WTC De Snelvoeters

door Erik Seghers

Gisterenochtend was het voor de fietsers onder ons een ware thriller.
Buienradars werden massaal en obsessief geraadpleegd—alsof we met genoeg klikken de regen konden wegduwen. Het was een dans van bed uit, bed in, gevolgd door onvermijdelijk het bed uit! Op tafel zitten als strategen, turend naar buiten alsof we het weer konden onderhandelen. Maar diep vanbinnen wisten we het al: die regen zou ons straks genadeloos treffen, zonder pardon, zonder paraplu, en met de grijns van Moeder Natuur die duidelijk zei: “Succes hé!”

 De gravelrit van OAB was een waar epos, meesterlijk opgebouwd alsof Spielberg himself het parcours had uitgetekend.
Deze ochtend daarentegen: geen drama, geen twijfel, gewoon opstaan en vertrekken. De zon straalde alsof ze ons persoonlijk wilde feliciteren met onze keuze voor de fiets. In zomertenue trokken we richting Kalfort, fris, fruitig en licht overdreven zelfverzekerd.

Behalve Merckx. Die had duidelijk een seizoen update gemist en verscheen in volle winteruitrusting, klaar voor een expeditie naar Antarctica.
Het eerste deel van de 28-koppige formatie was al vertrokken, strak in het gelid. De treuzelaars? Die hadden het vlaggen. Ze moesten meteen alle registers opentrekken—alsof ze de Ronde van Frankrijk inhaalden op een bakfiets.

Marc V. begon de rit vooraan, maar gleed al snel stilletjes naar de achterhoede.
Was hij daar om zijn nieuwe Specialized te showen, of waren dit de eerste tekenen van een “ik had beter in bed gebleven”-dag?
Ons Els was ook van de partij. Had ze haar legendarische vorm van weleer teruggevonden, of kwam ze gewoon haar parcoursbouwer persoonlijk feliciteren met het meesterwerk?

Ter hoogte van Ternat gebeurde het onverklaarbare: 80% van het peloton ging plots vol in de remmen en dook de graskant in.
Wat was er aan de hand? Een obstakel? Een wild zwijn? Nee hoor—misschien gewoon een collectieve poging om nog wat extra gewicht kwijt te raken voor de aankomende hellingen. De spanning was te snijden, de logica ver te zoeken.

Na deze mysterieuze graskant-manoeuvre werden de registers opengetrokken en ging het tempo de hoogte in alsof we op de vlucht waren voor een regenbui die er niet was. De heuvels volgden elkaar op als afleveringen van een spannende serie.

In Eigenbrakel werd een korte stop ingelast. Boven op de berg stond een reusachtige Leeuw, majestueus en… met zijn achterste naar ons toe. Uiteraard konden we het niet laten om daar een groepsfoto te nemen. De Leeuw had niets door, de wind zat in ons voordeel, en wij voelden ons even koning van de racefiets.

De overwinning van de monarchieën was binnen, maar onze rit zat nog niet eens aan de helft.
Zelfde hellingen, andere vergezichten—alsof het landschap een nieuwe outfit had aangetrokken.
Aan het station van La Hulpe werd het terras geopend alsof we VIP’s waren op een wielerfestival. Dorstig, half verslagen en met zonnebrillen die de vermoeidheid moesten verbergen, dronken we ons nog wat moed in voor het vervolg.

Via Duisburg richting Tervuren, waar de Willy nog steeds rondreed met een drinkbus die met een schoenveter aan zijn kader hing. Die veter hadden we ergens onderweg gevonden—mogelijk van een wandelaar die het opgaf en zijn schoenen achterliet als offer aan de racefietsgoden

.

Bij de splitsing van de brug en het bos van Tervuren werd het peloton plots herleid tot één compact hoopje miserie.
Alle remmen dicht—leve de schijfremmen! Het leek even alsof we een flashmob deden, maar dan zonder choreografie.
Na een idyllisch padje door de bossen kwamen we aan het rondpunt van Tervuren, waar de Bandudu Water Jazz Band stond te blinken in de fontein. Links van ons stond een reusachtige Afrikaanse olifant, ogenschijnlijk uitgeput van het toekijken.

We zochten de vlucht naar Sterrenbeek via Skyes, terwijl vliegtuigen boven ons neerdaalden alsof ze ons wilden aanmoedigen. Wij spurt(t)en verder, het tempo vloog vooruit. Sommigen hadden de hellingzone overleefd dankzij helpende, duwende handen—een soort mobiele hulplijn op twee wielen.

Maar ter hoogte van Steenokkerzeel werd het weer een optrekpartij te veel voor Geert. “Laat maar lopen,” beval hij de Erwinator.
In de buurt van Hombeek haalden Jelle en Erwin nog even een zware elektrische fiets uit de gracht. De vrouw lag er gelukkig nog goed bij—de fiets had duidelijk meer geleden dan zij.

Zware benen na de OAB-rit—waren het de grondwerkersbenen, de gravelklimmersbenen, of gewoon te veel worsten op de barbecue?
Er werden allerlei verklaringen geopperd voor de iets minder frisse benen op The Day After.
Moe maar voldaan zagen we de eindmeet naderen, alsof we een pelgrimstocht hadden volbracht.
Tom V., een dikke merci om ons dit verborgen stukje paradijs aan de Brusselse rand te laten ontdekken.
We kwamen, we zagen, we fietsten… en we zullen het morgen voelen.

door Erik Heyvaert

Tijdens de rit kwam hete Erik mij vragen of ik het verslag wou schrijven. Hij had geen tijd maar zou vanaf volgende week terug de draad opnemen. Hete Erik, onze poëtische romanticus, is momenteel zijn tweede roman aan het schrijven. Voor mij is zijn schrijfstijl van een te hoogstaand niveau. Wil ik dit lezen, dan zal het mij zoals bij de ganzen via een trechter in de strot moeten toegediend worden. Maar voor iedere stijl is er een publiek. Mijn stijl is eerder riooljournalistiek met ongezouten opmerkingen op smoelenboek, wat zich soms ook weerspiegelt in mijn verslaggeving over onze clubritten. Het zou niet de eerste keer zijn dat onze voorzitter zijn zwarte alcoholstift heeft moeten bovenhalen om te extreme opmerkingen te censureren.

De parking om 07h30. De weersvoorspellingen geven niet veel goeds. Vorig weekend werd er ook regen gegeven maar we hadden de rit naar het meer van Genval volledig droog kunnen afwerken. Dus met een sprankeltje hoop op nog een droge rit stonden er toch 14 snelvoeters aan de start. Zelfs Eddy T was present, iemand die normaal gezien past voor regenritten. Achteraf gaf hij toe dat hij het weerbericht volledig verkeerd ingeschat had. Guido M had aan zijne compagnon de route, Hans M, laten weten dat de buienrader veel rode plekken gaf boven de regio waar we naartoe reden, en hij vandaag verstek gaf.

Ruim twee minuten te laat, ondanks de aanwezigheid van onze nochtans stipte Jos, vertrokken we voor deze 125km vlakke rit. De enige hoogtemeters vandaag werden gepresteerd op viaducten over snel- en waterwegen. Juist vertrokken kwam de kleine van den beenhouwer ons nog tegemoet gereden. Dankzij hem waren we met 15 en mochten we reglementair op de baan rijden. De kleine is ne coureur in opleiding en de club laat toe dat coureurs als training of revalidatie met ons meerijden. Als zoon van nen beenhouwer zal hij ons bij de sluitingsrit wel eens kunnen trakteren op een BBQ of dergelijks. Kwestie van sponsoring ter ondersteuning naar de opbouw van zijn wielercarrière.

Loslopend wild stond vandaag centraal gedurende deze rit. Eerst werd onze weg versperd door een zwaan die voor ons peloton met wijd uitgespreide vleugels ging lopen. Het was precies Kim Gevaert met platvoeten, om iets verder voor twee overstekende reetjes in de remmen te moeten gaan. Onderweg viel het oog nog op ander loslopend wild, voorzien van mooie oren en poten, waardoor ondergetekende knal in ne put reed. De madam was er niet bij dus kon ik me al iets meer permitteren. Over de madammen gesproken, die van ons heeft verstek laten gaan wegens dogsitten, en Els is als een echte berggeit meerdere cols en de Mont Ventoux aan het beklimmen. Tom V is haar aan het trainen zodat wij, snelvoeters, binnenkort mogen genieten van Els haar poep, kont of hoe je de billen ook maar wil benoemen, terwijl zij als een speer het snelvoeters peloton aantrekt bij een beklimming. 

Terug naar de rit. Doorweekt werd er toch beslist om te stoppen aan het boerenhof te Oelegem. De meningen waren verdeeld. Misschien in de toekomst afspreken dat er bij regen niet gestopt wordt. Alvast een agendapunt voor de volgende ledenvergadering. Ik heb nog nooit iemand zo hard zien bibberen als Philip DK gedurende deze tussenstop.

De zool van dokter Jan zijn schoen was losgekomen. Gelukkig had de cafébazin ducktape liggen en kon meneer doktoor zijn schoen opereren. Het was wel geen schoonheidsoperatie. Een schoen vol ducktape stond anders wel niet slecht naast zijn fiets waar het stuurlint ook al bijgewerkt werd met zwarte isolatietape. De terugrit verliep verliep bij momenten chaotisch. De GPX kwam niet overeen met wat onze piloot Marc V in zijn gedachte had.

Voor Jelle V, de zoon van onze piloot, was het vandaag ook een pechdag. Na een jump over een verkeerskussen voelde hij ineens een raar gevoel aan zijn stuur. Gelukkig heeft hij op tijd kunnen stoppen of de gevolgen waren waarschijnlijk ernstig kunnen zijn. De pen van zijn voorvork was afgebroken waardoor zijn stuur los kwam te bengelen. moest dit in volle rit gebeurd zijn was een val onvermijdelijk. 

Tomorrowland omschrijden via de blauwe bruggen, weeral extra hoogtemeters, en via Leest en Tisselt huiswaarts keren. In Tisselt werd het eindelijk droog. Rij ik rechtstreeks naar huis of rij ik nog mee naar het clublokaal? Doorweekt verlangde ik naar een warm bad, maar een clubrit hoort afgesloten te worden in het clublokaal. De boterhammen smaakten en het bier eveneens. Ondanks het slechte weer toch een geslaagde clubrit. 

Volgende week de Leeuw van Waterloo. Weer of geen weer, allen massaal present!

door Erik Heyvaert

Pieter Aspe zaliger schreef zijn romans steeds met een Duvel in de hand. Ik weet niet hoe onze hete Erik zijn eerste roman geschreven heeft, maar Duvel kwam er zeker niet aan te pas. Aangezien onze twee vaste verslaggevers, heten Erik en schoolmeester Eddy, de laatste tijd nogal deserteren voor onze clubritten, mag ik weeral eens het verslag schrijven.

Dus met een duvel in de hand dit verslag. De weersvoorspellingen zagen er zaterdag niet veelbelovend uit. Ik denk dat sommige toen al de knop omgedraaid hadden en hun wekker niet op een ontiegelijk vroeg uur gezet hadden om tegen 07h30 paraat te staan aan de start. We waren met 16 snelvoeters. De kop van het peloton werd al snel overgenomen door Dave M en Bjorn M. Dave, die nat in ’t zweet reed, met het gevoel dat zijne achterband plat stond en de wind op kop zat. Dat laatste klopt. Het was wind op kop. Diene band stond hard en dat zweet was de alcohol van ” the night before” die aan het verdampen was. Enkel klasbakken kunnen onder die omstandigheden presteren. Bjorn zijne prostaat had vandaag zijn kuren. In  Machelen moest hij effe aan de kant, maar we mochten doorrijden, hij haalde ons wel in. De trigger voor Jelle VH om eens de gas open te draaien. Ons inhalen heeft wel enkele kilometers geduurd. Jelle moest inhouden omdat Hans M even naar de kop reed met de mededeling dat Bjorn nog steeds niet bij het peloton zat. Zelfs voor superman kan het soms lastig zijn.

Voorbij Zaventem begonnen de heuvelzones. Vanuit Eizer richting Overijse werd het peloton op de klim in een mooi tempo bijeengehouden door Jan VB en Joren B. Een toonbeeld hoe men als club rijdt. De sterke renners houden rekening met de iets minder sterke renners, want snelvoeters zijn per slot van rekening allemaal sterk. Op de volgende klim buiten categorie, de Hagaard, mocht iedereen zich eens laten gaan. Stond daar boven den Bjorn langst de kant weeral eens te plassen. Gelukkig was hij nu al ruimschoots voor ons boven zodat zijn inhaalbeweging wel moest lukken. Dat dachten we althans, want we hebben ons toch eventjes aan de kant moeten zetten omdat den Bjorn maar niet afkwam. Dus besloot Hans M ook zelf ook maar eens een piske te doen. Heel ons schema naar de knoppen.

Het meer van Genval, wat voor 80% op het grondgebied van Overijse ligt, hebben we na de verschillende natte edities van de vorige jaren voor het eerst in de clubgeschiedenis eens droog kunnen aandoen. Marc VH wilde een foto voor het nageslacht dus spraken we een lieve dame aan om van ons groepje een foto te maken met het meer op de achtergrond. Van het meer ging de rit via Tombeek, Neerijse, Leefdaal richting Vossem. Na de klim van Neerijse richting Leefdaal stond Michèle haar blaas op springen, dus ook hier een kleine tussenstop omdat ze even tussen de maïs dook. De stop was voorzien in café de Congo. Het supporterslokaal van Remco Evenepoel. Even hadden we gedacht dat Remco gisteren bleitend de toer verlaten had om ons vandaag met een brede glimlach te verwelkomen, maar we zijn een desillusie rijker. Ik denk niet dat er een goedkoper café bestaat als de Congo. Hier betaalt men voor een pint of een frisdrank €1. We waren met 16 snelvoeters en de eindafrekening kwam na twee consumpties op €37. De meerprijs lag waarschijnlijk bij de warme choco en de koffies.  Niettemin heb ik hiermee de Willy verslagen in het vinden van het goedkoopste café van Vlaanderen. 

De terugweg ging vooruit met wind in de rug. Michèle heeft naast een resem PR’s nog 22 bekers en 3 QOM’s, de vrouwelijke variant aka Queen of the Mountains, van de mannelijke KOM’s gehaald op Strava. Zelfs op de heenweg heeft ze nog één QOM en enkele bekers behaald. Sterke madam tussen dit testosteron geweld. We mogen dus stellen dat het er stevig aan toe ging. Nu wind in de rug doet onze klasbakken stevig doorrijden. Soms zo stevig dat er eens moest geroepen worden om het tempo iets te milderen. 

In ’t Coolhem werden we getrakteerd op taart. Het viel op dat er opvallend meer “snullekes” gedronken werden. Moest Duvel ooit een ” snulleke” variant van hun hemels bier maken, en dat niets inboet aan smaak, gaat Michèle minstens evenveel Duvel drinken als mezelf. Tot volgende zondag. 

Door Erik Heyvaert

Hemelveerdegem aka Erpe-Mere. Volgens Marc VH, een van onze ouderdomsdekens, werd de rit naar Erpe-Mere de laatste 25 jaar steeds aangepast en loopt het huidige parcours al ver voorbij Erpe-Mere. Hemelveerdegem, het verste punt, is een deelgemeente van Lierde.

Naar de parking. 21 snelvoeters en twee gastrijders aanwezig. Dokter Jan had aangegeven dat hij maar een stukje zou meerijden want hij moest gaan werken. Ellen, de madam van Nikolas R, die als Duvelle bij de Breendonkse trappers rijdt, kon blijkbaar manlief niet missen en besloot om met de snelvoeters mee te rijden. Het is een sterke madam en concurrentie voor onze andere twee madammen. Alhoewel we Els dit jaar nog niet veel in ons peloton gezien hebben, en Michèle de gravel verkiest boven een clubrit, zou zij weleens de leading lady van de club kunnen worden. Ellen moet natuurlijk nog lid worden. Blijkbaar moet een conflict met de papa hieromtrent vermeden worden . Maar misschien eens te rade gaan bij Dieter DW. Zijne pa wou ook niet dat zijne zoon ne snelvoeter werd.

Snelvoeters horen snel te rijden, maar veiligheid gaat boven alles. De belevenis vooraan is anders als in de buik of de staart van het peloton. De kopmannen, hoe sterk ze ook zijn, moeten steeds aandachtig zijn dat er nog een peloton achter hen rijdt. 

De rit zelf. Glooiend, draaien en keren, oep en af, snelle lange stukken, alles kwam aan bod. Zij die nog fris genoeg zaten konden genieten van de mooie uitzichten en prachtige natuur. In het verleden werden we tijdens deze rit al eens getrakteerd op opspuitende koeienstront maar vandaag bleef dit beperkt tot enkele keutels, paardenstront en wat zand op de weg. De stop in cafè De Paling was weeral een zegening voor onze clubkas. Hier kost een pinke, maar dat drinken wij niet tijdens de rit, nog €1,7. Idem voor frisdranken. Dit is al een groot verschil met de ritten naar de Holanders waar men al €3,5 durft te vragen voor een frisdrank. 

Coolhem bereikt. Nog een plaatske zoeken op het terras.  De “Ladys & boys fun riders” en nog een ander groepke hadden het terras al ingepalmd. Gelukkig had onze revaliderende voorzitter Chris, die op zijn eigen gaan rijden was, nog een tafeltje kunnen vrijhouden voor ons. Het werd wel een puzzel om zoveel mogelijk stoelen rond dat tafeltje te krijgen, maar het is gelukt. Den eerste was van de Willy zijn verjaardag. Proficiat Willy en nog vele jaren gewenst. Het terras werd belaagd door wespen. Ons wespen team ging meteen in de aanval. 16 wespen en 1 Europese hoornaar belanden in hun val. Het zal ze leren om ons lastig te vallen.

Volgende week het meer van Genval, wat eigenlijk voor 80% op het grondgebied van Overijse ligt. Morgen verken ik de rit en hoop de Willy te verslaan om het goedkoopste cafè van Vlaanderen te vinden. Cafè De Congo in Vossem waar één pint of frisdrank nog €1 kost. De clubkas gaat uitpuilen.

Door Erik Heyvaert

Regen vandaag. De Snelvoeters kennende moesten we niet veel volk verwachten aan de start. Ook deze ochtend stond de Whatsapp weer roodgloeiend. Plagerig postte ik een screenshot van de buienradar waarop de meldingen ” ik rij niet” of ” ik pas” vlotjes binnenkwamen. Degenen die niet reageerden hadden waarschijnlijk gisteren al beslist om er één zondag Josdag van te maken. Lekker lang blijven liggen in bed, knuffelen met de madam en koffiekoeken halen bij den bakker…. Allemaal best leuk maar toegewijde snelvoeters horen op een zondagvoormiddag op hun carbonnen ros te zitten. Knuffelen, poepen en koffiekoeken fretten kan je ook op andere dagen. Om uit te slapen moet je pompier of gepensioneerd zijn. Hopelijk heb ik jullie bij deze een hemelshoog schuldgevoel opgezadeld en gaan jullie de volgende regenrit massaal aanwezig zijn. Want regen is water, en water is het hoofdbestanddeel van bier. Bier waarvan jullie vandaag niet hebben kunnen genieten na de rit. 

Nu naar de feiten. Op de parking waren drie snelvoeters paraat. Patje, Frederik en mezelf. Onze sprekende klok missende, die via whatsapp aangegeven had dat hij op de rollen ging rijden, verliep de start aan een gemoedelijk tempo richting Temse brug. We hadden beslist om van het uitgestippelde parcours af te wijken en het fietspad naast het spoor te volgen richting Temse. In Bornem kreeg Patje ineens telefoon van Bjorn. Wij aan de kant, want als Bjorn belt dan is dat om te fietsen. Hij was ons tegemoet gekomen op het originele parcours maar door onze beslissing om een binnenweg te nemen had hij ons gemist. We mochten doorrijden, hij zou ons wel inhalen. Geen mens die daar aan twijfelt. Deze Übermensch had gisteren een koers gereden met een gemiddelde van meer dan  45 km/h. Als een raket stoof hij ons iets na Temse voorbij. Hij zat waarschijnlijk nog fris want de koers werd door een zware valpartij met meerdere slachtoffers geannuleerd. Wanneer er geen ziekenwagens meer beschikbaar zijn moet de organisatie de koers stopzetten. Iedereen content want een sterke kopman konden we wel gebruiken. Frederik en Patje hebben naast Bjorn ook wel hun steentje bijgedragen terwijl ik al content was om in het wiel te blijven van deze klasbakken. De stop hebben we links laten liggen, we hoopten voor de hevige regen terug thuis zijn. De terugweg was wind tegen maar Bjorn, en zijn gelegenheids kopmannen, bleven het tempo strak houden. Ik was al blij dat ik kon volgen. Aan Temse brug nog even gestopt om van ons kwartet een foto te maken want hier scheiden onze wegen. Alhoewel we allemaal graag onze rit afsluiten in het clublokaal, verlangden we meer naar een warme douche of bad. Bier drinken kan je altijd. Nagenieten ervan enkel na een snelvoeters rit enkel op zondag.

Tot volgende zondag. Bij weer en wind massaal paraat. Wij kregen vandaag de lofbetuigingen van Flandrien. Willen we dat allemaal niet zijn?

Erik Segers

Ik heb mijn BOM, Balpen Om Mee te schrijven nog eens van onder het stof gehaald. Er heerst geen krapte van bommen in de wereld, maar voor schrijvers is dat een ander geval. Die vind je blijkbaar niet meer in grote getale. Maar vroeg of laat worden die toch overgenomen door AI! Het was een raar gegeven deze ochtend aan de start. Het was weliswaar nog Jos die er als eerste vanonder trok, maar nu samen met Jelle’ s vader. Voor Jelle leken de Vogezen beter, maar voor deze lag er een ander plan op tafel. Marc wist dat zijn Lutteke ging wandelen met een vriendin en hij wilde haar nog eens laten zien, welk beest hij wel is. Dus meesleuren aan kop! Tot op het moment in Breendonk, daar liepen ze, zwaaien en handkusjes gooien tijdens het beukwerk. Eens hun voorbij gereden, werd Marc opgeslokt door het peloton. Zijn doel was bereikt, dat zal straks vonken geven. Zijn plaats werd snel ingenomen door Ivan, evenwel in het peloton. We voelden het al aan van in het begin, het zal vandaag heet worden onder de voeten, en de zon deed er nog een schepje bovenop. We reden richting Oosten, het Leuvense tegemoet. Eenmaal voorbij het Canyon gebied Wilsele, werd het heuvelachtiger. Daar lagen de eerste kuitenbijters. De Kloosterbosstraat in Kessel-Lo en de Wimmershof-Kamperfoelie-Bovenlo, alleen al van die namen brak het zweet ons al uit. Juist voor we Bierbeek binnenreden, raapte ik gezwind de enige nagel op het parcours op.

Wat een alertheid, maar nadien wel zo plat als een vijg. En laat daar dan onze man uit Mykonos tevoorschijn komen. Als er een gat aan te pas komt, dan staat hij paraat. Er uit, er in en dan nog een bommetje erin steken. En vertrekken maar. Nu richting de ‘Renaissance’ te Bevekom. We konden daar echter niet snel genoeg weg zijn, want ze begonnen over een vakantie aan het ‘Homomeer’ in Italië. Wat was dat toch allemaal vandaag? Kwam het door de warmte? Na de wedergeboorte trokken we verder… met de fiets. We dachten dat de terugweg ons meewind ging bezorgen, maar niets was minder waar. Hij was zo veranderlijk vandaag, je kan hem best een Trump wind noemen. Daar kan je ook geen staat op gaan. Maar hij durft. Zoals vader en zoon Brys. Meer dan 35 kilometer lang aan kop sleuren. Hoed af! Ze staken geregeld een raketje af, met veel slachtoffers tot gevolg, waaronder ikzelf. Zweten en puffen, adem en benen werden afgesneden, pure angst trad op. Waar gaan ze terechtkomen? Uiteindelijk kwamen ze alleen aan in Bornem bij de Spartanen. Maar die ene van Mykonos zat er ook, met een nogal geheimzinnig lachje. Ik zou de borden nog niet te snel kapot gooien, en Benny… die is zich van geen kwaad bewust.

door Erik Heyvaert

Zondagmorgen 06h22. Het eerste bericht op WhatsApp kwam van Jos S: “Wordt er gereden vandaag?”. Hierop volgden enkele reacties met als hoofdthema regen. Maar wat is regen? Regen is water, en water is het hoofdbestanddeel van bier. En aangezien snelvoeters graag bier drinken, zou je toch denken dat ze water omarmen. Maar water in de vorm van regen wordt blijkbaar niet geapprecieerd. De boeren zijn nochtans content. Ik geef toe, ik haat regen want dit betekent extra kuiswerk aan mijn carbonnen bolide. 

De mannen die gisteren de Gran Fondo Scheck gereden hebben hadden we vandaag sowieso niet verwacht op de clubrit. Bjorn M heeft deze rit van 158 km met 2.080 Hm afgelegd aan een gemiddelde van 37,4 km/hr. Deze Übermensch laat de fantastische prestaties van de andere Snelvoeter-deelnemers als een niemendalletje voorstellen. Niets is minder waar. Goed gedaan makkers!!

Terug naar de parking. 07Hr30 en twee snelvoeters paraat. Snelle Jelle en trage Erik. Onze eerste reactie was: “Waar blijven die platte zjatten?”. (WhatsApp doet autocorrectie en dit werd vervormd naar “platte skaten”. ) Aangezien Jelle de piloot was, heeft hij beslist om het parcours aan te passen. Er zaten in het originele parcours enkele afdalingen bij, die bij dit weer misschien wel eens gevaarlijk zouden kunnen zijn. Dus de keuze viel op de dijken van Mechelen naar Leuven en dan via de fietsostrade van Leuven naar Zaventem en zo terug naar huis. De Jelle en ik. Het was precies alsof ik naast Els reed. Babbelen, babbelen en nog eens babbelen. Ik, die normaal gezien gefocust ben op de weg, kon niet anders dan sociaal de rit afwerken. Die van ons, een platte zjat, gaf me de opmerking dat de Jelle dan toch geen “slechte jongen” was. Ik had in het verleden wel eens commentaar gehad op Jelle’s manier van rijden, “Vroem vroem, de gaspedaal open”. Bij deze respect om maar met een gemiddelde  van 28+ uw clubrit te posten op Strava. Michèle en ik vertrekken voor een maand naar Catalonië. Die van ons heeft een jaar intensief Spaans geleerd. Ik ken de basics: “dos cervezas por favor”

Jelle’s advies is om, in meerderheid van stemmen, de oorspronkelijke Dijleland rit opnieuw te rijden in plaats van de rit naar het Hageland. Het parcours van deze rit is te mooi om zomaar te laten passeren en Hageland is immers nog niet verkend.   

door Erik Seghers

Het circus kon weer vertrekken. Met onze clubpakjes aan konden we evengoed meegedaan hebben aan de rariteiten show van Eurosong. We zouden nogal opvallen: Douze points. We verkozen wijselijk voor een rit naar de Muur. Niet in Oostenrijk en al zeker gene in de Gazastrook, daar staat geen muur meer recht! Het wordt die van Geraardsbergen dan maar. De winnaar van het festival kon dezelfde zijn als onze 2 vaste kopmannen voor de eerste 45 minuten: JJ. Dezelfde naam, andere capaciteiten. Er zijn nog zekerheden in het leven, zoals de heropleving van Erwinator. Daags voordien nog zand in onze ogen strooiende. Er werd veel gepalaverd in de rangen, onder meer over wanneer we met pensioen kunnen gaan, zowel op werkniveau als Snelvoetersniveau. Voor de pré-leden Senne en Robbe is dat zeker nog niet aan de orde, die jongens moeten eerst nog enkele examens afwerken, vooraleer ze losgelaten worden in de arbeidsmarkt. Hier rijden ze al rond als losgeslagen honden, jong geweld. Ondertussen zaten we al diep in de heuvelzone. We namen onderweg nog een smalle spleet te grazen, waar we allen doorheen moesten. Boven werd er wel gewacht op de wildplassers. Het gezin van Pamel lieten we rechts van ons liggen en via de Klakvijverstraat reden we naar de Onkerzeleberg, 2.5 kilometer lang klimmen. Boven aangekomen aan de top, stak Tom zijn band plat, zodat onze oudste aanwezige kon bijbenen. Aan het kruispunt werd het peloton in twee gedeeld. De bangeriken dwaalden af naar links, de echte durvers namen de vlucht naar rechts. De zonnebloem af! En daar lag hij, de Vesten en zijn rommel. Daarna nog de andere rommel: de enige echte Muur, er bestaat maar ene. De kapelmuur namen we er dan maar bij. Alles werd vastgelegd op film, waren het dan toch geen lafaards? We konden het niet goed zien, wie was de eerste die daar voorbij vlamde, was het Bjorn, onze kampioen?

Toen iedereen zich aan de kapelmuur aangemeld had, bolden we naar de Bosberg, om die dan naar boven te klauteren. Het betere kasseiwerk! In Pajottegem werden we getrakteerd op lekker fris en vervallen energierepen. In sommige stroken zouden ze er een moord voor plegen. Maar daar zitten de Joden niet mee. Er zit geen enkele Jood in de Giro, die vandaag meerijdt op de gravelstroken. Via Ternat werd er aan een gezapig gezwindheid de Morette naar boven gereden. Goed gedaan, Joren en Stijn. En als beloning mochten ze nog eens alle registers opentrekken. Hun leraar – coach zat pal achter hen, naast mij nog wel. Luxepaarden kracht! We hebben geen straaltje zon gezien vandaag, het was bij momenten koud, maar we houden er een warm gevoel aan over. Wat een prachtig parcours van Chris, gefinetuned door een zekere J. En die zotte pakjes, die nemen we er met veel plezier bij. Zoals je bij Trump niet weet wat er ons morgen te wachten staat, weten wij het ook niet. Maar wel dat we volgende week zondag weer paraat staan. Misschien zitten we dan wel in de finale!

Door Erik Seghers

Het uitslapen op zondag is verleden tijd, want de zomer is daar. Het “Sensazione Estiva’ is er, alsook 22 toppers. De ritten worden vanaf nu alleen maar langer en lastiger. 7h30 stipt, het startschot. De choco van gisteren proberen we te vergeten, we gaan op zoek naar honing. Misschien wel honing die zo zoet is als de sapjes van een vagina die verstopt zit in een witte legging. We gaan er heen, ver weg van Kalfort. De lange smalle atleten van de Snelvoeters en de Senne leiden het tempo van de groep, ook Jos doet mee. En of het vooruit gaat! Tot dienen ajuin in Aalst zijn ketting overtrekt, in stukken uit elkaar. Als al het reservemateriaal dat voorradig is wordt boven gehaald, is de teleurstelling groot. Niets dat kan helpen voor de kettingbreuk. Dan maar de 112 bellen en afdruipen. Al een geluk dat die geen plannen hadden, anders stond hij daar te wenen. De rest trekt verder als zwaluwen die warme oorden gaan opzoeken. Op weg naar den Dries, waar ligt die mossel? De nervositeit in het peloton neemt toe, evenals de snelheid. Juist voor de gevreesde tweetraps, valt er nog ene plat. Dan maar alleen verder rijden, denkt er ene, want de Berendries loert juist om de hoek. Niet veel later trekken er nog enkelingen mee naar omhoog, want ze willen niet op hun kloten krijgen. Geen kip Curry voor onderweg, wel brandende longen. Naar boven klauteren. Na kilometer 82 staat Jan ons op te wachten aan een wagenwijde open deur. We komen aan in het paradijs met palmbomen en al.

Een schone Woutbrechtegemse zit ons op te wachten, en ze werkte daar ook nog. Onze tong hangt op onze koersschoenen, en het was niet van de vermoeidheid! De weke benen zijn voor straks als de droom uit elkaar spat. Als ons zaad terug afgekoeld is, vliegen we als reisduiven terug naar ons nest.

“ Fare Attenzione”, doen we teken met onze hand naar de andere zwakke weggebruikers. De snelheidsduivels zijn in aantocht. Rond de laatste 30 kilometers voegt dienen ajuin zich terug in onze rangen. Gewoon thuis een klimfiets kiezen uit zijn collectie, die hij eigenlijk niet meer nodig heeft want de heuvels heeft hij mooi achter zich gelaten. Bij momenten is het precies koers, dit is zalig!

Aangekomen in ons clublokaal krijgen we geen peperkoek maar driehoeks boterhammen met kaas en hesp. De Labieres (= Lees Lapierre) en de lullekes verschijnen ten tonele. Ook onze voorzitter komt er aan gereden, een blij weerzien. En Oh zekers, volgende week staat de Muur op het programma. En als je denkt dat het een lastige rit gaat worden, er zijn erger dingen in het leven!

Door Erik Seghers.

Het was een mengelmoes. Winter, Lente, Zomer en Winter tenues stonden aan de start. Het was moeilijk te kiezen na drie dagen hoogzomer.
Het uur van de Olifant was er. Nee, Bart de Pauw was er nu niet bij, maar wat een prachtige show was het wel afgelopen week. Bij ons stonden de showmannen ook vooraan, zoals gewoonlijk. Namen noem ik niet, die zijn ondertussen al bekend. Druppelsgewijs werd het gevaarte in gang getrokken, nee niet die Olifant, maar het voltallige peloton van de Snelvoeters, 28 leden en 3 gastrijders. Als we nog eens een kritisch verslag zouden opmaken, kunnen het volgende keer wel 31 zijn, onverdeeld!
Het ging vandaag gebeuren aan de andere kant van het water, weg van de bewoonde wereld. In de polders aangekomen, smeet den Heyvaert zijn volle drinkbus weg. Iedereen ging in de remmen, behalve Michèle, zij reed gezwind door. Wat later zagen we in de verte iets bewegen in de graskant. Was het een otter? Nee hoor, het was dame Roux, met haar broek op haar enkels. Geen bomen te bespeuren. Het plan van manlief was gelukt.
Op het keerpunt te Melsele was de wind gedraaid, vanaf nu bijna enkel nog meewind. Door de rotvaart reden we voorbij onze gebruikelijke stop, oeps. Dan maar voort knallen. Daar ging ook Dave uiteindelijk van kop af, gedaan met de leut voor hem. Hij wil van niemand hulp, zeker al niet van de sterke rugwind. Halfweg waren we toen.
Vanaf nu was het de beurt aan de iets minder sterke koptrekkers. Nee namen wil ik niet noemen, maar den Ivan en Lange Marc deden hun opperste best. Draaien, keren en dan nog die wind, Muerte. “Totaal leeg”, hoorde ik iemand met zijn laatste adem mompelen.
De laatste tientallen kilometers kwamen Nikolaas en Joren aan kop. Je moest de tenen geregeld uitkuizen vandaag. Rijden, godverdomme! De witte rook zal niet lang op zich laten wachten. Meneer Robbeets had zijn vrouwlief Ellen zelfs meegebracht, ze moest met haar eigen ogen komen aanschouwen hoe goed hij wel reed. Want verhaaltjes en de werkelijkheid verschillen nogal eens van elkaar. Ze wreef geregeld in haar ogen, was het echt wat ze zag? Op kousenvoeten reed ze vlotjes mee, ze wilden geen glimp missen van manlief aan die kop. Wie is hier het sterke geslacht?
Met wat licht gezever “in pakjes” onderweg, bereikten we bijna onze eindstreep. Maar ik kon het niet laten, het was sterker als mezelf, ik moest nog 1 keer voorbij Michèle rijden. Blijkbaar heeft één ieder van ons zijn vaste plek in het peloton. Voorbijsteken doen we niet! Maar het is zo leuk om soms eens buiten de lijntjes te kleuren. En wat een mooie regenboog was het wel in de eerste koershelft!