Auteur: admin chris

door Erik Seghers

We rollen de laatste maanden veel over de tongen! De geruchtenmolen draait maar door.
Onze sponsors: Aquastructo, Reparal, Algrobo ( lijken nieuw voor mij ) zouden de stekker uit onze sponsporing willen trekken ! Doch, wij Snelvoeters, staan klaar voor onze volgende rit, richting Gaasbeek.
Onder een stralende zon, terug met ons zomertenue, en dat op 1 Oktober !
We zijn nog niet in Buggenhout of sommigen onder ons hebben al meer nieuws over de geruchten. Het zou al in de zondagkrant staan van deze ochtend: Calpécycling zal onze nieuwe sponsor worden . Blijkbaar hebben ze een superbudget voor de wielrennerij over.
CEO Erik Van Buggenhout heeft grootse plannen met ons. Is de gastrijder Jan Van Buggenhout misschien een undercover om ons gade te slaan ?
Maar ondanks alles rijden we verder op een gezapig tempo. Aan de voet van de Koerijt ontstaat er plotseling tumult in de groep: “ Mannen , Mannen , wachten , Hey!! “.
Er wordt geroepen en getierd, maar de kopgroep van 11 trekt door, zonder enig argwaan .
Cleymans had het moeilijk, maar er gebeurde ook vanalles achteraan in het peloton.
Terwijl we boven aan het wachten waren op hun, reed plots de Merckx ons voorbij : “ Onnozelaars “, en hij reed de andere kant uit. We waren ook al onze voorzitter Chris kwijt geraakt ergens ten velden.
Rariteiten alom, was het door de geruchten en het vers binnen lopende nieuws? In de buurt van Dilbeek viel het plotseling stil.
De nieuwtjes bleven maar binnen stromen. Er zou een fusie op til zijn tussen de Snelvoeters en de Speedies. Te Schepdaal , op het terras van Evenepoel, moest het lukken dat deze 2 teams daar toevallig samen zaten .

1 ding ging al vlot over de lippen: Onze kopman Jelle zou al zijn oversteek maken naar de mannen van de WIK: Bij ons gaat het blijkbaar dan toch wat te snel voor hem .
De 2 teams vertrokken toch nog afzonderlijk, wij richting Kalfort. Wat is er allemaal van aan? Bij deze Megafusie zouden er natuurlijk koppen rollen want we zijn met te veel . De oude garde zou al met kopman Jos naar Calpé trekken voor een speciaal clubje: Calpe Bastards!
Frank VD Vijver zou onze sportdirecteur worden maar dan zelf meerijdend met zijn mannen .
Onze Mecanicien zou aan boord blijven , maar wat met al onze verzorgsters thuis. ( Onze wederhelften )? De volgwagens zouden ook hun oversteek maken naar Calpé, want wat anders met die rugzak van Jos?
Onze nieuwe CEO zou ook veel nieuwe vrouwelijke leden willen aantrekken, hoor ik in mijn gedachten .
Door al dat nieuws wordt de terugrit eentje met veel oponthoud, de twijfel zaait verbrokkeling in ons peloton. Sommigen zien het niet meer zitten , maar wij wachten op elkaar.
Het was vandaag een speciale rit, eentje met veel tussenstops en vragen .
Maar we gaan verder, met wie allemaal is nog een vraagteken, wie weet het ?
Maar zeker met Calpécycling!
En nu ga ik eerst nog iets bestellen op AMAZON !

Door Erik Seghers

Afscheid nemen bestaat niet.
Maar in het leven moet je dikwijls Vaarwel zeggen tegen een naaste, een geliefde of een vriend. Nathan Van Hooydonk moet vaarwel zeggen tegen zijn profcarrière , maar omarmd het leven!
Maar wij, Snelvoeters, nemen zeker geen afscheid van onze bike. Onder een stralend zonnetje staan we vertrekkensklaar te Kalfort. De helft van het peloton hebben al welkom gezegd aan de lange broek en trui. Het is dan ook onder de 10 graden, de herfst heeft zijn intrede gedaan. Aan café Coolhem is er weer verwarring en rijdt een deel renners richting Puurs, en de parcourskenners rijden de goede richting uit, de Schipstraat in .
Dat vertaald zich in een achtervolging richting kenners. Er wordt niet gewacht op de verdwaalden en het duurt dan ook tot aan de Dendermondsesteenweg vooraleer we terug 1 zijn. Het was gelukkig een kort Vaarwel .
Het tempo is het eerste uur al hoog, precies een voorbereiding van een Ronderit, om weg te geraken.
Als we de parklaan in Aalst oprijden ben ik blij verrast, geen Vuil-Janetten te bespeuren maar wel een mooie laan met een gallerij bomen. Het is niet de tijd van Carnaval, doch de mensen van Olst krijgen misschien al heimwee als ze ons zien passeren met onze strakke pakjes.
Op een kluwen van een bij elkaar komende straatjes te Zonnegem, wil een motard zijn voorrang nemen.
Onze reflexen zijn nog perfect , buiten rekening te houden met Jos. Hij wil zijn gracieuze valbeweging nog is ten toon spreiden. Zijn knie is helemaal gehavend, maar krijgt toch een onvoldoende van ons.
We passeren mooie smalle wegjes tussen de Maisvelden .
In Melle gaan we even uitblazen van de snelle afhandeling van de eerste 60 KM. In Melrose Place halen we vage herinneringen boven van Heather Locklear en dromen enkelen al weg van hun pensioen.

Na de bediening , tafel per tafel, drankje per drankje, en een toverspray voor de Jos, zijn we vertrekkensklaar. Dat dachten we toch, maar meneer Daems had zijn Cannondale plat geparkeerd, want moest zonodig eerst met de woef gaan wandelen en zijn massagekunsten tonen. Dus eerst nog even een nieuwe band steken . Onze volgwagen van dienst, lees = Hans Van Hoye , regelt de zaakjes.
Na deze extra break, zijn we dan ook echt , maar echt klaar om verder te rijden .
Nu zijn het lange brede banen, rugwind en 50 hoogtemeters. De Patrick probeert het oponthoud goed te maken , door de volle 500 meter mee op kop te sleuren. De Jelle is te snel vandaag! De ene na de andere metgezel probeert even naast de snelle kop te doen, maar allen moeten één voor één afscheid nemen , Vaarwel Jelle.
Sommigen onder ons hebben al een delirium en zien roze olifanten.
In Dendermonde geeft de politie hun voorrang af naar ons. Om niet veel later aan de lichten naast ons te stoppen en hun raampje naar beneden te laten zakken: “ Mannen, geen volgwagen bij? en waar is jullie weg-kapitein?”
Chris had zijn kapiteinsband achtergelaten in Kreta. Dan maar even verplicht de fietsbaan op.
Maar blijkbaar hadden ze ons verteld, als je niet onder de 40 per uur rijdt, mogen jullie toch op de openbare weg rijden . En dat deden we dan maar.
In Kalfort aangekomen, nemen we geen Afscheid van elkaar maar zeggen gewoon Vaarwel en tot volgende zondag.

Door Eddy Daems

‘’t Is weer voorbij die mooie zomer’, zong eertijds Gerard Cox… Wist hij veel dat de straalstroom meer gaat kronkelen met meer extremen of periodes met langdurig hetzelfde weer als gevolg. Neen neen, Gerard, met voldoende water in de bidons moesten we ons wapenen tegen de voorlaatste dag van deze uitzonderlijke hittegolf in september.

Ondanks de hoge temperaturen daagden toch meer dan 20 Snelvoeters (nog altijd geen idee waar die naam vandaag komt!) op aan het vertrekpunt. Ziekte en verlof waren aanvaardbare redenen om er vandaag niet bij te zijn.
Bij navraag bleek voor de rit naar Gooik geen GPX voorhanden. Geen nood, dan volgen we maar het innerlijke oriëntatievermogen van piloot Jos en dat bleek tijdens de rit nog goed te werken. Dat innerlijke heeft ons vandaag nog meer geholpen, want dankzij hem konden we ook vandaag over een volgwagen beschikken. De chauffeur wou ‘eens iets terugdoen’ voor de Jos, want ‘da’s toch zo’ne schone mens… Daar kunde niks aan misvragen!’
(nvdr Binnenkort kan u live op tv de heiligverklaring meemaken van Jos Scheers)

Op weg dan voor een deugddoende rit van 110 km met mooi geasfalteerde banen. De eerste helft verliep haast geschiedenisloos, een ramp voor sensatiezoekende journalisten zoals Erik S en ikzelf. Elkaar troostend om het weinig nieuws dat er te rapen viel, besloten we om ons te mengen onder het fietsende gepeupel. Misschien vielen er links en rechts nog wat sappige nieuwtjes te rapen. Van Michele vernam ik waarom ze altijd aan de rechterkant van ons peloton rijdt (iets wat me al eerder was opgevallen) en Jelle stond erop dat ik al fietsend een diepte-interview zou afnemen van ‘hoe hij zijn werk bij den Duvel probleemloos weet te combineren met zijn wielercarrière’. Weinig spectaculairs, zoals u ziet! Het nieuws dat den Tony in mijn oor fluisterde (niet makkelijk tijdens het fietsen!) was dan misschien wel het nieuws van de dag: De nieuwe uitrusting komt er binnenkort aan, waarop hij het ontwerp in geuren en kleuren uit de doeken begon te doen. Ik kan u zeggen: als het eruit ziet zoals hij het beschreven heeft, gaat iedereen ons gezien hebben! We zijn kurieus!

De heuveltjes van het Pajottenland beklimmend op zonnige dagen bracht dan weer – naast het nodige fietsplezier – een aangename blik op de schaars geklede mensheid, althans het vrouwelijke deel ervan. We gingen er zowaar nog sneller van fietsen. Een mens zou van minder dorst krijgen en in Gooik placeerden we ons in de schaduw van Baar 28. Michele nam het kruim van onze Kalfortse koereurs mee in afzondering naar de achterzijde van het café. Het was daar duidelijk plezanter dan aan de voorkant, waar de Philip DK iedereen op het tipje van de stoel kreeg met zijn vertellingen over Greg Lemond en Lance Armstrong.

Kort na onze stop werd er zoals vanouds en vannieuws weer doorgeknald waardoor de groep al gauw in stukken en brokken uiteen viel. ‘Platten band!’, klonk achter ons… Fake news, zo bleek. Onmiddellijk daarna klonk de luide stem van Erik H: ‘Seg, mannekes, hoorde gelle niks!’ Het tumult ging gelukkig vlug liggen, want niemand was zich van kwaad bewust. De Snelvoeters zijn immers allemaal lieve schatten als ze van huis zijn.
Op de terugweg probeerden enkelen toch nog hun naam in het verslag te krijgen door een voltallige wielertoeristengroep met volgwagen rakelings te passeren. ‘Zondagsrijders!’, riep Jelle nog uit volle borst naar die eerder traag fietsende collega’s, niet goed beseffend dat ook wij dat zijn.

De enige die daar nog in slaagde was den Dieter die – wegens ‘erdoor zitten’ volgens zijn beste maat den Dave – plat viel enkele kilometers voor de Palm. Fietsherstellers Hans VH en Hans M gingen zwetend als een rund aan de slag om de onfortuinlijke jongen te hulp te snellen. In 4 min. 45 seconden wist Hans VH dit klusje te klaren. Zoals gezegd: Wie durft er vanaf nu nog nen binnenband vervangen nu het record zo scherp staat?Thuisgekomen werd – na die van Willaert-Van Boom te hebben begroet – het nodige vocht ingenomen en nagepraat over de rit, toen ene Guy M – die trouwens afwezig bleef vandaag (excuus Kalfort Kermis) – als een gek uit café Coolhem kwam gevlogen. Kleinzoon Jules (5 jaar) stond aan de overkant wanhopig te roepen: ‘Vake, wanneer mag ik ne keer met ulle meerijden?’, waarop hij de kleine vermanend de richting naar huis wees. U ziet het, beste lezer, de toekomst van de Snelvoeters is verzekerd!

De officiële start is dit keer niet aan de Okay maar aan de Abdij van Bornem.
Met een twintigtal kwamen we daar toe vanuit Kalfort. Inschrijven, betalen, bandje aan en weg. Plots waren we met 11 Snelvoeters meer. Met 31 per uur reden we daar van het erf af, de zwarte pijlen op een mooie blauwe achtergrond volgend.

Aan den Dries rijden we een splinternieuwe witte kerk voorbij, althans voor mij dan toch. We hebben geen tijd om even een kaarsje te laten branden , wegens te snel. Van hier op naar de Hoge Jan, het kriebelt om aan te gaan, doch laten we de koptrekkers het tempo maar bepalen. Safe Harbour. Op de Koereit komen we in de mist terecht, het is dan vandaag ook de Herfstrit van de Merckx boys, heel toepasselijk!

We komen uit in de fietsstraat Prieel, klimmen geblazen en dan downhill de Vrijthout af. Het parcous leidt ons langs mooie smalle wegjes. Na 45 km komen we aan de eerste bevoorrading aan, te Schepdaal REV 1703!

Het ziet één en al rood aan de snoeptafel, misschien staat de Remco er wel tussen in zijn RED shirt?

Dan worden de woorden van Evenepoel heel letterlijk: “It’s breaking My Balls!”.
Na de stop is er een hele groep vroeger weggereden terwijl andere nog ondergoed uitspeelden als gevolg van de warmte van het opzetten van een zwoele nazomerzon. Het zal even duren vooraleer we terug gegroepeerd zijn. Hier op dit parcours is dikwijls het betere bochtenwerk van tel.

Vandaag heeft kleine Eric wat moeite bergop, maar hij krijgt meerdere helpende handen, de handen helpen zelfs andere helpers. Mooi naast elkaar in het gelid, en zo omhoog. Volgens mij hebben ze wel het spuitje van Eric per ongeluk aan Marc V toegediend, want wat is die goed, die blijft maar ratelen.

Te Itterbeek werd het heel stil in het peloton, wat een steil klimmetje lag daar!
In Kobbegem, was er dan op het graspleintje, de tweede bevoorrading.
Met wat extra gras aan de schoenen reden we daarna verder voor de klimmetjes te Kobbegem. Het mag gezegd worden: de Boys hadden een prachtig parcours uitgestippeld.

Aan de aankomst planten we ons neer in het zand aan de lange tafels. De eerste is eentje van onze voorzitter Chris, je wordt nu eenmaal maar 1 keer 46! Schol, santé! Er kan er blijkbaar nog eentje af en veel meer bij sommigen.
Tot 46 zijn ze blijkbaar niet geraakt, het werden er maar 44!

Door Erik Seghers

Wat een mooie bodies weeral aan de start, van het WK Atletiek vrouwen in Budapest.
Op de parking van de Okay te Kalfort is het allemaal wat minder impressionant!
Vandaag, eens niet op een zondag maar uitzonderlijk op een zaterdag te vertrekken van hier .
Dit doen we allemaal op vraag van de echte Kalfort Kermisennaars. Guido, Willy, Cleymans, Daems E en Co. Want een snelvoeter wil geen enkele rit missen he. Na deze rit kunnen ze heel de week volledig losgaan.
We zouden eigenlijk eerst een minuut stilte moeten houden voor het overlijden van het jonge wielertalent Tyl De Decker, wielrennen blijft een gevaarlijk iets.
Maar dit wordt ons niet gegund, want er wordt direct een raket afgeschoten. Blijkbaar had Poetin er nog eentje op overschot, voor Prigozjin was eentje meer dan genoeg. Gelukkig geen crash voor ons, maar wel een stevige start.
Met onze trouwe 2 voeter Jelle en de prof van vervlogen jaren Frank , alhoewel hij om één of andere reden wel plots veel jonger leek, was het kopwerk verzekerd.
Met een stevige zuidwesten wind reden we richting MS, of beter gezegd Gaasbeek.
Ofwel zijn er op zaterdag veel andere verplichtingen , of zijn ze het vergeten , we zijn maar met een 14-Tal. Nog met een 7-tal te veel, of we hadden er een ploegentijdrit van kunnen
maken. Het zal moeten gebeuren in de straten van Barcelona.
We krijgen heel wat hellingen te verwerken onderweg, de eerste echte lastige ligt tegen de Vrijthout, Hoogpoort. We rijden verder richting Ternat, de hellingen volgen elkaar snel op.
Als je het gemiddelde bekijkt na 40 km denk je, het gaat hier niet vooruit, maar niets is wat het lijkt. Het is een bochtig parcours, constant remmen en optrekken na elke bocht.
We passeren vele mooie dorpjes om zo uit te komen op de kasseien aan de kerk te Sint-Pieters-Leeuw. Daar nemen we onze break, geen Tsatsiki, maar Pepsi en Val .
Daar op het terras komen we ook te weten van ons 100-Jarig lid dat de zoon van Dracula ook meedoet aan de Vuelta, Vinegaard genaamd.

Na de interessante weetjes, trekken we onze carbonnen fietsen terug op gang, er zullen wat tandjes bijgeschakeld worden . De eerste helling zullen we al goed voelen, de benen branden, ze lopen vol, op naar het Vagevuur. Zo lijkt het echt wel!
Het tweede deel lijkt zwaarder voor velen onder ons, of sluipt de vermoeidheid in de benen?
Ergens in een bocht te Brussegem is het even schrikken, daar vlamt een motard bijna in de voorste gelederen van ons peloton. Even naar adem happen en de tikker laten zakken en terug doorgaan. Alhoewel die tikker niet echt meer zakt, want het blijft een razendhoog tempo.
Na de rit banen we ons door de aankomende kermis en babbelen we nog wat na op het wel
grote terras van het Coolhem.
De nodige pinten worden aangevoerd , alsook de chocomelkjes voor de kleinsten onder ons.

Het is nu éénmaal Kalfort kermis, maar ik denk dat er deze namiddag niet veel meer aan de ‘ Floche ‘ gaat getrokken worden .

Door Dees2 (schuilnaam Daems Eddy & Erik Seghers)

Na de afgelaste rit van vorige week door het slechte weer, nieuwe kansen deze zondag! Waar het vorige week waarschijnlijk nog zo klonk in menig slaapkamer: ‘Zotte gem is ni in de garage laten staan en dat ander spel is boven pakken?’, was het nu bij het afgaan van de wekker, spring uit bed, koersbroek aan en wegwezen . Niet naar het beloofde Hageland, maar naar die van Zottegem. (noot van de mede-auteur: dit is duidelijk een Erik S seksueel geïnspireerd schrijven, waarvan ik volledig afstand neem)

En wat bleek bij de start? Menige snelvoeters vertrokken richting het beloofde land: dus een valse start.

Na het WK baanwielrennen, nog eens echt buiten rijden op de baan. En jawel ook onze Swifter Pur Sang, de Merckx was van de partij. Altijd leuk om eens met zulk voornaam heerschap een serieus gesprek aan te knopen, nietwaar copain?

Geen WK criterium met de nodige valpartijen in de bochten. Ah nee, onze Heyvaert (en zijn Michele) zitten (lees: fietsen) een maand in Spanje. Tom was vandaag onze piloot, zijn madam lag waarschijnlijk nog afgepeigerd in haar bed, herstellend van hun Vogezenritten, hé mannen. (Duidelijk weer een typisch Erik S stuk). Het tempo zat er weer goed in, what else? Misschien een Machiato? In het eerste deel reden we veel over brede betonbanen: Kedenk kedeng kedeng…

In de regio Steenhuize/Wijnhuize kwamen we dan op prachtige smalle asfaltwegjes, kronkelend en in een wondermooi glooiend landschap terecht. Minder mooi waren de talrijke geschilderde ‘SCHOOL’ op de weg, ons herinnerend aan de stilaan op zijn einde lopende grote vakantie.

Tot dan dus een geschiedenisloze rit, tot het moment dat een zwarte (maar ook deels witte) kat de straat dreigde over te steken. Voor ons verslag was het beter dat ze dat ook deed. Ze schrok zich echter een ongeluk (kan ook zijn omdat de Pat D net op dat moment even zijn zonnebril afzette) en dat was voor de veiligheid van ons 20-renners tellend peletonnetje alleszins beter.

Via verschillende lange 1000 meter klimmetjes , kwamen we na 85 km – en dat werd tijd – aan in Sint-Lievens-Houtem in het café ‘Bij ons Kleine Mien’ .

Daar klampte ons bij vertrek een Zottegemenaar aan die ons zijn levensverhaal begon te vertellen. Hem meedelend dat we een heuse ex-prof in ons midden hadden, bracht geen zoden aan de dijk. Hij bleef – doof voor wat wij te vertellen hadden – verder zijn verhaal doen. Uit pure frustratie niet herkend te worden, had Frank VDV zijn ‘pulle’ (lees drinkbus), zoals ze in ’t Zottegems zeggen, kapot geknepen.

Na de break lagen er nog een goede 100 hoogtemeters ons op te wachten.

Via Lede en Gijzegem reden richting het thuisfront, waar plots de alarmbellen bij ons afgingen omdat er een auto in tegenovergestelde richting voor ons peleton een parking opdraaide… Wat een mens al niet overheeft om tijdig in den Delhaize te geraken op zondagvoormiddag. Vandaag was er geen Jelle te bespeuren, hij bleek heel de nacht te hebben geslaapwandeld, dus niet fit genoeg vandaag. Maar zijn plaats werd gretig ingenomen door ander sterke mannen: De Pettier, Hans M, Lange Marc, de Jos natuurlijk en Frank. Het ging snel, soms leek het buitenaards, of was dat toch gewoon de Patrick die aan kop sleurde? Voorzitter en secretaris konden ons ditmaal niet de levieten lezen, wanneer de snelheidsmeter boven de 40 ging.

In de kantine van Sparta Bornem was het vechten voor ne choco en ne Vedett. Onder de indruk van Benny’s fietstalenten (hij volgde probleemloos vandaag), dachten we ‘Die gaat ons ook nog aan tafel bedienen!’. Maar neen, ook Superhelden kennen hun limieten.

Al snel werden de nodige motiverende ‘Kudo’s’ uitgedeeld, want een helse rit aan een gemiddelde van bijna 33 staat fier gebeiteld op ieders Strava. Er werd verder geklonken op een mooie rit, waarbij de fiets eens niet gepoetst moest worden.

door Eddy Daems

Nu de competitie terug is gestart, hadden we met ons 22’en deze zondagvoormiddag ook een voetbalmatch kunnen spelen (2 x 11), maar we zijn en blijven stoere wielerhelden en geen halfzachte voetbalsofties. Dus deden we wat we elke zondag zo graag doen: ons ijzeren monster op twee wielen geselen!

Even paniek aan de start, waar Filip DK zich 10 min voor start even alleen op de wereld waande, want ‘waar is iedereen?’ Niet veel later hadden 22 zwartrode ridders van het stalen ros zich aangemeld op ’t Oud Kerkhof (parking Coolhem voor de niet-Kalfortaren). Het was enkel nog even wachten op de volgwagen (duidelijk het gespreksonderwerp van de laatste weken!) en dat ‘even’ werd al snel ‘vrij lang’. Op de stop ‘In de Rustberg’ in Schepdaal werd duidelijk waarom Dave ons in de steek had gelaten: hij moest zijn goed hart en sterke handen tonen bij de chiro van Liezele en dat eist niet alleen veel nacht- maar ook ochtendrust. Het is u vergeven, Dave! Leon, die ons vorige week voorbeeldig begeleidde op vier wielen, konden we niet overhalen om hetzelfde nog eens over te doen: ‘Ik heb mijnen hond bij!’

Dan maar bidden tot Onze Lieven Heer dat er vandaag niets zou voorvallen en zo geschiede… We kwamen al snel op toerental (Jos en Jelle wilden de verloren tijd inhalen). Gez’wind’ (en dat was vandaag letterlijk te nemen met die 6 Beaufort!) vlogen de eerste kilometers erdoor. Zelfs een hernia (te weinig kaarskes gebrand in Compostella?) weerhield de Guy er niet van de groep probleemloos te volgen (zijn sokken aandoen lukt niet, maar 100 km hardnekkig duwen op de trappers is geen probleem). Erik H was volgens vrouwlief Michele nog niet voldoende hersteld van zijn eerdere zware valpartij, maar ook hij klampte aan als vanouds.

Het was alsof de Dodentocht vandaag werd gereden, want nog nooit zagen we zoveel collega-wielertoeristengroepjes ons voor de wielen rijden. Vooral de dames van KWB Oppuurs vloekten erop los toen wij hen passeerden (de K van KWB staat nochtans voor Kristelijk).

Op kilometer 60 stapten we af ‘In de Rustberg’, waar we vruchteloos op zoek gingen naar de overgebleven hapjes van het overwinningsfeest van de dag voordien (Remco in zijn 3de San Sebastian overwinning). Na onze eerste koffie op den Berg kwam onze Jos Van Boven… Neen, hij kwam niet van boven, hij kwam eigenlijk van beneden… en met luid handgeklap werd hij onthaald alsof hij net de Schepdaal Classic had gewonnen. Tony noteerde nog even snel op ouderwetse streepjeswijze de aanwezigheden en weg waren we… na een verontruste blik op de Buienradar.

Helaas, net voor we de Vrijthout op onze boterham gingen leggen, werden we getrakteerd op een flinke plensbui. Een schietgebedje aan ’t kapelletje boven kwam evenwel te laat… Het kwaad was geschied! We waren nat tot op onze onderbroek(?). Gelukkig werd het al snel daarna wat droger en door de stevige snelheid in het peloton droogden onze kleren al snel, zodat een bezoek aan ons stamlokaal onze zondag alsnog compleet kon maken.

Aan de finish konden we zelfs genieten van deugddoende zonnestralen en de nodige recuperatiedrank in de vorm van Cécémel en enkele ‘groten’. De bokes met krabsla en kip curry gingen er ook in als zoete broodjes, met dank aan de nieuwe cafébazin Cindy (de naam van haar man ben ik effe vergeten!). Een aangename kennismaking moet ik zeggen.

Tot slot van dit verhaaltje nog één stijltip: Draag nooit witte sokken als er regen wordt voorspeld. Wit krijgt ge ze nooit meer!

Door Eddy Daems

Zondag 23 juli 2023… Terwijl het zuiden van Europa kreunt onder de warmte, viel bij ons de regen op deze dag met bakken uit de lucht. ‘Een heerlijk dagje om te fietsen!’, moeten de 9 dappere krijgers (waarvan de meesten al om halfzes het daglicht zagen) gedacht hebben toen die elkaar aan de kerk van Corroy-le-Grand in de ogen keken.

De gedachte ‘’t Zal rap over zijn!’ maakte al vlug plaats voor ‘’t Zal voor ne gansen dag zijn!’ Terwijl Leon, chauffeur van dienst, zich nog even ging vergewissen van de staat van de camionette van de Willy (den ‘automatique’ van de Chris zag hij niet zitten! Goede keuze bleek later). ‘Raamke open en we kunnen vertrekken’, oordeelde hij. En zo geschiedde…

Met een sterke zijwind werden de eerste 20 km vrij vlot afgehaspeld. Na 40 km doemde daar reeds de hoofdstad van het Waalse gewest Namen op, met zijn Citadel-beklimming aan een gemiddelde van 5%. Patje en Jelle reden snel voorop om een mooi plaatsje uit te zoeken voor een groepsfoto.

Op de Vezin-helling – na 75 km – ging het licht uit voor ondergetekende. Met een op hol geslagen hartslag vergezelde ik daarna Leon in de volgwagen, waar wij vooraanstaande getuigen waren van de strijd van onze 8 Snelvoeters met de elementen regen en wind.

Met de reeds goed gevulde pluviometers in gedachten werden alle bochten met de nodige voorzichtigheid genomen. En toch…

Na een 90-tal km en nadat hij een tijdje naast Jelle (en wingman Jos) mee de kop had genomen, kwam onze voorzitter Chris ten val in een afslag met vervaarlijk glad en afgesleten betonnen wegdek. Mark en Ivan waren de ongelukkigen die niet meer konden ontwijken en mee kennis maakten met het beton. Mark stak onmiddellijk zijn duim de hoogte in met de boodschap ‘’t Is OK zenne, mannen!’ Een beetje modder op de trui, dat kon er vandaag nog gerust bij. ‘Ons Lutteke zal da wel wassen!’, zag ik Mark al denken.

Van het voornemen om de rit met 30 km in te korten, kwam niets in huis.

Aan het eind van de dag werden de prijzen uitgereikt: de witte trui was voor de Jelle, de bergtrui voor Patje. Tijdens al dat gesleur aan de kop, had Jelle zelfs nog tijd om gidsbeurten te voorzien voor wie naast hem kwam rijden. Zo kwamen we via zijn professionele uitleg meer te weten over de hardheid van de boerenstiel in het Franstalige landsgedeelte. Over de hardheid van fietsen op een zondagmorgen in het Franstalige landsgedeelte heb ik hem met geen woord horen reppen!

Voor de gele trui gingen alle wijsvingers richting Joske. Zoals die, samen met Jelle, aan de kop had gesleurd. Hij moet een voorgevoel gehad hebben, want hij had die dag al bijpassende gele kousen aangetrokken. De prijs voor de strijdlust ging naar de Willy die als oudste van het pak van geen wijken wou weten (en samen met Jos de enige met korte mouwen). Naar we achteraf vernomen hebben, ontving Hans M na afloop uit handen van de Guy de prijs van de Gouden Duvel, iets wat hij – gezien de stijve rug waar hij de rit mee uitreed – meer dan verdiende… en naar het schijnt is het niet bij ene gebleven.

De rode lantaarn was voor onze voorzitter, die volgens Leon ‘altijd aan het staartje zat’. (Leon, ik denk zelf dat de Chris altijd wat achterop bleef om te zien dat er niets zou miskomen aan die schone camionette van de Willy, want anders moet gij in ’t vervolg met zijnen automatique rijden!)

Aan het stuur van de volgwagen vatte Leon de dag van vandaag nog eens mooi samen: ‘Chapeau voor elk van hen. Wat die vandaag laten zien hebben! Stuk voor stuk sterke beren!’ (Ik verschiet er van dat Leon nog altijd niet uitgenodigd is om te komen klappen aan tafel bij ‘Vive le Vélo’. Zoals die het met passie kan uitleggen. ) U hoort het, dames en heren, samen met de overwinningen van Jordi Meeus en Lotte Kopecky was het deze dag weer een hoogdag voor het Belgische wielrennen.

En nu de fietsjes poetsen, hé mannen!

A-mai, een tweelettergrepig woord, samenvatting van de rit van vandaag !
Ik denk dat velen onder ons deze rit aangestipt hebben als 1 van de mooiste, maar eveneens zwaarste rit van het jaar, alhoewel er geen echt zware klim in voorkomt. Bedankt alvast Willy M., klaar voor Erpe-Mere.

Voor de start was er eerst nog de bedeling van de helmen, nietwaar Frank? Hij zal zijn hoofd nog eens vergeten, of was hij gewoon zijn haar vergeten te kammen? Helmen op en weg… allé dat dachten we toch. Maar eerst moest Frank nog zijn rugzakje verstoppen, want blijkbaar was er geen volgwagen voorzien.

Ergens ter hoogte van de Molenstraat werd er dan ook opgemerkt dat er een zestal niet bij waren. Dan toch de tocht even neutraliseren – ongeveer zoals in de tour. Nadien was het alle hens aan dek, remmen open en vooraan en-avant, marche!

Toch best vermoeiend, die tweelettergrepige woorden. Maar 1 ding stond vast, in het eerste deel zou de wind niet onze vriend zijn, zuidwestenwind, 4 BFT op onze snuit!

Anderhalf uur op kop met Snelle Jelle. Draaien, keren, draaien en nog eens keren, A-mai mijne frak. Philippe kreeg er zelfs een platte band van. En de Willy, vriendelijk als altijd, begroette een vrouwelijke, langs achter jong uitziende fietser met een kat in een box op de bagagedrager. “Dag meisje met poesje”, probeerde Willy waarop het blijkbaar toch niet zo jonge dametje op de fiets niet echt gecharmeerd repliceerde: “Ouwe zak!”. Het kan alleen de Willy overkomen die er eens goed kon om lachen, en wij ook natuurlijk!

De meeste hoogtemeters overwonnen we in de eerste 80 km van de rit om dan uiteindelijk, in hetzelfde café in Woubrechtegem als 2 weken geleden ons neer te vleien op de paletten met kussens die nog getuige waren van een woelige zaterdagavond en nacht. De duiven waren nog niet geland, daarentegen wij, jawel zenne. Bezweet, zittend, drinkend, droogje en natje, 2 keer ineens!

Meester Eddy , waar ben je eigenlijk, privé les aan het geven aan den Dave ? Bij–les.

Na de pauze, Strava en Facebook, hou jullie klaar, want nu is het vooral vlak en hard wind in de rug. De inspanningen en het gebonk en gestomp van de eerste 100 km hopen zich op, en brengt voor enkelen onder ons het besef : A-mai wat is dat?

Maar, no pain, no gain, zo moeten we denken. Het ging snel, het gaat snel en het zal nog sneller gaan!

Geen kompassie, geen gezeur, of toch wel, maar vooral blijven gaan. We hebben onderweg niet veel tijd gehad voor de Fauna en Flora, maar wel veel mooie, smalle, kronkelende wegjes.

Ik hoorde op het einde zelfs het woord choco vallen, echt choco of eerder het recup drankje? In café Coolhem zat René ons al gezellig op te wachten terwijl zijn familie ons trakteerde op stevige boterhammen met eierkoek en … choco!

door Erik Seghers

De heuvelritten laten we even achter ons liggen, tijd voor een sprintersetappe, nee geen 300 km, maar een meer aanvaardbare 125 KM .Door de snelle start kan er geen goede vlucht ontsnappen , de rangen blijven gesloten.Voor de kijklustigen lijkt het een saaie bedoening te worden . In het peloton daarentegen is het opletten geblazen voor breuken. Het is een doffe, warme bedoening vandaag. Voor de Compostella rijders onder ons brengt dit herinneringen naar boven van het warme Spanje.Toch Chapeau mannen, om 14 dagen op de fiets door te brengen en de meer dan 2000 km af te leggen. Door de hitte wordt ook de Cubaanse schone naar boven gebracht in sommige hoofden, zonder daarbij namen te noemen , he Hans M 😊. Dan nu terug naar de koers, eindelijk wat actie in het peloton. De eerste echte scheur, nee niet die Cubaanse, maar een echte breuk in onze groep. Een derde van de 22 Snelvoeters geraken op achterstand, doch wordt de orde snel hersteld. In Emmadorp komen we allemaal te samen aan. Niemand overboord, niemand verdronken in het land van Saefthinge.

Na de break staan er ons nog 40 snelle km’s op te wachten.

We razen verder door de polders, Doel in zicht, door Kieldrecht en Verrebroek.Niet veel later merken we al snel dat we terug in ons Belgenland zijn aan de staat van onze wegen. Onze piloot van de dag, Lange Marc, heeft misschien zijn beoogde doel van 35 niet kunnen verwezenlijken, maar toch een mooie 34.7 gemiddeld.De groene trui is verstevigd.Daarna is het nog nakaarten en nagenieten in het clublokaal. De eerste maal met de nieuwe sympathieke uitbaters. En het is even spannend … daar zijn de gratis boterhammen😊. Tradities blijven voortbestaan .

En den Merckx denkt ondertussen, ik in de volgwagen met mijn eigen rit : ‘ den Axel Merckx Classic ‘ ? Ik denk het niet …
Rijden en heel de namiddag lekker Beff.. euh beentjes strekken .