Categorie: Uncategorized

door Erik Seghers

” Ik heb 3 borstharen op mijn borst, ik ben een beer ! “
Een Teddybeer, knuffelbeer of een Grizzlybeer? Nee, 24 Bruine beren op het plein. Een Dries is een plein, dus met de beren op naar den Berendries.
Met hun gebruinde benen trappen ze hun carbonnen rossen op gang.

Het is de derde rit op rij met ongeveer 600 hoogtemeters. Zalige ritten, enkel den Berendries is er teveel aan 😊 . Het tempo is direct hoog, hoger, hoogst. De Jelle heeft zijn vakantie goed verteerd, hij heeft veel gereden in Normandië zegt hij, maar zijn fiets had hij niet mee. Ook Jos Dave en Tom zijn als koptrekkers in het eerste gedeelte in topvorm.

In Sint-Lievens-Houtem passeren we het marktplein met de mooie overkoepeling. Via Velzeke rijden we dan richting den Dries. Berendries in cijfers : 1,1 km lang aan een gemiddelde stijgingspercentage van 7 %, het blijft afzien voor de meesten onder ons. De Vingerhoets, onze parcoursbouwer van vandaag, is als eerste boven aan de top. Blijkbaar was dit ook 1 van de lievelingshellingen van Marc Sergeant die hier in zijn periode recordtijden heeft laten optekenen.

In Sint-Lievens-Esse zien we een dame in koerspakje op een bankje zitten, dus hier is onze stop. We nestelen ons in de lounge neer met een vlotte leuke bediening erbij.

We krijgen ook wat familiefoto’s voorgeschoteld van Michèle haar 2 dochters en zoon. Alhoewel er verschijnt telkens een Labradoodle in het beeld.
Of ze trekken allemaal op elkaar met datzelfde blonde krullenhaar ? 😊

Die truuk met de foto doet zelfs een Adam Yates in de Ronde.

We vertrekken terug , richting Aalst, om onze 50 laatste km’s af te haspelen.
In Baardegem worden alle registers open getrokken. Beetje meewind helpt daarbij. Marc B en Dave tasten hun grenzen af. Mannen met baarden moeten ze gedacht hebben in Baardegem. Het blijft vlot gaan en achteraan is het alle hens aan dek. Maar op de Heirbaan richting Steenhuffel, na het passeren van de vluchtheuvels komen de beren echt los. Alsof ze hun prooi geroken hebben, nemen ze de vlucht vooruit, tegen de 60 per uur. Om duimen en vingers af te lekken, nietwaar schoolmeester? 😊
Niets is minder waar, het geschreeuw en het commando komt uit de volgwagen:
‘Tandje bij, iedereen is mee, op een waaier trekken verdomme! Gas er op, iedereen is mee. ’ Onze ploegleider Dieter doet dat goed!

De Snelvoeters hebben vandaag hun naam eer aangedaan, het ging snel en iedereen kon mee, zelfs op het einde nog wat opgejut door ons Els.
Daarna ging het richting Sparta lokaal waar den Benny ons opwachtte. Die had er net 2 lange dagen atletiekmeeting opzitten. En ouderdomsdeken Benny hoeven we niet meer te vertellen waar die zijn prioriteiten moet leggen.

door Erik Seghers

En of het een blitse start is vandaag, nog maar 2 bochten verder ligt er al eentje op de grond. Erik H. heeft blijkbaar een kettingbreuk en kust daardoor het asfalt doordat hij de controle over zijn fiets verliest . Misschien was hij onderweg naar Moskou, maar het werd niet verder dan de Spoed te Bornem. Met 7 hechtingen , dubbele steek tot gevolg.
De rest van de Snelvoeters zullen zich ontfermen over Michèle, een zware opdracht😊.

Ti Tan tovenaar, en weg zijn wij, het ontploft direct, wat een snelheid . Niet iedereen wil vooraan zitten aan het raampje, al een geluk. We rijden terug richting Leuven, zoals vorige week. Bij ons clubje is er geen twijfel, Courtois of niet, bij ons blijft de Scheers onze kapitein.

Hij leidt ons langs Kampenhout, Meerbeek, Wilsele, zo richting Korbeek-Dyle.
Een beetje verder worden we gered in de Renaissance te Beauvechain, voor een welverdiende frisfrank. Dat ze daar blij zijn met zoveel volk wordt duidelijk bij de afrekening: de patron geeft een fikse korting 😊 en die overschot kunnen we goed gebruiken in Holland. Na een twintigtal minuten verlaten we Bevekom en stormen we verder langs brede glooiende wegen.

Aan de kerk te Neerijse komen we onze stop tegen van vorige week, de fietsen moeten deze keer niet gedroogd worden, dus doorrijden . We klauteren daar naar boven in de steile bocht. Hier worden de minderen van de dag gespot, en ja ik ben erbij.

Het mag gezegd worden, het is onze dag niet: we hebben alle rode lichten in ons nadeel en tot overmaat van ramp kampt Dieter in een bergop met een weerbarstige ketting. Andy moet al zijn kennis en kunsten bijzetten om het euvel te fiksen. Ne goeie technieker komt altijd van pas.

Op zeker moment krijg ik ook mijn metgezel in het afzien in het vizier. Kurt ondergaat de zoveelste pijnscheut in de rug en kramp in zijn been, de doodsteek. Dan maar de volgwagen in om Jeroen gezelschap te houden. Jeroen heeft zijn werk gehad vandaag en dan tussendoor nog flexi jobben in het café.

Na km 110 en temperatuur dik in de 30 wordt het voor mij ook teveel. Door het verschot in de rug en de mindere vorm de laatste tijd is het afzien gelijk de beesten.

Ik voelde me plots van Quickenborne, met zoveel handopleggingen van onze Vandenbrouckes. Dank u mannen voor de fysieke steun: Erwin, Andy, Patrick, Luc, Chris, Christophe en ook wel Frank. En nee, jullie zijn niet Rousseau met grensoverschrijdende gedrag, ik trek het niet voor het gerecht.

Hetgeen ik zeker onthoud vandaag , vriendschap is mooi, en ook nog alles heeft zijn prijs, en voor de juiste prijs trekt alles wat krom is, recht!
Mannen, coureurs, ik kan niet zeggen dat het plezant was vandaag, maar jullie blijven een toffe bende.
En NO pain NO gain!

In café Coolhem serveerde Tiana haar laatste dag. Café openhouden en ne kleine groot brengen is net iets te veel gevraagd. Hierbij vanwege de Snelvoeters nog eens nen dikke merci voor de goeie service en de extra’s en dat tot op het laatste moment. Merci, Tiana. Lang moge ze leven!

En dat er na zo’n rit van 140 km in tropisch klimaat veel vocht verloren gaat hoeft geen betoog. En dat dat verlies onverwijld terug moet aangevuld worden ook niet. Proost!

Het lijkt of er weken niet gereden is bij de snelvoeters, volgens de website .
Niets is minder waar, het deed zelfs pijn aan mijn hart, telkens als ik al die ritten zag verschijnen wanneer ik mijn Strava opende. Het deed nog meer pijn als ik het nieuws hoorde van Gino Mader verongelukt in een afdaling in de ronde van Zwitserland. Het blijft plezant, wielrennen, maar men moet zich bewust zijn van de risico’s.

Na 4 weken afwezigheid zat ik vandaag normaal in de volgwagen, maar Eddy en het bestuur hebben er anders over beslist, waarvoor mijn dank.

Met 11 dapperen namen we de start op de parking en kort daarna pikten er gelukkig nog 4 Snelvoeters aan, zodat we aan het wettelijke minimum van 15 kwamen om onze rit te kunnen afhaspelen op de rijbaan. Ik denk dat de buienradar voor vele afwezigen wel de spelbreker was.

Druppelsgewijs zakten we af richting Verbrande brug, waar ook de Franstalige man aan de overkant even achter de bareel moesten plaats nemen.

Na een tijdje kwamen onze eerste hoogtemeters eraan langs de kanten van Zaventem / Diegem. In het heen rijden hadden we de wind niet als onze vriend. Toch werd er een goed tempo onderhouden. Bij het passeren van Tervuren moesten we wel de krokodillen in de fontein te vriend houden. Na het verlaten van de bossen, kwamen we voorbij het hoge gras. De mei en juni maanden waren een godsgeschenk. Zeker voor Michéle, die ongegeneerd tussen het hoge gras discreet even een dringende behoefte kon doen.

Ter hoogte van de Geitenhoek anticipeerde Els op wat er zat aan te komen en verkoos ze een kleine binnenweg. Zag ze de bui al hangen in Genval of is ze gewoon geen fan van het meer?

Of reed ze al te lang met een leegloper, dus best wat bar bij zetten in een nieuwe binnenband.

Aan het café te Neerijse werden onze fietsen dan even ten droge gehangen.
Daarna werd de tocht verder gezet: eerst namen we de klim richting Leefdaal voor onze rekening en daarna volgden er nog enkele bergjes: Everberg, Eikelenberg en Kortenberg.

Van dan af aan hadden we meewind en het nodige kopwerk werd verder gezet door onder andere Jos, Hans T en Ivan. In Steenokkerzeel passeerden we Skeys en daar vlogen de gebroeders D ons voorbij om ons aan hoge snelheid mee op sleeptouw te nemen. We voelden ons zo opdrogen en dit tempo ging maar door tot aan ons lokaal te Kalfort.

Daar werden de nodige pinten en chocomelkjes genuttigd. Tiana had weerom, vooral gefrituurde, hapjes voorzien alhoewel die niet door iedereen werden geapprecieerd. Ons Michéle is blijkbaar niet zo fan van vleesjes, ja Erik H ☹

door Erik Seghers

Als je enkel rekening zou houden met de hoogtemeters, dan zou deze rit wel eens de tweede lastigste van het jaar kunnen worden, na Waver – Namen. In Geraardsbergen ligt de legendarische Muur op ons te wachten. Ondanks het lange weekend, toch 25 renners aan de start en Kurt K. in de volgwagen. Via Meldert en Hekelgem zoeken we het Pajottenland op. Voor ons geen Colombiaanse jungle toestanden, wij hoeven niemand te zoeken, iedereen blijft in de rangen.

Het gaat van de start, hard, snoeihard dankzij onze vaste koptrekkers. Het is een droge, zonnige dag, voor ons geen Noord- Italiaanse toestanden !

Na een km of 60 komen we aan de voet van Onkerzele berg, een lange gestage klim, en goede opwarmer voor de beklimming naar de Muur die daar even verder op de loer ligt. Na de afdaling is het zover, links de Abdijstraat op (of Klojsterstroat voor de lokale bevolking).

Een steil stuk van 360 meter om dan rechts de kasseien op te draaien, het begin van de echte Muur. Enkelen onder ons prefereren de asfalt ‘ Straight Ahead ‘.

Dat Bachmoet nu wel of niet veroverd is, weet niemand, maar wij gaan wel die verdomde Muur en kapelmuur overwinnen. Daar boven wordt onze tocht vereeuwigd door gastrijder Chris Van Dijck.

Na dit foto moment trekken we verder de weide wereld in. Soms lijkt het wel of we in een F16 zitten, maar dan met onze benen mee trappelend uit de cockpit. Voor sommigen komen de molshopen te snel en te dikwijls na elkaar. Hier en daar krijgen enkelen een duwtje in de rug door sterke beren, al meer of minder gewenst.

De mens zingt ‘ Jeroen Brouwers schrijft een boek ‘ , maar ik denk dat Jeroen gewoon zo snel mogelijk naar huis wou. Maar hij verdient van de groep alvast de prijs van de strijdlust. Ook onze Youngster Benny krijgt een vermelding, 76 jaar, het bruin is dan wel van zijn benen, maar de power zit er nog in ! Alhoewel de pittoreske witte hoevetjes van het pajottenland helemaal aan hem voorbij gingen. Maar hij zal wel niet de enige geweest zijn.

30 km voor het einde, komen de Blues Brothers Daems op kop sleuren. Het verlof van Eddy is in aantocht. Neen kinderen, dit is enkel stuff voor de grote mensen.

In de Molenstraat worden dan nog eens alle registers open getrokken en zo wordt er een finaal orgelpunt geplaatst op een mooie maar pittige rit. Aan de meet: 135 km, 31 average en 900 hoogtemeters. Astemblieft, moet er geen bier zijn. Jawel, zeker, en bitterballen hebben we ook gekregen bij Tiana.

Door Chris Verheyden

Dat de introductie van iets nieuws niet altijd loopt zoals verwacht, weten we allemaal. Het was niet anders met de volgwagen beschikbaar gesteld door carrosserie Tierens. Stond die aan de garage? Stond die bij Eddy thuis? Zaten de reservewielen en de gereedschapskisten erin?  Allemaal vragen die chauffeur van dienst meester Eddy zich zondagmorgen stelde. Het heeft dan ook enige tijd geduurd voor die allemaal opgelost waren. Het leek wel of er een mol in het spel was. Guido misschien?

Maar meester Eddy loste alle vraagstukken 1 voor 1 op en verscheen stipt om 08.00 aan het vertrek. Tja, voor iemand die al jaren de Kalfortse jeugd slimmer probeert te maken mag dat geen probleem zijn.

De weersvoorspellingen van de buienradars waren niet erg fraai met als resultaat een beperkte groep van 9 die-hards. Jos was comme d’habitude als een hazewind vertrokken doch stond na 1 bocht al stil voor een overweg. Gelukkig was het droog.

In Temse was chauffeur van dienst meester Eddy even het noorden kwijt maar broerlief pikte hem gelukkig op bij het station. Iets voorbij Rupelmonde werd de groep verrijkt met een tiende man. Hij was blijkbaar de enige startende van hun club op linkeroever en ging graag op onze gastvrijheid in om een eindje mee aan te pikken.

De engelsen hebben koning Karel en wij hebben jonkheer Jelle. Schnelle Jelle was weer in goeden doen en niet van de kop af te slaan. Den Dave was het andere trekpaard dat ons vlotjes door de polders loodste.

Patje had er blijkbaar zin in en wou ons perse filmen: het zou zo eens droog kunnen blijven en wie allemaal zou er dan geen ongelijk gehad hebben.  

Stop in Sint-Gilles-Waas, niet in de traditionele Breugel die gesloten was maar even verder in café Den Blinker. Nu, blinken deden we al lang niet meer. Dankzij de natte polderwegen was ons aanzien vervaagd tot een bende modderfiguren. Voor de uitbaatster een 2^de opkuis na het vorige gelag dat tot halfzes ’s morgens had geduurd. Sint-Gillis-Waas, blijkbaar een oord waar men serieus de bloemetjes kan buitenzetten. Trekpaarden hebben goed voeder nodig dacht den Dave en hij stak ne worst achter de kiezen.

En dat die bloemetjes niet zouden verdrogen was direct na de stop al te merken. Kemzeke, Puyvelde, Belsele, Waasmunster. Het weer bleef Sombeke en nat. Doch de draf zat er nog altijd in en het kortste pad bracht ons veilig en wel in Kalfort waar de bitterballen en een rondje van de uitbaatster de nattigheid en gemodder even deden vergeten.

Door Erik Seghers

Er komen al meer en meer korte broeken in het vizier. Zou de zomer dan echt in aantocht zijn?

De rit naar Gaasbeek is altijd een mooie heuvelachtige rit, weliswaar vandaag in een nieuw kleedje! Nee, in ons peloton geen korte jurkjes, alleen echte mannen die er voor willen gaan.

De frontlinie bevriezen we met dezelfde koptrekkers, namen hoeven niet genoemd te worden. In het heengaan hebben we de wind als vriend. We rijden richting zuiden, naar de grens met het grondgebied van Paul Magnette. Daar moet niet te hard gewerkt worden, zoals het moment dat we de Vrijthout afdalen. En ja dan weten we het al, straks moeten we die terug naar boven. Het tempo ligt vandaag ook hoog, maar het kan altijd sneller, he. Alhoewel dat niet noodzakelijk moet.

In wat een mooie omgeving kunnen wij toch fietsen. En dat zo dicht in de omgeving van onze eigen habitat.

Aan het rond punt te Sint-Pieters-Leeuw gaan we het Vagevuur binnen. Blijkbaar was dit kruispunt in de achttiende eeuw een plaats waar de mensen werden opgeknoopt.

En ja er zijn dierenvrienden onder ons, maar mannen, blijft van die hond af, want man, stinken dat die deed. Blijkbaar heeft ie indertijd de ontknoping overleefd, en ondanks de stank: “He’s Alive!”

Na de break moeten we nog de helft van onze hoogtemeters overbruggen. Via Lennik, Schepdaal en Bodegem komen we zo aan onze hoogtemeters. En vergeet vooral de beruchte Vrijthout niet, nu netjes overgoten met een nieuwe asfalt.

Het was een rit om duimen en vinger(hoetje)s af te likken. Zon, zee en strand, dat is nog niet voor direct, maar het leek er al aardig op vandaag.

Voor de komende weken vraagt de huidige Freelance Reporter om een vrijwillige vervanger. En mannen, niet allemaal tegelijk, he.

Misschien een idee voor de man in de volgwagen?

door Erik Seghers

Klaar voor een nieuwe rit,
waarschijnlijk weer één met veel pit! 

Met wat vertraging schieten we de parking af,
want onze sprekende klok is ver af!

Hij zit in het zonnige Mallorca,
wij hopen op een rit zonder natte parka.

Er is er vandaag ene komen opdagen die normaal in de namiddag in koers zat,
en misschien is ons vat dan rap af ?

Evenejelle, Froger en Of the pond,
zijn dat niet de 3 overblijvende ontsnapten van Saint-Hubert of errond?

Die 3 gaan goed vooruit
en wij krijgen zelfs “een eigen huis, een plek onder de zon” onze keel niet meer uit!

We voelen constant de zuiderwind,
die blaast en hij is niet goed gezind.

Stoempen, harken, duwen, man man man, wat hebben die vooraan een power,
lijkt wel of ze mijn lichaam zijn aan het verbouwen.

Dan ergens te Lokeren, een verademing en een drankje daarenboven,
het padellen laten we aan anderen over.

Daarna blijft het tempo onverminderd,
zijn mijn benen vandaag enkel de mindere?

Naast de Rijksweg voel ik me plots Pistorius. Wetende dat hij vorige week nog vrij wou komen om zonder enkelband te gaan.
Maar had zoals ik vandaag geen poot om op te staan.

Het ging hard, 
amai ons hart.

Nu languit de zetel in, 
LBL , met hopelijk wat Belgen voorin !

Door Erik Seghers

Door de onmiddellijke stopzetting in maart van Patje, de volgman, heeft het bestuur een nieuw plan gelanceerd. Vanaf begin mei tot eind Augustus zullen de piloten leiden en de andere apostelen ieder om beurt vliegen met de volgauto van Eddy T.

Maar wat zal dit volgend jaar brengen als er enkel nog piloten zullen zijn, wie gaat er dan vliegen? Maar zover zijn we nog niet en het nieuwe volgsysteem zal sowieso wel op een democratische manier gestemd worden, niet? Niet getreurd, iedereen vertrekt nu samen met de fiets met piloot.

Onze eerste echte heuvelrit zal ons naar Kester leiden, onze Brabantse klassieker. En het beloofde een mooie dag te worden, daar is de zon, daar is de lente, gisteren dan toch. We zijn met 31 renners en onze VAR piloot Erik H. zit in zijn luie zetel.

Het tempo gaat direct de hoogte in, met een zijwind in ons voordeel. De eerste test ligt op de Koereit, aan een gezapig ritme. Even later nemen we dan de duik op het nieuwe asfalt wegdek van de Vrijthout. Zo zakken we verder af naar het Brusselse. 

In Gooik merken we mysterieuze ballonnen op, zijn het Chinese spionage ballonnen?

Ongeveer halverwege zien we voor de eerste maal het bordje Kester verschijnen. Maar aanvallen doen we nog niet, als aasgieren blijven we even rondcirkelen. En op het goede moment zetten we de aanval in, recht Kester binnen.

Na de aanval tijd om in het Dravershof te Pepingen ons drankje te nuttigen. Op de veel te smalle bankjes proberen we er niet af te schuiven. Twintig minuutjes later kruipen we terug op onze horses, om al direct verkleumd te zitten.

En nog wat later, vallen bij God de eerste druppels, en het is niet van ons zweet .

We proberen ons warm te houden door op de klimmetjes wat meer power te geven. Maar plots, ergens tussen Dilbeek en Zellik valt het op een helling stil. Oeps, ik had beter niet opgemerkt en geroepen: “Het valt stil!” “Zwijg, zwijg”, hoor ik plots galmen! 

Wat een mooi parcours weeral, stel u daarbij nog een blauwe hemel en zonneschijn bij, WOW! 

We passeren tot slot nog enkele hellingen in Kobbegem en Asse.

Wat me enorm opviel vandaag, Jelle die bijna steeds aan kop reed en zo galant was. Steeds achteruit kijkende of iedereen mee was en soms wat afstopte, waar was onze kapoen gebleven? Was het uit eigen gevoel of was hij op het matje geroepen? 

Zoals die moslim die zijn matje uitklopte vooraleer hij een gebedje ging schieten, werkte zijn motor niet dacht die voorbijganger?

Aangekomen in Kalfort tijd om na te keuvelen over de voorbije gebeurtenissen.

door Erik Seghers

Paasweekend, dan denk je, de Haas en de ‘ Paas ‘ zullen er staan, maar niets is minder waar : 25 man paraat !

We gaan de eieren vandaag halen in Holland! Het beloofd een mooie tocht te worden met 1 BFT Oostenwind, tijd voor waaiers ? Het tempo zit er goed in maar niet ver van de start, heeft er ene pech. Tja op zwift heb je zoiets niet voor. Onze mechanieker van dienst helpt den Eddy M. met veel plezier verder.

Via Meerdonk rijden we dan de grens over. Hier geen stakingspiketten van Delhaize of Jumbo. Ik weet niet dat er in Nederland een record aantal alleenstaanden zijn zoals bij ons, maar 1 ding is zeker : Pornhub zal hier ook wel bovenaan de lijstjes prijken.

Voor we halt houden, lijkt er wel een omsingelingsoefening aan de gang te zijn, niet van Taiwan maar van de Erwtenweg te Grauw. Verderop sloeg de kop iets te voorbarig naar links – gelukkig voor hen – een parallelstraat in van de Graauwsedijk. Dan verder even de plaatselijke ronde afhaspelen en terug naar Hulst centrum. Traditioneel belanden we op de markt op het terras van het Raedthuys. Daar één en al verwondering, niet voor de paashaas maar voor de plaatselijke Schone in het zwart die ons vlot bedient.

Na de nodige energie inname, tijd voor het tegenoffensief, terug naar Belgenland. En dat het snel gaat, het mag gezegd worden. Er wordt vandaag wel wat afgeroepen, trager, trager … maar we noemen nu eenmaal niet de Traagvoeters, toch?

Je merkt het in ons peloton, enkel de kasseien en de valpartijen ontbreken, maar de gedrevenheid is er. Dus voor ons geen Parijs – Roubaix toestanden.

We hebben vandaag misschien wat chance gehad met gevaarlijke momenten, maar gelukkig geen Malchance. Waarschijnlijk was het voor velen onder ons de langste rit zover dit jaar, 115 km.

Het was pittig, en het kwam niet door de mosterd. En blijkbaar was Frank dan ook nog ‘ schijtes ‘ in het clublokaal.

Tot het volgende monument.

08u00 stipt, en onze vast-benoemde kopmannen trekken de troepen op gang. Het is weer grijs en miezerig weer alhoewel er een zonnetje beloofd was. De waterkiekens van vorige week zijn op post en de zwifters lekker warm binnen.

Onze Ronde van Oost-Vlaanderen kan beginnen. Het is een nerveus begin met een stevig tempo. We zien de 37 km/h niet van ons scherm verdwijnen.

Na 30 km komt het peloton tot stilstand omwille van platte band Dieter. Even rusten waarna terug op hetzelfde elan verder. We passeren het domein, de Koolputten, verder over het bruggetje en de gas blijft open staan. De prijs is toch terug op een normaal niveau belandt.

We glijden zo de Schelde voorbij. Aan het rond punt in Zele zien we plots 4 achterblijvers uit de zijstraat verschijnen. We halen ze wat verder terug in. Blijkbaar had Hans V H een spaak los getrokken met zijn forse kracht. Hij zal achteraan het peloton verder moeten met een zwalpend wiel.

Na een km of 50, onze eerste tussenstop dit jaar. Onder den toren is er de nodige drank voorzien en een schooier 😊!

 Na de break is het even koude lijden want we zijn snel terug opgewarmd door de sprint op de brug. Maar dan is het weer van dat, een platte band, nu van Ivan. We zetten onze tocht verder via Merchtem en Londerzeel. Ik hoor het gekraak van Frank zijn knieën of is het dan toch zijn goed gesoigneerde fiets? Ook Mr Van Boven vertelt me dat het daar beneden toch niet zo goed zit, zijn benen hé, mannen.

Ergens in Merchtem sturen we ook nog Hans M in een steegje voor een persoonlijke plaspauze, ver genoeg van ons, want we willen niet dat hij ons in verlegenheid brengt.

Om toch even polshoogte te nemen helemaal vooraan, mezelf even in de picture gezet voor blijkbaar de volle 200 meter, amai mijn benen.

Tijdens de laatste kilometers nog een plotse aanval van Eddy M, met toch een zestal die op zijn wiel springen, wat een rotvaart.

Na de rit was er dan de nodige drank en een broodje met warme worst voorzien in ons clublokaal. Voor 1 keer wou Hans wel een warme worst in de mond en voor Kurt en de Willy was er blijkbaar wat teveel mosterd op. En als er iemand eens ooit een wilde nacht wil met eender wie dan is er nog de bril in bruikleen van Ivan.

Tot volgende week naar Holland!