Door Erik Seghers
Afscheid nemen bestaat niet.
Maar in het leven moet je dikwijls Vaarwel zeggen tegen een naaste, een geliefde of een vriend. Nathan Van Hooydonk moet vaarwel zeggen tegen zijn profcarrière , maar omarmd het leven!
Maar wij, Snelvoeters, nemen zeker geen afscheid van onze bike. Onder een stralend zonnetje staan we vertrekkensklaar te Kalfort. De helft van het peloton hebben al welkom gezegd aan de lange broek en trui. Het is dan ook onder de 10 graden, de herfst heeft zijn intrede gedaan. Aan café Coolhem is er weer verwarring en rijdt een deel renners richting Puurs, en de parcourskenners rijden de goede richting uit, de Schipstraat in .
Dat vertaald zich in een achtervolging richting kenners. Er wordt niet gewacht op de verdwaalden en het duurt dan ook tot aan de Dendermondsesteenweg vooraleer we terug 1 zijn. Het was gelukkig een kort Vaarwel .
Het tempo is het eerste uur al hoog, precies een voorbereiding van een Ronderit, om weg te geraken.
Als we de parklaan in Aalst oprijden ben ik blij verrast, geen Vuil-Janetten te bespeuren maar wel een mooie laan met een gallerij bomen. Het is niet de tijd van Carnaval, doch de mensen van Olst krijgen misschien al heimwee als ze ons zien passeren met onze strakke pakjes.
Op een kluwen van een bij elkaar komende straatjes te Zonnegem, wil een motard zijn voorrang nemen.
Onze reflexen zijn nog perfect , buiten rekening te houden met Jos. Hij wil zijn gracieuze valbeweging nog is ten toon spreiden. Zijn knie is helemaal gehavend, maar krijgt toch een onvoldoende van ons.
We passeren mooie smalle wegjes tussen de Maisvelden .
In Melle gaan we even uitblazen van de snelle afhandeling van de eerste 60 KM. In Melrose Place halen we vage herinneringen boven van Heather Locklear en dromen enkelen al weg van hun pensioen.
Na de bediening , tafel per tafel, drankje per drankje, en een toverspray voor de Jos, zijn we vertrekkensklaar. Dat dachten we toch, maar meneer Daems had zijn Cannondale plat geparkeerd, want moest zonodig eerst met de woef gaan wandelen en zijn massagekunsten tonen. Dus eerst nog even een nieuwe band steken . Onze volgwagen van dienst, lees = Hans Van Hoye , regelt de zaakjes.
Na deze extra break, zijn we dan ook echt , maar echt klaar om verder te rijden .
Nu zijn het lange brede banen, rugwind en 50 hoogtemeters. De Patrick probeert het oponthoud goed te maken , door de volle 500 meter mee op kop te sleuren. De Jelle is te snel vandaag! De ene na de andere metgezel probeert even naast de snelle kop te doen, maar allen moeten één voor één afscheid nemen , Vaarwel Jelle.
Sommigen onder ons hebben al een delirium en zien roze olifanten.
In Dendermonde geeft de politie hun voorrang af naar ons. Om niet veel later aan de lichten naast ons te stoppen en hun raampje naar beneden te laten zakken: “ Mannen, geen volgwagen bij? en waar is jullie weg-kapitein?”
Chris had zijn kapiteinsband achtergelaten in Kreta. Dan maar even verplicht de fietsbaan op.
Maar blijkbaar hadden ze ons verteld, als je niet onder de 40 per uur rijdt, mogen jullie toch op de openbare weg rijden . En dat deden we dan maar.
In Kalfort aangekomen, nemen we geen Afscheid van elkaar maar zeggen gewoon Vaarwel en tot volgende zondag.
