de aanloop naar de bruine put. Iets te wild geschakeld van grote naar kleine plaat, met als gevolg ketting-gekraak, versnellingsapparaat stuk en de ketting vast op de kleine plateau. Tijdens de stop in het Samba Café in Beersel kreeg Frank het uiteindelijk toch gefikst dat de ketting op de grote plaat kon. Naast Frank was het ook Dirk De Bruyn zijn dagje niet. Op de put met zijn naam liep het al niet zo vlot en per slot van rekening zakte zijn zadelpen telkens naar beneden. Volgens hem het gevolg van weggesmolten was tussen zadelpen en buis. Uiteindelijk zat er niets anders op dan instappen want rijden met geplooide benen was hem niet comfortabel en zou kunnen leiden tot blessures.
Op de terugweg toonde Jelle op de klim van de Vrijhout nog eens wat een verschil er is tussen wielertoeristen en een coureur die even zijn vormpijl wil testen: hij sjeesde op zijn grote molen weg naar boven waarbij het leek alsof wij stilstonden, nee erger nog, we reden achteruit.
Voorbij Asse ging het sneltreinvaart richting Londerzeel waarbij op de lange stukken tussen Impde en Londerzeel de boel op de rek ging en zelfs even uiteenviel.
De rit was een voorbeeld dat hard fietsen best kan gecombineerd worden met veilig fietsen zonder incidenten.
Volgende week de niet-te-onderschatten rit van Willy M naar Erpe-Mere, het dorpje van Lucien Van Impe, onze laatste tourwinnaar.
